บททั้งหมดของ สุดไขว่คว้าภรรยาคืนใจ: บทที่ 71 - บทที่ 80

โจวซิ่วหยาเดินไปยืนบังฉู่เหมียนและเอ่ยตำหนิ “กู้ว่างเชิน แกจะมาทำตัวบ้าบออะไรที่นี่? แกรู้เรื่องทุกอย่างแล้วเหรอถึงได้มาด่าคนอื่นเขาแบบนี้?”“ไม่รู้หรอกครับมันเกิดอะไรขึ้น แต่ฉู่เหมียนก็ผิดที่สั่งให้ลู่เจียวคุกเข่าต่อหน้าคนตั้งมากมาย!” กู้ว่างเชิน กดเสียงต่ำและโกรธอย่างสุดขีดฉู่เหมียนมองเข้าไปในดวงตาของกู้ว่างเชิน และเห็นความเกลียดชังอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนในดวงตาคู่นั้นเขาเกลียดเธอมากกว่าเมื่อก่อนเสียอีก!ฉู่เหมียนก้มหน้าลง รู้สึกเศร้าและเจ็บปวดในใจจนบรรยายไม่ออกเขาไม่เคยเชื่อหรือปกป้องเธออย่างหนักแน่นขนาดนี้เลย แต่นี่เพื่อปกป้องลู่เจียวแล้ว เขาถึงขั้นต่อว่าและทำให้เธออับอายอย่างดุดันขนาดนี้!“พี่อาเชิน...”ดวงตาของลู่เจียวแดงก่ำ ยามที่กู้ว่างเชินคอยประคองเธอไว้ น้ำตาของเธอก็พาลไหลลงมาด้วยรู้สึกเจ็บใจเหลือเกิน!ในสถานที่ที่เธออยู่คนเดียวอย่างโดดเดี่ยวขณะนี้ ในที่สุดกู้ว่างเชินที่เธอเฝ้ารอก็มาออกหน้าแทนเธอและสนับสนุนเธอ!“ไม่เป็นไรนะเจียวเจียว” กู้ว่างเชินหลุบตาลงและปลอบใจลู่เจียวอย่างอ่อนโยนจริง ๆ แล้วเขาไม่แนะนำให้ลู่เจียวมางานเลี้ยงวันเกิด แต่ลู่เจียวตั้งใจจะมาให้ได้เพื

จากนั้นลู่เจียวก็ยื่นมือออกไปจับแขนของฉู่เหมียนแล้วพูดว่า “เธอพอใจรึยัง?”ฉู่เหมียนอดไม่ได้ที่จะหันมามองเธอ ไม่แปลกที่เธอจะเป็นผู้หญิงที่กู้ว่างเชินรัก เพราะคำถามของเธอเหมือนกันกับกู้ว่างเชินเลย“ฉู่เหมียน เธออยากเห็นฉันกลายเป็นตัวตลกเหรอ?” ลู่เจียวกัดริมฝีปากล่างพลางจ้องมองฉู่เหมียนฉู่เหมียนจับมือลู่เจียวแล้วพูดว่า “มันก็ไม่ถูกอยู่แล้วที่คุณเอาบัวหิมะพันปีของปลอมมาหลอกคุณย่า ในเมื่อคุณกลัวที่จะกลายเป็นตัวตลกก็อย่าเอาของปลอมมาสิ”“มันอยู่ที่เธอจริง ๆ ด้วยสินะ แล้วทำไมไม่บอกฉัน!” ลู่เจียวสูญเสียการควบคุมอารมณ์ของเธอทันทีถ้าฉู่เหมียนพูด เธอจะเอาของปลอมมาไหมล่ะ?!“ก็คุณไม่ได้ถามนี่?” ฉู่เหมียนยิ้มพลางพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยลู่เจียวกัดริมฝีปากของเธอแล้วสำลักออกมาทุกครั้งที่เจอกันเธอเอาแต่บอกว่ามีบัวหิมะพันปีอยู่ฝ่ายเดียว จริง ๆ แล้วเธอไม่เคยถามฉู่เหมียนเลย!เพราะในใจของเธอคิดว่าคนอย่างฉู่เหมียนไม่คู่ควรที่จะได้บัวหิมะพันปีไปครอบครอง ทำได้แค่มองก็ถือว่าบุญมากแล้ว!“ฉู่เหมียน เธอคิดว่าถ้าเอาชนะฉันได้แล้วกู้ว่างเชินจะรักเธอเหรอ?” ลู่เจียวเชิดหน้ามองอีกฝ่าย ถึงจะเกทับฉู่เหมียนไม่

หมอพวกนั้นไม่ได้เรื่องเลย! เขาทำเอง!“ไม่” ฉู่เหมียนเขยิบถอยหลัง“เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ!” กู้ว่างเชินพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมฉู่เหมียนถอยหลังจนชนกับราวเหล็กกั้นเตียง และอดไม่ได้ที่จะหายใจเฮือกออกมากู้ว่างเชินสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติกับฉู่เหมียน เขารับยาทาแผลกับคีมปากนกแก้วมา ลดเสียงลงแล้วถามว่า “เจ็บตรงไหน?”ฉู่เหมียนมองไปที่กู่ว่างเชินด้วยดวงตาแดงก่ำ ดวงตาของเธอสูญเสียความเฉียบคม เหลือเพียงความสิ้นหวังเท่านั้นหัวใจของกู้ว่างเชินดูเหมือนจะถูกฟาดด้วยบางสิ่งบางอย่าง เขาร้อนใจและหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ได้ “ฉันถามว่าเธอเจ็บตรงไหน!”นี่มันบ้าอะไรวะเนี่ย!ทำไมเขาเห็นฉู่เหมียนได้รับบาดเจ็บแล้วถึงอารมณ์เสียขนาดนี้? ใจเขาไม่เป็นสุขแม้แต่เศษเสี้ยวนาทีเลย!ยิ่งเมื่อเห็นฉู่เหมียนมองเขาแบบนี้ เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีกคนที่ทำให้ฉู่เหมียนเป็นแบบนี้ไม่ใช่เขาสักหน่อย! แล้วอะไรกันที่คอยรบกวนใจเขาไม่หยุด?ฉู่เหมียนหลุบตาลงพลางชี้นิ้วไปที่ด้านหลังกู้ว่างเชินเดินมาตรงด้านหลังของฉู่เหมียนใต้รอยสักรูปผีเสื้อ มีเศษแก้วเล็ก ๆ สองชิ้นปักติดอยู่ผิวของฉู่เหมียนขาวเนียนและบอบบาง เมื่อเศษแก้ว

นี่เขา มีเรื่องอะไรจะขอเธอรึเปล่า?ฉู่เหมียนหมกมุ่นอยู่กับความคิดของตัวเองจนไม่ทันสังเกตเห็นขั้นบันไดตรงหน้าทันใดนั้นเท้าของเธอก็ก้าวพลาดและเธอก็พุ่งไปหากู่ว่างเซินอย่างควบคุมไม่ได้“อึ่ก...” ฉู่เหมียนขมวดคิ้ว ใบหน้าของเธอแนบไปกับแผ่นหลังของกู้ว่างเชิน ทำเอาลมหายใจของเธอร้อนผ่าวกู้ว่างเชินรีบหันกลับมา ใช้แขนโอบรอบเอวของฉู่เหมียน แล้วพยุงเธอเอาไว้ “เป็นอะไรอีกคราวนี้?”ฉู่เหมียนขมวดคิ้ว “ฉันไม่ทันได้มองบันได”“ฉู่เหมียน เธอนี่ซุ่มซ่ามอยู่เรื่อย” เขาพูดอย่างเหลืออดฉู่เหมียนจ้องมองเขาเธอแค่ชนเขา เขาก็รู้สึกเหลืออดขึ้นมาแล้วถ้าเธอเป็นลู่เจียว เขาคงจะจูบและกอดปลอบเธออย่างลึกซึ้งเลยใช่ไหม?แต่คาดไม่ถึงว่าวินาทีต่อมา จู่ ๆ ฉู่เหมียนก็ถูกอุ้มไว้ในอ้อมแขน!เขาพูดเสียงทุ้มว่า “เดี๋ยวฉันพาเธอกลับบ้าน”ฉู่เหมียนเกาะไหล่และคอของกู้ว่างเชินแล้วมองเขาด้วยดวงตาลูกกวางของเธอ ซึ่งสายตาตอนนี้เหมือนกับกวางที่กำลังหวาดกลัว เธอไม่เคยสับสนขนาดนี้มาก่อนกู้ว่างเชินที่สังเกตเห็นสายตาของฉู่เหมียน เขามองไปข้างหน้าและพูดอย่างไร้อารมณ์ “อย่ามองฉันแบบนั้น”“กู้ว่างเชิน” จู่ ๆ ฉู่เหมียนก็เรียกชื่อ

จู่ ๆ ในหัวของเขาก็เกิดความคิดบ้า ๆ ที่จะครอบครองฉู่เหมียนไว้เป็นของตัวเองวะที่นี่ตอนนี้เลยปลายนิ้วของกู้ว่างเชินกดแรงขึ้น ดวงตาของเขาขรึมลง และเขาทำให้ลิปสติกของฉู่เหมียนเปื้อนอีกด้วยแสงจาง ๆ ตกกระทบบนใบหน้าที่งดงามของเธอ ฉู่เหมียนขมวดคิ้วและส่งเสียงเบา ๆ “อืม…”เสียงที่แผ่วเบาและนุ่มนวลนี้ทำให้กู้ว่างเชิน สูญเสียความยับยั้งชั่งใจไปอย่างสมบูรณ์กู้ว่างเชินก้มหน้าจูบเธออย่างเร่าร้อนเขาควบคุมตนเองได้ดีอยู่เสมอ แต่หลังจากการจูบกันที่บาร์ในวันนั้น เมื่อเผชิญหน้ากับฉู่เหมียนเกราะป้องกันของเขาก็พังทลายลงหลังกู้ว่างเชินบีบคางของฉู่เหมียน คิดอยากจะจูบเธออย่างดูดดื่มมากขึ้นแต่เขากลัวว่าจะเผลอไปปลุกฉู่เหมียนเข้า แล้วสถานการณ์นี้ช่างอธิบายยากจริง ๆกู้ว่างเชินไม่มีทางเลือกนอกจากต้องปล่อยฉู่เหมียนไปอย่างไม่เต็มใจ จากนั้นจึงแตะริมฝีปากของเธอและจูบเธอเบา ๆ อีกครั้งเหมือนกับแมลงปอที่ร่อนแตะผิวน้ำเมื่อเธอพิงไหล่ของกู้ว่างเชิน เขาก็เริ่มหายใจหนักและเห็นได้ชัดว่าร่างกายของเขามีปฏิกิริยาตอบสนองเขาระงับความปรารถนาของตัวเองและเงยหน้ามองอี้เซิน “อี้เซิน กลับไปที่วิลล่า!”อี้เซินหยุดชะงัก