ลู่เจียวมองออกไปนอกหน้าต่าง จู่ ๆ ก็มีเสียงดังและมีสายฟ้าฟาดราวกับจะฉีกท้องฟ้าให้ขาดเป็นรูลู่เจียวสะดุ้ง “น่ากลัวมากเลย”กู้ว่างเชินปรายตามอง ตอนนี้ในสมองของเขาคิดหนักรถพวกเขาขับผ่านรถของฉู่เหมียนไปฝนตกหนัก เขามองเข้าไปเห็นฉู่เหมียนฟุบหน้ากับพวงมาลัยอยู่ลาง ๆ แม้ผ่านมาเนิ่นนานแต่รถก็ยังไม่ขับออกไปฉู่เหมียนฟุบหน้ากับพวงมาลัย ทั้งสองมือปิดหูไว้ พยายามจะปิดกั้นเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าที่ดังสนั่นแต่ไม่รู้ทำไม สายฟ้านั้นเหมือนรู้ว่าเธอกำลังกลัว ตั้งใจที่จะแกล้งผ่าลงมาดังกึกก้องหลายครั้งเมื่อฉู่เหมียนเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งดวงหน้าก็ขาวซีดเธอเอาผ้าห่มออกมาจากเบาะด้านหลัง แล้วห่อคลุมตนเองไว้ที่ปัดน้ำฝนยังคงทำงานอยู่ ส่วนฉู่เหมียนก็ขดตัวเป็นก้อนพยายามทำให้ตัวเองรู้สึกปลอดภัยตีหนึ่งของเมืองอวิ๋นควรเป็นเวลาที่เริ่มต้นชีวิตยามกลางคืน แต่เพราะฝนตก ถนนก็เลยว่างเปล่าร้างผู้คนแสงไฟที่บาร์สลัวลง ฉู่เหมียนยังคงอยู่บนรถ รอให้ฝนหยุดติ๊ง…จู่ ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นหานซือหลี่ [เหมือนผมจะเห็นรถของคุณ]ฉู่เหมียนมองโทรศัพท์ที่สว่างขึ้นมาตรงที่นั่งข้างคนขับ เมื่อกำลังจะยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์
Last Updated : 2024-09-11 Read more