Lahat ng Kabanata ng ENTANGLED HEARTS: Kabanata 41 - Kabanata 50

My boyfriend graduated as summa cum laude. Sobrang proud ako sa kaniya. "Congratulations, babe!" bati ko after ng program. "Thank you..." Sinuot niya sa akin ang kaniyang toga, bago ako inakbayan. Nagpa-picture kami ng madami, sinulit namin ang photographer na h-in-ire ni Auntie. Kumain lang kami sa isang restaurant after bago kami umuwi. Sobrang saya ng Mama niya habang nagkukuwentuhan sila ni Auntie. Proud niyang kinukuwento ang mga offers kay Hendrix. Mayroon siyang malaking offer sa Manila. Ang alam ko nasa fifty thousand pesos ang sahod. "Pero mas malaki pa din kung mangibang bansa siya, di ba?" sabi naman ni Auntie. Pasimple pa niya akong sinulyapan na para bang nang-aasar. Alam niyang mahihirapan ako kapag nagkalayo kami ng boyfriend ko. Okay lang sana kung pababalikin ako nina Mommy sa Manila, kaso malabong mangyari iyon. Bahala na. Mag-r-review pa naman si Hendrix bago mag-take ng board. Ilang months pa iyon. Pagkatapos kumain, umuwi na kami. Natulog ako at nag-impake

It's feel different. Hindi na namin kasama si Hendrix sa pagpasok sa umaga at pag-uwi ng bahay after class. Nakakalungkot and there were times that I don't feel like going to school. Tuwing umaga, tumatawag siya sa akin. Siya ang alarm clock ko. "Good morning, babe... Mag-almusal ka muna bago pumasok, okay?" During lunch time, tatanungin niya kung ano ang kinain ko. Sa gabi, magtatawagan kami hanggang sa parehas kaming antukin. Kaya kahit nakakatamad at nakakawalang gana, ginagawa ko siyang inspirasyon. I have a goal. Magiging successful ako someday not because of my parents money. Madalas na ang late na pag-uwi ni Auntie. Hindi na siya nagtitinda ng mga kakanin o mga nakabilao. Bihira na din kaming mag-usap dahil madami din akong ginagawa. Sa assignments pa lang, pagod na pagod na ang utak ko. Mas naging mahirap dahil wala dito si Hendrix. There are times that I would cry myself to sleep. I miss him so much. Pero hindi ko sinasabi na umiiyak ako. Ayaw kong mag-alala siya sa aki

Umuwi si Mommy noon para awayin si Auntie. Pero nagkabati din naman sila agad. Hindi sila puwedeng mag-away dahil sila na nga lang ang magkakampi. Malapit na ang board exam ni Hendrix kaya hindi na namin siya pinauwi muna para makapag-focus siya ng husto. Alam kong kahit na matalino siya, nakakaramdam siya ng pressure dahil palapit na ito. "Hey, babe..." Friday ngayon at katatapos lang ng morning classes ko.""I want to see you," paglalambing niya. Natawa naman ako. "Gusto mo akong magpunta diyan?""Yeah. Pagkatapos ng klase mo. Puwede ba?""Sure!" Hindi na ako nagpaalam kay Mommy. Mamaya na kapag nandoon na ako. Mabuti na lang at dala ko iyong wallet ko na mayroong mga cards at cash. Hindi na din ako uuwi para kumuha ng mga damit. Bibili na lang ako. Iyong dating unit ang ibu-book ko dahil mayroon silang automatic na washing machine. Hindi na din ako pumasok sa susunod na subjects ko. Nag-text na lang ako kay Ranna na pupuntahan ko ang kapatid niya. Nag-text na din ako kay Aunti

Bawat araw na lumilipas, doon ko naramdaman ang space na iniwan ni Auntie dahil sa pagkawala niya. Paalis na si Mommy ngayong araw. Ayaw ko sana siyang umalis pero ayaw ko naman siyang pigilan. Two years pa at magkakasama na din kami. "Mag-ingat ka dito," bilin niya sa akin. May nahanap na siyang labandera at tagalinis ko. Binilin din niya ako kina Hendrix at nangako naman ang mga ito na hindi ako pababayaan. Sobrang hirap pero kailangan kong lumaban. Tutuparin ko ang pangako ko kay Auntie. "What's your plan?" tanong ko kay Hendrix na araw-araw ko ng kasama. "Nag-apply ako ng trabaho.""Huh? Where?" May offer siya sa Manila. Saan siya nag-apply? "Sa katapat na university," nakangiti niyang sagot. "W-What? Why?"Kumakain kami ngayon ng dinner, kasama sina Tita at Ranna. Sinulyapan ko sila pero mabilis silang nag-iwas ng tingin. "Why not?" balewala namang sagot ni Hendrix. "Maganda naman ang salary, kaya...""Hendrix..." Ayaw kong magkalayo kami pero kung para naman sa ikabubuti

Binilang ko ang pera na pinagsanlahan ko ng isang set ng aking alahas. Kulang pa ito na pambayad sa utang nina Hendrix pero sa susunod na lang iyong iba. Sobrang taas na din ng interes ng utang nila dahil hindi pala sila consistent na nakakapaghulog noon. Bumili na muna ako ng manok, bago ako umuwi. Nasa work ngayon si Hendrix. Si Tita ay naglabada at si Ranna naman ay nasa bahay. Hindi ko ito sinama dahil natitiyak kong kokontrahin lang niya ako. Buo na ang desisyon ko. Habang iniisip ko ang aking gagawin, parang sinasaksak ang aking puso. Kung may ibang paraan lang sana kaso ito lang ang paraan. Kung mayaman pa sana kami, puwede akong sumama kay Hendrix at sa abroad na kang din mag-aral, para hindi na kami magkahiwalay. God! Why is this so hard? Bakit kailangan kong mahirapan ng husto? Si Hendrix na lang ang mayroon ako, pero hindi ko pa din puwedeng i-keep. Bakit mo ako inuulanan ng problema? Umiiyak ako habang inaayos ang mga maleta ko. Iyong iba ay pina-box ko na ng isang a