CHAPTER 44

It's feel different. Hindi na namin kasama si Hendrix sa pagpasok sa umaga at pag-uwi ng bahay after class. Nakakalungkot and there were times that I don't feel like going to school.

Tuwing umaga, tumatawag siya sa akin. Siya ang alarm clock ko.

"Good morning, babe... Mag-almusal ka muna bago pumasok, okay?"

During lunch time, tatanungin niya kung ano ang kinain ko. Sa gabi, magtatawagan kami hanggang sa parehas kaming antukin.

Kaya kahit nakakatamad at nakakawalang gana, ginagawa ko siyang inspirasyon. I have a goal. Magiging successful ako someday not because of my parents money.

Madalas na ang late na pag-uwi ni Auntie. Hindi na siya nagtitinda ng mga kakanin o mga nakabilao. Bihira na din kaming mag-usap dahil madami din akong ginagawa. Sa assignments pa lang, pagod na pagod na ang utak ko.

Mas naging mahirap dahil wala dito si Hendrix. There are times that I would cry myself to sleep. I miss him so much. Pero hindi ko sinasabi na umiiyak ako. Ayaw kong mag-alala siya sa aki