Lahat ng Kabanata ng ENTANGLED HEARTS: Kabanata 51 - Kabanata 60

Pagtuntong ko ng Manila, tuluyan ng nagbago ang buhay ko. Hindi na ako ang dating prinsesa, tagapagmana, na nabibigay ang lahat ng materyal na bagay na gugustuhin. Sumakay ako ng taxi. Imbes na sa mansyon o sa condo ako nagpahatid, ang address ni Mommy ngayon ang binigay ko sa driver. Hanggang ngayon ay umiiyak pa din ako. Hindi ko alam kung alam na ba ni Hendrix na umalis ako. Ang sim card ko ay tinanggal ko na kasi sa aking phone. Mas lalo lang akong mahihirapan kung mag-ring ang phone ko at makita ang pangalan niya sa screen. Mas lalo lang akong masasaktan kung mababasa ko ang mga message niya. Tiyak na magmamakaawa iyon na bumalik ako. Masakit. Pero alam kong makakalimutan din niya ako. Iyon ang kailangan niyang gawin para maging successful siya. Para sa kaniya itong sakripisyo na ginawa ko. "Ma'am, nandito na po tayo. Hanggang dito na lang po kita mahahatid, Ma'am."Inabot ko ang bayad sa driver at bumaba na ako ng sasakyan. Napatingin ako sa kulay green na gate na nasa akin

"Ang ganda ko!" Napangiti ako dahil sa feedback ng aking client. Katatapos ko lang siyang make-up-an at ayusan ng buhok. Isang taon na din akong rumaraket bilang isang make up artist. Nagsimula ako sa mga maliliit na pageant, mga prom at kung ano pang event. Kailangan kong kumayod ng husto dahil lumalaki na din ang pangangailangan naming mag-ina. Nang magkasakit si Nanay Ditas, nabaon kami sa utang. Mabuti na nga lang at may napag-iiwanan ako sa aking anak, dahil kailangan kong magtinda-tinda at maglakad ng mga papeles. Kaso pagkatapos ng dalawang buwan, namatay din si Nanay. Hindi niya kinaya. Alam ko naman na ginawa niya ang lahat. Lumaban siya para sa aming mag-ina pero hanggang doon na lang siya. Mas naging mahirap pa ang buhay namin. Kaliwa't kanan ang mga naniningil sa akin ng utang. Lagi akong nagkakasakit sa stress at pagod. Kaso kapag Nanay ka bawal kang magpahinga kahit may sakit pa. Umiiyak ako gabi-gabi. Sa ganoong paraan man lang ay mabawasan man lang ang bigat sa aki

Parang hindi ko na kayang ipagpatuloy itong ginagawa namin ni Aki. Kung hindi na siya mahal pa ni Scarlet, hindi na niya mapipilit pa ang sarili niya dito. Hindi makakatulong ang pagpapaselos niya dito, dahil lalo lang sasama ang tingin ng babae sa kaniya. Kahit hindi iyon ang purpose niya kung bakit niya ako nilapitan, iba pa din ang tingin ni Scarlet. Mas lalo na siyang bad shot dito. Nahihiya na din ako sa kaniya. Parang ang kapal-kapal na din ng mukha ko. Mabait si Scarlet at hindi na din ako magtataka kung bakit siya pinu-pursue ni Hendrix. Hindi matapobre ang babae at balita ko ay galing ito sa hirap. She's lovable. Tanggap ko na kahit magkatuluyan sila ni Hendrix. They both deserve to be happy. Parehas silang mabuting tao. Kaso sabi n'ong mga staff na malapit kay Scarlet, magkaibigan lang daw sila. Hindi kaya pinapaselos lang din ni Scarlet si Aki? Bahala na nga sila. Masyado na akong madaming iniisip. Kung ano man ang kalabasan ng lahat ng 'to, magiging masaya ako para sa

Pumasok ako ng banyo dahil hindi ko na kayang magpanggap. Hindi ko na kayang magpanggap na naka-move on na ako at okay lang lahat. Hindi ko na kaya pang pigilan ang pagtulo ng aking mga luha. Tahimik akong umiyak sa banyo. Masakit pa din pala. Kaya mo iyan, Amelia. Ilang taon na ang nakalipas at ilang pagsubok na din ang pinagdaanan mo. Ayos lang iyan. Ipakita mo sa kanila na ayos lang. Hindi ka puwedeng magpakita ng kahinaan kahit pa walang-wala ka na ngayon. Naghilamos ako. Pinunasan ko ang aking mukha gamit ang towel na dala ko dito sa loob ng banyo. Nang lumabas ako, sinigurado kong hindi na ulit ako maluluha pa. Hinanda ko na ang sarili ko sa makikita ko ngunit paglabas ko, wala na si Dina. Nakatayo naman si Hendrix sa tabi ng kama ni Drix. Pinagmamasdan niya ang anak at paminsan-minsan ay hinahaplos ang buhok at pisngi. "Ako na lang ang magbabantay," sabi niya. Naupo siya sa upuan sa gilid. Naupo naman ako sa mahabang upuan. Nagmuni-muni ng ilang sandali bago ako nahiga. H

Katatapos lang ng kasal kaya ngayon ko lang din nahawakan ang aking celphone. Nakabili ako kahapon ng keypad na cellphone, gamit iyong pera na galing kay Aki. Nag-reply ako sa message ni Ranna sa akin. Maayos naman daw si Drix sa kanila. Sila ni Tita ang nag-aalaga pansamantala sa aking anak. Hindi ko alam kung plano bang kumuha ni Hendrix ng yaya para sa bata. Ngayon ko lang naalala na pumapasok siya sa work. Sino ang mag-aasikaso maghapon sa anak namin? May work din si Ranna at si Tita, ang alam ko mayroong siyang maliit na negosyo at iyon ang pinagkakaabalahan niya para malibang siya at hindi mabagot dahil busy ang dalawang anak niya. Binuksan ko naman ang text ni Ate Carmie. "Nagpunta dito ang bf mo kagabi. Sabi ko umalis ka." Napaisip pa ako kung sino ang tinutukoy niyang bf ko. Alam naman niyang wala akong boyfriend. Si Robi, assistant ni Aki o si... Imposible naman iyon. Galit nga iyon sa akin at kulang na lang ay pandirihan niya ako. "Tinanong niya kung saan ka nagpunta."