บททั้งหมดของ ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห: บทที่ 211 - บทที่ 220

“แม่เอ็งเถอะ!”หลี่เต้าผิงด่ากราดอยู่ในใจอย่างเดือดดาลแม้ว่าไอ้แซ่ฉู่จะมีเง็กเซียนฮ่องเต้คุ้มกะลาหัวอยู่ ฉันก็จะชำระแค้นในวันนี้ให้ได้!อย่างไงผู้หญิงชุดขาวคนนี้ก็อยู่กับฉู่เฉินไม่ได้ตลอดหรอกมั้ง?แม้กระทั่งพยัคฆ์ยังต้องมีเวลางีบหลับ!จนเมื่อเห็นสตรีศักดิ์สิทธิ์เหยาฉือเหินตัวออกไปไกล หลี่เต้าผิงจึงค่อยผ่อนลมหายใจออกมายาวๆ เขาเอนตัวลงบนพุ่มหญ้า ปาดเหงื่อบนหน้าผาก ก่อนเอ่ยอย่างหวาดหวั่นว่า “เจอเคราะห์หนักแล้วไม่ตาย จะต้องมีโชคในภายหลังแน่นอน ตกใจแทบตาย!”ผ่านไปอีกครู่หนึ่ง หลี่เต้าผิงหันหน้าหนีไปยังอีกทิศทางหนึ่ง……ในอีกด้าน พอเห็นสตรีศักดิ์สิทธิ์เหยาฉือเหินออกไป คำพูดของราชันมังกรแดนเหนือก็ดังก้องอยู่ในสมองของเขา “เมื่อเจ้าฝึกปราณจนได้ขึ้นสวรรค์ชั้นเก้า ต้องนอนกับสตรีศักดิ์สิทธิ์เหยาฉือผู้หยิ่งยโสแทนข้าให้ได้นะ!”สตรีศักดิ์สิทธิ์เหยาฉือเหรอ?ฉู่เฉินจมสู่ห้วงภวังค์ความคิด ขณะที่มองเงาร่างของสตรีศักดิ์สิทธิ์เหยาฉือหากเขาสามารถบำเพ็ญคู่ร่วมกับผู้หญิงชุดขาวเมื่อกี้ได้ เชื่อว่าเพียงไม่กี่ปี ระดับปราณของเขาก็จะสามารถทำให้ความปรารถนาของมังกรเฒ่าเป็นจริงได้!“มังกรเฒ่า ความปรารถน

จินหลิงเอ่อร์รับยาบำรุงปราณที่ฉู่เฉินยื่นให้ เธออดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาด้วยความซาบซึ้งณ ตอนนี้ มีใครในเมืองเจียงจงบ้างที่ไม่รู้ราคาของยาบำรุงปราณราคาสูงถึงหลายร้อยล้านก็เรื่องหนึ่ง แต่แค่ฉู่เฉินยอมใช้ยาบำรุงปราณรักษาจินเจิ้นหลงโดยไม่คิดเล็กคิดน้อยเกี่ยวกับเรื่องบาดหมางครั้งเก่า จินหลิงเอ่อร์ก็ซาบซึ้งจนน้ำตาไหลแล้ว“คุณฉู่ ผม…ผมควรจะเชื่อคุณ…เป็นความผิดของผมเอง”จินเจิ้นหลงมองยาบำรุงปราณที่ผ่านการละลายมาแล้วในถ้วย ก่อนกล่าวด้วยความรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้งฉู่เฉินโบกมือเล็กน้อย “เจ้าสำนักจิน ไม่จำเป็นต้องยึดติดกับอดีต ตอนนี้รักษาตัวสำคัญกว่า!”จินเจิ้นหลงพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะแหงนหน้าดื่มยาในถ้วยครั้นยาไหลลงไปท้อง ความรู้สึกเย็นสดชื่นก็กระจายไปทั่วร่างกาย เส้นชีพจรที่บาดเจ็บเมื่อกี้ก็กำลังค่อยๆ ฟื้นตัวเพียงแต่ เพราะอาการบาดเจ็บของเขาค่อนข้างสาหัส ความเร็วในการฟื้นตัวจึงไม่ได้เร็วมากนักแต่ถึงแม้อย่างนั้น ประสิทธิภาพของยาบำรุงปราณก็ทำให้จินเจิ้นหลงตะลึงมากแล้วเขาไม่คาดคิดเลยว่า ยาบำรุงปราณแค่เม็ดเล็กๆ จะมีฤทธิ์มหัศจรรย์ขนาดนี้!ต้องบอกก่อนว่าอาการบาดเจ็บที่เขาได้รับ เรียกได้ว

“ผู้อาวุโสคิดว่า…”พูดมาถึงตรงนี้ หลี่จวิ้นเฟิงกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูของเฉินเจิ้นหนานอยู่ครู่หนึ่งฟังอยู่ครู่ใหญ่ ใบหน้าของเฉินเจิ้นหนานก็ปรากฏรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้นมา เขาตบไหล่ของหลี่จวิ้นเฟิง แล้วบอกว่า “อืม ไม่เลว! สมกับที่เป็นผู้มีพรสวรรค์ของสำนักหมอเซียน เพียงแต่ ถ้าคิดจะวางยาพิษคนอย่างนี้ จะต้องระวังและรอบคอบให้มากๆ”“ไม่อย่างนั้น หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป จะทำลายชื่อเสียงสำนักหมอเซียนของเราได้”หลี่จวิ้นเฟิงหัวเราะในลำคอ “ผู้อาวุโสวางใจได้ ไอ้เด็กแซ่ฉู่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ถ้าไม่มีใครรักษาเขา แล้วนักพรตต่างแดนคนนั้นไปแก้แค้นเขาถึงที่ เขาต้องตายอย่างแน่นอน”“ผมรับประกันได้เลยว่าเจ้าแซ่ฉู่ไม่มีทางปฏิเสธน้ำใจของเราแน่ ขอแค่วางอุบายกับเข็มเงินที่จะใช้รักษาเขา เขาไม่มีทางสงสัยแน่นอนครับ”“แค่รอให้พิษออกฤทธิ์ เจ้าแซ่ฉู่ก็ต้องยอมจำนนต่อพวกเราอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ? ถ้าได้สูตรหลอมยาบำรุงปราณมา แล้วค่อย…”หลี่จวิ้นเฟิงทำท่าปาดคอ ก่อนจะยิ้มอย่างชั่วร้ายและพูดว่า “ถึงตอนนั้น จะมีใครรู้จักคนที่ชื่อฉู่เฉินอยู่อีก แหล่งผลิตยาบำรุงปราณก็จะตกอยู่ในกำมือสำนักหมอเซียนของเรา ถึงตอนนั้น วงการชาวย

ผ่านไปไม่ถึงสิบห้านาที บนหน้าผาก ลำคอยาวระหง และหัวไหล่กลมมนของจินหลิงเอ่อร์ มีเหงื่อขนาดเท่าเม็ดถั่วเหลืองผุดขึ้นมาเต็มไปหมดเพียงแต่บนเม็ดเหงื่อเหล่านั้นยังมีน้ำค้างแข็งเคลือบอยู่อีกหนึ่งชั้น“ไม่ไหวแล้ว ฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เจ็บจัง…เจ็บมากเลย”ความรู้สึกที่เจ็บสุดขีดแบบนี้ แม้แต่จินหลิงเอ่อร์ที่ฝึกยุทธ์มาตั้งแต่เด็กก็ยังทนไม่ไหวทุกเซลล์ในร่างกายเหมือนกำลังส่งสัญญาณแห่งความเจ็บปวดมายังสมองของเธอเสียงน้ำกระเพื่อมดังซู่ซ่าไปตามจังหวะการสั่นสะเทือนของร่างกายเธอฉู่เฉินขมวดคิ้วมองจินหลิงเอ่อร์ “อดทนอีกหน่อย ถ้ากำจัดพิษเย็นในตัวคุณออกมาภายในครั้งเดียวไม่ได้ อาการมีแต่จะยิ่งแย่ลง ถึงตอนนั้น ร่างกายของคุณจะเน่าเพราะพิษเย็นกระจายไปทั่วร่าง สุดท้ายก็จะตาย”จินหลิงเอ่อร์ตกใจจนเหงื่อท่วมตัว ทำได้เพียงอดทนต่อความเจ็บปวดแสนสาหัส ก่อนจะนั่งลงไปในอ่างไม้เหมือนเดิมฉู่เฉินจับแข้งของจินหลิงเอ่อร์ ก่อนจะแทงเข็มเงินเล่มสุดท้ายเข้าที่ด้านในต้นขาของเธอพอเข็มเงินเล่มสุดท้ายแทงเข้าไปในตัวเธอ ความเจ็บปวดแสนสาหัสที่เกินคำบรรยายก็กระจายไปทั่วร่างของจินหลิงเอ่อร์“ปรมาจารย์ฉู่…ต้องใช้เวลาอีกนานแค่

จินเจิ้นหลงเดินข้ามประตูบ้านเข้าไปโดยจิตใต้สำนึก เขาเดินมาถึงเรือนข้างที่จินหลิงเอ่อร์อาศัยอยู่เพิ่งจะเดินเข้าไปในห้องของจินหลิงเอ่อร์ ก็ได้ยินเสียงน้ำดังซู่ซ่าจินเจิ้นหลงที่เคยผ่านโลกมาก่อน สะท้านไปทั้งตัวไม่ต้องเปิดประตูเขาก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างใน…นี่มัน…จินเจิ้นหลงตะลึงค้างไปแล้ว!ไม่ใช่เพราะเขาไม่อยากให้เกิดเรื่องอย่างนี้ เพราะเขาถึงขั้นเคยคิดหลายต่อหลายครั้งแล้ว ว่าจะยกลูกสาวให้ฉู่เฉิน เพื่อแลกกับอนาคตของตระกูลจินดีหรือไม่แต่ปัญหาก็คือ…พรุ่งนี้เช้า คุณชายตระกูลจ้าวจากเมืองหลวงจะเดินทางมาวางสินสอดทองหมั้นแล้วน่ะสิการหมั้นหมายครั้งนี้ จินเจิ้นหลงเพิ่งตกปากรับคำในไม่กี่วันที่ผ่านมานี้เองด้านหนึ่งก็เพราะฉู่เฉินได้รับปากกับตระกูลจินแล้ว ว่าจะรักษาจินหลิงเอ่อร์ให้ได้ในอีกด้านหนึ่ง ตระกูลจ้าวจากเมืองหลวงเป็นทั้งตระกูลชาวยุทธ์ แถมยังมีเส้นสายในวงการธุรกิจ มีความก้าวหน้าที่ไม่เลว อีกอย่าง จ้าวคังที่เป็นลูกชายของจ้าวเทียนเต๋อยังจบการศึกษาจะมหาลัยมีชื่อด้วยรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาไม่พอ ยังเป็นคนมีพรสวรรค์ทั้งบุ๋นและบู๊อีกหนำซ้ำในตอนที่เขาอายุสิบขวบ จ้าวคังก็ตกหลุมรักจิน