บททั้งหมดของ ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห: บทที่ 191 - บทที่ 200

เมื่อม่านราตรีคืบคลานลงมา ขณะที่ฉู่เฉินกับโจวเทียนเฟิ่งกำลังเพลิดเพลินกับอาหารทะเลมื้อใหญ่ ในโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งในเจียงจง หลี่เต้าผิงกับฉินหล่างสองศิษย์อาจารย์กลับกินแป้งม้วนพลางหัวเราะอย่างขมขื่น เพราะจากไปโดยที่รีบร้อนมากเกินไป สองศิษย์อาจารย์จึงลืมบัตรเอทีเอ็มไว้บนเกาะเล็ก ๆ ไร้นามแห่งนั้น โชคดีที่เงินติดตัวของฉินหล่างยังพอจ่ายค่าที่พักแต่ว่าเรื่องอาหารการกินทำได้เพียงกินง่าย ๆ เพื่อประทังท้องเท่านั้น โครกคราก! ฉินหล่างกลืนแป้งม้วนแห้ง ๆ ลงท้องแล้วก็ดื่มน้ำแร่อึกใหญ่เพื่อให้ชุ่มคอ จากนั้นก็เอ่ยปากพูดกับหลี่เต้าผิงว่า “อาจารย์ แค่ปรมาจารย์คนเดียวไม่ต้องให้ผู้อาวุโสอย่างท่านออกหน้าหรอกครับ” “อาศัยผมคนเดียวก็พอที่จะแก้แค้นให้ศิษย์น้องได้แล้ว” เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ ฉินหล่างก็โยนแป้งม้วนที่กินไปได้ครึ่งเดียวในมือลงพื้นอย่างแรงและเอ่ยพลางกัดฟันกรอด หลี่เต้าผิงไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ก็ได้ แต่ถ้าเจอยอดฝีมือขึ้นมา อย่าต่อสู้อย่างรุนแรงเด็ดขาด อาจารย์จะรอข่าวของแกอยู่ที่นี่” ไม่ว่าจะพูดอย่างไรฉินหล่างก็เป็นผู้แข็งแกร่งฝึกปราณชั้นห้า เทียบเท่ากั

“พ่อ พวกเราไม่ไป!” จินอ้าวเทียนกับจินหลิงเอ๋อร์เอ่ยด้วยสีหน้าดื้อรั้นจินเจิ้นหลงขมวดคิ้วเอ่ยเสียงเคร่งขรึมว่า “คนที่มาไม่เป็นมิตร พ่ออาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา พวกลูก...”จินเจิ้นหลงยังไม่ทันพูดจบ จินอ้าวเทียนก็พุ่งปราดเข้าไป จินอ้าวเทียนสังเกตฉินหล่างพลางแค่นเสียงเย็นแล้วพูดว่า “แกแม่งเบื่อชีวิตแล้วใช่ไหม กล้าลงมือทำร้ายคนในถิ่นของสำนักตระกูลจินเราเหรอ?”สิ้นเสียงพูด จินอ้าวเทียนก็ยกมือขึ้นต่อยหมัดพิฆาตใส่หน้าของฉินหล่างก่อนหน้านี้โดนฉู่เฉินสั่งสอนไปหนึ่งยก จินอ้าวเทียนก็เดือดดาลอยู่แล้ว ตอนนี้มีไอ้คนรนหาที่ตายจากไหนก็ไม่รู้มาเป็นที่ระบายอารมณ์ให้เขาได้พอดี แต่ไม่ว่าอย่างไรคุณชายจินก็คิดไม่ถึงว่าชายวัยกลางคนที่ไม่เตะตาตรงหน้านี้ยังมีความสามารถเหนือกว่าพ่อของเขาเสียอีกเขาเพิ่งจะออกหมัดนี้ลงไปก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงส่งมาจากตรงท้องน้อย วินาทีต่อมา ร่างกายของเขาก็กระเด็นลอยออกไปโครม!จินอ้าวเทียนตกลงไปไกลเจ็ดแปดเมตร ก่อนจะกระอักเลือดออกมา“แก...” เวรเอ๊ย นี่มันเล่นสกปรกนี่หว่า จินอ้าวเทียนเอามือกุมเป้ากางเกง ร้องไห้เสียงดังตะโกนบอกจินเจิ้นหลงด้วยสีหน้า

ฉินหล่างหันหน้าไปมองจินอ้าวเทียนแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มเหี้ยมว่า “พูดมา!” “ฉู่เฉิน...จริง ๆ แล้วฉู่เฉินก็เป็นแค่คนช่วยเหลือ คนที่ต้องการฆ่าซ่งหู่จริง ๆ คะ...คือโจวเทียนเฟิ่ง” จินอ้าวเทียนกลอกตาหลายครั้ง โยนความผิดไปที่โจวเทียนเฟิ่งทันที ถึงแม้ฉู่เฉินมีบุญคุณกับตระกูลจิน ไม่ว่ามองจากด้านไหนก็ไม่ควรบอกที่อยู่ของฉู่เฉินออกมา แต่ว่าโจวเทียนเฟิ่งไม่มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลจินจินอ้าวเทียนได้แต่เสียสละโจวเทียนเฟิ่งเพื่อช่วยเหลือจินหลิงเอ๋อร์ “อ้อ?”เมื่อได้ยินคำพูดนี้ แววตาของฉินหล่างพลันเย็นเยียบ เขาหันไปหาหลี่ก่านที่ยังคงยืนอยู่หน้าประตูจ้องมองเรือนร่างของจินหลิงเอ๋อร์พลางน้ำลายไหล เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาราวกับจะฆ่าคนของฉินหล่าง หลี่ก่านก็ตกใจกลัวจนตัวสั่นทันที“พูดอีกอย่างก็คือ คนที่ชื่อโจวเทียนเฟิ่งถึงจะเป็นตัวการที่ฆ่าศิษย์น้องของฉันเหรอ?” ฉินหล่างหรี่ตามองจินอ้าวเทียน“ถูกต้อง ครอบครัวของซ่งหู่ตายในเงื้อมมือของสำนักเฟิ่งกันหมด เขากลับมาที่เจียงจงเพื่อแก้แค้น คนที่เขาตามหาก็คือโจวเทียนเฟิ่ง”จินอ้าวเทียนเล่ารายละเอียดทั้งหมดที่เขาได้ยินให้ฉินหล่างฟังหลังจากที่ฟังจินอ้าว

“คุณฉู่...” จงอาหู่ฝืนข่มกลั้นความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ลุกขึ้นมาอย่างโซเซ แต่วินาทีต่อมาเขาก็สูญเสียการทรงตัวอีกครั้งแล้วล้มลงไปกองกับพื้นทันที “เสียวหู่ ทำใจให้สบายรักษาอาการบาดเจ็บ ที่นี่ไม่มีเรื่องอะไรให้นายต้องยุ่งด้วยแล้ว” ฉู่เฉินสะบัดมือโยนขวดยาบำรุงปราณให้จงอาหู่ ก่อนจะเดินอยู่บนรองเท้าแตะไปหาฉินหล่างฉินหล่างนิ่วหน้าจ้องมองฉู่เฉิน อย่างไรก็ตามเขากลับมองพลังฝึกปรือของฉู่เฉินไม่ออกเลย กลิ่นอายของฉู่เฉินดูคลุมเครือเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา บางครั้งเหมือนยอดฝีมือระดับสุดยอด บางครั้งก็เหมือนคนธรรมดา นี่มันเป็นไปได้อย่างไร? “แกก็คือฉู่เฉิน ตัวการที่สังหารซ่งหู่ศิษย์น้องของฉันใช่ไหม?” ฉินหล่างฝืนทำเป็นเยือกเย็น พอตั้งท่าเรียบร้อยแล้วก็ตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธ “ซ่งหู่คือศิษย์น้องของนาย?”ฉู่เฉินขมวดคิ้วถามเมื่อคืนฉู่เฉินยังคงขบคิดว่าควรขุดสำนักของซ่งหู่ออกมาอย่างไร ถึงอย่างไรอาจารย์ของซ่งหู่ก็เป็นผู้บำเพ็ญตน จะเหลืออันตรายแอบแฝงแบบนี้ไว้ไม่ได้เด็ดขาด แต่คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะใส่ใจขนาดนี้ ส่งตัวเองมาหาถึงที่เลย “ถูกต้อง ฉัน...”ฟิ้ว!ฉินหล่างเพิ่งพยักหน้าก็เห็นฉู่เฉินยกเ

“จินเจิ้นหลงล่ะ?” ฉู่เฉินเดินกลับไปที่ห้องโถงพลางเอ่ยปากถามอย่างเฉยชา“คุณฉู่ ช่วยด้วยครับ”จินอ้าวเทียนคุกเข่าต่อหน้าฉู่เฉินดังตุบ แล้วอ้อนวอนด้วยสีหน้าเคารพนอบน้อมฉู่เฉินกวาดตามองจินอ้าวเทียนแวบหนึ่ง แต่ไม่สนใจเขาเลย ทว่านั่งลงบนโซฟาตามจินหลิงเอ๋อร์ตอนนี้ทั่วทั้งตัวของจินหลิงเอ๋อร์มีเพียงเสื้อคลุมตัวเดียวเท่านั้น หน้าอกอวบอิ่มสองข้างอยู่ในสภาพปกปิดไว้เพียงครึ่งเดียว ท่อนล่างก็เปลือยเปล่า เผยให้เห็นขาขาวนวลดุจหิมะสองข้างกับสะโพกกลมกลึงโดดเด่นกลางอากาศเช่นนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งดวงหน้าเล็กที่ร้องไห้จนเหมือนดอกสาลี่ต้องหยาดฝน ยิ่งเห็นแล้วชวนให้รู้สึกสงสาร“คุณฉู่ พ่อของฉันขะ...เขาโดนทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส แถมหลี่ก่านก็ยังทรยศตระกูลจิน ตอนนี้พ่อของฉันกำลังโดนเขาคุมตัวอยู่ค่ะ” จินหลิงเอ๋อร์ก็เล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ฉู่เฉินฟังขณะที่พูด หลังจากพูดจบ จินหลิงเอ๋อร์อดหลั่งน้ำตาอีกครั้งไม่ได้ เธอโผเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของฉู่เฉินแล้วส่งเสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดครั้งนี้เธอตกใจกลัวแล้วจริง ๆ ตั้งแต่เด็กจนโต ไม่ว่าอยู่ในบ้านหรืออยู่ข้างนอก เธอคือคุณหนูที่ทรงอำนาจอยู่เสมอ ท