เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 195
บทที่เกี่ยวข้อง
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 196
ปลาหยินหยางกับมังกรทองตัวเล็กนั้นคล้ายกับกำลังตอบสนองซึ่งกันและกันจากไกล ๆ ประสานพลังหยินหยางภายในร่างกายของฉู่เฉินไว้ เมื่อพลังวิญญาณมหาศาลทะลักเข้ามาในร่างกาย ทะเลปราณที่เคยว่างเปล่าของฉู่เฉินก็เต็มไปด้วยพลังวิญญาณเหลวสีทอง หลังจากสูดลมหายใจลึกติดต่อกันหลายครั้ง ระดับของฉู่เฉินก็หยุดอยู่ช่วงกลางของฝึกปราณชั้นหกอย่างมั่นคงแล้วส่วนสถานการณ์ของโจวเทียนเฟิ่งก็ใกล้เคียงกับฉู่เฉินเช่นกัน ขณะที่ปราณแท้ในร่างกายยิ่งเต็มเปี่ยม ตรงท้องน้อยของเธอก็ปรากฏลวดลายปลาหยินหยางในขณะที่โจวเทียนเฟิ่งตกตะลึง ทันใดนั้นก็มีเสียงต่อสู้ดังมาจากหน้าประตูฉู่เฉินขมวดคิ้ว ไม่สนใจเสียงด้านนอกประตู แต่อุ้มโจวเทียนเฟิ่งขึ้นมาแล้วกดเธอลงบนโซฟาทันที .....ปัง ๆๆ! เสียงดังสนั่นขึ้นหลายครั้ง บอดี้การ์ดหลายคนกระเด็นลอยเข้าไปในลานบ้านของเทียนเฟิ่งวิลล่า“ใครกัน!” หัวหน้าทีมบอดี้การ์ดได้ยินเสียงดังผิดปกติก็รีบพุ่งออกมาจากคฤหาสน์เมื่อเขาเห็นเพื่อนร่วมงานหลายคนนอนกองกับพื้นหายใจรวยริน เขาก็อดเดือดดาลไม่ได้!“แกบังอาจนักนะ กล้าทำตัวเหิมเกริมที่เทียนเฟิ่งวิลล่า ดูสิว่าฉันจะฆ่าแกไม่ได้!” เมื่อสิ้นคำพูด หั
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 197
“คุณฉู่...” จงอาหู่ฝืนข่มกลั้นความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ลุกขึ้นมาอย่างโซเซ แต่วินาทีต่อมาเขาก็สูญเสียการทรงตัวอีกครั้งแล้วล้มลงไปกองกับพื้นทันที “เสียวหู่ ทำใจให้สบายรักษาอาการบาดเจ็บ ที่นี่ไม่มีเรื่องอะไรให้นายต้องยุ่งด้วยแล้ว” ฉู่เฉินสะบัดมือโยนขวดยาบำรุงปราณให้จงอาหู่ ก่อนจะเดินอยู่บนรองเท้าแตะไปหาฉินหล่างฉินหล่างนิ่วหน้าจ้องมองฉู่เฉิน อย่างไรก็ตามเขากลับมองพลังฝึกปรือของฉู่เฉินไม่ออกเลย กลิ่นอายของฉู่เฉินดูคลุมเครือเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา บางครั้งเหมือนยอดฝีมือระดับสุดยอด บางครั้งก็เหมือนคนธรรมดา นี่มันเป็นไปได้อย่างไร? “แกก็คือฉู่เฉิน ตัวการที่สังหารซ่งหู่ศิษย์น้องของฉันใช่ไหม?” ฉินหล่างฝืนทำเป็นเยือกเย็น พอตั้งท่าเรียบร้อยแล้วก็ตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธ “ซ่งหู่คือศิษย์น้องของนาย?”ฉู่เฉินขมวดคิ้วถามเมื่อคืนฉู่เฉินยังคงขบคิดว่าควรขุดสำนักของซ่งหู่ออกมาอย่างไร ถึงอย่างไรอาจารย์ของซ่งหู่ก็เป็นผู้บำเพ็ญตน จะเหลืออันตรายแอบแฝงแบบนี้ไว้ไม่ได้เด็ดขาด แต่คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะใส่ใจขนาดนี้ ส่งตัวเองมาหาถึงที่เลย “ถูกต้อง ฉัน...”ฟิ้ว!ฉินหล่างเพิ่งพยักหน้าก็เห็นฉู่เฉินยกเ
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 198
“กะ...แกลอบโจมตี...” ฉินหล่างกุมใบหน้าด้านขวาที่โดนกระแทกใส เขากลิ้งตัวก่อนจะลุกพรวดขึ้นมาจากพื้น เวลานี้ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขามีรอยรองเท้าสีดำสนิท แถมยังมีเลือดไหลซึมจากในรอยรองเท้าไม่หยุด สมองส่งเสียงดังวิ้ง ๆ “ปัง!”สิ่งที่ตอบเขามีเพียงการตบใบหน้าฉาดใหญ่อย่างไร้เสียงของฉู่เฉินเท่านั้นแค่ตบหน้าทีเดียว ฉินหล่างก็ล้มคว่ำลงกับพื้นอีกครั้งเวลานี้ฉินหล่างมึนงงโดยสิ้นเชิงแล้ว เขาอยู่ระดับฝึกปราณชั้นห้านะ ความสามารถเทียบเท่ากับปรมาจารย์!มองไปทั่วทั้งเจียงจงก็หายอดฝีมือระดับปรมาจารย์เจอได้ไม่กี่คนใช่หรือเปล่า? แต่ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าฉู่เฉิน เขาเหมือนกับเป็นเด็กสาวขวบที่โดนฉู่เฉินจัดการได้ตามใจชอบ ถึงขนาดไม่มีโอกาสแม้แต่จะต่อต้านเลย หรือว่าฉู่เฉินคนนี้คือ...จนกระทั่งตอนนี้เอง เขาถึงสังเกตเห็นว่ากลิ่นอายรอบตัวฉู่เฉินคล้ายคลึงกับอาจารย์ของตนเองอย่างน่าประหลาด ใช่แล้ว!มันดูเหมือนคนธรรมดา แต่ความจริงแล้วน่ากลัวสุดขีด เขาก็อยู่ระดับฝึกปราณชั้นหกเหรอ? พอคิดถึงความเป็นไปได้เช่นนี้ นัยน์ตาของฉินหล่างพลันหดลง ลอบตะโกนว่าแย่แล้ว แต่ในตอนนี้เอง เท้าขนาดใหญ่ของฉู่เฉินเหยียบบ
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 199
“จินเจิ้นหลงล่ะ?” ฉู่เฉินเดินกลับไปที่ห้องโถงพลางเอ่ยปากถามอย่างเฉยชา“คุณฉู่ ช่วยด้วยครับ”จินอ้าวเทียนคุกเข่าต่อหน้าฉู่เฉินดังตุบ แล้วอ้อนวอนด้วยสีหน้าเคารพนอบน้อมฉู่เฉินกวาดตามองจินอ้าวเทียนแวบหนึ่ง แต่ไม่สนใจเขาเลย ทว่านั่งลงบนโซฟาตามจินหลิงเอ๋อร์ตอนนี้ทั่วทั้งตัวของจินหลิงเอ๋อร์มีเพียงเสื้อคลุมตัวเดียวเท่านั้น หน้าอกอวบอิ่มสองข้างอยู่ในสภาพปกปิดไว้เพียงครึ่งเดียว ท่อนล่างก็เปลือยเปล่า เผยให้เห็นขาขาวนวลดุจหิมะสองข้างกับสะโพกกลมกลึงโดดเด่นกลางอากาศเช่นนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งดวงหน้าเล็กที่ร้องไห้จนเหมือนดอกสาลี่ต้องหยาดฝน ยิ่งเห็นแล้วชวนให้รู้สึกสงสาร“คุณฉู่ พ่อของฉันขะ...เขาโดนทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส แถมหลี่ก่านก็ยังทรยศตระกูลจิน ตอนนี้พ่อของฉันกำลังโดนเขาคุมตัวอยู่ค่ะ” จินหลิงเอ๋อร์ก็เล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ฉู่เฉินฟังขณะที่พูด หลังจากพูดจบ จินหลิงเอ๋อร์อดหลั่งน้ำตาอีกครั้งไม่ได้ เธอโผเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของฉู่เฉินแล้วส่งเสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดครั้งนี้เธอตกใจกลัวแล้วจริง ๆ ตั้งแต่เด็กจนโต ไม่ว่าอยู่ในบ้านหรืออยู่ข้างนอก เธอคือคุณหนูที่ทรงอำนาจอยู่เสมอ ท
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 200
การเสียชีวิตของซ่งหู่กระทบกระเทือนใจหลี่เต้าผิงไม่น้อยจริง ๆ แต่ยังไม่ถึงขั้นทำให้เขาโศกเศร้าใจ แต่ฉินหล่างเป็นคนที่เขาเลี้ยงดูตั้งแต่เด็กจนโต พูดได้ว่าความรู้สึกระหว่างทั้งสองคนเป็นทั้งศิษย์อาจารย์และเหมือนกับพ่อลูก “ศิษย์เอ๋ยค่อย ๆ เดินนะ รออาจารย์แก้แค้นให้แก!”สิ้นคำพูด กลิ่นอายรอบตัวหลี่เต้าผิงเปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยมดุดันอย่างยิ่ง นัยน์ตาสองข้างก็เต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย!วินาทีต่อมา หลี่เต้าผิงหยิบกระดาษยันต์ที่วาดยันต์ไว้เรียบร้อยแล้วออกมาจากตัว ก่อนจะพับเป็นนกกระเรียนกระดาษอย่างรวดเร็ว“ทะยานฟ้าค้นหาร่องรอย คำสั่งเร่งด่วน ปลุก!”จากนั้นหลี่เต้าผิงพูดพึมพำและจิ้มนกกระเรียนกระดาษเบา ๆ ราวกับสั่งการนกกระเรียนกระดาษตัวนั้นค่อย ๆ บินขึ้นสูงกว่าหนึ่งเมตร ก่อนจะไปตามห้องของโรงแรมเพื่อติดตามร่องรอยนกกระเรียนกระดาษตัวนี้จะค้นหากลิ่นอายของฉินหล่าง ตามรอยไปตลอดทาง ขอเพียงเป็นสถานที่ที่ฉินหล่างเคยไป กลิ่นอายของฉินหล่างก็จะยังหลงเหลืออยู่ภายในหนึ่งวัน นกกระเรียนกระดาษจึงพาหลี่เต้าผิงไปที่สำนักมวยตระกูลจินก่อน หลังจากเก็บนกกระเรียนกระดาษกลับมาแล้ว หลี่เต้าผิงได้ตรวจสอบบริเวณใกล้เ
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 201
อินซู่ซู่ถูกหลี่เต้าผิงที่โผล่มากะทันหันทำให้ตกใจ เธอสงบสติอารมณ์ของเธอก่อน ถึงจะขมวดคิ้วแล้วถามขึ้นมาว่า “คุณเป็นใคร? ลูกศิษย์ของคุณคือใคร?”“ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าใครฆ่าลูกศิษย์ของคุณหลีกไป ไม่อย่างนั้น... ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งความแล้วนะ”หลี่เต้าผิงหัวเราะขึ้นมาอย่างเย็นชา โบกแส้ปัดสองครั้ง ยิ้มขึ้นมาอย่างมีเลศนัย “แจ้งความเหรอ? คนสวย อย่ามาแสร้งเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลย ผู้ที่สามารถร่างยันต์พรางกายในบ้านนี้ ต้องเป็นผู้ที่สังหารลูกศิษย์ของฉัน”“บอกมา เจ้าของบ้านหลังนี้อยู่ที่ไหน!”คำพูดนั้นกำลังสิ้นสุดลง หลี่เต้าผิงเพียงแค่ก้าวเดินเข้ามา ร่างของเขาที่ดูเหมือนวิญญาณอยู่ห่างจากอินซู่ซู่ไม่ถึงห้าสิบเมตรจิๆ !อย่าคิดว่าปราณของอินซู่ซู่ไม่สูง แต่ประสบการณ์ที่เธอพบเจอมาก็ไม่น้อย นี่มันวิชาย่อพสุธาชัดๆ !แม้แต่ศิษย์อาวุโสในสำนัก ล้วนแต่ได้ยินแค่วิชาย่อพสุธา อย่าพูดถึงแสดงวิชาออกมาเลยแต่ว่าตาแก่เจ้าเล่ห์นี่สามารถใช้วิชาย่อพสุธาออกมาได้ถึงขั้นสูงเช่นนี้เลยเหรอ?แบบนี้ก็แสดงว่าตาแก่เจ้าเล่ห์ที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ อย่างน้อยต้องอยู่ระดับเดียวกับอาจารย์ของเธอใช่ไหม?เมื่อเห็นว่าอิน
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 202
เมื่อคิดได้ดังนั้น หลี่เต้าผิงก็ร้อนรนขึ้นมา กัดฟันพูดขึ้นมาด้วยความโมโห ซัดฝ่ามือเข้าไปที่หน้าอกของอินซู่ซู่ปัง!ฝ่ามือเดียวนี้ฟาดอินซู่ซู่ไปไกลถึงสามสี่เมตร กระแทกลงไปที่พื้นอย่างแรงหลี่เต้าผิงกวาดสายตาไปที่อินซู่ซู่ที่สลบอยู่ กัดฟันพร้อมพูดขึ้นมาว่า “รอก่อนเดี๋ยวฉันจะมาจัดการเธอ นังเลว!”พูดเสร็จ ก็รีบหันศีรษะ หลบหลีกเขาไปในป่าที่ไม่ไกลในขณะที่หลี่เต้าผิงกำลังหลบหนีเข้าไปในป่า อินซู่ซู่แม้ว่าจะสะลึมสะลือ แต่เธอก็ฝืนตัวเองลืมตาทั้งสองขึ้นมา ในขณะที่เธอกำลังจะพยายามลุกขึ้น ก็กระอักเลือดสีแดงสดออกมาคำใหญ่เนื่องด้วยบาดแผลที่สาหัส ความร้อนรุ่มภายในร่างกายเธอก็ยิ่งรุนแรงขึ้นอินซู่ซู่ตัวสั่นขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ดูเหมือนเธอกำลังจะถูกความร้อนกัดกินในทันที“ไม่ได้ ต้องพยายาม... ต้องรีบรายงานนายท่านให้เร็วที่สุด...”กัดฟันแล้วกัดฟันอีก อินซู่ซู่ใช้ความปรารถนาที่แรงกล้าเฮือกสุดท้าย คลานขึ้นมาจากพื้น โซเซไปจนถึงทางแยก ยื่นมือไปโบกรถแท็กซี่คันหนึ่ง แล้วรีบไปยังเทียนเฟิ่งวิลล่าในป่า หลี่เต้าผิงที่เห็นว่าอินซู่ซู่วิ่งหนีขึ้นแท็กซี่ไป ก็โกรธจัดหากเขารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก เม
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 203
“นายท่าน... ตาแก่นั่นเหมือนต้องการจะทำร้ายคุณ เขาเอาแต่พูดว่าจะแก้แค้นให้ลูกศิษย์ของเขา ฉัน... ฉันต้องการรีบมาแจ้งให้คุณทราบ แต่กลับถูกตาแก่นั่น...”เมื่อพูดถึงตรงนี้ อินซู่ซู่ก็สำลักทันที พ่นเลือดสีดำออกมาอีกครั้ง“ไม่ต้องพูดแล้ว”ฉู่เฉินรีบตรวจสอบที่กระเป๋าเสื้อของอินซู่ซู่ พบว่าตรงหน้าอกของอินซู่ซู่มีรอยฝ่ามือสีดำปรากฏขึ้น!อีกทั้งรอยฝ่ามือนั้นยังขยายขอบเขตไปอย่างกว้างขวางไม่หยุดซี้ด!ฝ่ามือวายุทมิฬ?!แม้แต่ฉู่เฉินยังอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเย็นขึ้นมา หากไม่ได้รับการรักษาที่เหมาะสม ภายในสามยามนี้ หากรอยฝ่ามือนี้แพร่กระจายไปยังทั่วทั้งร่างกาย อินซู่ซู่ก็จะตายทันทีไม่มีเวลาให้คิดมากมาย ฉู่เฉินก็รีบสั่งให้สาวใช้เตรียมห้องที่สงบให้เขาห้องหนึ่ง พร้อมส่งคนให้ไปหยิบเข็มเงินมา เขาใช้เข็มเงินปิดจุดใหญ่ๆ หลายจุดของอินซู่ซู่ไว้ก่อน เพื่อป้องกันการแพร่กระจายของสารพิษจากฝ่ามือวายุทมิฬ......อีกด้านหนึ่ง หลี่เต้าผิงตามนกกระเรียนกระดาษ มาถึงป่าซึ่งห่างจากเทียนเฟิ่งวิลล่าเพียงหนึ่งร้อยเมตร เขาถึงโน้มตัวลงมา สายตาเย็นยะเยือกมองไปทางเทียนเฟิ่งวิลล่าในตอนนั้นเอง ก็มีลูกศิษย์สองคนจากสำนั
บทล่าสุด
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 868
เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือนักพรตชิวสุ่ยที่ช่วยย้ายบ้านเมื่อตอนกลางวัน ต้วนหลิงเวยก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ทำไมถึงเป็นคุณ?”นักพรตชิวสุ่ยรีบทำหน้ายิ้มแย้มให้ แล้วกวักมือเรียกนักพรตเด็กหลายคนที่อยู่ด้านหลัง นักพรตเด็กสิบกว่าคนที่แบกถุงกระสอบก็เดินมาข้างหน้าอย่างรวดเร็ว“คุณหนูท่านนี้ หลายวันก่อนรู้ว่าคุณฉู่ได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ยังหาโอกาสเหมาะ ๆ มาแสดงความห่วงใยไม่ได้เลย นี่เป็นสมุนไพรร้อยปีที่เก็บรักษาไว้ในคลังยาของสำนักเสวียนเทียนเรา ตั้งใจนำมามอบให้คุณฉู่โดยเฉพาะครับ” นักพรตชิวสุ่ยกล่าวจบก็ยังชะเง้อคอ มองเข้าไปในวิลล่าเฟิ่งหมิงแวบหนึ่ง“มองอะไร!”ต้วนหลิงเวยถลึงดวงตางาม เอ่ยอย่างไม่พอใจว่า “ทิ้งสมุนไพรไว้ คุณไปได้แล้ว รบกวนการพักผ่อนของนายท่าน ระวังหัวของคุณไว้ด้วยละ!”เดิมทีต้วนหลิงเวยข่มกลั้นเพลิงตัณหาไว้ในใจอยู่แล้ว เมื่อเห็นดวงตาสองข้างของนักพรตชิวสุ่ยกวาดมองไปทั่วก็ยิ่งเดือดดาล เธอหิ้วถุงกระสอบบนพื้นขึ้นมา ก่อนจะหันกายเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงเงาหลังอันอ่อนช้อยให้นักพรตชิวสุ่ยเมื่อโดนปิดประตูไม่ต้อนรับแขก นักพรตชิวสุ่ยก็ได้แต่จากไปด้วยความอับอายแต่เขาเ
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 867
“ใครกันนะ ทำเอาเสียอารมณ์เลย!”ต้วนหลิงเสวี่ยวักน้ำที่ขอบอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ พลางปลดกระดุมกี่เพ้าออกความขาวเนียนดุจหิมะเผยออกมาตรงหน้าฉู่เฉินเช่นนี้เอง โดยเฉพาะทรวงอกอวบอิ่ม ดูขาวเนียนนุ่มลื่นจริง ๆบางทีอาจเป็นเพราะปัญหาเรื่องสภาพร่างกาย ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ ฉู่เฉินถึงได้ประทานความเมตตาอย่างทั่วถึงมาโดยตลอด ความสามารถของต้วนหลิงเวยเพิ่มพรวดพราด แต่จนถึงตอนนี้ความสามารถของต้วนหลิงเสวี่ยกลับไม่เพิ่มขึ้นมากนักตรงกันข้าม บางส่วนบนร่างกายยิ่งโดดเด่นขึ้นเรื่อย ๆ และยิ่งนุ่มลื่นขึ้นเรื่อย ๆ อีกด้วยฉู่เฉินกลืนน้ำลาย พยายามข่มใจใช้เคล็ดวิชาเก้าผันกลืนสวรรค์อย่างบ้าคลั่ง แล้วก้มหน้ามองหน้าจอแวบหนึ่งเดิมทีเขายังนึกว่าเป็นถานเฟย แต่ก็พบว่าหลิ่วหรูเยียนเป็นคนที่โทรศัพท์มา แววตาของฉู่เฉินอดเปล่งประกายไม่ได้เขามองอ่างอาบน้ำที่มีขนาดเท่าห้องอาบน้ำเล็ก ๆ ก่อนจะเลียริมฝีปาก กดรับสายแล้วพูดว่า “นี่เพิ่งแยกจากกันไม่กี่วัน เธอคงไม่ได้คิดถึงกันอีกแล้วใช่ไหม?”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ปลายสายเงียบไปพักใหญ่ จากนั้นถึงค่อยเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ฉู่เฉิน นายยังจำเรื่องประชุมบอร์ดบริหารที่ฉันเคยบอ
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 866
ฉู่เฉินทำให้อวี่ลู่โกรธจนเวียนหัวแล้ว บำเพ็ญเพียรอยู่ในแดนเซียนอย่างยากลำบากมากว่าพันปี เธอไม่เคยเจอคนที่หน้าหนาขนาดนี้มาก่อนเลย ทำไมดูเหมือนเธอติดหนี้บุญคุณฉู่เฉินอย่างใหญ่หลวงแทนล่ะ? ดูเหมือนเธอช่วยเหลือฉู่เฉินทุกอย่างเลยไม่ใช่เหรอนี่ทำให้เธอหงุดหงิดมาก และไม่เข้าใจมาก ๆเมื่อได้ยินว่าจะย้ายบ้าน อินซู่ซู่กับพี่น้องตระกูลต้วนกลับดีใจอย่างยิ่งบ้านเก่าของตระกูลฉู่ไม่ได้รับการซ่อมแซมมานานแล้วจริง ๆ ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่นเลย แค่ประตูใหญ่บานนี้ก็ถูกคนผลักจนล้มมาหลายครั้งแล้วภายใต้ความช่วยเหลือจากนักพรตชิวสุ่ยกับบรรดานักพรตน้อยของสำนักเสวียนเทียน ไม่นานก็เก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะย้ายเข้าไปในวิลล่าเฟิ่งหมิงอย่างเอิกเกริกทันทีที่เข้าไปในประตู ความขุ่นเคืองในใจของอวี้ลู่เหมือนจะสลายหายไปทันทีพูดตามตรง สไตล์การตกแต่งแบบโบราณนี้เข้ากับรสนิยมของเธอมากจริง ๆ ที่สำคัญคือเครื่องใช้ไฟฟ้าทันสมัยในบ้านก็มีครบครัน นี่สะดวกสบายมาก หลังจากนั้นก็เดินตามฉู่เฉินวนภายในถ้ำที่ภูเขาด้านหลัง เมื่อเธอเห็นน้ำพุสวรรค์เนตรมังกร นัยน์ตาอดส่องประกายขึ้นมาไม่ได้จุ๊บ!อวี้ลู่อดไม่ได้ที่จะกอ
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 865
“คุณฉู่ ก่อนหน้านี้คุณไม่ได้พูดแบบนี้นี่นา!”นักพรตชิวสุ่ยคุกเข่าลงตรงหน้าฉู่เฉินดังตุบฉู่เฉินหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “ก่อนหน้านี้ผมเคยรับปากอะไรคุณด้วยเหรอ?”ซี้ด!นักพรตชิวสุ่ยกลืนน้ำลายแรง ๆ เพลิงโทสะสุมทรวงถึงขีดสุด “เรียกนักพรตน้อยตรงหน้าประตูพวกนั้นมา แล้วตามผมกลับไปบ้านเก่าของตระกูลฉู่” ฉู่เฉินตบไหล่นักพรตชิวสุ่ยเบา ๆ “นี่คุณ...” นักพรตชิวสุ่ยมองฉู่เฉินอย่างไม่เข้าใจ“ย้ายบ้าน”ฉู่เฉินกล่าวจบก็เดินออกจากถ้ำโดยไม่หันหน้ากลับมาเช่นกันเวรเอ๊ย!นักพรตชิวสุ่ยแทบจะกระอักเลือดออกมา นี่ฉู่เฉินไม่รอสักครู่หนึ่งเลยจริง ๆปัญหาคือทางฝั่งสำนักเสวียนเทียนยังคาราคาซังอยู่เลยตอนนี้นักพรตชิวสุ่ยร้อนใจเหมือนถูกไฟแผดเผานานแล้ว แต่เขาไม่กล้าแสดงออกมาอีก รู้สึกแค่ว่าเหมือนตับไตไส้พุงใกล้จะถูกไฟเผาไหม้แล้วต่อให้เป็นแบบนี้ เขาก็ได้แต่ทำตามด้วยความเชื่อฟังเท่านั้น.....บรรดาผู้หญิงที่กำลังรอข่าวของฉู่เฉินอย่างเงียบ ๆ ในบ้านเก่าตระกูลฉู่ เมื่อเห็นฉู่เฉินพานักพรตชิวสุ่ยกับนักพรตน้อยสี่ห้าคนเข้าบ้านมาด้วยกัน พวกเธอก็ลุกขึ้นมาด้วยความรู้สึกประหลาดใจอินซู่ซู่วิ่งไปที่ห้องนอ
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 864
ฉู่เฉินยิ้มอย่างเฉยชาแล้วพูดว่า “เมื่อกี้หัวหน้าใหญ่ถานพูดไว้ไม่ใช่เหรอครับ? ว่าจะแจ้งประธานซู ผมคิดว่าประธานซูคงไม่เห็นแก่เรื่องส่วนตัวหรอกใช่ไหมครับ” หา?!เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ร่างกายของเจียงจงต้าวทรุดฮวบลงกับพื้นสองปีมานี้ เขารับสินบนมาไม่น้อย และไม่รู้ว่าทำเรื่องผิดศีลธรรมไปมากเท่าไหร่ ถ้าเกิดโดนสมาคมเสวียนเหมินปลดออกจากตำแหน่งจริง ๆ เช่นนั้นเขาก็ย่ำแย่แล้ว“ได้ครับ งั้นผมจะทำตามที่คุณฉู่ว่า พอผมจัดการเรื่องราวเสร็จแล้ว จะไปรวมตัวกับคุณฉู่ที่วิลล่าเฟิ่งหมิงนะครับ” ถานเฟยกล่าวอย่างมีความนัยแอบแฝงฉู่เฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยว่า “ก็ดีครับ มีเรื่องอะไรไว้ไปถึงที่วิลล่าเฟิ่งหมิงแล้วค่อยคุยกันก็ยังไม่สาย” ฉู่เฉินกล่าวจบก็หิ้วนักพรตชิวสุ่ยเหมือนกับหิ้วลูกเจี๊ยบเดินออกจากอาคารสำนักงานของแก๊งมังกรชิงซงกำลังคิดจะแอบหนีไป ผลปรากฏว่าถูกเซียวเฟิงคว้าคอเสื้อไว้ ทำเอาชิงซงตกใจกลัวจนขาอ่อนยวบก่อนจะคุกเข่าลงไป“ผู้บัญชาการเซียว...” เซียวเฟิงหัวเราะหยันแล้วพูดว่า “ใส่ร้ายป้ายสีคนอื่นตามอำเภอใจ ดูถูกแก๊งมังกร วันนี้คุณไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น และใช้เวลาครึ่งชีวิตที่เหลือของคุณในคุกของ
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 863
“ผู้บัญชาการเซียวเป็นคนที่ยึดมั่นในความยุติธรรมมากครับ”ฉู่เฉินมองไปที่เซียวเฟิง แล้วเผยรอยยิ้มที่มีเลศนัยเมื่อได้ยินคำพูดนี้ หัวใจที่หวั่นวิตกของเซียวเฟิงก็โล่งใจในที่สุดถานเฟยก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน จากนั้นถึงค่อยหันหน้าไปมองเจียงจงต้าวแล้วเอ่ยปากพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “ตราบใดที่คุณฉู่ไม่ยอมให้อภัยคุณ ผมจะเป็นตัวแทนของแก๊งมังกรไปขอคำอธิบายจากประธานซูด้วยตัวเอง”เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เจียงจงต้าวถึงกับมึนงงไปแล้วเพื่อที่จะดำรงตำแหน่งรองประธานนี้ ไม่รู้ว่าเขาเสียเงินไปมากเท่าไร ขอเส้นสายมามากเท่าไหร่จะให้ถูกปลดง่าย ๆ แบบนี้ได้ที่ไหนกัน?เมื่อคิดถึงตรงนี้ เจียงจงต้าวก็ไม่สนใจหน้าตาอะไรอีกแล้ว เขาโขกศีรษะพลางพูดกับฉู่เฉินว่า “คุณฉู่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับผมจริง ๆ”“ทั้งหมดเป็นเพราะคนของสำนักเสวียนเทียน โลภมากอยากได้สมบัติในมือของคุณถึงได้ส่งคนมาหาผม แถมยังบอกว่าคุณไม่มีสำนัก สามารถจัดการได้ตามใจชอบ ขอเพียงได้รับสมบัติในมือของคุณ พวกเขาจะมอบทองคำขนาดใหญ่ให้ผมปีละสองแท่ง”“ไม่เชื่อคุณก็ดูสิ นี่ก็คือของไอ้สารเลวชิวสุ่ยมอบให้ผม”เจียงจงต้าวพูดพลางหยิบทองคำขนาดใหญ่สี่แท่ง
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 862
หรือว่า...ตอนนี้เอง พวกเขาสองคนทำได้เพียงภาวนาในใจอย่างเงียบ ๆ ว่าถานเฟยไม่ได้มาเพราะเรื่องของฉู่เฉิน“ลมอะไร?”ถานเฟยเอ่ยพลางหัวเราะด้วยเสียงเย็นชา “ลมปีศาจไง!”เมื่อสิ้นเสียงพูด ถานเฟยก็ไม่สนใจพวกเซียวเฟิงเลย แต่เดินไปหาฉู่เฉินอย่างรวดเร็ว“คุณฉู่ ต้องขออภัยจริง ๆ ที่สร้างความลำบากให้คุณมากขนาดนี้ ผมเป็นตัวแทนของหัวหน้าหลงขอกล่าวขอโทษคุณอย่างเป็นทางการครับ”ภายใต้สายตาตกตะลึงอย่างยิ่งของทุกคน ถานเฟยกลับโค้งตัวให้ฉู่เฉินสามครั้งติดกัน!เมื่อเจียงจงต้าวเห็นภาพนี้ ในใจพลันเย็นเยียบไปครึ่งหนึ่งดูเหมือนว่าแม้แต่ทองคำขนาดใหญ่สี่แท่งที่อยู่ในแขนเสื้อของเขาก็กลายเป็นเผือกร้อนมือแล้วนักพรตชิวสุ่ยเต๋ายิ่งตกใจกลัวจนเหงื่อแตกพลั่กเป็นสายฝน ร่างที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สั่นจนเป็นก้อนแล้วชิงซงก็ทรุดตัวลงไปบนเก้าอี้ทันที ไม่มีความกล้าแม้กระทั่งจะเงยหน้ามองฉู่เฉินสักแวบหนึ่ง ครั้งนี้เตะถูกแผ่นเหล็กเข้าแล้วจริง ๆเดิมทีเขาแค่อยากรังแกงฉู่เฉินที่ไม่มีสำนักและคนหนุนหลัง แย่งชิงกระจกแปดทิศจากในมือของฉู่เฉินแต่คนอย่างฉู่เฉินจำเป็นต้องมีคนหนุนหลังด้วยเหรอ?ต้องมีสำนักด้วยเหรอ?ไม่จำเป็นเลย
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 861
คำพูดนี้ของเซียวเฟิงไม่เพียงพูดกับพวกเจียงจงต้าว แต่ยังพูดกับฉู่เฉินด้วยก่อนที่ความจริงจะกระจ่าง เซียวเฟิงไม่มีทางเลือกข้างโดยง่ายเป็นอันขาดขณะที่เวลาผ่านไปแต่ละนาทีแต่ละวินาที ในขณะที่ทุกคนยังคงรอคอยถานเฟย เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของนักพรตชิวสุ่ยพลันดังขึ้นมาอย่างบ้าคลั่งราวกับเร่งเอาชีวิตเมื่อก้มหน้ามองหมายเลขที่โทรศัพท์เข้ามา เห็นว่าเป็นหัวหน้านักพรตชิวเฟิง นักพรตชิวสุ่ยก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ ก่อนจะรับสายแล้วพูดว่า “ศิษย์น้องชิวเฟิง มีธุระอะไรรอให้ฉันกลับไปแล้วค่อยคุย!” “ศะ...ศิษย์พี่เจ้าสำนัก...กะ...เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ!”แม้จะมีสายโทรศัพท์กั้นไว้ แต่นักพรตชิวสุ่ยก็ยังรู้สึกได้ถึงความสิ้นหวังในน้ำเสียงของนักพรตชิวเฟิง“เป็นอะไรไป เกิดอะไรขึ้น?” นักพรตชิวสุ่ยรู้สึกเหมือนหัวใจหนักอึ้ง รีบถามซักไซ้“ศิษย์พี่ ละ...ลัทธิศักดิ์สิทธิ์ ยอดฝีมือระดับสร้างรากฐานหลายสิบคนของลัทธิศักดิ์สิทธิ์ล้อมสำนักเสวียนเทียนไว้แล้ว เอาแต่พูดว่ามาหาพวกเราเพื่อขอคำอธิบายครับ”“ตะ...แต่ผมจำไม่ได้จริง ๆ ว่าพวกเราเคยล่วงเกินลัทธิศักดิ์สิทธิ์นะครับ”เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ คำพูดของชิวเฟิงมีความรู้สึกเหมือ
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 860
“ถ้าหากสมบัติชิ้นนี้ไม่ได้เป็นของพวกคุณ ผมก็จะให้พวกคุณต้องชดใช้ด้วยชีวิตเช่นกัน”ทันทีที่พูดจบ ฉู่เฉินก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทรหาถานเฟยทันทีเดิมทีฉู่เฉินไม่ได้อยากให้ถานเฟยเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ แต่ก็จนปัญญาจริง ๆ เพราะนักพรตชิวสุ่ยดื้อด้านราวกับพลาสเตอร์แปะแผลหนังหมา ที่พยายามสลัดเท่าไหร่ก็ไม่ยอมหลุด!ไม่นานนัก อีกฝ่ายก็รับโทรศัพท์ ก่อนที่เสียงของถานเฟยจะดังขึ้นจากปลายสาย “คุณฉู่ ทำไมถึงเป็นคุณล่ะ ผมก็กำลังจะติดต่อหาคุณพอดี!”มุมปากของฉู่เฉินกระตุกเล็กน้อยสองที ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเฉื่อยชา “ถานเฟย ผมว่าคุณจงใจจะเล่นงานผมใช่ไหม ยังจะบอกว่ากำลังจะโทรหาผมอีก? กลัวแค่ว่าถ้าคราวหน้าจะเจอกัน คุณคงต้องไปไหว้หลุมศพผมที่สุสานแทนแล้วล่ะ!”อะไรนะ?!เมื่อถานเฟยได้ยินแบบนั้น ก็ถึงกับชาวาบไปทั้งตัว รีบถามกลับด้วยงุนงง “คุณฉู่ หมายความว่ายังไงกัน? ผมยังไม่ทันได้ขอบคุณคุณด้วยซ้ำ จะจงใจเล่นงานคุณได้ยังไง?”ฉู่เฉินหัวเราะเบา ๆ “จริงเหรอ? นี่คุณไม่ได้คิดจะใช้โอกาสที่มอบกระจกแปดทิศให้ผม แล้วปล่อยให้สมาคมเสวียนเหมินแห่งมณฑลเจียงหาเรื่องผมใช่ไหม?”“ผมได้ยินมาว่า การขโมยสมบัติของผู้อื่นน
