บททั้งหมดของ หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ: บทที่ 51 - บทที่ 60

ลู่สือเยี่ยนหยุดลงทันที แววตาของเธอทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ"ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่" หลินเซียงถามเสียงเบา "ตกลงเราจะหย่าหรือไม่หย่ากันแน่"ลู่สือเยี่ยนเม้มริมฝีปากทันที ลุกขึ้นจากตัวเธอ ก้าวลงจากเตียงแล้วตรงไปที่ห้องน้ำหลินเซียงหลับตาลงแล้วถอนหายใจยาว ๆ ออกมางั้นก็อย่าทำแบบนี้สิในเมื่อตัดสินใจที่จะหย่ากันแล้ว ก็ช่วยเด็ดขาดกับฉันหน่อยพวกเราทั้งสองจะได้ไม่มีใครอึดอัดเมื่อลู่สือเยี่ยนออกมา หลินเซียงก็จากไปแล้ว แม้แต่ข้าวเช้าก็ยังไม่รอกินพร้อมกันเธอส่งข้อความมาให้เขาเพียงข้อความเดียวหลินเซียง : [ฉันรอคุณอยู่ที่หน้าสำนักงานเขต]สีหน้าของลู่สือเยี่ยนเหมือนถูกปกคลุมด้วยน้ำค้างแข็ง บรรยากาศโดยรอบเย็นยะเยือกและแผ่ออร่ากดดันพ่อบ้านเดินออกมา มองไปรอบ ๆ แล้วถามด้วยความสงสัย "คุณชายสาม คุณหนูหลินจากไปแล้วเหรอครับ?"เมื่อคืนที่หลินเซียงมา พ่อบ้านรับรู้ แต่ได้รับแจ้งล่วงหน้าว่าห้ามใครส่งเสียงดัง เดิมทีคิดว่าจะได้เห็นหลินเซียงในเช้าวันนี้ แต่กลับไม่พบใครลู่สือเยี่ยนเก็บโทรศัพท์ สีหน้าเย็นลงกว่าเดิมเล็กน้อย "คุณว่างมากเหรอ?"พ่อบ้านสัมผัสถึงความเย็นเยียบที่แผ่ออ

ห้องของลู่สือเยี่ยนอยู่ชั้น 9 แต่เมื่อลิฟต์กำลังจะถึงชั้น 7 ลู่สือเยี่ยนก็กดปุ่มยกเลิกคำสั่งจอดชั้น 7 ทันที"ทำอะไรน่ะ?"หลินเซียงเห็นดังนั้นก็ขมวดคิ้วถามทันทีลู่สือเยี่ยนตอบกลับ "เมื่อกี้คนแถวนี้รู้กันหมดแล้วว่าเราเป็นสามีภรรยากัน นอนแยกห้องกันคงไม่เหมาะสม"หลินเซียง "ฉันไม่คิดว่าคนพวกนั้นจะสนใจชีวิตส่วนตัวของคุณขนาดนั้น"ลู่สือเยี่ยน "กันไว้ดีกว่าแก้"ตอนนี้หลินเซียงจะกดชั้น 7 อีกรอบแต่ก็ไม่ทันแล้ว เพราะลิฟต์ขึ้นมาจอดที่ชั้น 9 สีหน้าของเธอไม่ค่อยดีนักรอให้ลู่สือเยี่ยนเดินออกไปไกลประมาณหนึ่ง แล้วเธอจึงเดินออกไป แต่เธอไม่ได้เดินตามเขา กลับเดินตรงไปทางบันไดหนีไฟแทนลู่สือเยี่ยนมองการกระทำของเธอแล้วเอื้อมมือไปปลดเนกไท "หลินเซียง"หลินเซียงหยุดเดิน "ทำไม?"เธอไม่ได้หันกลับไปมอง จึงไม่เห็นแววตาที่ซับซ้อนระคนอาวรณ์ของเขาลู่สือเยี่ยนถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดว่า "จริง ๆ แล้วเราไม่ได้มีอะไรขัดแย้งกันเลย จะอยู่ด้วยกันแบบสงบสุขไม่ได้เลยเหรอ?"หลินเซียงกำหมัดแน่นทันที!ตอนนี้เขาเพิ่งจะมาพูดเรื่องอยู่ด้วยกันแบบสงบสุขกับเธองั้นเหรอ?ตอนแรกเธอคิดจะทำแบบนั้น แต่เขาทำกับเธอยังไง?เพราะตอ

หลินเซียงเงยหน้ามอง แล้วถามด้วยความสงสัย "นั่นอะไรคะ?"ลู่สือเยี่ยนตอบว่า "คุณเป็นภรรยาผม แต่งตัวเรียบง่ายเกินไป คนอื่นอาจจะคิดว่าผมดูแลคุณไม่ดี"เขาหยิบต่างหูออกมาแล้วพูดกับเธอ "เข้ามาใกล้ ๆ สิ"สาว ๆ ที่ไหนบ้างไม่ชอบเครื่องเพชร?หลินเซียงลุกขึ้นพร้อมกับถามว่า "ของฉันเหรอ?""อืม"ลู่สือเยี่ยนตอบรับโดยไม่ลืมที่จะสังเกตประกายในดวงตาเธอหลินเซียงเดินเร็วขึ้นเล็กน้อย ตรงไปหาเขาแล้วเหยียดมือออก "ฉันใส่เองก็ได้"แต่ลู่สือเยี่ยนพูดว่า "ที่นี่ไม่มีกระจก คุณมองไม่เห็นหรอก"พูดจบก็เอื้อมมือไปเกลี่ยผมของเธอทัดไว้หลังหู แล้วก้มลงสวมต่างหูให้ต่างหูเพชรเป็นรูปหยดน้ำ เจียระไนอย่างสวยงาม ภายใต้แสงไฟระยิบระยับแวววาว ขับเน้นให้สวยงามสะดุดตาเป็นอย่างมากติ่งหูของเธอเจือสีขาวอมชมพู เล็กกระทัดรัด ทำให้สอดผ่านรูที่เจาะได้ง่ายดาย นิ้วมือของเขาลูบไล้วนอยู่รอบติ่งหูของเธอราวกับไม่อยากผละจาก ก่อนจะหยิบต่างหูอีกข้างมาสวมให้ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองใกล้ชิดมาก ลมหายใจอุ่น ๆ พ่นรดลงบนผิวเธอ รู้สึกทั้งร้อนทั้งจั๊กจี้สวมต่างหูเสร็จแล้ว ต่อไปก็เป็นคิวของสร้อยคอชายหนุ่มยอมไม่ถอยห่าง กลับเข้ามาใกล้เธอม

เมื่อเห็นอาหารตรงหน้า ดวงตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นมาทันทีเธอหยิบอาหารว่างมาสองสามอย่างแล้วเดินไปนั่งกินเงียบ ๆ ที่โซนพักผ่อนตรงนี้มีผู้หญิงหลายคนเริ่มพูดคุยกันล้วนเป็นเรื่องราวของเมืองหลานเฉิง หลินเซียงไม่รู้เรื่องราวเหล่านี้จึงไม่สนใจ"นี่ พวกคุณเห็นลู่สือเยี่ยนหรือเปล่า เขาเป็นลูกชายคนที่สามของตระกูลลู่แห่งเมืองอวิ๋นเฉิง ที่เคยสลบไสลเป็นเจ้าชายนิทรา แล้วก็หายตัวไปตั้งหนึ่งปี""เห็นแล้ว เห็นแล้ว ฉันรู้จักเขา ตอนแรกเหมือนว่าผู้หญิงที่เคยเป็นเพื่อนสมัยเด็กจะช่วยชีวิตเขาไว้ ถึงรักษาชีวิตเขาไว้ได้ ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นขาขาด ต่อมาเขาก็ความจำเสื่อม แล้วก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเก็บเขาไปดูแล พอผู้หญิงคนนั้นรู้ว่าเขาเป็นใครก็ไม่ยอมหย่า""หึ! นั่นตระกูลลู่เชียวนะ ถ้าจับลู่สือเยี่ยนไว้ได้ ก็จะได้ขึ้นสวรรค์กลายเป็นนกฟีนิกซ์ ใครจะยอมหย่ากันล่ะ""แล้วผู้หญิงที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กของลู่สือเยี่ยนไม่น่าสงสารกว่าเหรอ ช่วยชีวิตเขาไว้จนตัวเองขาขาด แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้เป็นของเธอ ฉันว่าผู้หญิงคนนั้นแย่นะ ยึดผู้ชายที่ไม่ได้รักตัวเองไว้กับตัว น่าละอายจริง ๆ""..."หลินเซียงฟังไปฟังมาก็พบว่าตัวเองกลายเป็

สีหน้าของพ่อบ้านเปลี่ยนไปเล็กน้อย "คุณผู้หญิง ถ้าคุณไม่ให้ความร่วมมือ ผมมีสิทธิ์โดยชอบที่จะสงสัยว่าคุณขโมยต่างหูมุก ดังนั้น...""มีหลักฐานไหม?" หลินเซียงถามกลับพ่อบ้านบอกว่า "คุณเป็นคนสุดท้ายที่ออกจากห้องของคุณหนู มีแนวโน้มว่าจะเป็นผู้ต้องสงสัยมากที่สุด...""มีหลักฐานไหม?"หลินเซียงพูดซ้ำอีกครั้ง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่สวยของเธอเต็มไปด้วยความเย็นชาผู้คนรอบข้างต่างมองไปที่หลินเซียง สายตาของพวกเขามีแต่ความดูถูกเหยียดหยาม"นั่นภรรยาของลู่สือเยี่ยนไม่ใช่เหรอ?""จริงเหรอ? เธอก็แค่คนธรรมดาที่จับพลัดจับผลูได้มาแต่งงานกับลู่สือเยี่ยนตอนที่เขาสูญเสียความทรงจำ แล้วหลังจากที่รู้ว่าเขามีฐานะก็ไม่ยอมหย่า""ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอคิดจะขโมยต่างหูมุกของคุณหนู คนแบบนี้น่าขยะแขยงจริง ๆ""..."คิ้วของพ่อบ้านขมวดเข้าหากัน “ในเมื่อคุณไม่ยอมให้ความร่วมมือ งั้นอย่าโทษที่ผมไม่เกรงใจ ค้นตัว"คนรับใช้อีกหลายคนรีบเข้ามาหาหลินเซียง"จะทำอะไร?"ทันใดนั้น เสียงทุ้มต่ำน่าฟังก็ดังขึ้น เสียงซุบซิบของผู้คนจางหายไปทันทีร่างสูงสง่าของลู่สือเยี่ยนเดินเข้ามา ดวงตาดำขลับคมกริบของเขาจ้องมองไปที่ใบหน้าของพ่อบ้าน "