บทที่ 55

เซี่ยหว่านรู้หรือเปล่าว่าเขาเป็นคนเลวขนาดนี้

ไม่หรอก ตอนที่เขาอยู่กับเซี่ยหว่าน เขาไม่น่าจะทำตัวแบบนี้

เขาคิดถึงบุญคุณของเซี่ยหว่าน แน่นอนว่าเขาไม่มีวันทำอะไรที่จะทำให้เธอเสียใจ

ส่วนหลินเซียง...

เหอะ ไม่มีค่าพอขนาดนั้น

ลู่สือเยี่ยนมองประตูห้องที่ปิดสนิท ความหงุดหงิดในอกของเขายิ่งปั่นป่วนรุนแรงขึ้นทุกขณะ ยกแก้วน้ำขึ้นกระดกดื่มคำโต ราวกับว่ามันช่วยบรรเทาอารมณ์รำคาญใจนั้นได้

เมื่อก่อนเธอไม่ใช่คนแบบนี้

พวกเขายังไม่ได้หย่ากัน ยังพอจะอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมได้ไม่ใช่เหรอ?

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง

ประตูห้องของหลินเซียงมีเสียงเคาะดังขึ้น

เธอตื่นขึ้นด้วยอาการงัวเงียแล้วเปิดประตู ก็เห็นลู่สือเยี่ยนเปลี่ยนไปสวมชุดสูทแล้ว จ้องมองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย "ได้เวลาไปงานเลี้ยงแล้ว"

ผมของเธอปล่อยยาวสยาย ใบหน้างดงามเป็นธรรมชาติเพราะปราศจากการแต่งแต้ม มีความสับสนเล็กน้อย หนามแหลมรอบตัวเหมือนจะหายไป เหลือแต่ความอ่อนโยนอย่างที่เคยเป็น

นี่คือภาพจำในใจเขา

ไม่รู้ทำไม หัวใจของเขาถึงอ่อนยวบลงไปเล็กน้อย

"แต่ฉันไม่ได้พกชุดราตรีมานะ"

หลินเซียงพูดพลางอ้าปากหาว

เธอล้าไปทั้งตัวจริง ๆ รีบเดินทางมาจากเมืองอวิ๋นเฉิง