บททั้งหมดของ หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ: บทที่ 91 - บทที่ 100

สีหน้าของซ่งซ่งเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม "ไม่ต้อง!"พูดจบก็ประคองหลินเซียงที่เมาแล้วเดินเลี่ยงไปด้านข้างแต่ชายฉกรรจ์เหล่านั้นกลับขวางพวกเธอไว้"สาวน้อย พวกพี่น่ะอ่อนโยนมากเลยนะ ไปขึ้นรถกันเถอะ รับรองว่าจะทำให้พวกเธอขึ้นสวรรค์!"พูดจบก็เอื้อมมือออกไปหมายจะจับซ่งซ่งและหลินเซียง"ออกไปนะ!"ซ่งซ่งตะโกนเสียงดัง "ถ้าพูดไม่รู้เรื่อง ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ!"แต่ชายฉกรรจ์เหล่านั้นกลับไม่สนใจคำพูดของเธอเลย ชายฉกรรจ์สองคนเดินเข้ามา จับซ่งซ่งและหลินเซียงไว้โดยตรง แล้วลากไปที่รถซึ่งจอดอยู่ข้างถนน"ปล่อยนะ ออกไป ปล่อยหลินเซียง!"ซ่งซ่งดิ้นรน แต่เธอจะสู้แรงชายฉกรรจ์ได้อย่างไร?ไม่นานก็ถูกพาไปถึงข้างตัวรถหลินเซียงไม่มีแรงเลย แถมยังมึนเมาตัวอ่อนปวกเปียกพร้อมล้มลงตลอดเวลาในเวลานี้ มีคนวิ่งเข้ามาเตะชายฉกรรจ์ที่จับตัวหลินเซียงออกไป แล้วหันกลับมาต่อยหน้าชายฉกรรจ์อีกคนไม่กี่ครั้งก็จัดการชายฉกรรจ์ร่างใหญ่สองคนได้คนอื่น ๆ ต่างตกใจ ซ่งซ่งใช้จังหวะช่วงชุลมุนขณะคนที่จับเธออยู่กำลังนิ่งอึ้ง รีบดิ้นให้หลุดแล้ววิ่งไปกอดหลินเซียงไว้สีหน้าของซือเยี่ยนเคร่งขรึม "คุณประคองเธอไว้"ซ่งซ่ง "ได้... ได้"ชายฉกร

หลินเซียงเพิ่งนั่งลงที่โต๊ะทำงานและเปิดคอมพิวเตอร์ เสียงพูดคุยข้าง ๆ กลับเงียบลงทันทีหลินเซียงหันกลับไปมองด้วยความสงสัย เห็นลู่สือเยี่ยนยืนอยู่ข้าง ๆ เธอสีหน้าของเธอเปลี่ยนไป"ประธานลู่ มีอะไรหรือเปล่าคะ?"ดวงตาฟีนิกซ์ดำแคบยาวของลู่สือเยี่ยนจ้องมองใบหน้าเธอ เสียงทุ้มต่ำและทรงอำนาจเอื้อนเอ่ย "มีเรื่องน่ะ ตามมาหน่อย"หลินเซียง "อ๋อ"ลู่สือเยี่ยน "..."ซ่งจั่วโทรหาเธอ เธอบอกว่าไม่ว่าง แต่พอเขามาหาด้วยตัวเอง เธอกลับว่างซะงั้นลู่สือเยี่ยนรู้สึกโมโหจนมุมปากกระตุกหลายครั้งหลินเซียงเดินตามเขาเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัวประธานบริษัท ซ่งจั่วเหลือบมองหลินเซียงแวบหนึ่ง สายตานั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจหลินเซียงทำเป็นมองไม่เห็นเมื่อเข้ามาในห้องทำงานของประธาน หลินเซียงก็มองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย "ประธานลู่ มีอะไรหรือเปล่าคะ"ดวงตาเฉียบคมลึกลับของลู่สือเยี่ยนจ้องมองใบหน้าเธอ สีหน้ายังคงเย็นชาและวางมาดสง่างามเหมือนเดิม พูดเบา ๆ ว่า "เรื่องคืนนั้นผมรู้แล้ว เงื่อนไขที่คุณว่ามา ผมยอมตกลงทั้งสิ้น""อ๋อ"หลินเซียงตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉยลู่สือเยี่ยนเลิกคิ้ว "มีปฏิกิริยาแค่นี้เหรอ?"หลินเซีย

เซี่ยหว่านจ้องมองตัวเองที่สง่างามในกระจกและยกริมฝีปากของเธอขึ้นด้วยความพึงพอใจ อย่างไรก็ตาม เมื่อดวงตาของเธอตกลงไปที่น่องซึ่งเป็นขาเทียม ร่องรอยของความรังเกียจปรากฏขึ้นในดวงตาเพื่อที่จะได้อยู่กับลู่สือเยี่ยน เธอยอมสละหลายสิ่งหลายอย่างเกินไป เธอต้องแต่งงานกับลู่สือเยี่ยน และลู่สือเยี่ยนต้องเป็นของเธอ!ไม่นานลู่สือเยี่ยนก็มา เซี่ยหว่านก็เปิดประตูด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า “สือเยี่ยน มาแล้วเหรอคะ?”“อืม”ลู่สือเยี่ยนตอบ เปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินเข้าไปร่องรอยของความคาดหวังแวบขึ้นมาในดวงตาของเซี่ยหว่าน แต่ตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามา สายตาของเขาไม่เคยหยุดอยู่ที่เธอเลยเธอกัดริมฝีปากและพูดทันที “สือเยี่ยน คุณว่าเสื้อผ้าชุดใหม่ของฉันดูดีไหมคะ?”ขณะที่พูดเธอก็หมุนตัวไปรอบ ๆ ต่อหน้าเขาจากนั้นลู่สือเยี่ยนถึงมุ่งความสนใจไปที่เธอ แต่แค่กวาดตามองเธอผ่าน ๆ เท่านั้น “คุณมีอะไรจะคุยกับผมเหรอ?”ความผิดหวังในสายตาของเซี่ยหว่านเริ่มชัดเจนขึ้น เขาไม่เห็นหรือไงว่าเธออุตส่าห์แต่งตัวรอเขาอย่างพิถีพิถันแค่ไหน?ทำไมทัศนคติถึงเย็นชาขนาดนี้?ตอนอยู่ต่อหน้าหลินเซียงเขาแสดงออกแบบเดียวกันนี้หรือเปล่า?“กินข้าวกันก่อน

หลินเซียงเดินออกจากบริษัท เมื่อไม่เห็นลู่สือเยี่ยนเดินตามมา เธอก็โล่งใจทันทีกลัวจริง ๆ ว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นจะคลุ้มคลั่งอะไรอีกเธอเดินไปที่สถานีรถไฟฟ้า จากบริษัทกลับไปที่เฟิงหลินหย่วนนั้นโดยสารทางรถไฟฟ้าสะดวกมาก ต่อสถานีปลายทางก็ถึงเลยแต่เพิ่งจะเลี้ยวโค้งไปได้ไม่กี่ก้าว ก็เหลือบไปเห็นคนคุ้นเคยคนหนึ่งกำลังเดินตามเธอมาเธอตกใจ รีบหันกลับไปมอง พอมองเห็นก็จำได้ทันที คนคนนี้ก็คือคนที่เมื่อคืนช่วยเธอไว้ แล้วก็เป็นคนที่เมื่อเช้าเพิ่งจะมาขอโทษเธอแบบงุนงง เขารู้ได้ยังไงว่าเธอทำงานอยู่ที่ไหน?แล้วทำไมเขาต้องตามเธอมาด้วย?เขาคิดจะทำอะไร?หลินเซียงระวังตัวขึ้นทันที รีบเดินไปที่สถานีรถไฟฟ้าหลังจากที่เธอแตะบัตรเข้าไปแล้วก็หันกลับไปมอง เห็นผู้ชายคนนั้นเดินตามเข้ามาด้วยหลินเซียงเริ่มหายใจติดขัด หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมโทรแจ้งตำรวจ!ถ้าเขาคิดจะทำร้ายเธอ เธอต้องแจ้งตำรวจแน่นอน!เพียงแต่ตอนนี้ยังทำไม่ได้ เพราะยังไม่แน่ใจว่าเขาแค่บังเอิญเดินมาทางเดียวกันเฉย ๆ หรือเปล่าตลอดทาง หลินเซียงไม่คลายความหวาดกลัว เมื่อมาถึงสถานีปลายทาง เธอเดินออกมาแล้วหันกลับไปมอง ก็ยังเห็นว่าผู้ชายคนนั้นเดินตามเธ

“ไง?”ทันทีที่ลู่สือเยี่ยนกลับมาที่วิลล่าตระกูลลู่ เขาได้รับโทรศัพท์จากหลินเซียง แต่คราวนี้กดรับสายโดยไม่ลังเลหลินเซียงพยายามอย่างหนักเพื่อระงับความกลัว ถึงอย่างนั้นน้ำเสียงก็ยังเจือความสั่นเครือ “ลู่สือเยี่ยน บอดี้การ์ดที่คุณจัดไว้ให้ฉันอยู่ไหน? บอดี้การ์ดที่จะช่วยปกป้องความปลอดภัยของฉันอยู่ที่ไหน?”ลู่สือเยี่ยนได้ยินความผิดปกติในน้ำเสียงของเธอ จึงถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”หลินเซียง “ฉันอยากได้บอดี้การ์ดส่วนตัว”ลู่สือเยี่ยน “ถ้าคุณไม่ยอมบอกผมว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วผมจะจัดหาให้คุณได้ยังไง?”หลินเซียง “ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันต้องได้บอดี้การ์ดคอยปกป้องฉันเป็นการส่วนตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง แบบที่ฉันสามารถมองเห็นพวกเขาได้ตลอดเวลาทุกครั้งที่ฉันต้องการ”ลู่สือเยี่ยน “...”ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยแสงอันตราย “ได้ ผมจะหาให้”“ให้ไวด้วยล่ะ”หลังจากที่หลินเซียงพูดจบ เขาก็วางสายไปไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่หลังจากได้ยินเสียงเขา ความกลัวและความวิตกกังวลในใจก็หายไปทีละน้อยเธอถือโทรศัพท์ไว้แล้วยิ้มกับตัวเองสุดท้ายเธอก็ยังพึ่งพาเขาได้สินะ?จะเป็นยังไงถ้าเธอหย่ากับเขา และไม่มีเขาอยู่ในชีวิตอีกต่อไป