บททั้งหมดของ หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ: บทที่ 101 - บทที่ 110

หลินเซียงตกใจมาก ยิ่งพยายามดึงตัวออก อย่างไรก็ตาม ลู่สือเยี่ยนกลับจับข้อเท้าของเธอแน่น ก่อนจะดึงเธอเข้าไปหาตัวเขาอย่างแรง ทำให้เธอต้องแนบชิดกับเขาร่างกายของเธอแข็งทื่อทันที"คุณตื่นแล้วเหรอ?"ลู่สือเยี่ยนลืมตาขึ้น ดวงตาเรียวเล็กของเขายังคงเจือความง่วงงุนเล็กน้อย แต่นัยน์ตากลับมืดสนิทล้ำลึก จ้องมองตรงไปที่เธอ“คุณถูไถผมแบบนั้น จะไม่ให้ตื่นยังไงไหว”ใบหน้าของหลินเซียงเปลี่ยนเป็นแดงก่ำทันที!เธอไปถูไถเขาตอนไหน?แค่อยากจะหดขากลับมาอยู่ให้เป็นที่เป็นทางเท่านั้นเอง!ลู่สือเยี่ยนโอบแขนเขาไว้รอบเอวเธอ รั้งให้ร่างเธอเข้ามาแนบชิดยิ่งกว่าเดิม เสียงแหบห้าวขณะถามว่า "เมื่อคืนคุณนอนฝันร้ายหรือเปล่า?"หลินเซียงไม่กล้าขยับ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาทำอะไรบ้า ๆ ขึ้นมา ผู้ชายคนนี้ยิ่งเป็นสัตว์ป่าจอมกระหายเลือดอยู่?"ไม่นี่"เสียงของเธออู้อี้ แพขนตายาวสั่นระริก “ปล่อย ฉันจะลุกแล้ว”ลู่สือเยี่ยนเคลื่อนไหวราวกับไม่รู้สึกรู้สา แต่ร่างกายของหลินเซียงกลับแข็งเกร็งยิ่งกว่าเก่า“ลู่สือเยี่ยน อย่าทำตัวเป็นหมาบ้าแต่เช้าได้ไหม!”เสียงพูดแทบจะเค้นลอดไรฟันออกมาลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธอเงียบ ๆ "ถ้าไม่ให้เป็

"พวกคุณเข้ามาได้ยังไง"สีหน้าของหลินเซียงย่ำแย่ มือที่สวมถุงมือซักล้างคาไว้ มองพวกเขาด้วยสายตาเย็นชาลู่ซื่อเยี่ยนโบกมือ "พวกคุณออกไปได้แล้ว""ครับ คุณลู่ ต่อไปนี้ถ้ามีอะไรก็สั่งได้เลยนะครับ" ผู้จัดการฝ่ายนิติบุคคลรีบหันหลังเดินออกไปประตูห้องปิดลงอีกครั้งลู่ซื่อเยี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "ผมขอให้พวกเขามาเปิดประตูให้"หลินเซียง "ฉันอนุญาตให้คุณเข้ามารึไง?""ก็เพราะคุณไม่ให้ผมเข้า ผมเลยต้องพึ่งให้พวกเขามาเปิดประตูให้" ลู่ซื่อเยี่ยนพูดคำเหล่านี้ด้วยสีหน้าสบาย ๆราวกับว่านี่ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับเขา หลินเซียงกำหมัด "ลู่ซื่อเยี่ยน เมื่อไหร่จะหยุดทำตัวหน้าด้านสักที?"แต่ลู่ซื่อเยี่ยนกลับมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน "ผมแค่กลับบ้านตัวเอง มากล่าวหากันว่าหน้าด้านได้ยังไง?""ที่นี่ไม่ใช่บ้านคุณ!"หลินเซียงจ้องมองเขาด้วยสายตาโกรธเกรี้ยวลู่ซื่อเยี่ยน "แต่เรายังเป็นสามีภรรยากันอยู่ ถึงแม้ว่าบ้านหลังนี้จะโอนเป็นชื่อคุณ แต่ตอนนี้มันก็ยังถือเป็นสินสมรสร่วมของสามีภรรยา"หลินเซียง "..."เธอเม้มริมฝีปากแน่นขึ้นจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "ลู่ซื่อเยี่ยน คุณนี่มันใจ

หลังจากทานข้าวเสร็จ หลินเซียงก็เก็บกวาดห้องครัวให้เรียบร้อย จากนั้นก็ไปที่ห้องนอนเล็กเพื่ออาบน้ำและเตรียมตัวเข้านอนเธอหลับฝันดีตลอดทั้งคืนวันรุ่งขึ้นเมื่อเธอออกจากห้องนอนเล็ก ลู่ซื่อเยี่ยนก็ไม่อยู่ที่นี่แล้วหลินเซียงยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นพลางครุ่นคิด สงสัยเธอคงต้องเปลี่ยนกุญแจใหม่อย่างน้อยคราวหน้าถ้าเขาเข้ามาไม่ได้ เขาก็จะไม่วิ่งโร่ไปหาฝ่ายนิติบุคคลอีกพูดแล้วก็ต้องทำทันที หลินเซียงติดต่อช่างโดยไม่รอช้า ไม่นานช่างเปลี่ยนกุญแจก็เข้ามาจัดการเรียบร้อยคราวนี้เธอเปลี่ยนเป็นล็อกประตูที่สแกนด้วยรหัสลายนิ้วมือซึ่งมีเพียงเธอและซ่งซ่งเท่านั้นที่รู้รหัสคนอื่นอยากเข้ามางั้นเหรอ?ไม่มีทาง!หลังจากช่างจากไป เธอก็มองดูที่ล็อกประตูชุดใหม่ด้วยความพึงพอใจ จากนั้นก็ส่งข้อความหาซ่งซ่งหลินเซียง [ที่รัก นี่คือรหัสล็อกประตูบ้านใหม่ฉันนะ จำไว้ให้ดี]ทันใดนั้น โทรศัพท์จากซ่งซ่งก็ดังขึ้น "เดี๋ยวนี้ไฮเทคใหญ่แล้วนะ"หลินเซียงเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป พร้อมกับพูดว่า "หลังจากนี้เวลาเธอมาไม่ต้องเคาะประตูแล้ว ดีจะตาย""ดีเลย ดีเลย" เสียงของซ่งซ่งอ่อนระโหยโรยแรง ฟังดูเหมือนเพิ่งตื่นนอนหลินเซีย

เธอเบือนหน้าหนี ก่อนจะเดินออกจากร้านขายเสื้อผ้าผู้ชายร้านนี้ไปโดยไม่พูดอะไร แล้วตรงไปที่ร้านเสื้อผ้าแนวสตรีทอีกร้านหนึ่งโดยไม่พูดอะไร เมื่อฉินโหย่วหานออกมาจากห้องลองเสื้อแต่กลับไม่เห็นใคร เขาก็ชะงักไปชั่วครู่ “ไปไหนกัน?"ซ่งซ่งพูดด้วยความประหลาดใจ "คุณฉิน ไม่คิดเลยว่าคุณใส่สูทแล้วจะหล่อขนาดนี้ คนหล่อ ต่อให้ใส่ผ้าขี้ริ้วก็ยังดูเหมือนนายแบบ"ฉินโหย่วหานตอบกลับอย่างเรียบ ๆ "ขอบคุณสำหรับคำชมครับ"ซ่งซ่งพูด "เซียงเซียงอยู่ร้านฝั่งตรงข้ามค่ะ"ฉินโหย่วหานมองสูทที่ตัวเองใส่อยู่ ตาเป็นประกายวูบหนึ่ง จากนั้นก็กลับไปเปลี่ยน แล้วเดินไปที่ร้านเสื้อผ้าแนวสตรีทฝั่งตรงข้ามเมื่อมาถึง หลินเซียงก็เลือกเสร็จแล้ว เธอพูดกับฉินโหย่วหาน "คุณฉิน ชุดนี้เหมาะกับสไตล์ของคุณเลยนะคะ"ฉินโหย่วหานยิ้มมุมปาก "แต่ผมว่าสูทชุดนั้นก็ดูดีเหมือนกัน"หลินเซียง "คุณชอบใส่สูทมากกว่าเหรอ?"ฉินโหย่วหาน "ก็ได้ทั้งสองแบบ"หลินเซียง "งั้นลองชุดนี้ดูอีกทีนะคะ"ฉินโหย่วหาน "ได้ครับ"ซ่งซ่งเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ มองไปที่ใบหน้าของหลินเซียง แล้วก็เข้ามาใกล้พร้อมกับกระซิบกระซาบ "เมื่อกี้น่าเสียดายที่เธอไม่เห็นเหรอ ฉินโหย่วหาน

ใบหน้าของหลินเซียงเย็นชาในทันทีดูเหมือนว่าซ่งซ่งจะเดาถูกการที่เธอถูกบังคับให้กลับมาทำงานล่วงเวลาครั้งนี้ เป็นฝีมือของลู่สือเยี่ยนอย่างแน่นอนซ่งจั่วพยายามเพิกเฉยต่อสายตาเย็นชาของเธอ แล้วยื่นเอกสารให้ "คุณหลิน เอกสารชุดนี้มีข้อมูลไม่ถูกต้อง รบกวนตรวจสอบใหม่อีกทีนะครับ" หลินเซียงหยิบเอกสารมา แล้วพูดอย่างเย็นชา "ถ้าไม่มีจุดไหนที่คุณบอกว่าไม่ถูกต้อง พวกเราจะหมางใจกันเปล่า ๆ นะคะ"ซ่งจั่ว "..."ตอนนี้เขารู้สึกไม่สบายใจเอามาก ๆ!"เอ่อ... คุณหลินครับ ประธานลู่เป็นคนบอก ไม่ใช่ผม" ซ่งจั่วรีบพูด พยายามปัดความรับผิดชอบหลินเซียงมองเขาอย่างเย็นชา "คุณกับเขาต่างกันตรงไหน?"ซ่งจั่ว "..."เขาเดินกลับไปที่ห้องทำงานส่วนตัวของประธานบริษัทด้วยใบหน้าเศร้าหมอง รู้สึกเหมือนฟ้าจะถล่มลงมาลำบากใจต่อทั้งสองฝ่าย!การเป็นผู้ช่วยท่านประธานชักจะยากเกินไปแล้ว!เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาซือเยี่ยนซ่งจั่ว [นายคิดยังไงกับตำแหน่งผู้ช่วยเหรอ?]ซือเยี่ยน [ไม่มีความคิด ผมเป็นแค่บอดี้การ์ด]ซ่งจั่ว [บางทีนายควรจะมีความเห็นบ้างนะ]ซือเยี่ยน [ไม่มี]ซ่งจั่ว [...]ซือเยี่ยน [อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่า