บทที่ 102

หลินเซียงตกใจมาก ยิ่งพยายามดึงตัวออก

อย่างไรก็ตาม ลู่สือเยี่ยนกลับจับข้อเท้าของเธอแน่น ก่อนจะดึงเธอเข้าไปหาตัวเขาอย่างแรง ทำให้เธอต้องแนบชิดกับเขา

ร่างกายของเธอแข็งทื่อทันที

"คุณตื่นแล้วเหรอ?"

ลู่สือเยี่ยนลืมตาขึ้น ดวงตาเรียวเล็กของเขายังคงเจือความง่วงงุนเล็กน้อย แต่นัยน์ตากลับมืดสนิทล้ำลึก จ้องมองตรงไปที่เธอ

“คุณถูไถผมแบบนั้น จะไม่ให้ตื่นยังไงไหว”

ใบหน้าของหลินเซียงเปลี่ยนเป็นแดงก่ำทันที!

เธอไปถูไถเขาตอนไหน?

แค่อยากจะหดขากลับมาอยู่ให้เป็นที่เป็นทางเท่านั้นเอง!

ลู่สือเยี่ยนโอบแขนเขาไว้รอบเอวเธอ รั้งให้ร่างเธอเข้ามาแนบชิดยิ่งกว่าเดิม เสียงแหบห้าวขณะถามว่า "เมื่อคืนคุณนอนฝันร้ายหรือเปล่า?"

หลินเซียงไม่กล้าขยับ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาทำอะไรบ้า ๆ ขึ้นมา ผู้ชายคนนี้ยิ่งเป็นสัตว์ป่าจอมกระหายเลือดอยู่?

"ไม่นี่"

เสียงของเธออู้อี้ แพขนตายาวสั่นระริก “ปล่อย ฉันจะลุกแล้ว”

ลู่สือเยี่ยนเคลื่อนไหวราวกับไม่รู้สึกรู้สา แต่ร่างกายของหลินเซียงกลับแข็งเกร็งยิ่งกว่าเก่า

“ลู่สือเยี่ยน อย่าทำตัวเป็นหมาบ้าแต่เช้าได้ไหม!”

เสียงพูดแทบจะเค้นลอดไรฟันออกมา

ลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธอเงียบ ๆ "ถ้าไม่ให้เป็