"ไปให้พ้น!"หลินเซียงจ้องมองเขาด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว ดวงตาคู่สวยของเธอแดงก่ำ!เขาเห็นเธอเป็นอะไร?เป็นเครื่องมือระบายความใคร่ของเขางั้นเหรอ?ความโกรธและความอับอายค่อย ๆ ก่อตัวและแพร่กระจายอยู่ทั่วหัวใจหลินเซียงรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก ไม่อยากให้เขาแตะต้องเธอเลยแม้แต่น้อยลมหายใจร้อนระอุพ่นรดต้นคอ ผิวเนียนนุ่มค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่ออ่อน ๆ ชวนให้หลงใหลลมหายใจของลู่ซื่อเยี่ยนหนักหน่วงและลึกล้ำ นัยน์ตาสีดำของเขายังคงเต็มไปด้วยความปรารถนาที่ไม่สามารถระงับได้ เมื่อเห็นสายตาที่เย็นชาและเต็มไปด้วยความเกลียดชังของเธอ การกระทำทั้งหมดของเขาก็หยุดลงทันทีเขารู้สึกไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็นเธอเกลียดเขา?ทำไมเธอถึงเกลียดเขาได้?เมื่อก่อนเธอไม่ได้รักเขามากกว่าอะไรทั้งหมดหรอกเหรอ?ชั่วขณะหนึ่ง ลมหายใจของทั้งสองหยุดชะงัก ประสานเข้าด้วยกัน แต่กลับไม่สามารถสร้างบรรยากาศที่อบอุ่นได้ ราวกับเป็นน้ำนิ่งหลินเซียงผลักเขาออกอย่างแรง ลุกขึ้นจากเตียงพร้อมจัดเสื้อผ้าของตัวเอง น้ำเสียงของเธอเย็นชาอย่างยิ่ง "ลู่ซื่อเยี่ยน คุณชอบหาเศษหาเลยเอาจากคนอื่นแบบนี้ เซี่ยหว่านรู้หรือเปล่า? ถ้าเธอรู้ คิ
หลังจากทานข้าวเสร็จ หลินเซียงก็เก็บกวาดห้องครัวให้เรียบร้อย จากนั้นก็ไปที่ห้องนอนเล็กเพื่ออาบน้ำและเตรียมตัวเข้านอนเธอหลับฝันดีตลอดทั้งคืนวันรุ่งขึ้นเมื่อเธอออกจากห้องนอนเล็ก ลู่ซื่อเยี่ยนก็ไม่อยู่ที่นี่แล้วหลินเซียงยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นพลางครุ่นคิด สงสัยเธอคงต้องเปลี่ยนกุญแจใหม่อย่างน้อยคราวหน้าถ้าเขาเข้ามาไม่ได้ เขาก็จะไม่วิ่งโร่ไปหาฝ่ายนิติบุคคลอีกพูดแล้วก็ต้องทำทันที หลินเซียงติดต่อช่างโดยไม่รอช้า ไม่นานช่างเปลี่ยนกุญแจก็เข้ามาจัดการเรียบร้อยคราวนี้เธอเปลี่ยนเป็นล็อกประตูที่สแกนด้วยรหัสลายนิ้วมือซึ่งมีเพียงเธอและซ่งซ่งเท่านั้นที่รู้รหัสคนอื่นอยากเข้ามางั้นเหรอ?ไม่มีทาง!หลังจากช่างจากไป เธอก็มองดูที่ล็อกประตูชุดใหม่ด้วยความพึงพอใจ จากนั้นก็ส่งข้อความหาซ่งซ่งหลินเซียง [ที่รัก นี่คือรหัสล็อกประตูบ้านใหม่ฉันนะ จำไว้ให้ดี]ทันใดนั้น โทรศัพท์จากซ่งซ่งก็ดังขึ้น "เดี๋ยวนี้ไฮเทคใหญ่แล้วนะ"หลินเซียงเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป พร้อมกับพูดว่า "หลังจากนี้เวลาเธอมาไม่ต้องเคาะประตูแล้ว ดีจะตาย""ดีเลย ดีเลย" เสียงของซ่งซ่งอ่อนระโหยโรยแรง ฟังดูเหมือนเพิ่งตื่นนอนหลินเซีย
หลินเซียงชะงักไปเล็กน้อย "หมายความว่ายังไง?"ซ่งซ่งเบ้ปาก "ก็ครอบครัวของผู้ชายเฮงซวยนั่นเป็นห่วงเขาจริง ๆ จะปล่อยให้เขาหายตัวตั้งเป็นปีแล้วไม่ตามหาหรือ? หรือว่ารอให้เขาฟื้นความทรงจำซะก่อนแล้วค่อยตามหา? เซียงเซียง เดี๋ยวนี้มันยุคบิ๊กดาต้าแล้วนะ จะหาตัวผู้ใหญ่คนหนึ่งไม่ใช่เรื่องยากเลย"ริมฝีปากของหลินเซียงเม้มเข้าหากันเล็กน้อยซ่งซ่ง "ช่างเถอะ ไม่พูดถึงมันแล้ว น่ารำคาญ"คำสุดท้ายของแป้งทอดถูกกินคำเดียวหมด ซ่งซ่งหรี่ตามองอย่างพึงพอใจ "อร่อยมาก อยากกินทุกวันเลย"หลินเซียง "ได้สิ จ่ายตังค์มมาด้วย"ซ่งซ่งตัดพ้อ "เธอไม่รักฉันแล้ว"หลินเซียง “รักสิ แต่อย่ามาขวางช่องทางการทำมาหากินของฉัน""..."เมื่อมาถึงห้างสรรพสินค้ามองไปไกล ๆ ก็เห็นฉินโหย่วหานรออยู่ที่นั่นก่อนแล้ว ผมสีฟ้าของเขาดูโดดเด่นมาก บวกกับใบหน้าหล่อเหลา เขาเหมือนพระเอกที่หลุดออกมาจากโลกอนิเมะความมีเสน่ห์ของเขาแผ่ซ่านไปทั่ว ริมฝีปากยกขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มแบบขี้เล่นอย่างไร้กังวล ทำให้สาว ๆ ที่เดินผ่านไปมาต้องเหลียวหลังมองตลอด "คุณฉิน รอนานไหมคะ?"หลินเซียงและซ่งซ่งเดินเข้าไปถามด้วยความเกรงใจเล็กน้อยฉินโหย่วหานยิ้ม "ไ
เธอเบือนหน้าหนี ก่อนจะเดินออกจากร้านขายเสื้อผ้าผู้ชายร้านนี้ไปโดยไม่พูดอะไร แล้วตรงไปที่ร้านเสื้อผ้าแนวสตรีทอีกร้านหนึ่งโดยไม่พูดอะไร เมื่อฉินโหย่วหานออกมาจากห้องลองเสื้อแต่กลับไม่เห็นใคร เขาก็ชะงักไปชั่วครู่ “ไปไหนกัน?"ซ่งซ่งพูดด้วยความประหลาดใจ "คุณฉิน ไม่คิดเลยว่าคุณใส่สูทแล้วจะหล่อขนาดนี้ คนหล่อ ต่อให้ใส่ผ้าขี้ริ้วก็ยังดูเหมือนนายแบบ"ฉินโหย่วหานตอบกลับอย่างเรียบ ๆ "ขอบคุณสำหรับคำชมครับ"ซ่งซ่งพูด "เซียงเซียงอยู่ร้านฝั่งตรงข้ามค่ะ"ฉินโหย่วหานมองสูทที่ตัวเองใส่อยู่ ตาเป็นประกายวูบหนึ่ง จากนั้นก็กลับไปเปลี่ยน แล้วเดินไปที่ร้านเสื้อผ้าแนวสตรีทฝั่งตรงข้ามเมื่อมาถึง หลินเซียงก็เลือกเสร็จแล้ว เธอพูดกับฉินโหย่วหาน "คุณฉิน ชุดนี้เหมาะกับสไตล์ของคุณเลยนะคะ"ฉินโหย่วหานยิ้มมุมปาก "แต่ผมว่าสูทชุดนั้นก็ดูดีเหมือนกัน"หลินเซียง "คุณชอบใส่สูทมากกว่าเหรอ?"ฉินโหย่วหาน "ก็ได้ทั้งสองแบบ"หลินเซียง "งั้นลองชุดนี้ดูอีกทีนะคะ"ฉินโหย่วหาน "ได้ครับ"ซ่งซ่งเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ มองไปที่ใบหน้าของหลินเซียง แล้วก็เข้ามาใกล้พร้อมกับกระซิบกระซาบ "เมื่อกี้น่าเสียดายที่เธอไม่เห็นเหรอ ฉินโหย่วหาน
"คุณฉิน ชุดนี้เป็นยังไงบ้างคะ?"หลินเซียงถาม ขณะมองฉินโหย่วหานถ่ายรูปอยู่ ฉินโหย่วหานยิ้ม มุมปากยกขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาเจือความเจ้าเล่ห์ "ดูดีมาก""งั้นเอาชุดนี้แหละค่ะ"หลินเซียงหยิบบัตรเครดิตออกมาเพื่อจ่ายเงินฉินโหย่วหานไม่ขัดขวาง สายตาที่ดูลึกลับจับจ้องอยู่บนตัวเธอพอจ่ายเงินเสร็จ โทรศัพท์ของหลินเซียงก็ดังขึ้น เธอหยิบออกมาดู และเห็นว่าเป็นโทรศัพท์จากหัวหน้าแผนก"สวัสดีค่ะ หัวหน้า"เสียงของผู้จัดการแผนกฟังดูแปลก ๆ "หลินเซียง ตอนนี้เธอว่างหรือเปล่า? มีเอกสารชุดหนึ่งข้อมูลไม่ถูกต้อง วานกลับมาตรวจสอบให้หน่อยได้ไหม? ข้อมูลเกี่ยวกับการเงินค่อนข้างสำคัญน่ะ"หลินเซียงขมวดคิ้ว "ฉันเป็นคนดูแลเหรอคะ?"หัวหน้าแผนก "ใช่ ใช่แล้ว"หลินเซียงรู้สึกสงสัย เมื่อวานก่อนเลิกงาน เธอตรวจสอบไฟล์ข้อมูลแล้วว่าไม่มีข้อผิดพลาดถึงได้ส่งไป แล้วทำไมถึงยังผิดพลาดอยู่อีก?"ได้ค่ะ ฉันจะกลับไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้"ผู้จัดการตอบ "โอเค ไม่ต้องกังวลนะ ฉันไม่ให้เธอทำงานฟรี ครั้งนี้ถือว่าเป็นการทำงานล่วงเวลา มีค่าล่วงเวลาให้""ขอบคุณค่ะ หัวหน้า" หลินเซียงตอบก่อนจะวางสายหลังจากวางสายแล้ว เธอมองไปที่ฉินโหย่วหานและ
ใบหน้าของหลินเซียงเย็นชาในทันทีดูเหมือนว่าซ่งซ่งจะเดาถูกการที่เธอถูกบังคับให้กลับมาทำงานล่วงเวลาครั้งนี้ เป็นฝีมือของลู่สือเยี่ยนอย่างแน่นอนซ่งจั่วพยายามเพิกเฉยต่อสายตาเย็นชาของเธอ แล้วยื่นเอกสารให้ "คุณหลิน เอกสารชุดนี้มีข้อมูลไม่ถูกต้อง รบกวนตรวจสอบใหม่อีกทีนะครับ" หลินเซียงหยิบเอกสารมา แล้วพูดอย่างเย็นชา "ถ้าไม่มีจุดไหนที่คุณบอกว่าไม่ถูกต้อง พวกเราจะหมางใจกันเปล่า ๆ นะคะ"ซ่งจั่ว "..."ตอนนี้เขารู้สึกไม่สบายใจเอามาก ๆ!"เอ่อ... คุณหลินครับ ประธานลู่เป็นคนบอก ไม่ใช่ผม" ซ่งจั่วรีบพูด พยายามปัดความรับผิดชอบหลินเซียงมองเขาอย่างเย็นชา "คุณกับเขาต่างกันตรงไหน?"ซ่งจั่ว "..."เขาเดินกลับไปที่ห้องทำงานส่วนตัวของประธานบริษัทด้วยใบหน้าเศร้าหมอง รู้สึกเหมือนฟ้าจะถล่มลงมาลำบากใจต่อทั้งสองฝ่าย!การเป็นผู้ช่วยท่านประธานชักจะยากเกินไปแล้ว!เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาซือเยี่ยนซ่งจั่ว [นายคิดยังไงกับตำแหน่งผู้ช่วยเหรอ?]ซือเยี่ยน [ไม่มีความคิด ผมเป็นแค่บอดี้การ์ด]ซ่งจั่ว [บางทีนายควรจะมีความเห็นบ้างนะ]ซือเยี่ยน [ไม่มี]ซ่งจั่ว [...]ซือเยี่ยน [อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่า
คุณย่าลู่ได้ยินดังนั้น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยก็ปรากฏสีหน้าโกรธเคืองขึ้นมาทันที "เจ้าเด็กเหลือขอนี่ ฉันบอกแล้วไงว่าต้องทะนุถนอมภรรยาให้มาก ไม่ใช่ให้รังแก เขากล้ารังแกเธองั้นเหรอ เดี๋ยวย่าจะโทรหาเขาเดี๋ยวนี้!"คุณย่าลู่เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเอง โทรศัพท์ของเธอห้อยอยู่ที่คอตลอดเวลา เป็นโทรศัพท์แบบปุ่มกดรุ่นเก่า กดหมายเลขโทรออกได้อย่างรวดเร็ว โทรติดต่อลู่สือเยี่ยนได้ในเวลาไม่นาน"คุณย่า"เสียงทุ้มนุ่มนวลของลู่สือเยี่ยนดังขึ้นคุณย่าลู่มองไปที่หลินเซียง หลินเซียงยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะริมฝีปากตัวเอง เป็นสัญญาณให้คุณย่าไม่ต้องบอกว่าเธออยู่ที่นี่“เจ้าสาม อยู่ไหนน่ะ?"ลู่สือเยี่ยน "ผมอยู่บ้านครับ คุณย่าคิดถึงผมเหรอ?"คุณย่าลู่ "เหอะ ฉันคิดถึงแก แล้วแกคิดถึงฉันบ้างไหมล่ะ บอกมาซิว่าแกไม่ได้มาเยี่ยมฉันนานแค่ไหนแล้ว?"ลู่สือเยี่ยน "ช่วงนี้งานยุ่ง ๆ นิดหน่อยน่ะครับ แต่เดี๋ยวผมจะรีบไปหาเลย"คุณย่าลู่ "ดีมาก ฉันจะรอแกนะ!"เธอพูดจบก็กดวางสาย จากนั้นก็หันมายิ้มให้หลินเซียง "รออยู่ตรงนี้ เดี๋ยวย่าจะแก้แค้นให้เธอเอง!"หลินเซียงโอบกอดคุณย่าลู่ "คุณย่า ทำไมถึงได้ดีกับฉันจังเลยคะ"เธอและคุ
ลู่สือเยี่ยนไม่รู้ว่าทำไมคุณย่าลู่ถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา แต่ตอนนี้ก็ทำได้แค่รับฟังอย่างเงียบ ๆ"ผมรู้แล้วครับคุณย่า ผมจะทะนุถนอมเธอให้ดี"คุณย่าลู่ฮึดฮัด "แบบนี้สิถึงจะถูก"พูดจบก็ปล่อยมือออกจากหูของลู่สือเยี่ยนหูของเขาแดงเถือกไปหมดหลินเซียงแอบอยู่หลังพุ่มไม้ไม่ไกลนัก เห็นภาพนี้แล้วก็เม้มริมฝีปากตอนแรกเธอยังรู้สึกสะใจแต่ไม่นานความรู้สึกนั้นก็เปลี่ยนเป็นความหดหู่ ไม่ว่าอย่างไรคุณย่าลู่ก็ยังเป็นคุณย่าของลู่สือเยี่ยนอยู่วันยังค่ำ แม้ว่าจะสั่งสอนเขา แต่ก็ไม่มีทางทำให้เขาเป็นอะไรไปจริง ๆคำพูดที่พูดออกมา ไม่ต้องพูดถึงลู่สือเยี่ยน แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่เชื่อช่างเถอะไม่มีอะไรต้องเสียใจเลยหลินเซียงกำลังจะหันหลังเดินจากไป แต่ในตอนนั้นก็มีเสียงที่นุ่มนวลดังขึ้น "คุณย่าคะ"ร่างกายของหลินเซียงสะดุ้งเล็กน้อย เธอหันกลับไปมอง ก็เห็นเซี่ยหว่านเดินเข้ามาจากทางประตูเธอสวมชุดเดรสยาวสีครีมยาวกรอมข้อเท้า แต่ขาอีกข้างที่ใส่ขาเทียมก็ยังคงเห็นได้ชัดผมยาวสลวยทิ้งลงอยู่บนบ่า แต่งหน้าอ่อน ๆ ดูเรียบง่ายและอ่อนหวาน คุณย่าลู่มองเธอ "เธอเป็นใคร?"เซี่ยหว่านเปิดฝาขนมในมือออก ยื่นให้เธอแล้ว