บทที่ 105

"ไปให้พ้น!"

หลินเซียงจ้องมองเขาด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว ดวงตาคู่สวยของเธอแดงก่ำ!

เขาเห็นเธอเป็นอะไร?

เป็นเครื่องมือระบายความใคร่ของเขางั้นเหรอ?

ความโกรธและความอับอายค่อย ๆ ก่อตัวและแพร่กระจายอยู่ทั่วหัวใจ

หลินเซียงรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก ไม่อยากให้เขาแตะต้องเธอเลยแม้แต่น้อย

ลมหายใจร้อนระอุพ่นรดต้นคอ ผิวเนียนนุ่มค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่ออ่อน ๆ ชวนให้หลงใหล

ลมหายใจของลู่ซื่อเยี่ยนหนักหน่วงและลึกล้ำ นัยน์ตาสีดำของเขายังคงเต็มไปด้วยความปรารถนาที่ไม่สามารถระงับได้ เมื่อเห็นสายตาที่เย็นชาและเต็มไปด้วยความเกลียดชังของเธอ การกระทำทั้งหมดของเขาก็หยุดลงทันที

เขารู้สึกไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น

เธอเกลียดเขา?

ทำไมเธอถึงเกลียดเขาได้?

เมื่อก่อนเธอไม่ได้รักเขามากกว่าอะไรทั้งหมดหรอกเหรอ?

ชั่วขณะหนึ่ง ลมหายใจของทั้งสองหยุดชะงัก ประสานเข้าด้วยกัน แต่กลับไม่สามารถสร้างบรรยากาศที่อบอุ่นได้

ราวกับเป็นน้ำนิ่ง

หลินเซียงผลักเขาออกอย่างแรง ลุกขึ้นจากเตียงพร้อมจัดเสื้อผ้าของตัวเอง น้ำเสียงของเธอเย็นชาอย่างยิ่ง "ลู่ซื่อเยี่ยน คุณชอบหาเศษหาเลยเอาจากคนอื่นแบบนี้ เซี่ยหว่านรู้หรือเปล่า? ถ้าเธอรู้ คิ