บทที่ 112

ลู่สือเยี่ยนไม่รู้ว่าทำไมคุณย่าลู่ถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา แต่ตอนนี้ก็ทำได้แค่รับฟังอย่างเงียบ ๆ

"ผมรู้แล้วครับคุณย่า ผมจะทะนุถนอมเธอให้ดี"

คุณย่าลู่ฮึดฮัด "แบบนี้สิถึงจะถูก"

พูดจบก็ปล่อยมือออกจากหูของลู่สือเยี่ยน

หูของเขาแดงเถือกไปหมด

หลินเซียงแอบอยู่หลังพุ่มไม้ไม่ไกลนัก เห็นภาพนี้แล้วก็เม้มริมฝีปาก

ตอนแรกเธอยังรู้สึกสะใจ

แต่ไม่นานความรู้สึกนั้นก็เปลี่ยนเป็นความหดหู่

ไม่ว่าอย่างไรคุณย่าลู่ก็ยังเป็นคุณย่าของลู่สือเยี่ยนอยู่วันยังค่ำ แม้ว่าจะสั่งสอนเขา แต่ก็ไม่มีทางทำให้เขาเป็นอะไรไปจริง ๆ

คำพูดที่พูดออกมา ไม่ต้องพูดถึงลู่สือเยี่ยน แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่เชื่อ

ช่างเถอะ

ไม่มีอะไรต้องเสียใจเลย

หลินเซียงกำลังจะหันหลังเดินจากไป แต่ในตอนนั้นก็มีเสียงที่นุ่มนวลดังขึ้น "คุณย่าคะ"

ร่างกายของหลินเซียงสะดุ้งเล็กน้อย เธอหันกลับไปมอง ก็เห็นเซี่ยหว่านเดินเข้ามาจากทางประตู

เธอสวมชุดเดรสยาวสีครีมยาวกรอมข้อเท้า แต่ขาอีกข้างที่ใส่ขาเทียมก็ยังคงเห็นได้ชัด

ผมยาวสลวยทิ้งลงอยู่บนบ่า แต่งหน้าอ่อน ๆ ดูเรียบง่ายและอ่อนหวาน

คุณย่าลู่มองเธอ "เธอเป็นใคร?"

เซี่ยหว่านเปิดฝาขนมในมือออก ยื่นให้เธอแล้ว