Share

บทที่ 120

ไม่ว่าพูดอะไรไปก็เหมือนพูดให้คนหูหนวกฟัง

หลินเซียงหลับตาลง ยอมแพ้ไม่สู้ดิ้นรนอีกต่อไป

พูดให้ถูก… คือเธอเลิกดิ้นไปตั้งนานแล้ว

ไม่สามารถต้านทานอะไรเขาได้เลย

ขืนเธอยังคงฝืนดิ้นรนต่อไป รับประกันได้ว่าคนบ้าอย่างเขาคงทำให้เธอขาดใจตายบนเตียงแน่นอน

อาการง่วงซึมเริ่มเข้ามาแทนที่ หลินเซียงหลับตาลงทันที

จูบของลู่สือเยี่ยนระเรื่อยมาถึงหู แต่เมื่อเห็นว่าดวงตาของเธอปิดสนิท สายตาของเขาก็ยิ่งลึกลับซับซ้อน

ตอนนี้ไม่มีหยดน้ำเกาะอยู่บนร่างกายเขาอีกต่อไป มีแต่เหงื่อที่เปียกโฉก พอจ้องมองไปยังริมฝีปากเธอที่ถูกเขาบดจูบจนบวมแดง เขาจับคางเธอไว้แล้วประทับจูบลงไปอีกครั้ง

ในที่สุดหลินเซียงที่ผล็อยหลับไปก็ถูกเขาปลุกให้ตื่น

“อื้อ… คนบ้า”

หลินเซียงตะคอก ออกแรงมือดันตัวเขาออก แต่เขาก็ยังคงไม่ขยับเขยื้อน

ลู่สือเยี่ยนจูบเธอหนักหน่วง การเคลื่อนไหวจากดุเดือดเปลี่ยนเป็นอ้อยอิ่ง ราวกับเขาต้องการดูดกลืนเธอเข้าไป

ดูเหมือนวิธีนี้จะเป็นวิธีเดียวที่สามารถหยุดยั้งไม่ให้เธอพูดในสิ่งที่ทำให้เขาโกรธ และจะไม่พูดเรื่องขอหย่าอย่างง่ายดาย

วันรุ่งขึ้น

เมื่อหลินเซียงตื่นนอน จึงเห็นว่าลู่สือเยี่ยนไม่อยู่ในห้องอีกต่อไป

ความท
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status