บทที่ 126

แต่ฉินโหย่วหานกลับเสนอว่า "ผมไปด้วย มีผมอยู่ทั้งคน เขาไม่กล้ารังแกพวกคุณหรอก"

หลินเซียงรู้สึกอบอุ่นใจ แต่กลับปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกับเขาเป็นสามีภรรยากันอยู่แล้ว จัดการเรื่องอะไร ๆ ได้ง่ายกว่า"

ดวงตาของฉินโหย่วหานวูบไหวสองครั้ง ก่อนจะพยักหน้า "ได้ ถ้ามีอะไรก็โทรหาผมนะ"

"ค่ะ"

ฉินโหย่วหานหันหลังแล้วเดินจากไป

หลินเซียงเดินไปที่ห้องรับรอง A12

เมื่อมาถึงหน้าห้อง เธอสูดหายใจเข้าลึกสองครั้ง แล้วตั้งสติ ก่อนจะผลักประตูเข้าไป

ห้องรับรองใหญ่มาก ด้านหนึ่งสามารถมองเห็นวิวภายในร้านชั้นล่างได้ เสียงโห่ร้องดังขึ้นเป็นพัก แต่ก็เงียบกว่าด้านล่างมาก

ลู่สือเยี่ยนนั่งอยู่บนโซฟา มือข้างหนึ่งถือแก้วไวน์ มือข้างหนึ่งคีบซิการ์ ท่าทางสง่างามและเย็นชา

ตรงข้ามกับเขา ชายหนุ่มหน้าตาดีแปลกหน้ากำลังมองเธอด้วยความอยากรู้อยากเห็น

แต่หลินเซียงไม่มีเวลาสนใจ เธอมาตามซ่งซ่ง

ซ่งซ่งถูกซือเยี่ยนกดให้นั่งอยู่บนเก้าอี้ เมื่อเห็นเธอเข้ามาก็อยากจะลุกขึ้น แต่ถูกซือเยี่ยนกดให้นั่งลงอีกครั้ง

"นายทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง! ก่อนหน้านี้ฉันยังคิดว่านายเป็นคนดี ช่วยเราไว้ ฉันยังรู้สึกขอบคุณนายอยู่เลย แต่สุดท้ายนายก