บทที่ 134

ลู่สือเยี่ยนเหลือบมองซ่งซ่งด้วยสายตาเย็นชา

ซ่งซ่งรู้สึกหนาวสั่นขึ้นมา จนต้องเบือนหน้าหนีโดยไม่รู้ตัว

จากนั้นสายตาที่เย็นชาของลู่สือเยี่ยนก็เลื่อนมองไปที่ใบหน้าของฉินโหย่วหานอีกครั้ง แต่เขาแค่เหลือบมองแวบเดียว แล้วมองไปที่หลินเซียง ก่อนจะถามว่า “ไม่เกินไปหน่อยเหรอที่พาผู้ชายแปลกหน้ากลับมาโดยไม่ได้รับอนุญาตจากผม”

หลินเซียงหัวเราะด้วยความโกรธ “นี่มันบ้านฉัน ฉันจะพาเพื่อนกลับมา ทำไมต้องขออนุญาตจากคุณด้วย?”

ลู่สือเยี่ยนสอดมือข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋ากางเกง สีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง “เราหย่ากันแล้วเหรอ?”

หลินเซียงเม้มริมฝีปาก

ลู่สือเยี่ยนพูดต่อ “ในเมื่อเรายังไม่ได้หย่ากัน คุณก็ยังเป็นภรรยาของผม และบ้านของคุณก็ถือเป็นสินสมรส พูดอีกนัยหนึ่ง อะไรที่เป็นของคุณ ก็ถือว่าเป็นของผมเหมือนกัน”

หลินเซียงระงับอารมณ์และพูดอย่างเย็นชา “หยุดพูดอะไรน่าเกลียดสักทีได้ไหม?”

ลู่สือเยี่ยนมองเธอด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน “ทำไม? คิดจะทะเลาะกับผมต่อหน้าคนนอกเหรอ? แน่ใจเหรอว่าพวกเขาควรรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างสามีและภรรยา?”

หลินเซียง “...”

ไร้ยางอาย!

คนอย่างเขายังจำได้อยู่เหรอว่าพวกเขาเป็นสามีภรรยากัน?

ซ่งซ่ง