เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 138
บทที่เกี่ยวข้อง
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 139
ดวงตาเรียวเล็กสีดำสนิทของลู่สือเยี่ยนฉายแววเย็นชา เหลือบมองไปที่อวิ๋นหลานอวิ๋นหลานรู้สึกเหมือนไหล่ของตัวเองหนักอึ้ง แรงกดดันที่มองไม่เห็นล้อมรอบตัวเธอดวงตาของเธอสั่นไหวเล็กน้อย เธอยังไม่พูดอะไรต่อไปสีหน้าของคุณนายสวี่ดูไม่ดีนัก “เธอจะทำอะไร?”ลู่สือเยี่ยนคงไม่จะคิดให้เธอไปขอโทษหลินเซียงหรอกใช่ไหม?บ้าไปแล้ว!เธอมีสถานะอะไร แล้วหลินเซียงมีสถานะอะไร?หลินเซียงคู่ควรเหรอ?ลู่สือเยี่ยนมองคุณนายสวี่ด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นก็มองไปที่เด็กชาย“มานี่หน่อย”คุณนายสวี่กอดเด็กชายไว้แน่น “ลู่สือเยี่ยน จะทำอะไร? จะลงมือกับเด็กหรือไง?”ลู่สือเยี่ยนมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “คุณคิดว่าผมเป็นเหมือนคุณเหรอ?”“เธอ!”คุณนายสวี่หน้าแดงก่ำ!แต่เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นความผิดของฝ่ายเธอจริง ๆ เธอไม่สามารถแสดงท่าทีแข็งกร้าวเกินไปได้ได้แต่หวังว่าลู่สือเยี่ยนจะไม่บังคับให้เธอไปขอโทษหลินเซียง ไม่อย่างนั้นเรื่องนี้จะกลายเป็นความขัดแย้งระหว่างตระกูลลู่และตระกูลสวี่ถึงตอนนั้น เรื่องนี้จะแก้ไขไม่ได้แล้ว!เด็กชายตัวเล็กซุกอยู่ในอ้อมแขนของคุณนายสวี่ มองลู่สือเยี่ยนด้วยความหวาดกลัว ไม่กล้าเดินไปหา
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 140
เขากำลังคิดอะไรอยู่?เขาใส่ใจเธอจริง ๆ หรือเปล่า? มีเธออยู่ในใจบ้างไหม?เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ?เขายอมทำทุกอย่างก็เพื่อเซี่ยหว่าน!วันนี้เขามาที่นี่เพื่อช่วยเธอ นั่นเพราะไม่อยากให้เธอถอนตัวเร็วขึ้น เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นจริง จะไม่มีใครแบกรับอันตรายแทนเซี่ยหว่าน!ท้ายที่สุด ไม่มีใครโง่เท่าเธออีกแล้วหลินเซียงสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วดึงมือออกในขณะนั้น ทั้งคู่ได้เดินมาถึงหน้าประตูคฤหาสน์ลู่สือเยี่ยนมองกลับมาที่เธอด้วยสีหน้าไม่อาจเข้าใจได้หลินเซียงพูดอย่างสงบ “ขอบคุณมากสำหรับเรื่องในวันนี้”หลังจากจบ เธอก็หันหลังกลับและตั้งท่าจะจากไปลู่สือเยี่ยนคว้าข้อมือเธอไว้ คิ้วขมวดเข้าหากัน “แค่นี้เหรอ?”หลินเซียงยิ้มออกมา “ยังต้องการอะไรอีกล่ะ?”ริมฝีปากบางของลู่สือเยี่ยนเม้มเป็นเส้นตรง คว้าข้อมือเธอแล้วออกแรงดึงให้มาอยู่ตรงหน้าระยะห่างระหว่างคนทั้งสองนั้นใกล้ชิดกันมาก จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจของกันและกันหลินเซียงไม่คุ้นเคยกับระยะห่างเช่นนี้ เพราะมันดูใกล้ชิดเกินไปกับจากสถานการณ์ปัจจุบันของพวกเขา เธอถอยหลังหนึ่งก้าวแล้วพูดว่า “ลู่สือเยี่ยน คุณอยากให้ฉันทำอะไร ฉันขอบคุณแล้วไง นอกเหนือจ
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 141
แสงอาทิตย์ค่อย ๆ ลาลับไป เหลือเพียงเงาของความมืดที่คืบคลานเข้ามาแทนที่ ในรถยนต์หรูหราที่แล่นไปตามถนนสายเปลี่ยว ลู่สือเยี่ยนหันหน้ามาสบตาหลินเซียง สายตาของเขาคมกริบ ดุดันราวกับสิงโตที่เตรียมจะตะครุบเหยื่อ “แค่นี้เองเหรอ?” เสียงทุ้มต่ำของเขาถาม น้ำเสียงเย้ยหยัน ราวกับกำลังเยาะเย้ยความอ่อนแอของเธอหลินเซียงรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วใบหน้า เธอรีบดึงสติตัวเอง “ลู่สือเยี่ยน ได้คืบอย่าเอาศอก”“หลินเซียง ตอนนี้เป็นคุณที่ต้องง้อผม แน่ใจเหรอว่าจะพูดกับผมแบบนี้?” ลู่สือเยี่ยนหัวเราะเบา ๆ ใช้น้ำเสียงท้าทายหลินเซียงจ้องมองเขา ดวงตาของเธอเย็นชา “ตลอดเลย คุณใช้เรื่องหย่ามาข่มขู่ให้ฉันทำตามที่ต้องการ แต่ไม่เคยทำตามสัญญา คุณต้องการอะไรกันแน่?”ลู่สือเยี่ยนมองเธอด้วยสีหน้าเฉยเมย ราวกับรู้ว่าเธอต้องยอมแพ้ แต่หลินเซียงกลับหัวเราะเยาะ และหันหน้าไปทางอื่น ไม่สนใจเขาอีกลู่สือเยี่ยนหยุดชะงัก จ้องมองเธออยู่นาน ก่อนที่จะเริ่มขับรถออกไป บรรยากาศภายในรถเต็มไปด้วยความอึดอัด ราวกับมีกำแพงกั้นอยู่ หลินเซียงลดกระจกลง แต่เพียงเสี้ยววินาที กระจกก็ถูกเลื่อนขึ้นไปตามเดิม “...” หลินเซียงรู้สึกหงุดหงิดจริ
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 142
หลินเซียงทำอาหารง่าย ๆ เสร็จแล้วนั่งลงที่โต๊ะอาหาร แล้วเธอหยิบโทรศัพท์ออกมาดู “เกิดอะไรขึ้น? ลู่สือเยี่ยนยังไม่ขึ้นมาอีก? เขาไปไหน?” เธอเริ่มคิดฟุ้งซ่าน มือถือโทรศัพท์แน่น มองมันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกถึงคำพูดของเขาในวันนี้ “ต้องเอาใจเขา เพื่อให้เขายอมหย่ากับฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะติดอยู่ในสถานการณ์อันตรายแบบนี้ตลอดไป” หลินเซียงหายใจเข้าลึก ๆ แล้วกดโทรหาลู่สือเยี่ยนเสียงรอสายดังสามครั้ง จากนั้นปลายสายก็กดรับ หลินเซียงถามทันที “คุณจะกลับมาเมื่อไหร่?”“นังหน้าด้าน ไม่ละอายใจบ้างหรือไง? ลู่สือเยี่ยนรักหว่านหว่าน ทำไมแกถึงไม่ยอมปล่อยเขาไป? เป็นเพราะแก พวกเขาถึงไม่ได้อยู่ด้วยกัน หว่านหว่านกลายเป็นโรคซึมเศร้าไปแล้ว!” แต่เสียงที่ดังออกมาจากปลายสายกลับไม่ใช่เสียงของลู่สือเยี่ยน แต่เป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ สีหน้าหลินเซียงเย็นชาทันที “ก่อนออกจากบ้านคุณกินอุจาระเข้าไปหรือไง?”เจิ้งซินเอ้อร์ได้ยินคำพูดของเธอ สีหน้าเปลี่ยนไปทันที “นี่แกกล้าด่าฉันเหรอ?”หลินเซียงเยาะเย้ย “แค่นี้เรียกด่าแล้วเหรอ? ฉันแค่เตือนคุณว่าอย่าลืมแปรงฟันด้วย ปากเหม็นจะแย่อยู่แล้ว ขนาด
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 143
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ซีดเซียวของเซี่ยหว่าน “ฉันไม่เป็นอะไรหรอก แค่เหนื่อยเกินไป เลยเผลองีบหลับไป”เจิ้งซินเอ้อร์ “ไร้สาระ คนบ้าที่ไหนเขานอนงีบบนพื้นกัน? แก๊สในบ้านก็เปิดทิ้งไว้ หว่านหว่าน ขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรโง่ ๆ ได้ไหม?” เซี่ยหว่าน “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”ในเวลานี้ ลู่สือเยี่ยนเดินเข้ามา สายตาที่มืดมนของเขาจ้องมองไปที่ใบหน้าที่ซีดเซียวของเซี่ยหว่าน สีหน้าของเขาดูตึงเครียดเล็กน้อย“สือเยี่ยน ขอโทษที่ทำให้คุณตกใจนะคะ ฉันสบายดีจริง ๆ ถ้าคุณมีอะไรต้องทำก็กลับไปทำต่อเถอะ”เมื่อเซี่ยหว่านเห็นเขา ถึงแม้ใบหน้าจะซีดเซียว แต่เธอก็ยังมีแก่ใจจะคำนึงถึงผู้อื่นเจิ้งซินเอ้อร์พูดว่า “เขาจะทำอะไร? ทำตัวเกาะติดกับผู้หญิงคนนั้นน่ะสิไม่ว่า หว่านหว่าน ตอนนั้นเธอไม่ควรช่วยเขาไว้เลย เพื่อเขา เธอต้องสูญเสียขาไปหนึ่งข้าง แถมตอนนี้ยังเกือบตายอีก!”“ซินเอ้อร์ หยุดพูดได้แล้ว”เซี่ยหว่านห้ามปรามเธอ และเริ่มสำลักไออย่างรุนแรงทันทีลู่สือเยี่ยนก้าวไปข้างหน้า หยิบแก้วน้ำแล้วยื่นให้เธอเซี่ยหว่านพยายามลุกขึ้น แต่ทรงตัวไม่ได้เสียที เมื่อเห็นดังนั้นลู่สือเยี่ยนก็ขมวดคิ้วเจิ้งซินเอ้อร์ “มัวยืนทำอะไรอยู
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 144
หลังจากลู่สือเยี่ยนออกจากโรงพยาบาล เขาก็กดโทรหาหลินเซียง แต่แล้วก็ถูกตัดสายอย่างรวดเร็วคิ้วของเขาขมวดมุ่นอาจกล่าวได้ว่าในที่สุดความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็เข้าสู่บรรยากาศที่เปราะบาง อุบัติเหตุกะทันหันของเซี่ยหว่านทำลายทุกสิ่งที่กำลังจะเป็นไปด้วยดีลงทันทีลู่สือเยี่ยนไม่เคยรู้สึกหงุดหงิดขนาดนี้มาก่อน เขายื่นมือออกไปดึงเนกไท พยายามระบายบรรยากาศหดหู่ที่ติดอยู่ในอกออกไปแต่ทั้งหมดเป็นเพียงความพยายามที่ไร้ผล เขานั่งอยู่ในรถ หยิบบุหรี่ออกมาแล้วจุดไฟแช็กทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น เขาหยิบมันออกมาดูอย่างรวดเร็วเพราะคิดว่าเป็นหลินเซียง แต่ไม่คาดคิดว่าข้อความนั้นจะมาจากซืออวี่ซืออวี่ [ระบุตำแหน่งของฉีเจี้ยนเย่ได้แล้ว]ลู่สือเยี่ยน [ส่งมา]ซืออวี่ [ไม่ส่ง]ลู่สือเยี่ยน [?]ซืออวี่ [หึ ผมน่ะกบฏจะตายไป]ลู่สือเยี่ยน [ถ้าอย่างนั้นก็เชิญก่อกบฏในประเทศเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ไปตลอดชีวิตเลย ไม่ต้องกลับมา]ซืออวี่ [หัวหน้า ผมผิดไปแล้ว เดี๋ยวจะส่งไปให้คุณตอนนี้เลย]ลู่สือเยี่ยนได้รับตำแหน่งปัจจุบันของฉีเจี้ยนเย่อย่างรวดเร็วมันเป็นพื้นที่สลัมชานเมือง ห่างไกลจากที่นี่ เขาโทรหาซือ
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 145
ฟู่จิ่นซิ่วจับเขาไว้ “ฉันรู้ว่านายรีบดื่ม แต่อย่าเพิ่งรีบดื่มไปเลย เวลาดื่มจนเมาแล้วหัดใส่ใจกับชื่อเสียงของตัวเองบ้าง ไม่กลัวเหรอว่าจะถูกมองยังไง?”ลู่สือเยี่ยนมองเขาด้วยสายตาเย็นชา "นายป่วยหรือไง?"ฟู่จิ่นซิ่ว "ลู่สือเยี่ยน เป็นอะไรไป? ฉันพูดเพราะเป็นห่วงนาย แต่นายกลับว่าฉัน รู้ไหมว่านี่มันทำร้ายจิตใจเพื่อนนะ ถ้านานไป นายจะหาคนมาดื่มเป็นเพื่อนไม่ได้แล้ว!”ลู่สือเยี่ยนเพียงเหลือบมองเขาอย่างเย็นชาบทสนทนาของพวกเขาทั้งสองมาถึงทางตันอยู่พักหนึ่ง จากนั้นฟู่จิ่นซิ่วก็ยกมือขึ้น แล้วพูดว่า "เอาล่ะ ฉันไม่พูดไร้สาระแล้วก็ได้ อยากดื่มก็ดื่ม ขอแค่เวลาเมาอย่ามาซบตักฉันแล้วร้องไห้ก็พอ"ลู่สือเยี่ยน "ฉันจะควักสมองนายออกมาก่อนแล้วค่อยร้องไห้"ฟู่จิ่นซิ่ว "..."ไอ้คนน่าเบื่อเอ๊ย!ลู่สือเยี่ยนดื่มไวน์ รสเผ็ดร้อนไหลเข้าปาก เขาขมวดคิ้ว เอนหลัง เงยหน้าขึ้นและเอามือก่ายหน้าผากปิดตาไว้เสียงของเขาต่ำและแหบแห้ง "เหล่าฟู่ ฉันอยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้ได้ไงวะ?"ฟู่จิ่นซิ่ว “เพราะนายดวงดีไง”…บทสนทนาตายสนิทในทันที เกิดความเงียบขึ้นในห้องส่วนตัวชั่วครู่หนึ่ง ฟู่จิ่นซิ่วยิ้มแล้วพูดว่า "ฉันรู้ว่านายอ
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 146
หลินเซียงมองฟู่จิ่นซิ่วด้วยรอยยิ้มครึ่งหนึ่ง "คุณกล้ารอจนกว่าเขาจะตื่นขึ้นมาแล้วพูดประโยคพวกนี้หรือเปล่า?"ฟู่จิ่นซิ่ว "..."เขามองไปที่หลินเซียงสักพักหนึ่ง จากนั้นจู่ ๆ ก็หันไปหาลู่สือเยี่ยนที่หมดสติแล้วพูดว่า "เพื่อนยาก อีกหน่อยชีวิตนายคงลำบากน่าดูเลยล่ะ"หลินเซียงยังคงไม่มีความตั้งใจที่จะหลีกทางให้ พูดอย่างใจเย็น "กลับไปในที่ที่พวกคุณเพิ่งออกมาเถอะ ที่นี่ไม่ต้อนรับ"พูดจบเธอก็วางไม้เบสบอลลง ก่อนจะปิดประตูเสียงดังปัง ฟู่จิ่นซิ่ว "..."เขาหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นช่วยพยุงให้ลู่สือเยี่ยนหันหลังกลับ และจากไปอย่างยอมแพ้“เซียงเซียง…”ลู่สือเยี่ยนพึมพำชื่อเบา ๆ ด้วยความเมาฟู่จิ่นซิ่วหัวเราะเยาะ “เซียงเซียงของนายไม่ต้องการนายอีกต่อไปแล้ว ยอมรับความจริงซะเถอะ”…หลินเซียงกลับไปที่ห้องนอนและหลับตาลง แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอถึงนอนไม่หลับเธอลืมตาขึ้น มองเพดานด้วยความรู้สึกสับสนเล็กน้อยทำไมเขายังไปดื่มต่ออีก?เขาไม่ได้ไปหาเซี่ยหว่านหรอกเหรอ?หรือพอเขารู้ว่าเซี่ยหว่านป่วยเป็นโรคซึมเศร้า เขาก็รู้สึกทุกข์ใจและโทษตัวเอง ดังนั้นเขาจึงออกไปดื่มเพื่อคลายความโศกเศร้า?ว้าว ช่างเป็น
บทล่าสุด
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 550
ซ่งซ่งนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง ทั้งตื่นเต้นและกังวลใจ เมื่อคิดว่าตัวเองกำลังจะออกจากเมืองอวิ๋น ออกไปจากฟู่จิ่นซิ่ว คนที่น่ารังเกียจนั่น เธอก็รู้สึกตื่นเต้นแทบแย่แทบนับเวลาถอยหลัง“ปัง ปัง ปัง!”แต่ในขณะนั้นเอง เสียงเคาะประตูดังสนั่นก็ดังขึ้นซ่งซ่งตกใจ รีบลุกขึ้นมองออกไปข้างนอก เด็กผู้หญิงก็ตกใจตื่นเช่นกัน “ใครน่ะ?”ในใจของซ่งซ่งมีความรู้สึกไม่ดีแวบเข้ามา หรือว่าเขาจะตามทันแล้ว?เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?เธอลุกจากเตียงพูดว่า “ฉันไปดูเอง พวกเธออย่าออกมาล่ะ”เด็กผู้หญิงกังวลใจ “ซ่งซ่ง จะไม่เป็นไรใช่ไหม?”ซ่งซ่งพยักหน้า “ไม่ต้องห่วง ไม่มีอะไรหรอก”เธอสวมเสื้อผ้าออกจากบ้าน “ใคร?”เธอถามอย่างระมัดระวัง“ซ่งซ่ง ฉันเอง รีบออกมาเร็ว!”เสียงของหลินเซียงดังขึ้นที่หน้าประตูซ่งซ่งชะงัก รีบไปเปิดประตู “ที่รัก กลับมาทำไม?”เธอไม่ได้กลับบ้านไปแล้วเหรอ?พอคำนวณเวลาแล้ว ตอนนี้ควรจะถึงเฟิงหลินหย่วนแล้วสิหลินเซียงจับข้อมือเธอ สีหน้ากระวนกระวาย “ฉันเห็นรถของฟู่จิ่นซิ่ว เขาหาเธอเจอแล้ว ไปกันเร็ว!”เมื่อได้ยินดังนั้น ซ่งซ่งก็ตกตะลึง “หาฉันเจอแล้ว? หาฉันเจอได้ยังไง?”การเคลื่อนไหวขอ
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 549
หลินเซียงใส่ขนมปังกรอบลงในถุง จัดเตรียมให้เรียบร้อย พลางพูดว่า “เวลาจำกัด ฉันเลยทำแค่อาหารที่เก็บรักษาง่ายและรสชาติใช้ได้ ให้เธอมีอะไรรองท้องระหว่างทาง”เมื่อได้ยินแบบนั้น ซ่งซ่งก็กะพริบตา แล้ววิ่งเข้ามากอดเธอ “ที่รัก ทำไมน่ารักแบบนี้นะ หรือพวกเราหนีไปด้วยกันเลยดีไหม!”หลินเซียงยิ้ม “พอแล้ว ไปล้างหน้าเร็ว ฉันจะไปส่งเธอที่ชานเมือง”รถบัสรอบแรกมาถึงพรุ่งนี้เช้า ซ่งซ่งต้องไปรอตั้งแต่คืนนี้แต่ซ่งซ่งส่ายหน้า “ไม่ต้อง ฉันติดต่อคนไว้แล้ว เธอพักผ่อนที่บ้านเถอะ ฉันไม่เป็นไร”หลินเซียงพูดว่า “ไม่ได้ ถ้าฉันไม่ไปส่งเธอด้วยตัวเอง ฉันไม่สบายใจ”ซ่งซ่งมองสีหน้าจริงจังของเธอ รู้ว่าเธอตัดสินใจแล้ว จึงกอดเธออีกครั้ง “ฮือ ฮือ ไม่อยากจากเธอเลย”หลินเซียงพาเธอไปที่ห้องน้ำ ดูแลเธอขณะล้างหน้าล้างตา ตรวจสอบสิ่งของที่จำเป็นอาหาร เครื่องดื่ม และของใช้ส่วนตัวง่าย ๆ ล้วนเป็นแบบใช้แล้วทิ้งอืม เกือบครบแล้วหลังจากจัดของเสร็จ ทั้งสองคนก็อยู่ด้วยกันอีกพักหนึ่ง ก่อนจะออกเดินทางตอนตีสองเมืองอวิ๋นในยามดึกเงียบสงบ ถนนแทบไม่มีรถสัญจร ผู้คนยิ่งไม่มีหลินเซียงขับรถไปทางชานเมือง ส่วนซ่งซ่งก็พูดถึงความหวังในอน
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 548
หลินเซียง “…”แม้ว่าครั้งที่แล้วจะสังเกตเห็นความผิดปกติของคนทั้งสอง แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่ซ่งซ่งพูดออกมาในตอนนี้ เธอก็พูดอะไรไม่ออกการที่เรื่องราวพัฒนามาถึงจุดนี้ จริง ๆ แล้วมีร่องรอยให้เห็นฟู่จิ่นซิ่วให้ความสนใจกับซ่งซ่งมากเกินไป และซ่งซ่งก็ไม่ได้ระวังตัวเพียงแต่…ตอนนี้เพิ่งจะคิดได้ จะสายเกินไปหรือเปล่า?หลินเซียงพูดความกังวลของตัวเองออกมาซ่งซ่งเข้ามาใกล้ และกระซิบว่า “ที่รัก ฉันวางแผนไว้แล้ว ฉันจะไม่นั่งเครื่องบินหรือรถไฟ แต่จะนั่งรถบัสไป เป็นรถบัสแบบที่วิ่งตามท้องถนนในชนบท ตราบใดที่ฉันออกจากเมืองอวิ๋นไปได้อย่างปลอดภัย ถึงเขาจะอยากหาฉันก็หาไม่เจอ”หลินเซียงขมวดคิ้ว “แต่แบบนั้นไม่ปลอดภัยนะ”ซ่งซ่ง “ตอนนี้ฉันยังต้องสนใจเรื่องความปลอดภัยอยู่อีกเหรอ? ถ้ายังอยู่ในเมืองอวิ๋น ฉันก็ไม่ปลอดภัยอยู่ดี ฉันเลยต้องคิดแล้วตัดสินใจไปแบบกะทันหัน เขาคงเดาไม่ได้ว่าฉันจะไปเมื่อไหร่”หลินเซียงยังคงรู้สึกไม่ดี เปลี่ยนมาถามว่า “แล้วงานของเธอล่ะ?”ซ่งซ่งพูดว่า “ฉันขอลาออกแล้ว และวันนี้ก็เริ่มส่งใบสมัครงาน สร้างภาพลวงตาว่าฉันแค่อยากเปลี่ยนงานเฉยๆ”เธอวางแผนทุกอย่างไว้แล้ว หลินเซียงไม่รู้จะพูดอะ
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 547
บรรยากาศในลิฟต์ค่อนข้างแปลกประหลาดมีความเย็นชาปะปนกับความผ่อนคลาย บรรยากาศที่กดดันแผ่ซ่านไปทั่ว แต่เมื่อปะทะกับฉินโหย่วหานและหลินเซียง มันก็หายไปความรู้สึกแปลกประหลาดที่อธิบายไม่ได้ ทำให้รู้สึกอึดอัดลิฟต์เคลื่อนขึ้นไปอย่างราบรื่น ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก ลู่สือเยี่ยนก้าวออกไปด้วยสีหน้าเย็นชาเป็นอย่างมากฉินโหย่วหานมองตามแผ่นหลังของเขา เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ เขาไม่ทำอะไรเลย นี่ไม่เหมือนนิสัยปกติของเขาหรือว่าเขาจะยอมปล่อยหลินเซียงแล้วจริง ๆ?ประตูลิฟต์ปิดลง สายตาของฉินโหย่วหานจับจ้องไปที่ใบหน้าของหลินเซียง แต่เห็นเธอมองประตูลิฟต์อย่างเหม่อลอยไม่ใช่สิ่งที่เธอมองน่าจะเป็นลู่สือเยี่ยนเพียงแต่ตอนนี้ประตูลิฟต์ปิดลง บดบังสายตาของเธอไว้ในดวงตาของฉินโหย่วหานมีความเย็นชาเพิ่มขึ้น เขาถามว่า “คิดอะไรอยู่?”ขนตาของหลินเซียงสั่นเล็กน้อย “ฉันแค่คิดว่า ในเรื่องนี้ เขากำลังรับบทบาทเป็นอะไร”ฉินโหย่วหานกล่าวว่า “ไม่ว่าเขาจะแสดงบทบาทไหน ก็ไม่เกี่ยวกับพวกเราแล้ว”หลินเซียงเหม่อลอยไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “คุณพูดถูก”เธอและลู่สือเยี่ยนหย่ากันแล้วดังนั้นจึงไม่มีความเกี่
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 546
ฉินโหย่วหานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “บอกเรื่องที่คุณรู้ทั้งหมดให้ผมฟังหน่อย”หลินเซียงพยักหน้า เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟังอย่างละเอียดครู่หนึ่ง ฉินโหย่วหานก็หัวเราะเบา ๆหลินเซียงมองเขา “เป็นอะไรไป?”ฉินโหย่วหานพูดว่า “หลินเซียง ผมขอเดาแบบบ้า ๆ เลยนะ”“พูดมาก่อนค่ะ” หลินเซียงมองเขาอย่างจริงจัง ในดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยฉินโหย่วหานจอดรถข้างทาง เอามือวางบนพวงมาลัย บนใบหน้าหล่อเหลาและอ่อนโยนปรากฏรอยยิ้มขบขัน “คุณว่ามีความเป็นไปได้ไหม ที่มีคนปลอมตัวเป็นจ้าวข่ายไปทำเรื่องพวกนั้น แล้วโยนความผิดให้เขา?”เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของหลินเซียงก็เบิกกว้างขึ้นเรื่อย ๆ มือของเธอกำขนมปังกรอบแน่นความเป็นไปได้นี้ เธอไม่เคยคิดถึงมาก่อน!เมื่อคิดดูให้ดี ไม่ว่าจะเป็นวิดีโอหรือรูปถ่ายที่ลู่สือเยี่ยนให้เธอดู ‘จ้าวข่าย’ คนนั้นสวมหมวกและหน้ากากตลอดเวลา มองจากรูปร่างก็คิดว่าเป็นจ้าวข่ายได้ไม่ยากแต่ถ้าไม่ใช่ล่ะ?ถ้าเป็นแค่คนที่มีรูปร่างคล้ายกับจ้าวข่ายมาก ๆ ล่ะ?เมื่อนึกถึงห้องใต้ดินที่มืดมิด จ้าวข่ายที่ล้มลุกคลุกคลานอยู่บนพื้น พยายามอธิบายด้วยความเจ็บปวดเขาพูดมาตลอดว่าเขาไม่ได้ขโมย เ
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 545
“ตกใจมากใช่ไหม?” ซ่งจั่วมองสีหน้าตกตะลึงของเขาแล้วยิ้มขมขื่น“แหงล่ะ พวกเราทุกคนคิดว่าเซี่ยหว่านเป็นคนช่วยท่านประธานลู่จริง ๆ ถือว่าเธอเป็นผู้มีบุญคุณอย่างมาก แต่ต่อมาพวกเราก็รู้ความจริง เพื่อให้บรรลุเป้าหมายของตัวเอง เธอทำได้ทุกวิถีทาง”ซ่งจั่วเก็บแท็บเล็ต “ซือเยี่ยน สิ่งที่นายยึดมั่นมานานผิดทั้งหมด”“ทำไมเป็นแบบนี้?” ซือเยี่ยนพึมพำกับตัวเอง “ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้?”ลู่สือเยี่ยนมองเขาอย่างเย็นชา “อยู่กับฉันมานานขนาดนี้ หัวคิดไม่มีความก้าวหน้าเลยสักนิด”ซือเยี่ยนตัวสั่น มองลู่สือเยี่ยนด้วยสายตาอ้อนวอน “ท่านประธานลู่ครับ ผมรู้ตัวแล้วว่าผิด ผมสำนึกผิดจริง ๆ ได้โปรดให้โอกาสผมอีกครั้ง…”เสียงของเขาเริ่มสั่นเครือ ตัวสั่นสะท้านอย่างรุนแรงเพราะเขารู้ว่าลู่สือเยี่ยนจะไม่ให้โอกาสเขาอีกลู่สือเยี่ยนมองเขาอย่างเย็นชา แล้วพูดกับซ่งจั่วว่า “ตัดเอ็นข้อมือข้อเท้าเขาซะ แล้วเอาไปทิ้งที่สามเหลี่ยมปากแม่น้ำ”“ครับ”ซ่งจั่วรู้สึกสงสาร แต่นี่เป็นคำสั่งของลู่สือเยี่ยนลู่สือเยี่ยนหันหลังเดินจากไปซือเยี่ยนมองตามลู่สือเยี่ยนที่จากไปด้วยสีหน้าสิ้นหวัง ในดวงตาเต็มไปด้วยความเสียใจ!…หลินเซียงออกมา
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 544
สวีซินหรานหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรออก ในระหว่างนั้น สายตาของเธอมองไปยังหลินเซียงที่อยู่ไม่ไกลนัก ในดวงตาปรากฏความเคียดแค้น“ฮัลโหล คุณเซี่ย ช่วยฉันหน่อยได้ไหม? ฉันอยากฆ่าหลินเซียง นังสารเลวนั่น!”…ซืออวี่สังเกตเห็นความผิดปกติของหลินเซียงเธอเย็นชามาก ไม่สนใจอะไรเลย แต่ก็ยังคงทำงานที่ได้รับมอบหมายได้เป็นอย่างดีซืออวี่บอกข่าวนี้กับลู่สือเยี่ยนในขณะนั้น ลู่สือเยี่ยนกำลังดูสิ่งที่ซ่งจั่วได้มาจากการสืบสวน คิ้วขมวดแน่นฉินโหย่วหานจับเซี่ยหว่านขังไว้ในตู้คอนเทนเนอร์ ถือเป็นการแก้แค้นแทนหลินเซียง แต่สิ่งนี้เกี่ยวข้องอะไรกับการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของเธอกัน?ลู่สือเยี่ยนพูดเสียงต่ำ “จับตาดูซือเยี่ยนไว้ เขาดูไม่ปกติ”ซ่งจั่วชะงัก “คงไม่ใช่มั้งครับ เขาคอยปกป้องคุณหลินมาตลอดไม่ใช่เหรอ?”ลู่สือเยี่ยนพูดอย่างเย็นชา “บอกให้ไปก็ไป ทำไมต้องพูดมาก?”ซ่งจั่ว “ครับ”การตรวจสอบพฤติกรรมของซือเยี่ยนเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขา แต่เมื่อเขาเห็นสิ่งที่ได้จากการตรวจสอบ เขาก็ตกใจมากช่วงเย็น ซ่งจั่วก็นำหลักฐานที่ได้มาส่งให้ลู่สือเยี่ยนเขามองลู่สือเยี่ยนอย่างหวาดหวั่น มือที่กำแน่นมีเหงื่อออกลู่สือเยี่ย
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 543
เขามองซ่งจั่วอย่างเย็นชา “เธอเป็นอะไรไป?”ซ่งจั่วทำหน้างง “ผม ผมไม่รู้ครับ”ตอนเจอหลินเซียงที่โรงพยาบาลก่อนหน้านี้ เธอยังไม่เป็นแบบนี้ แต่หลินเซียงตอนนี้ เรียกได้ว่าเย็นชาและไม่เป็นมิตรอย่างมากช่วงนี้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?ลู่สือเยี่ยนพูดเสียงเย็น “ไปสืบมาให้ชัดเจน”“ครับ” ซ่งจั่วพยักหน้าลู่สือเยี่ยนไม่ออกไป แต่ไปที่ชั้นใต้ดิน ราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้จึงพูดว่า “เรียกซือเยี่ยนมาพบฉัน”“ครับ”ดีเค กรุ๊ปทันทีที่ลู่สือเยี่ยนเข้าไปในห้องส่วนตัวของประธาน ซือเยี่ยนก็เคาะประตูห้อง“เข้ามา”ซือเยี่ยนเปิดประตูเข้าไป สีหน้าค่อนข้างเกร็ง “ท่านประธานลู่”ลู่สือเยี่ยนนั่งลงบนเก้าอี้ ถามด้วยเสียงเย็นชา “นายติดตามหลินเซียงมาตลอด เห็นความผิดปกติของเธอบ้างไหม?”ดวงตาของซือเยี่ยนกะพริบเล็กน้อย เมื่อคืนเขาไม่ได้ติดตามหลินเซียงตลอดเวลา แต่เรื่องก่อนหน้านี้ก็ยังพอจะตอบคำถามได้“ฉินโหย่วหานไปรับคุณหลิน แล้วทั้งสองคนไปที่ชายหาด ที่เดียวกับที่ที่คุณหลินถูกจับตัวไปครั้งก่อน” ซือเยี่ยนเริ่มเล่าเมื่อได้ยินดังนั้น ลู่สือเยี่ยนก็หรี่ตาลงเล็กน้อย “พวกเขาไปที่นั่นทำไม?”ซือเยี่ยน “ผม ผมไม่ทราบครับ ผมอย
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 542
สีหน้าของหลินเซียงชะงักไปเล็กน้อย นิ้วที่กำโทรศัพท์แน่นขึ้น เสียงพูดแห้งผาก “ฉันเหมือนจะไม่เคยพูดว่าเขารักฉันนี่คะ”เซี่ยซือซือถอนหายใจ “หลินเซียง พวกเราแพ้แล้ว”หลินเซียงหลับตาลง “ขอโทษนะคะ คุณเซี่ย แผนการฉันดันไปดึงคุณลงมาซวยด้วย ถ้ามันสร้างความเสียหายอะไรให้คุณ คุณบอกฉันได้เลย”เซี่ยซือซือหัวเราะขมขื่น “ไม่ ไม่มีอะไรเสียหาย ฉันเต็มใจร่วมมือกับคุณเอง ไม่ว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง ฉันก็ต้องรับผิดชอบ”หลินเซียงพูดอะไรไม่ออก เพราะพวกเขาไม่เคยคิดว่าเรื่องราวจะดำเนินไปในทิศทางนี้ไม่เคยคิดเลยว่าลู่สือเยี่ยนจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเซี่ยหว่านทำไมกัน?คำถามนี้ เธอคิดไม่ตกมาตลอดทำไมเขาต้องช่วยเซี่ยหว่าน?ในใจของหลินเซียง ตอนนี้มีความรู้สึกอยากจะไปหาลู่สือเยี่ยน ถามเขาว่านี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่เสียงของเซี่ยซือซือดังขึ้น “หลินเซียง ฉันขอจัดการเรื่องของตัวเองก่อน มีความคืบหน้าอะไร เราค่อยติดต่อกันใหม่”“ค่ะ”หลังจากวางสายหลินเซียงยังคงอยู่ในสภาพเหม่อลอยไม่รู้ทำไม เสียงของเซี่ยซือซือถึงดังก้องอยู่ในหูเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าลู่สือเยี่ยนรักเธอจริงเหรอ?เคยรักจริง ๆ บ้างหรือเปล่า?
