บทที่ 142

หลินเซียงทำอาหารง่าย ๆ เสร็จแล้วนั่งลงที่โต๊ะอาหาร แล้วเธอหยิบโทรศัพท์ออกมาดู

“เกิดอะไรขึ้น? ลู่สือเยี่ยนยังไม่ขึ้นมาอีก? เขาไปไหน?” เธอเริ่มคิดฟุ้งซ่าน มือถือโทรศัพท์แน่น มองมันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกถึงคำพูดของเขาในวันนี้

“ต้องเอาใจเขา เพื่อให้เขายอมหย่ากับฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะติดอยู่ในสถานการณ์อันตรายแบบนี้ตลอดไป”

หลินเซียงหายใจเข้าลึก ๆ แล้วกดโทรหาลู่สือเยี่ยน

เสียงรอสายดังสามครั้ง จากนั้นปลายสายก็กดรับ หลินเซียงถามทันที “คุณจะกลับมาเมื่อไหร่?”

“นังหน้าด้าน ไม่ละอายใจบ้างหรือไง? ลู่สือเยี่ยนรักหว่านหว่าน ทำไมแกถึงไม่ยอมปล่อยเขาไป? เป็นเพราะแก พวกเขาถึงไม่ได้อยู่ด้วยกัน หว่านหว่านกลายเป็นโรคซึมเศร้าไปแล้ว!”

แต่เสียงที่ดังออกมาจากปลายสายกลับไม่ใช่เสียงของลู่สือเยี่ยน แต่เป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ

สีหน้าหลินเซียงเย็นชาทันที “ก่อนออกจากบ้านคุณกินอุจาระเข้าไปหรือไง?”

เจิ้งซินเอ้อร์ได้ยินคำพูดของเธอ สีหน้าเปลี่ยนไปทันที “นี่แกกล้าด่าฉันเหรอ?”

หลินเซียงเยาะเย้ย “แค่นี้เรียกด่าแล้วเหรอ? ฉันแค่เตือนคุณว่าอย่าลืมแปรงฟันด้วย ปากเหม็นจะแย่อยู่แล้ว ขนาด