Share

บทที่ 146

หลินเซียงมองฟู่จิ่นซิ่วด้วยรอยยิ้มครึ่งหนึ่ง "คุณกล้ารอจนกว่าเขาจะตื่นขึ้นมาแล้วพูดประโยคพวกนี้หรือเปล่า?"

ฟู่จิ่นซิ่ว "..."

เขามองไปที่หลินเซียงสักพักหนึ่ง จากนั้นจู่ ๆ ก็หันไปหาลู่สือเยี่ยนที่หมดสติแล้วพูดว่า "เพื่อนยาก อีกหน่อยชีวิตนายคงลำบากน่าดูเลยล่ะ"

หลินเซียงยังคงไม่มีความตั้งใจที่จะหลีกทางให้ พูดอย่างใจเย็น "กลับไปในที่ที่พวกคุณเพิ่งออกมาเถอะ ที่นี่ไม่ต้อนรับ"

พูดจบเธอก็วางไม้เบสบอลลง ก่อนจะปิดประตูเสียงดังปัง

ฟู่จิ่นซิ่ว "..."

เขาหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นช่วยพยุงให้ลู่สือเยี่ยนหันหลังกลับ และจากไปอย่างยอมแพ้

“เซียงเซียง…”

ลู่สือเยี่ยนพึมพำชื่อเบา ๆ ด้วยความเมา

ฟู่จิ่นซิ่วหัวเราะเยาะ “เซียงเซียงของนายไม่ต้องการนายอีกต่อไปแล้ว ยอมรับความจริงซะเถอะ”

หลินเซียงกลับไปที่ห้องนอนและหลับตาลง แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอถึงนอนไม่หลับ

เธอลืมตาขึ้น มองเพดานด้วยความรู้สึกสับสนเล็กน้อย

ทำไมเขายังไปดื่มต่ออีก?

เขาไม่ได้ไปหาเซี่ยหว่านหรอกเหรอ?

หรือพอเขารู้ว่าเซี่ยหว่านป่วยเป็นโรคซึมเศร้า เขาก็รู้สึกทุกข์ใจและโทษตัวเอง ดังนั้นเขาจึงออกไปดื่มเพื่อคลายความโศกเศร้า?

ว้าว ช่างเป็น
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status