บทที่ 119

หลินเซียงหลับตาลงและพูดต่อ "ถ้าคุณไม่อยากหย่า งั้นก็ลุกขึ้นก่อน เดี๋ยวฉันไปทำซุปแก้เมาค้างมาให้"

เสียงพึมพำของลู่สือเยี่ยนหยุดชะงัก เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ ราวกับจะทบทวนว่าคำพูดของเธอเป็นจริงหรือเท็จ

หลินเซียงจ้องมองเขาอย่างสงบ

หลังจากนั้นไม่นาน ปลายจมูกของลู่สือเยี่ยนก็แตะลงบนตัวเธออย่างแผ่วเบา “ไม่หย่าจริงนะ?”

"อืม"

หลินเซียงอดทนต่อความสั่นไหวภายในใจ พยายามตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา

ดูเหมือนลู่สือเยี่ยนจะโล่งใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น จึงยอมปล่อยเธอแต่โดยดี

หลินเซียงยืนขึ้น เดินตรงไปที่ห้องครัว

ลู่สือเยี่ยนเอื้อมมือออกไปนวดขมับพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ลู่สือเยี่ยน ซุปแก้เมาได้แล้ว”

ทันใดนั้น เสียงของหลินเซียงก็ดังขึ้น

การแสดงออกของลู่สือเยี่ยนแข็งค้าง เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?

เขาเงยหน้าขึ้น วินาทีต่อมา น้ำเย็นจัดจากกะละมังก็ถูกเทราดลงบนตัวเขาโดยตรง

ลู่สือเยี่ยนหลับตาลงทันที ปล่อยให้น้ำไหลลงมาตามร่างกาย โซฟาและพรมเปียกโชกไปหมด

หลินเซียงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา "หายเมาหรือยังล่ะ?"

หากคิดว่าทำตัวเมาแล้วบุกมาหาเธอถึงที่บ้าน เธอจะถือเสียว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ?

เธอจำทุกสิ่งที่เขาพูดก่อนหน้านี้ได้