บทที่ 92

เมื่อหลินเซียงตื่นขึ้นมา รู้สึกว่าทั้งตัวหนักอึ้ง เธอตกใจมาก รีบหันไปดูข้าง ๆ แต่เมื่อเห็นว่าเป็นขาของซ่งซ่งที่ทับก่ายอยู่บนตัวเธอก็โล่งใจ

นึกว่าเป็นลู่สือเยี่ยน...

เธอส่ายหัว ทำไมถึงเอาแต่คิดถึงผู้ชายคนนั้นนะ?

เธอขยับขาของซ่งซ่งออก แล้วก็ลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟัน

ทำอาหารเช้าแบบง่าย ๆ แล้วก็ปลุกซ่งซ่ง

ซ่งซ่งลุกขึ้นมานั่งด้วยอาการมึนงง จ้องมองเธออยู่พักหนึ่ง แล้วถามว่า "เธอรู้เรื่องเมื่อคืนไหม?"

หลินเซียงถึงกับอึ้ง "เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นเหรอ?"

ซ่งซ่งหาวไปพลาง ลุกจากเตียงไปพลาง เล่าเรื่องเมื่อคืนให้เธอฟัง

"ซือเยี่ยน?"

เมื่อฟังจบ หลินเซียงก็ถึงกับสับสนไปชั่วขณะ

เธอไม่รู้จักคนคนนี้เลยแฮะ

ซ่งซ่งพูดว่า "อาจจะเป็นพลเมืองดีที่ช่วยเหลือคนอื่นโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนก็ได้ ถ้าเจออีกก็ต้องขอบคุณเขาให้ดี ๆ"

"อืม เธอพูดถูก"

หลินเซียงพยักหน้า

ทั้งสองคนกินข้าวเสร็จแล้วก็ออกไปด้วยกัน

แต่พอไปถึงหน้าประตูอาคารก็เจอพลเมืองดีที่เพิ่งพูดถึงเข้า

"คุณซือเยี่ยน"

ซ่งซ่งตาดี เห็นซือเยี่ยนก็เรียกเขาทันที

ซือเยี่ยนมองมา สายตาจ้องไปที่ใบหน้าของหลินเซียงโดยตรง

ซ่งซ่งยิ้มอย่างมีนัยยะ "หลินเซียงที่รัก คนน