บทที่ 100

ลู่สือเยี่ยนเหลือบมองเธอแล้วกินเร็วขึ้นกว่าเดิม

เมื่อหลินเซียงเห็นแบบนั้น ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้น ในขณะนี้เธอลืมรูปถ่ายที่นองเลือดและเต็มไปด้วยความรุนแรงไปนานแล้ว จิตใจของเธอก็เต็มไปด้วยความคิดที่ว่า เธอจะต้องไม่ปล่อยให้ลู่สือเยี่ยนกินกับข้าวตรงหน้าจนหมด!

เธอต้องชนะ!

ทั้งหมดนี้เป็นมื้อเย็นของเธอ!

สุดท้ายก็เหลือปีกไก่เพียงชิ้นเดียวบนจาน

หลินเซียงหยิบมันขึ้นมาทันทีตามประสาคนหูตาไว มองดูลู่สือเยี่ยนด้วยความภาคภูมิ จากนั้นก็ยัดมันเข้าปากตัวเอง

ลู่สือเยี่ยนวางชามและตะเกียบลง หยิบกระดาษทิชชู่ออกมาเช็ดมุมปากอย่างไว้เชิง ดวงตาโฉบเฉี่ยวสีเข้มของเขาเจือประกายความอ่อนโยน

หลังจากปีกไก่ชิ้นสุดท้ายหมดเหลือแต่กระดูก หลินเซียงก็หรี่ตาลงด้วยความพึงพอใจ

รู้สึกดีชะมัดหลังกินอิ่ม!

เธอยืนขึ้นและโบกมือ “อาเยี่ยน ฝากจัดการด้วยนะ!”

หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว แต่ในวินาทีต่อมาเธอก็หยุดชะงัก มองความว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้า กะพริบตาปริบ ๆ จากนั้นก็ระงับความขมขื่นในดวงตาเอาไว้

อาเยี่ยนที่ไหนกันล่ะ?

“คุณมากินอาหารที่ฉันทำโดยไม่ได้รับเชิญ งั้นคุณก็มีหน้าที่ล้างจาน”

เธอพูดโดยไม่หันก