“ไง?”ทันทีที่ลู่สือเยี่ยนกลับมาที่วิลล่าตระกูลลู่ เขาได้รับโทรศัพท์จากหลินเซียง แต่คราวนี้กดรับสายโดยไม่ลังเลหลินเซียงพยายามอย่างหนักเพื่อระงับความกลัว ถึงอย่างนั้นน้ำเสียงก็ยังเจือความสั่นเครือ “ลู่สือเยี่ยน บอดี้การ์ดที่คุณจัดไว้ให้ฉันอยู่ไหน? บอดี้การ์ดที่จะช่วยปกป้องความปลอดภัยของฉันอยู่ที่ไหน?”ลู่สือเยี่ยนได้ยินความผิดปกติในน้ำเสียงของเธอ จึงถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”หลินเซียง “ฉันอยากได้บอดี้การ์ดส่วนตัว”ลู่สือเยี่ยน “ถ้าคุณไม่ยอมบอกผมว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วผมจะจัดหาให้คุณได้ยังไง?”หลินเซียง “ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันต้องได้บอดี้การ์ดคอยปกป้องฉันเป็นการส่วนตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง แบบที่ฉันสามารถมองเห็นพวกเขาได้ตลอดเวลาทุกครั้งที่ฉันต้องการ”ลู่สือเยี่ยน “...”ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยแสงอันตราย “ได้ ผมจะหาให้”“ให้ไวด้วยล่ะ”หลังจากที่หลินเซียงพูดจบ เขาก็วางสายไปไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่หลังจากได้ยินเสียงเขา ความกลัวและความวิตกกังวลในใจก็หายไปทีละน้อยเธอถือโทรศัพท์ไว้แล้วยิ้มกับตัวเองสุดท้ายเธอก็ยังพึ่งพาเขาได้สินะ?จะเป็นยังไงถ้าเธอหย่ากับเขา และไม่มีเขาอยู่ในชีวิตอีกต่อไป
ลู่สือเยี่ยนเหลือบมองเธอแล้วกินเร็วขึ้นกว่าเดิมเมื่อหลินเซียงเห็นแบบนั้น ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้น ในขณะนี้เธอลืมรูปถ่ายที่นองเลือดและเต็มไปด้วยความรุนแรงไปนานแล้ว จิตใจของเธอก็เต็มไปด้วยความคิดที่ว่า เธอจะต้องไม่ปล่อยให้ลู่สือเยี่ยนกินกับข้าวตรงหน้าจนหมด!เธอต้องชนะ!ทั้งหมดนี้เป็นมื้อเย็นของเธอ!สุดท้ายก็เหลือปีกไก่เพียงชิ้นเดียวบนจานหลินเซียงหยิบมันขึ้นมาทันทีตามประสาคนหูตาไว มองดูลู่สือเยี่ยนด้วยความภาคภูมิ จากนั้นก็ยัดมันเข้าปากตัวเองลู่สือเยี่ยนวางชามและตะเกียบลง หยิบกระดาษทิชชู่ออกมาเช็ดมุมปากอย่างไว้เชิง ดวงตาโฉบเฉี่ยวสีเข้มของเขาเจือประกายความอ่อนโยนหลังจากปีกไก่ชิ้นสุดท้ายหมดเหลือแต่กระดูก หลินเซียงก็หรี่ตาลงด้วยความพึงพอใจรู้สึกดีชะมัดหลังกินอิ่ม!เธอยืนขึ้นและโบกมือ “อาเยี่ยน ฝากจัดการด้วยนะ!”หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว แต่ในวินาทีต่อมาเธอก็หยุดชะงัก มองความว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้า กะพริบตาปริบ ๆ จากนั้นก็ระงับความขมขื่นในดวงตาเอาไว้อาเยี่ยนที่ไหนกันล่ะ?“คุณมากินอาหารที่ฉันทำโดยไม่ได้รับเชิญ งั้นคุณก็มีหน้าที่ล้างจาน”เธอพูดโดยไม่หันก
เขา เขา เขา เขาออกมาทั้งที่ไม่ได้ใส่อะไรเลย!นิสัยเสีย!หลินเซียงหันหน้าทันที รีบไปที่ตู้เสื้อผ้า เจอผ้าเช็ดตัวผืนหนึ่งของเขา จึงหยิบมันออกมาและโยนมันใส่เขาโดยตรง“พันตัวไว้เร็วเข้า เดี๋ยวตาฉันก็เป็นกุ้งยิงหรอก!”ลู่สือเยี่ยน "..."ผ้าเช็ดตัวเป็นสีชมพู ขนาดไม่ใหญ่มาก แต่พอจะพันรอบเอวเขาได้ หลินเซียงมองดูแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้!ทำไมถึงได้ตลกแบบนี้นะ?ผู้ชายรูปร่างสูงยาวกลับนุ่งผ้าเช็ดตัวสีชมพูหวานแหววแน่นแบบนี้ ฮ่าฮ่าฮ่า...ลู่สือเยี่ยนเห็นรอยยิ้มของเธอ ดวงตาของเขาเปล่งประกายอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย เขาตรงไปที่เตียง ยกผ้าห่มแล้วล้มตัวนอนลงบนนั้นหลินเซียงตกตะลึง “ทำอะไรน่ะ?”ลู่สือเยี่ยน "นอนไง"หลินเซียง "แต่ฉันไม่อนุญาตให้คุณนอนที่นี่ นี่มันห้องฉัน!"ลู่สือเยี่ยน "คุณไม่ได้ต้องการบอดี้การ์ดส่วนตัวหรอกเหรอ?"ส่วนตัวพอไหม?รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินเซียงค่อย ๆ หายไป น้ำเสียงของเธอเย็นชาลง "ลู่สือเยี่ยน คุณมันน่ารำคาญที่สุด"ลู่สือเยี่ยน "อืม"หลินเซียง "..."รู้สึกเหมือนต่อยแรงแค่ไหนก็ชกโดนแต่สำลี เธอท้อแท้มากทันใดนั้นก็หันหลังกลับและจากไป"จะไปไหน?"เสียงทุ้มต่ำของลู่สือเยี
หลินเซียงตกใจมาก ยิ่งพยายามดึงตัวออก อย่างไรก็ตาม ลู่สือเยี่ยนกลับจับข้อเท้าของเธอแน่น ก่อนจะดึงเธอเข้าไปหาตัวเขาอย่างแรง ทำให้เธอต้องแนบชิดกับเขาร่างกายของเธอแข็งทื่อทันที"คุณตื่นแล้วเหรอ?"ลู่สือเยี่ยนลืมตาขึ้น ดวงตาเรียวเล็กของเขายังคงเจือความง่วงงุนเล็กน้อย แต่นัยน์ตากลับมืดสนิทล้ำลึก จ้องมองตรงไปที่เธอ“คุณถูไถผมแบบนั้น จะไม่ให้ตื่นยังไงไหว”ใบหน้าของหลินเซียงเปลี่ยนเป็นแดงก่ำทันที!เธอไปถูไถเขาตอนไหน?แค่อยากจะหดขากลับมาอยู่ให้เป็นที่เป็นทางเท่านั้นเอง!ลู่สือเยี่ยนโอบแขนเขาไว้รอบเอวเธอ รั้งให้ร่างเธอเข้ามาแนบชิดยิ่งกว่าเดิม เสียงแหบห้าวขณะถามว่า "เมื่อคืนคุณนอนฝันร้ายหรือเปล่า?"หลินเซียงไม่กล้าขยับ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาทำอะไรบ้า ๆ ขึ้นมา ผู้ชายคนนี้ยิ่งเป็นสัตว์ป่าจอมกระหายเลือดอยู่?"ไม่นี่"เสียงของเธออู้อี้ แพขนตายาวสั่นระริก “ปล่อย ฉันจะลุกแล้ว”ลู่สือเยี่ยนเคลื่อนไหวราวกับไม่รู้สึกรู้สา แต่ร่างกายของหลินเซียงกลับแข็งเกร็งยิ่งกว่าเก่า“ลู่สือเยี่ยน อย่าทำตัวเป็นหมาบ้าแต่เช้าได้ไหม!”เสียงพูดแทบจะเค้นลอดไรฟันออกมาลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธอเงียบ ๆ "ถ้าไม่ให้เป็
ลมหายใจของหลินเซียงยังคงหอบถี่ ดวงตาแดงก่ำ แต่ดวงตาคู่นั้นกลับเย็นชา ไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ อยู่ในนั้นลู่ซื่อเยี่ยนไม่อยากเห็นเธอแสดงท่าทีเยือกเย็นเช่นนี้ แต่เขาก็รู้สึกว่าไม่สามารถทำอะไรได้ สภาพบนเตียงยังคงยุ่งเหยิงอย่างเห็นได้ชัด ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองก็หมิ่นเหม่มาก แต่ภายใต้บรรยากาศที่คลุมเครือระหว่างคนทั้งสอง กลับทำให้รู้สึกอึดอัดและเจ็บปวดอย่างประหลาดเวลาผ่านไปนาน ลู่ซื่อเยี่ยนลุกขึ้นแล้วตรงไปที่ห้องน้ำ หลินเซียงหลับตาลง ลมหายใจของเธอกลับมาคงที่เมื่อเธอจัดการตัวเองเสร็จแล้ว เวลาก็สายเกินกว่าจะทำอาหารเช้า เธอหันหลังแล้วเดินออกไปโดยไม่คิดจะรอ เตรียมซื้อซาลาเปาจากร้านอาหารเช้าแทนลู่ซื่อเยี่ยนลงมาจากชั้นบน ข้างนอกมีรถจอดอยู่ หลินเซียงก็เดินมาถึงหน้าประตูอาคารพอดีซือเยี่ยนเป็นคนขับ สีหน้าเคร่งขรึม "ประธานลู่ครับ เมื่อครู่คุณหลินเดินผ่านไปแล้ว"ลู่ซื่อเยี่ยน "แล้วไง"ซือเยี่ยน "จะให้เธอไปด้วยกันไหมครับ?"ลู่ซื่อเยี่ยนนั่งอยู่ที่เบาะหลัง หลับตาลง "นายคิดว่าไงล่ะ?"ซือเยี่ยน "..."ทำไมต้องให้เขาเป็นคนคิดด้วย?เขาเดาความคิดเจ้านายไม่ออกหรอกนะ!ซือเยี่ยนหน้าบึ้ง ขับรถไ
"พวกคุณเข้ามาได้ยังไง"สีหน้าของหลินเซียงย่ำแย่ มือที่สวมถุงมือซักล้างคาไว้ มองพวกเขาด้วยสายตาเย็นชาลู่ซื่อเยี่ยนโบกมือ "พวกคุณออกไปได้แล้ว""ครับ คุณลู่ ต่อไปนี้ถ้ามีอะไรก็สั่งได้เลยนะครับ" ผู้จัดการฝ่ายนิติบุคคลรีบหันหลังเดินออกไปประตูห้องปิดลงอีกครั้งลู่ซื่อเยี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "ผมขอให้พวกเขามาเปิดประตูให้"หลินเซียง "ฉันอนุญาตให้คุณเข้ามารึไง?""ก็เพราะคุณไม่ให้ผมเข้า ผมเลยต้องพึ่งให้พวกเขามาเปิดประตูให้" ลู่ซื่อเยี่ยนพูดคำเหล่านี้ด้วยสีหน้าสบาย ๆราวกับว่านี่ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับเขา หลินเซียงกำหมัด "ลู่ซื่อเยี่ยน เมื่อไหร่จะหยุดทำตัวหน้าด้านสักที?"แต่ลู่ซื่อเยี่ยนกลับมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน "ผมแค่กลับบ้านตัวเอง มากล่าวหากันว่าหน้าด้านได้ยังไง?""ที่นี่ไม่ใช่บ้านคุณ!"หลินเซียงจ้องมองเขาด้วยสายตาโกรธเกรี้ยวลู่ซื่อเยี่ยน "แต่เรายังเป็นสามีภรรยากันอยู่ ถึงแม้ว่าบ้านหลังนี้จะโอนเป็นชื่อคุณ แต่ตอนนี้มันก็ยังถือเป็นสินสมรสร่วมของสามีภรรยา"หลินเซียง "..."เธอเม้มริมฝีปากแน่นขึ้นจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "ลู่ซื่อเยี่ยน คุณนี่มันใจ
"ไปให้พ้น!"หลินเซียงจ้องมองเขาด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว ดวงตาคู่สวยของเธอแดงก่ำ!เขาเห็นเธอเป็นอะไร?เป็นเครื่องมือระบายความใคร่ของเขางั้นเหรอ?ความโกรธและความอับอายค่อย ๆ ก่อตัวและแพร่กระจายอยู่ทั่วหัวใจหลินเซียงรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก ไม่อยากให้เขาแตะต้องเธอเลยแม้แต่น้อยลมหายใจร้อนระอุพ่นรดต้นคอ ผิวเนียนนุ่มค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่ออ่อน ๆ ชวนให้หลงใหลลมหายใจของลู่ซื่อเยี่ยนหนักหน่วงและลึกล้ำ นัยน์ตาสีดำของเขายังคงเต็มไปด้วยความปรารถนาที่ไม่สามารถระงับได้ เมื่อเห็นสายตาที่เย็นชาและเต็มไปด้วยความเกลียดชังของเธอ การกระทำทั้งหมดของเขาก็หยุดลงทันทีเขารู้สึกไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็นเธอเกลียดเขา?ทำไมเธอถึงเกลียดเขาได้?เมื่อก่อนเธอไม่ได้รักเขามากกว่าอะไรทั้งหมดหรอกเหรอ?ชั่วขณะหนึ่ง ลมหายใจของทั้งสองหยุดชะงัก ประสานเข้าด้วยกัน แต่กลับไม่สามารถสร้างบรรยากาศที่อบอุ่นได้ ราวกับเป็นน้ำนิ่งหลินเซียงผลักเขาออกอย่างแรง ลุกขึ้นจากเตียงพร้อมจัดเสื้อผ้าของตัวเอง น้ำเสียงของเธอเย็นชาอย่างยิ่ง "ลู่ซื่อเยี่ยน คุณชอบหาเศษหาเลยเอาจากคนอื่นแบบนี้ เซี่ยหว่านรู้หรือเปล่า? ถ้าเธอรู้ คิ
หลังจากทานข้าวเสร็จ หลินเซียงก็เก็บกวาดห้องครัวให้เรียบร้อย จากนั้นก็ไปที่ห้องนอนเล็กเพื่ออาบน้ำและเตรียมตัวเข้านอนเธอหลับฝันดีตลอดทั้งคืนวันรุ่งขึ้นเมื่อเธอออกจากห้องนอนเล็ก ลู่ซื่อเยี่ยนก็ไม่อยู่ที่นี่แล้วหลินเซียงยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นพลางครุ่นคิด สงสัยเธอคงต้องเปลี่ยนกุญแจใหม่อย่างน้อยคราวหน้าถ้าเขาเข้ามาไม่ได้ เขาก็จะไม่วิ่งโร่ไปหาฝ่ายนิติบุคคลอีกพูดแล้วก็ต้องทำทันที หลินเซียงติดต่อช่างโดยไม่รอช้า ไม่นานช่างเปลี่ยนกุญแจก็เข้ามาจัดการเรียบร้อยคราวนี้เธอเปลี่ยนเป็นล็อกประตูที่สแกนด้วยรหัสลายนิ้วมือซึ่งมีเพียงเธอและซ่งซ่งเท่านั้นที่รู้รหัสคนอื่นอยากเข้ามางั้นเหรอ?ไม่มีทาง!หลังจากช่างจากไป เธอก็มองดูที่ล็อกประตูชุดใหม่ด้วยความพึงพอใจ จากนั้นก็ส่งข้อความหาซ่งซ่งหลินเซียง [ที่รัก นี่คือรหัสล็อกประตูบ้านใหม่ฉันนะ จำไว้ให้ดี]ทันใดนั้น โทรศัพท์จากซ่งซ่งก็ดังขึ้น "เดี๋ยวนี้ไฮเทคใหญ่แล้วนะ"หลินเซียงเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป พร้อมกับพูดว่า "หลังจากนี้เวลาเธอมาไม่ต้องเคาะประตูแล้ว ดีจะตาย""ดีเลย ดีเลย" เสียงของซ่งซ่งอ่อนระโหยโรยแรง ฟังดูเหมือนเพิ่งตื่นนอนหลินเซีย