เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 95
บทที่เกี่ยวข้อง
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 96
เซี่ยหว่านโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของลู่สือเยี่ยน “สือเยี่ยน เกิดอะไรขึ้น? หรือว่า...”ร่างกายของลู่สือเยี่ยนแข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็จับแขนเธอแล้วผลักออกห่าง“บางทีเบรกเกอร์อาจขัดข้อง ผมจะเข้าไปดูหน่อย”เซี่ยหว่านรีบวิ่งไปหาเขาอีกครั้ง และตั้งท่าจะกอดเขา “อย่าไปนะ ฉันกลัว”กลิ่นน้ำหอมของเธอกระจายไปทั่ว ติดอยู่ที่ปลายจมูกของลู่สือเยี่ยนเขาขมวดคิ้วมุ่น ผลักเธอออกไปอีกครั้ง หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วเปิดไฟฉาย “เอ้า นี่ ถือไฟฉายให้ผมหน่อย”สีหน้าของเซี่ยหว่านแข็งค้าง แต่มือยังคงยื่นไปรับโทรศัพท์ของเขามาถือโดยง่ายลู่สือเยี่ยนเดินไปที่ตำแหน่งของสวิตช์ไฟฟ้าแล้วตรวจดู ก่อนจะดันคัตเอ้าท์กลับขึ้นไป และในวินาทีต่อมา ทั้งห้องก็กลับมาสว่างดังเดิม“เอาล่ะ ใช้ได้แล้ว”ลู่สือเยี่ยนหยิบโทรศัพท์คืนจากมือเธอแล้วพูดอย่างใจเย็นเซี่ยหว่านกัดริมฝีปากอย่างไม่เต็มใจ ก้มตัวลงเล็กน้อย ทำให้เนินอกที่โผล่พ้นแนวเสื้อออกมายิ่งเห็นชัดเจนดูเหมือนลู่สือเยี่ยนจะไม่สนใจ เดินไปหยิบเสื้อคลุมของเขาขึ้นมา “ดึกแล้ว ผมกลับก่อนนะ คุณก็อย่าลืมพักผ่อนเยอะ ๆ”เซี่ยวานคว้าชายเสื้อของเขาแล้วพูดว่า “สือเยี่
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 97
หลินเซียงเดินออกจากบริษัท เมื่อไม่เห็นลู่สือเยี่ยนเดินตามมา เธอก็โล่งใจทันทีกลัวจริง ๆ ว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นจะคลุ้มคลั่งอะไรอีกเธอเดินไปที่สถานีรถไฟฟ้า จากบริษัทกลับไปที่เฟิงหลินหย่วนนั้นโดยสารทางรถไฟฟ้าสะดวกมาก ต่อสถานีปลายทางก็ถึงเลยแต่เพิ่งจะเลี้ยวโค้งไปได้ไม่กี่ก้าว ก็เหลือบไปเห็นคนคุ้นเคยคนหนึ่งกำลังเดินตามเธอมาเธอตกใจ รีบหันกลับไปมอง พอมองเห็นก็จำได้ทันที คนคนนี้ก็คือคนที่เมื่อคืนช่วยเธอไว้ แล้วก็เป็นคนที่เมื่อเช้าเพิ่งจะมาขอโทษเธอแบบงุนงง เขารู้ได้ยังไงว่าเธอทำงานอยู่ที่ไหน?แล้วทำไมเขาต้องตามเธอมาด้วย?เขาคิดจะทำอะไร?หลินเซียงระวังตัวขึ้นทันที รีบเดินไปที่สถานีรถไฟฟ้าหลังจากที่เธอแตะบัตรเข้าไปแล้วก็หันกลับไปมอง เห็นผู้ชายคนนั้นเดินตามเข้ามาด้วยหลินเซียงเริ่มหายใจติดขัด หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมโทรแจ้งตำรวจ!ถ้าเขาคิดจะทำร้ายเธอ เธอต้องแจ้งตำรวจแน่นอน!เพียงแต่ตอนนี้ยังทำไม่ได้ เพราะยังไม่แน่ใจว่าเขาแค่บังเอิญเดินมาทางเดียวกันเฉย ๆ หรือเปล่าตลอดทาง หลินเซียงไม่คลายความหวาดกลัว เมื่อมาถึงสถานีปลายทาง เธอเดินออกมาแล้วหันกลับไปมอง ก็ยังเห็นว่าผู้ชายคนนั้นเดินตามเธ
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 98
ตำรวจหญิงเดินออกไปลู่สือเยี่ยนเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ แล้วพูดว่า "ซือเยี่ยนเป็นคนของผมเอง"หลินเซียงได้ยินอย่างนั้นก็เบิกตาโตขึ้นกว่าเก่า "คุณสั่งให้เขาคอยตามฉันมาตลอดเลยเหรอ เป็นสตอล์กเกอร์หรือเปล่า?"ลู่สือเยี่ยน "..."เส้นเลือดที่หน้าผากกระตุกตุบ ๆเขาพูดเสียงต่ำ "เขาทำผิด เขาเป็นคนทำให้ผมเข้าใจคุณผิด ผมเลยสั่งให้เขามาขอโทษคุณ"แต่เขานึกไม่ถึงว่าซือเยี่ยนจะซื่อบื้อไม่ยอมบอกว่าตัวเองเป็นใคร แล้วขอโทษหลินเซียงไปอย่างไร้เหตุผลหลินเซียงไม่แจ้งความจับเขาข้อหาโรคจิตก็ดีแค่ไหนแล้ว!หลินเซียงสงสัย "เขาทำอะไรผิด?"ลู่สือเยี่ยนถึงเล่าเรื่องคืนนั้นให้เธอฟังหลินเซียงพยักหน้าอย่างเข้าใจ "อ๋อ"ลู่สือเยี่ยนมองเธอ "เรื่องนี้คุณจะให้ผมจัดการยังไง?"หลินเซียงหัวเราะออกมาเบา ๆลู่สือเยี่ยน "หัวเราะอะไร?"หลินเซียง "เขาทำผิด เขายังรู้จักขอโทษ แล้วคุณล่ะ?"สีหน้าของลู่สือเยี่ยนเปลี่ยนไป ลูกกระเดือกที่ลำคอขยับขึ้นลง ดวงตาสีเข้มมืดในเสียจนมองไม่เห็นอารมณ์ข้างในภายในห้องแคบ ๆ จู่ ๆ อากาศก็เหมือนจะหมุนเวียนไม่สะดวก ความกดดันระคนเย็นชาแผ่ซ่านไปทั่วหลินเซียงกำแก้วน้ำในมือแน่นขึ้น
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 99
“ไง?”ทันทีที่ลู่สือเยี่ยนกลับมาที่วิลล่าตระกูลลู่ เขาได้รับโทรศัพท์จากหลินเซียง แต่คราวนี้กดรับสายโดยไม่ลังเลหลินเซียงพยายามอย่างหนักเพื่อระงับความกลัว ถึงอย่างนั้นน้ำเสียงก็ยังเจือความสั่นเครือ “ลู่สือเยี่ยน บอดี้การ์ดที่คุณจัดไว้ให้ฉันอยู่ไหน? บอดี้การ์ดที่จะช่วยปกป้องความปลอดภัยของฉันอยู่ที่ไหน?”ลู่สือเยี่ยนได้ยินความผิดปกติในน้ำเสียงของเธอ จึงถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”หลินเซียง “ฉันอยากได้บอดี้การ์ดส่วนตัว”ลู่สือเยี่ยน “ถ้าคุณไม่ยอมบอกผมว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วผมจะจัดหาให้คุณได้ยังไง?”หลินเซียง “ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันต้องได้บอดี้การ์ดคอยปกป้องฉันเป็นการส่วนตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง แบบที่ฉันสามารถมองเห็นพวกเขาได้ตลอดเวลาทุกครั้งที่ฉันต้องการ”ลู่สือเยี่ยน “...”ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยแสงอันตราย “ได้ ผมจะหาให้”“ให้ไวด้วยล่ะ”หลังจากที่หลินเซียงพูดจบ เขาก็วางสายไปไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่หลังจากได้ยินเสียงเขา ความกลัวและความวิตกกังวลในใจก็หายไปทีละน้อยเธอถือโทรศัพท์ไว้แล้วยิ้มกับตัวเองสุดท้ายเธอก็ยังพึ่งพาเขาได้สินะ?จะเป็นยังไงถ้าเธอหย่ากับเขา และไม่มีเขาอยู่ในชีวิตอีกต่อไป
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 100
ลู่สือเยี่ยนเหลือบมองเธอแล้วกินเร็วขึ้นกว่าเดิมเมื่อหลินเซียงเห็นแบบนั้น ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้น ในขณะนี้เธอลืมรูปถ่ายที่นองเลือดและเต็มไปด้วยความรุนแรงไปนานแล้ว จิตใจของเธอก็เต็มไปด้วยความคิดที่ว่า เธอจะต้องไม่ปล่อยให้ลู่สือเยี่ยนกินกับข้าวตรงหน้าจนหมด!เธอต้องชนะ!ทั้งหมดนี้เป็นมื้อเย็นของเธอ!สุดท้ายก็เหลือปีกไก่เพียงชิ้นเดียวบนจานหลินเซียงหยิบมันขึ้นมาทันทีตามประสาคนหูตาไว มองดูลู่สือเยี่ยนด้วยความภาคภูมิ จากนั้นก็ยัดมันเข้าปากตัวเองลู่สือเยี่ยนวางชามและตะเกียบลง หยิบกระดาษทิชชู่ออกมาเช็ดมุมปากอย่างไว้เชิง ดวงตาโฉบเฉี่ยวสีเข้มของเขาเจือประกายความอ่อนโยนหลังจากปีกไก่ชิ้นสุดท้ายหมดเหลือแต่กระดูก หลินเซียงก็หรี่ตาลงด้วยความพึงพอใจรู้สึกดีชะมัดหลังกินอิ่ม!เธอยืนขึ้นและโบกมือ “อาเยี่ยน ฝากจัดการด้วยนะ!”หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว แต่ในวินาทีต่อมาเธอก็หยุดชะงัก มองความว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้า กะพริบตาปริบ ๆ จากนั้นก็ระงับความขมขื่นในดวงตาเอาไว้อาเยี่ยนที่ไหนกันล่ะ?“คุณมากินอาหารที่ฉันทำโดยไม่ได้รับเชิญ งั้นคุณก็มีหน้าที่ล้างจาน”เธอพูดโดยไม่หันก
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 101
เขา เขา เขา เขาออกมาทั้งที่ไม่ได้ใส่อะไรเลย!นิสัยเสีย!หลินเซียงหันหน้าทันที รีบไปที่ตู้เสื้อผ้า เจอผ้าเช็ดตัวผืนหนึ่งของเขา จึงหยิบมันออกมาและโยนมันใส่เขาโดยตรง“พันตัวไว้เร็วเข้า เดี๋ยวตาฉันก็เป็นกุ้งยิงหรอก!”ลู่สือเยี่ยน "..."ผ้าเช็ดตัวเป็นสีชมพู ขนาดไม่ใหญ่มาก แต่พอจะพันรอบเอวเขาได้ หลินเซียงมองดูแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้!ทำไมถึงได้ตลกแบบนี้นะ?ผู้ชายรูปร่างสูงยาวกลับนุ่งผ้าเช็ดตัวสีชมพูหวานแหววแน่นแบบนี้ ฮ่าฮ่าฮ่า...ลู่สือเยี่ยนเห็นรอยยิ้มของเธอ ดวงตาของเขาเปล่งประกายอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย เขาตรงไปที่เตียง ยกผ้าห่มแล้วล้มตัวนอนลงบนนั้นหลินเซียงตกตะลึง “ทำอะไรน่ะ?”ลู่สือเยี่ยน "นอนไง"หลินเซียง "แต่ฉันไม่อนุญาตให้คุณนอนที่นี่ นี่มันห้องฉัน!"ลู่สือเยี่ยน "คุณไม่ได้ต้องการบอดี้การ์ดส่วนตัวหรอกเหรอ?"ส่วนตัวพอไหม?รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินเซียงค่อย ๆ หายไป น้ำเสียงของเธอเย็นชาลง "ลู่สือเยี่ยน คุณมันน่ารำคาญที่สุด"ลู่สือเยี่ยน "อืม"หลินเซียง "..."รู้สึกเหมือนต่อยแรงแค่ไหนก็ชกโดนแต่สำลี เธอท้อแท้มากทันใดนั้นก็หันหลังกลับและจากไป"จะไปไหน?"เสียงทุ้มต่ำของลู่สือเยี
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 102
หลินเซียงตกใจมาก ยิ่งพยายามดึงตัวออก อย่างไรก็ตาม ลู่สือเยี่ยนกลับจับข้อเท้าของเธอแน่น ก่อนจะดึงเธอเข้าไปหาตัวเขาอย่างแรง ทำให้เธอต้องแนบชิดกับเขาร่างกายของเธอแข็งทื่อทันที"คุณตื่นแล้วเหรอ?"ลู่สือเยี่ยนลืมตาขึ้น ดวงตาเรียวเล็กของเขายังคงเจือความง่วงงุนเล็กน้อย แต่นัยน์ตากลับมืดสนิทล้ำลึก จ้องมองตรงไปที่เธอ“คุณถูไถผมแบบนั้น จะไม่ให้ตื่นยังไงไหว”ใบหน้าของหลินเซียงเปลี่ยนเป็นแดงก่ำทันที!เธอไปถูไถเขาตอนไหน?แค่อยากจะหดขากลับมาอยู่ให้เป็นที่เป็นทางเท่านั้นเอง!ลู่สือเยี่ยนโอบแขนเขาไว้รอบเอวเธอ รั้งให้ร่างเธอเข้ามาแนบชิดยิ่งกว่าเดิม เสียงแหบห้าวขณะถามว่า "เมื่อคืนคุณนอนฝันร้ายหรือเปล่า?"หลินเซียงไม่กล้าขยับ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาทำอะไรบ้า ๆ ขึ้นมา ผู้ชายคนนี้ยิ่งเป็นสัตว์ป่าจอมกระหายเลือดอยู่?"ไม่นี่"เสียงของเธออู้อี้ แพขนตายาวสั่นระริก “ปล่อย ฉันจะลุกแล้ว”ลู่สือเยี่ยนเคลื่อนไหวราวกับไม่รู้สึกรู้สา แต่ร่างกายของหลินเซียงกลับแข็งเกร็งยิ่งกว่าเก่า“ลู่สือเยี่ยน อย่าทำตัวเป็นหมาบ้าแต่เช้าได้ไหม!”เสียงพูดแทบจะเค้นลอดไรฟันออกมาลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธอเงียบ ๆ "ถ้าไม่ให้เป็
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 103
ลมหายใจของหลินเซียงยังคงหอบถี่ ดวงตาแดงก่ำ แต่ดวงตาคู่นั้นกลับเย็นชา ไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ อยู่ในนั้นลู่ซื่อเยี่ยนไม่อยากเห็นเธอแสดงท่าทีเยือกเย็นเช่นนี้ แต่เขาก็รู้สึกว่าไม่สามารถทำอะไรได้ สภาพบนเตียงยังคงยุ่งเหยิงอย่างเห็นได้ชัด ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองก็หมิ่นเหม่มาก แต่ภายใต้บรรยากาศที่คลุมเครือระหว่างคนทั้งสอง กลับทำให้รู้สึกอึดอัดและเจ็บปวดอย่างประหลาดเวลาผ่านไปนาน ลู่ซื่อเยี่ยนลุกขึ้นแล้วตรงไปที่ห้องน้ำ หลินเซียงหลับตาลง ลมหายใจของเธอกลับมาคงที่เมื่อเธอจัดการตัวเองเสร็จแล้ว เวลาก็สายเกินกว่าจะทำอาหารเช้า เธอหันหลังแล้วเดินออกไปโดยไม่คิดจะรอ เตรียมซื้อซาลาเปาจากร้านอาหารเช้าแทนลู่ซื่อเยี่ยนลงมาจากชั้นบน ข้างนอกมีรถจอดอยู่ หลินเซียงก็เดินมาถึงหน้าประตูอาคารพอดีซือเยี่ยนเป็นคนขับ สีหน้าเคร่งขรึม "ประธานลู่ครับ เมื่อครู่คุณหลินเดินผ่านไปแล้ว"ลู่ซื่อเยี่ยน "แล้วไง"ซือเยี่ยน "จะให้เธอไปด้วยกันไหมครับ?"ลู่ซื่อเยี่ยนนั่งอยู่ที่เบาะหลัง หลับตาลง "นายคิดว่าไงล่ะ?"ซือเยี่ยน "..."ทำไมต้องให้เขาเป็นคนคิดด้วย?เขาเดาความคิดเจ้านายไม่ออกหรอกนะ!ซือเยี่ยนหน้าบึ้ง ขับรถไ
บทล่าสุด
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 550
ซ่งซ่งนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง ทั้งตื่นเต้นและกังวลใจ เมื่อคิดว่าตัวเองกำลังจะออกจากเมืองอวิ๋น ออกไปจากฟู่จิ่นซิ่ว คนที่น่ารังเกียจนั่น เธอก็รู้สึกตื่นเต้นแทบแย่แทบนับเวลาถอยหลัง“ปัง ปัง ปัง!”แต่ในขณะนั้นเอง เสียงเคาะประตูดังสนั่นก็ดังขึ้นซ่งซ่งตกใจ รีบลุกขึ้นมองออกไปข้างนอก เด็กผู้หญิงก็ตกใจตื่นเช่นกัน “ใครน่ะ?”ในใจของซ่งซ่งมีความรู้สึกไม่ดีแวบเข้ามา หรือว่าเขาจะตามทันแล้ว?เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?เธอลุกจากเตียงพูดว่า “ฉันไปดูเอง พวกเธออย่าออกมาล่ะ”เด็กผู้หญิงกังวลใจ “ซ่งซ่ง จะไม่เป็นไรใช่ไหม?”ซ่งซ่งพยักหน้า “ไม่ต้องห่วง ไม่มีอะไรหรอก”เธอสวมเสื้อผ้าออกจากบ้าน “ใคร?”เธอถามอย่างระมัดระวัง“ซ่งซ่ง ฉันเอง รีบออกมาเร็ว!”เสียงของหลินเซียงดังขึ้นที่หน้าประตูซ่งซ่งชะงัก รีบไปเปิดประตู “ที่รัก กลับมาทำไม?”เธอไม่ได้กลับบ้านไปแล้วเหรอ?พอคำนวณเวลาแล้ว ตอนนี้ควรจะถึงเฟิงหลินหย่วนแล้วสิหลินเซียงจับข้อมือเธอ สีหน้ากระวนกระวาย “ฉันเห็นรถของฟู่จิ่นซิ่ว เขาหาเธอเจอแล้ว ไปกันเร็ว!”เมื่อได้ยินดังนั้น ซ่งซ่งก็ตกตะลึง “หาฉันเจอแล้ว? หาฉันเจอได้ยังไง?”การเคลื่อนไหวขอ
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 549
หลินเซียงใส่ขนมปังกรอบลงในถุง จัดเตรียมให้เรียบร้อย พลางพูดว่า “เวลาจำกัด ฉันเลยทำแค่อาหารที่เก็บรักษาง่ายและรสชาติใช้ได้ ให้เธอมีอะไรรองท้องระหว่างทาง”เมื่อได้ยินแบบนั้น ซ่งซ่งก็กะพริบตา แล้ววิ่งเข้ามากอดเธอ “ที่รัก ทำไมน่ารักแบบนี้นะ หรือพวกเราหนีไปด้วยกันเลยดีไหม!”หลินเซียงยิ้ม “พอแล้ว ไปล้างหน้าเร็ว ฉันจะไปส่งเธอที่ชานเมือง”รถบัสรอบแรกมาถึงพรุ่งนี้เช้า ซ่งซ่งต้องไปรอตั้งแต่คืนนี้แต่ซ่งซ่งส่ายหน้า “ไม่ต้อง ฉันติดต่อคนไว้แล้ว เธอพักผ่อนที่บ้านเถอะ ฉันไม่เป็นไร”หลินเซียงพูดว่า “ไม่ได้ ถ้าฉันไม่ไปส่งเธอด้วยตัวเอง ฉันไม่สบายใจ”ซ่งซ่งมองสีหน้าจริงจังของเธอ รู้ว่าเธอตัดสินใจแล้ว จึงกอดเธออีกครั้ง “ฮือ ฮือ ไม่อยากจากเธอเลย”หลินเซียงพาเธอไปที่ห้องน้ำ ดูแลเธอขณะล้างหน้าล้างตา ตรวจสอบสิ่งของที่จำเป็นอาหาร เครื่องดื่ม และของใช้ส่วนตัวง่าย ๆ ล้วนเป็นแบบใช้แล้วทิ้งอืม เกือบครบแล้วหลังจากจัดของเสร็จ ทั้งสองคนก็อยู่ด้วยกันอีกพักหนึ่ง ก่อนจะออกเดินทางตอนตีสองเมืองอวิ๋นในยามดึกเงียบสงบ ถนนแทบไม่มีรถสัญจร ผู้คนยิ่งไม่มีหลินเซียงขับรถไปทางชานเมือง ส่วนซ่งซ่งก็พูดถึงความหวังในอน
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 548
หลินเซียง “…”แม้ว่าครั้งที่แล้วจะสังเกตเห็นความผิดปกติของคนทั้งสอง แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่ซ่งซ่งพูดออกมาในตอนนี้ เธอก็พูดอะไรไม่ออกการที่เรื่องราวพัฒนามาถึงจุดนี้ จริง ๆ แล้วมีร่องรอยให้เห็นฟู่จิ่นซิ่วให้ความสนใจกับซ่งซ่งมากเกินไป และซ่งซ่งก็ไม่ได้ระวังตัวเพียงแต่…ตอนนี้เพิ่งจะคิดได้ จะสายเกินไปหรือเปล่า?หลินเซียงพูดความกังวลของตัวเองออกมาซ่งซ่งเข้ามาใกล้ และกระซิบว่า “ที่รัก ฉันวางแผนไว้แล้ว ฉันจะไม่นั่งเครื่องบินหรือรถไฟ แต่จะนั่งรถบัสไป เป็นรถบัสแบบที่วิ่งตามท้องถนนในชนบท ตราบใดที่ฉันออกจากเมืองอวิ๋นไปได้อย่างปลอดภัย ถึงเขาจะอยากหาฉันก็หาไม่เจอ”หลินเซียงขมวดคิ้ว “แต่แบบนั้นไม่ปลอดภัยนะ”ซ่งซ่ง “ตอนนี้ฉันยังต้องสนใจเรื่องความปลอดภัยอยู่อีกเหรอ? ถ้ายังอยู่ในเมืองอวิ๋น ฉันก็ไม่ปลอดภัยอยู่ดี ฉันเลยต้องคิดแล้วตัดสินใจไปแบบกะทันหัน เขาคงเดาไม่ได้ว่าฉันจะไปเมื่อไหร่”หลินเซียงยังคงรู้สึกไม่ดี เปลี่ยนมาถามว่า “แล้วงานของเธอล่ะ?”ซ่งซ่งพูดว่า “ฉันขอลาออกแล้ว และวันนี้ก็เริ่มส่งใบสมัครงาน สร้างภาพลวงตาว่าฉันแค่อยากเปลี่ยนงานเฉยๆ”เธอวางแผนทุกอย่างไว้แล้ว หลินเซียงไม่รู้จะพูดอะ
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 547
บรรยากาศในลิฟต์ค่อนข้างแปลกประหลาดมีความเย็นชาปะปนกับความผ่อนคลาย บรรยากาศที่กดดันแผ่ซ่านไปทั่ว แต่เมื่อปะทะกับฉินโหย่วหานและหลินเซียง มันก็หายไปความรู้สึกแปลกประหลาดที่อธิบายไม่ได้ ทำให้รู้สึกอึดอัดลิฟต์เคลื่อนขึ้นไปอย่างราบรื่น ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก ลู่สือเยี่ยนก้าวออกไปด้วยสีหน้าเย็นชาเป็นอย่างมากฉินโหย่วหานมองตามแผ่นหลังของเขา เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ เขาไม่ทำอะไรเลย นี่ไม่เหมือนนิสัยปกติของเขาหรือว่าเขาจะยอมปล่อยหลินเซียงแล้วจริง ๆ?ประตูลิฟต์ปิดลง สายตาของฉินโหย่วหานจับจ้องไปที่ใบหน้าของหลินเซียง แต่เห็นเธอมองประตูลิฟต์อย่างเหม่อลอยไม่ใช่สิ่งที่เธอมองน่าจะเป็นลู่สือเยี่ยนเพียงแต่ตอนนี้ประตูลิฟต์ปิดลง บดบังสายตาของเธอไว้ในดวงตาของฉินโหย่วหานมีความเย็นชาเพิ่มขึ้น เขาถามว่า “คิดอะไรอยู่?”ขนตาของหลินเซียงสั่นเล็กน้อย “ฉันแค่คิดว่า ในเรื่องนี้ เขากำลังรับบทบาทเป็นอะไร”ฉินโหย่วหานกล่าวว่า “ไม่ว่าเขาจะแสดงบทบาทไหน ก็ไม่เกี่ยวกับพวกเราแล้ว”หลินเซียงเหม่อลอยไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “คุณพูดถูก”เธอและลู่สือเยี่ยนหย่ากันแล้วดังนั้นจึงไม่มีความเกี่
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 546
ฉินโหย่วหานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “บอกเรื่องที่คุณรู้ทั้งหมดให้ผมฟังหน่อย”หลินเซียงพยักหน้า เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟังอย่างละเอียดครู่หนึ่ง ฉินโหย่วหานก็หัวเราะเบา ๆหลินเซียงมองเขา “เป็นอะไรไป?”ฉินโหย่วหานพูดว่า “หลินเซียง ผมขอเดาแบบบ้า ๆ เลยนะ”“พูดมาก่อนค่ะ” หลินเซียงมองเขาอย่างจริงจัง ในดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยฉินโหย่วหานจอดรถข้างทาง เอามือวางบนพวงมาลัย บนใบหน้าหล่อเหลาและอ่อนโยนปรากฏรอยยิ้มขบขัน “คุณว่ามีความเป็นไปได้ไหม ที่มีคนปลอมตัวเป็นจ้าวข่ายไปทำเรื่องพวกนั้น แล้วโยนความผิดให้เขา?”เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของหลินเซียงก็เบิกกว้างขึ้นเรื่อย ๆ มือของเธอกำขนมปังกรอบแน่นความเป็นไปได้นี้ เธอไม่เคยคิดถึงมาก่อน!เมื่อคิดดูให้ดี ไม่ว่าจะเป็นวิดีโอหรือรูปถ่ายที่ลู่สือเยี่ยนให้เธอดู ‘จ้าวข่าย’ คนนั้นสวมหมวกและหน้ากากตลอดเวลา มองจากรูปร่างก็คิดว่าเป็นจ้าวข่ายได้ไม่ยากแต่ถ้าไม่ใช่ล่ะ?ถ้าเป็นแค่คนที่มีรูปร่างคล้ายกับจ้าวข่ายมาก ๆ ล่ะ?เมื่อนึกถึงห้องใต้ดินที่มืดมิด จ้าวข่ายที่ล้มลุกคลุกคลานอยู่บนพื้น พยายามอธิบายด้วยความเจ็บปวดเขาพูดมาตลอดว่าเขาไม่ได้ขโมย เ
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 545
“ตกใจมากใช่ไหม?” ซ่งจั่วมองสีหน้าตกตะลึงของเขาแล้วยิ้มขมขื่น“แหงล่ะ พวกเราทุกคนคิดว่าเซี่ยหว่านเป็นคนช่วยท่านประธานลู่จริง ๆ ถือว่าเธอเป็นผู้มีบุญคุณอย่างมาก แต่ต่อมาพวกเราก็รู้ความจริง เพื่อให้บรรลุเป้าหมายของตัวเอง เธอทำได้ทุกวิถีทาง”ซ่งจั่วเก็บแท็บเล็ต “ซือเยี่ยน สิ่งที่นายยึดมั่นมานานผิดทั้งหมด”“ทำไมเป็นแบบนี้?” ซือเยี่ยนพึมพำกับตัวเอง “ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้?”ลู่สือเยี่ยนมองเขาอย่างเย็นชา “อยู่กับฉันมานานขนาดนี้ หัวคิดไม่มีความก้าวหน้าเลยสักนิด”ซือเยี่ยนตัวสั่น มองลู่สือเยี่ยนด้วยสายตาอ้อนวอน “ท่านประธานลู่ครับ ผมรู้ตัวแล้วว่าผิด ผมสำนึกผิดจริง ๆ ได้โปรดให้โอกาสผมอีกครั้ง…”เสียงของเขาเริ่มสั่นเครือ ตัวสั่นสะท้านอย่างรุนแรงเพราะเขารู้ว่าลู่สือเยี่ยนจะไม่ให้โอกาสเขาอีกลู่สือเยี่ยนมองเขาอย่างเย็นชา แล้วพูดกับซ่งจั่วว่า “ตัดเอ็นข้อมือข้อเท้าเขาซะ แล้วเอาไปทิ้งที่สามเหลี่ยมปากแม่น้ำ”“ครับ”ซ่งจั่วรู้สึกสงสาร แต่นี่เป็นคำสั่งของลู่สือเยี่ยนลู่สือเยี่ยนหันหลังเดินจากไปซือเยี่ยนมองตามลู่สือเยี่ยนที่จากไปด้วยสีหน้าสิ้นหวัง ในดวงตาเต็มไปด้วยความเสียใจ!…หลินเซียงออกมา
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 544
สวีซินหรานหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรออก ในระหว่างนั้น สายตาของเธอมองไปยังหลินเซียงที่อยู่ไม่ไกลนัก ในดวงตาปรากฏความเคียดแค้น“ฮัลโหล คุณเซี่ย ช่วยฉันหน่อยได้ไหม? ฉันอยากฆ่าหลินเซียง นังสารเลวนั่น!”…ซืออวี่สังเกตเห็นความผิดปกติของหลินเซียงเธอเย็นชามาก ไม่สนใจอะไรเลย แต่ก็ยังคงทำงานที่ได้รับมอบหมายได้เป็นอย่างดีซืออวี่บอกข่าวนี้กับลู่สือเยี่ยนในขณะนั้น ลู่สือเยี่ยนกำลังดูสิ่งที่ซ่งจั่วได้มาจากการสืบสวน คิ้วขมวดแน่นฉินโหย่วหานจับเซี่ยหว่านขังไว้ในตู้คอนเทนเนอร์ ถือเป็นการแก้แค้นแทนหลินเซียง แต่สิ่งนี้เกี่ยวข้องอะไรกับการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของเธอกัน?ลู่สือเยี่ยนพูดเสียงต่ำ “จับตาดูซือเยี่ยนไว้ เขาดูไม่ปกติ”ซ่งจั่วชะงัก “คงไม่ใช่มั้งครับ เขาคอยปกป้องคุณหลินมาตลอดไม่ใช่เหรอ?”ลู่สือเยี่ยนพูดอย่างเย็นชา “บอกให้ไปก็ไป ทำไมต้องพูดมาก?”ซ่งจั่ว “ครับ”การตรวจสอบพฤติกรรมของซือเยี่ยนเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขา แต่เมื่อเขาเห็นสิ่งที่ได้จากการตรวจสอบ เขาก็ตกใจมากช่วงเย็น ซ่งจั่วก็นำหลักฐานที่ได้มาส่งให้ลู่สือเยี่ยนเขามองลู่สือเยี่ยนอย่างหวาดหวั่น มือที่กำแน่นมีเหงื่อออกลู่สือเยี่ย
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 543
เขามองซ่งจั่วอย่างเย็นชา “เธอเป็นอะไรไป?”ซ่งจั่วทำหน้างง “ผม ผมไม่รู้ครับ”ตอนเจอหลินเซียงที่โรงพยาบาลก่อนหน้านี้ เธอยังไม่เป็นแบบนี้ แต่หลินเซียงตอนนี้ เรียกได้ว่าเย็นชาและไม่เป็นมิตรอย่างมากช่วงนี้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?ลู่สือเยี่ยนพูดเสียงเย็น “ไปสืบมาให้ชัดเจน”“ครับ” ซ่งจั่วพยักหน้าลู่สือเยี่ยนไม่ออกไป แต่ไปที่ชั้นใต้ดิน ราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้จึงพูดว่า “เรียกซือเยี่ยนมาพบฉัน”“ครับ”ดีเค กรุ๊ปทันทีที่ลู่สือเยี่ยนเข้าไปในห้องส่วนตัวของประธาน ซือเยี่ยนก็เคาะประตูห้อง“เข้ามา”ซือเยี่ยนเปิดประตูเข้าไป สีหน้าค่อนข้างเกร็ง “ท่านประธานลู่”ลู่สือเยี่ยนนั่งลงบนเก้าอี้ ถามด้วยเสียงเย็นชา “นายติดตามหลินเซียงมาตลอด เห็นความผิดปกติของเธอบ้างไหม?”ดวงตาของซือเยี่ยนกะพริบเล็กน้อย เมื่อคืนเขาไม่ได้ติดตามหลินเซียงตลอดเวลา แต่เรื่องก่อนหน้านี้ก็ยังพอจะตอบคำถามได้“ฉินโหย่วหานไปรับคุณหลิน แล้วทั้งสองคนไปที่ชายหาด ที่เดียวกับที่ที่คุณหลินถูกจับตัวไปครั้งก่อน” ซือเยี่ยนเริ่มเล่าเมื่อได้ยินดังนั้น ลู่สือเยี่ยนก็หรี่ตาลงเล็กน้อย “พวกเขาไปที่นั่นทำไม?”ซือเยี่ยน “ผม ผมไม่ทราบครับ ผมอย
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 542
สีหน้าของหลินเซียงชะงักไปเล็กน้อย นิ้วที่กำโทรศัพท์แน่นขึ้น เสียงพูดแห้งผาก “ฉันเหมือนจะไม่เคยพูดว่าเขารักฉันนี่คะ”เซี่ยซือซือถอนหายใจ “หลินเซียง พวกเราแพ้แล้ว”หลินเซียงหลับตาลง “ขอโทษนะคะ คุณเซี่ย แผนการฉันดันไปดึงคุณลงมาซวยด้วย ถ้ามันสร้างความเสียหายอะไรให้คุณ คุณบอกฉันได้เลย”เซี่ยซือซือหัวเราะขมขื่น “ไม่ ไม่มีอะไรเสียหาย ฉันเต็มใจร่วมมือกับคุณเอง ไม่ว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง ฉันก็ต้องรับผิดชอบ”หลินเซียงพูดอะไรไม่ออก เพราะพวกเขาไม่เคยคิดว่าเรื่องราวจะดำเนินไปในทิศทางนี้ไม่เคยคิดเลยว่าลู่สือเยี่ยนจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเซี่ยหว่านทำไมกัน?คำถามนี้ เธอคิดไม่ตกมาตลอดทำไมเขาต้องช่วยเซี่ยหว่าน?ในใจของหลินเซียง ตอนนี้มีความรู้สึกอยากจะไปหาลู่สือเยี่ยน ถามเขาว่านี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่เสียงของเซี่ยซือซือดังขึ้น “หลินเซียง ฉันขอจัดการเรื่องของตัวเองก่อน มีความคืบหน้าอะไร เราค่อยติดต่อกันใหม่”“ค่ะ”หลังจากวางสายหลินเซียงยังคงอยู่ในสภาพเหม่อลอยไม่รู้ทำไม เสียงของเซี่ยซือซือถึงดังก้องอยู่ในหูเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าลู่สือเยี่ยนรักเธอจริงเหรอ?เคยรักจริง ๆ บ้างหรือเปล่า?
