All Chapters of บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน: Chapter 301 - Chapter 310

สีหน้าของเจียงซิงถงเริ่มแข็งกระด้าง “ประธานเย่ก่อนหน้านี้ฉันกับเลขาของคุณมีเรื่องเข้าใจผิดกัน และตอนนี้ฉันเชื่อว่าถ้ามีคนสิบคน อย่างน้อยเจ็ดคนคงคิดว่าเธอตั้งใจทำแน่ ๆ”“อีกอย่างคุณจำฉันไม่ได้จริง ๆ เหรอคะ?”ยิ่งพูดเจียงซิงถงก็ยิ่งควบคุมอารมณ์ไม่อยู่สายตาของเย่หนานโจวเย็นชา ไม่มีแม้แต่ความอบอุ่น และยังแฝงไปด้วยความเยือกเย็น “คนของผมเป็นคนแบบไหน ไม่จำเป็นต้องให้คุณเตือนและถึงแม้ว่าเธอจะตั้งใจจริงแล้วไงล่ะ?”ประโยคเดียวของเย่หนานโจวทำให้เจียงซิงถงนิ่งอึ้งไปทันทีสายตาของเขาและคำพูดสุดท้ายที่ไม่ได้ตอบกลับ แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเขาไม่มีความทรงจำใด ๆ เกี่ยวกับเจียงซิงถงเลยเจียงซิงถงทั้งโกรธทั้งอับอายทันใดนั้นเสียงของเวินหนี่ก็ดังขึ้นข้างหูเธอ "คุณเจียง นี่น้ำแข็งที่ฉันเอามาให้ค่ะ"เวินหนี่แสดงสีหน้าเรียบเฉย สงบใจอย่างสมบูรณ์ ไม่มีท่าทีว่าได้รับผลกระทบใด ๆเมื่อมองไปทางเย่หนานโจว สายตาของเขาก็เย็นชาไร้ความรู้สึก อีกทั้งยังแฝงด้วยความกดดันและเยือกเย็นอย่างชัดเจน นั่นแสดงให้เห็นท่าทีชัดเจนว่า หากเธอไม่ขอโทษเวินหนี่ การเจรจาความร่วมมือในวันนี้จะไม่มีทางสำเร็จและความร่วมมือนี้เธอ

เวินหนี่ถามเขาว่า "การไปประเทศฝรั่งเศสจะเลื่อนขึ้นมาอีกได้ไหม?"เย่หนานโจวไม่ได้พูดอะไร ดวงตาดำขลับของเขากลับแหลมคมขึ้นทันทีควันสีขาวโปร่งใสค่อย ๆ สลายไป เวินหนี่ก็สังเกตเห็นความลึกซึ้งในแววตาของเขาเย่หนานโจวไม่เข้าใจทั้งที่เธอกับลู่เซินสนิทกันมากขนาดนั้น แต่ตอนนี้เธอกลับมาถามเรื่องการไปประเทศฝรั่งเศสว่าจะเลื่อนขึ้นมาก่อนเวลาได้ไหม"ถ้าอยากยกเลิกก็ยกเลิกเถอะ ประธานเย่ คุณมีอะไรจะสั่งอีกไหมคะ?" เมื่อเห็นว่าเย่หนานโจวไม่ได้ตอบ เวินหนี่ก็ไม่ได้รอคำตอบจากเขาอีกต่อไปเย่หนานโจวหยุดความคิด แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า "ไปชงชามาให้ฉันหน่อย""ได้ค่ะ" เวินหนี่ตอบรับภายในเวลาไม่ถึงสองนาที เวินหนี่ก็นำกาน้ำชาร้อนมาให้เย่หนานโจวชาที่ใช้รับรองแขกนั้นต่างจากชาที่เขาดื่มเองเย่หนานโจวชอบดื่มชาหลงจิ่ง“เรื่องของบริษัทเจียง เธอมาดูแลต่อ พรุ่งนี้ตอนเย็นไปที่หงเย่วิลล่ากับฉัน”ต่อหน้าคำสั่งของเย่หนานโจว เวินหนี่ไม่ได้มีข้อโต้แย้งใด ๆแต่ขณะที่เธอกำลังเดินออกจากห้องทำงาน กลับมีข้อความในกลุ่มเพื่อนร่วมชั้นปรากฏขึ้นแจ้งทุกคนว่า “เนื่องจากเหตุผลเรื่องเวลา งานเลี้ยงครบเดือนของลูกหัวหน้าห้อ

เมื่อลู่ม่านเซิงกำลังจะลงจากรถ โทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น เป็นสายจากพนักงานส่งของ"สวัสดีครับ คุณลู่ มีพัสดุหลายชิ้นต้องให้คุณลงมาเซ็นรับหน่อยครับ"ลู่ม่านเซิงเห็นว่าพนักงานส่งของอยู่ไม่ไกลจากรถ และมีพัสดุหลายชิ้นบนรถเข็นเธอจึงขอความช่วยเหลือจากเย่หนานโจว "พี่หนานโจวช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ นี่เป็นหลอดไฟที่ฉันซื้อมา พอดีหลอดไฟในบ้านเสียน่ะ"เย่หนานโจวไม่ได้ตอบอะไรทันที แต่ผ่านไปไม่กี่วินาที เขาก็ลงจากรถห้านาทีต่อมา…เย่หนานโจวให้เผยชิงลากรถเข็นคันเล็กและพาลู่ม่านเซิงขึ้นไปยังชั้นที่เธออาศัยอยู่เขาได้ให้สัญญาณทางสายตากับเผยชิง หลังจากนั้นเผยชิงก็เข้าใจและช่วยแกะพัสดุแล้วเปลี่ยนหลอดไฟให้ลู่ม่านเซิงเย่หนานโจวตั้งใจจะโทรหาเวินหนี่ แต่พอหันตัวกลับมาก็ชนเข้ากับลู่ม่านเซิงที่เดินสวนมา“อ้า!” หญิงสาวร้องออกมาโดยไม่ทันคิดน้ำบลูเบอร์รี่ในมือของเธอสาดไปทั่วตัวร่างสูงทันทีเย่หนานโจวขมวดคิ้วทันที จากนั้นไม่กี่วินาทีก็ได้ยินเสียงลู่ม่านเซิงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด "ขอโทษนะคะพี่หนานโจว น้ำบลูเบอร์รี่นี่เป็นแบรนด์ที่เพื่อนฉันทำเอง ฉันเคยดื่มแล้วมันอร่อยมาก เลยตั้งใจจะให้พี่ลองดื่

เย่หนานโจวกวาดตามองเวินหนี่แวบหนึ่ง จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ให้เธอเข้ามา"เวินหนี่เม้มริมฝีปาก ยังไม่ทันจะพูดอะไร ลู่ม่านเซิงก็เดินเข้ามาจากประตูโดยมีเสียงรองเท้าส้นสูงดังก้องเข้ามาเวินหนี่ไม่ได้มองเธอแต่เสียงของลู่ม่านเซิงก็ดังขึ้นข้าง ๆ "ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้คุณน่ะ"ลู่ม่านเซิงเดินไปอยู่ตรงหน้าเย่หนานโจวเธอเปลี่ยนชุดใหม่แล้ว เป็นชุดสูทกระโปรงสีเขียวอ่อน พร้อมกับผมลอนใหญ่ที่ทำให้ลู่ม่านเซิงดูสูงเพรียวและสวยงาม"ไม่ต้องลำบากมาถึงที่นี่หรอก"เวินหนี่หันไปมองเย่หนานโจวแวบหนึ่งสีหน้าของเขาดูเย็นชาและไม่มีความเปลี่ยนแปลงมากนักแต่คำพูดของเขา…ลู่ม่านเซิงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ถ้าฉันไม่มาส่งเอง ฉันคงจะไม่สบายใจ ไม่คิดเลยว่าคุณจะกำลังกินข้าวอยู่ อาหารพวกนี้เลขาเวินทำเองเลยสินะคะ?""อืม"เย่หนานโจวตอบรับอย่างเรียบ ๆลู่ม่านเซิงจึงมองไปที่เวินหนี่ด้วยความคาดหวัง “เลขาเวิน ฉันขอลองชิมฝีมือทำอาหารหน่อยได้ไหม? พอดีวันนี้ฉันว่างเลยคิดว่าจะมาเรียนทำอาหารจากคุณบ้าง”เวินหนี่ปฏิเสธ “ฉันเตรียมจานชามให้คุณได้นะ แต่เรื่องเรียนทำอาหารคงไม่ไหว ฉันไม่ใช่มืออาชีพ แล้วก็ไม่มีเวลา”พ

คำพูดนั้นส่งผลกระทบต่อทั้งเวินหนี่และลู่ม่านเซิงสำหรับเวินหนี่เธออยู่ข้างเย่หนานโจวมานานเจ็ดปี เธอรู้จักนิสัยของเขาเป็นอย่างดี ขณะที่เธอยืนอยู่ตรงนั้น ในฐานะเลขาของเขา หากเป็นปกติเย่หนานโจวคงจะให้เธอไปช่วยพยุงลู่ม่านเซิงขึ้นแต่เขาไม่ได้ทำเช่นนั้นชัดเจนว่าเย่หนานโจวนั้นเข้าข้างลู่ม่านเซิงอย่างไรก็ตามเวินหนี่ยังคงสงบนิ่งเธอถือโทรศัพท์ตั้งแต่ต้นจนจบและไม่ยื่นมือเข้าไปช่วย เพราะคนบริสุทธิ์ย่อมเป็นที่ประจักษ์เมื่อดูกล้องวงจรปิดก็จะเห็นได้ชัดว่าลู่ม่านเซิงเป็นเพียงตัวตลกที่แสดงละครเท่านั้นสำหรับลู่ม่านเซิงนั้น…เย่หนานโจวกำลังแสดงความรังเกียจเธอโดยเฉพาะน้ำเสียงที่เย็นชาของเย่หนานโจว ชัดเจนว่าเขาไม่เชื่อเธออีกต่อไปแต่เธอกำลังเดิมพันอยู่ประมาณสองนาทีต่อมาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็เปิดภาพจากกล้องวงจรปิดในภาพตอนที่ลู่ม่านเซิงเดินผ่านเวินหนี่มุมของกล้องถูกบังพอดี และในชั่วพริบตาลู่ม่านเซิงก็ล้มลงไปข้างหลังดูจากภาพแล้วเหมือนว่ามีคนผลักเธออย่างชัดเจนเย่หนานโจวส่งสายตาเย็นชาและดุดันไปยังเวินหนี่ “ขอโทษซะ”นี่คือคำสั่งในบ้านมีกล้องวงจรปิดก็จริง แต่ไม่ใช่กล้องที่สาม