All Chapters of บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน: Chapter 321 - Chapter 330

“ทำไมถึงไม่เคยได้ยินเขาพูดถึงมาก่อนเลยล่ะ?” เวินหนี่คิดอาจเป็นเพราะสัญญาระหว่างพวกเขาสองคนที่ว่าจะไม่ยุ่งเรื่องของอีกฝ่ายมากเกินไปเกินความจำเป็นยังไงซะเขาเองก็มักไม่เปิดเผยเรื่องส่วนตัวอยู่แล้ว ไม่นานเธอก็ถอนสายตากลับมาทันใดนั้นเสียงเรียบ ๆ ของใครบางคนก็ดังขึ้น “คุณปู่กู้ เราทุกคนเข้าใจความหมายของท่านดี และเราก็ไม่ได้อยากจะพูดไร้สาระ แต่ความจริงอยู่ตรงหน้า ผู้หมวดเจี่ยนก็แค่รู้สึกไม่ยุติธรรมแทนท่าน ยังไงท่านก็เป็นถึงผู้อาวุโส รู้จักกันมาก็ตั้งนาน แต่ดูเหมือนว่าหนานโจวจะไม่ได้ให้ความสำคัญกับท่านเลย”เวินหนี่ฟังคนเหล่านี้ และดูเหมือนเขาจะกัดเย่หนานโจวไม่ปล่อย เธอมองไปที่เย่หนานโจวอีกครั้งและพบว่าเขายังคงเงียบอยู่ตามนิสัยของเขา เขาไม่มีทางปล่อยให้คนเหล่านี้พูดจาไร้สาระตรงหน้าเขาแน่ คงเป็นเพราะเขาเห็นแก่คุณปู่กู้ เพราะยังไงคนเหล่านี้ก็คือคนสนิทของเขา“หนานโจว อย่าว่านะที่เรามีความคิดแบบนี้ ยังไงพวกเราก็เคยผ่านความเป็นความตายมาด้วยกัน ไม่ว่านายจะถ่อมตัวมากแค่ไหน แต่นายจะไม่แจ้งเรื่องสำคัญอย่างการแต่งงานให้เรารู้เลยเหรอ หรือว่างานแต่งงานนี้นายไม่เต็มใจ?” ริมฝีปากของเจี่ยนซื่อเ

กู้อีอีเดินตรงไปหาเย่หนานโจว “ครั้งก่อนตอนอยู่ในงานของคุณอา ฉันยังไม่ทันได้คุยอะไรกับพี่เลย พี่ก็รีบร้อนกลับไปก่อน คราวนี้พี่คงจะอยู่สักสองสามวันใช่ไหมคะ?”เธอคล้องแขนของเย่หนานโจว โดยทิ้งเวินหนี่ไว้ข้างหลังในงานเลี้ยงเธอไม่ได้มีความประพฤติแบบนี้ เพราะเธอไม่รู้ว่าเวินหนี่เป็นคนแบบไหนและในตอนนั้น เธอก็ให้สัญญากับคุณอาว่าจะช่วยลองใจเย่หนานโจว หลายปีที่ผ่านมาเธอถือว่าเย่หนานโจวเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของเธอเลยเต็มใจที่จะช่วยเหลือตอนนี้เย่หนานโจวมีภรรยาแล้ว ดังนั้นเธอก็ควรปฏิบัติต่อเวินหนี่อย่างดีเหมือนพี่สะใภ้แต่เธอไม่ชอบเวินหนี่เธอได้ยินจากเพื่อนของเธอว่าเวินหนี่เป็นตัวคนที่ไม่ธรรมดาในที่ทำงาน เธอใช้ตำแหน่งกดขี่ข่มเหงผู้อื่น และยังจองหองอีกด้วย!ได้ยินมาว่าแม่ของเย่หนานโจวก็ไม่ชอบเธอก่อนหน้านี้เธอไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการแต่งงานของเย่หนานโจวเลยด้วยแต่ตอนนี้พอมาคิดดู การที่ไม่รู้มันก็ดีกว่าเมื่อนึกถึงว่าในอนาคตเธอจะต้องเผชิญหน้ากับพี่สะใภ้ที่มีอำนาจขนาดนี้ เธอไม่อยากโดนรังแก หากพวกเขาหย่ากันได้ก็ยิ่งดี“อยู่ไม่นานหรอก” เย่หนานโจวยื่นมือผลักกู้อีอีออกไปและเตือนขึ้น “มีคนอยู่ท

เวินหนี่ไม่พูดอะไรเพิ่มเติมอีก คุณปู่กู้พูดถูก การทำร้ายคนอื่นมันง่าย แต่ผลลัพธ์มักไม่เป็นอย่างที่หวัง“ขอโทษค่ะ พี่สะใภ้” กู้อีอีกล่าว“ไม่เป็นไร ฉันให้อภัย” เวินหนี่ตอบด้วยน้ำใจอันกว้างขวางคุณปู่กู้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รู้สึกพอใจมาก อย่างน้อยเรื่องนี้ก็ไม่ได้เป็นความผิดร้ายแรงนัก จึงกล่าวว่า “รู้ตัวว่าผิดก็ดีแล้ว ที่กลัวคือไม่รู้ว่าผิด แบบนี้แหละถึงจะเป็นคนที่น่าเคารพ ต่อไปอย่าทำเรื่องแบบนี้อีกนะ”กู้อีอีพูดอย่างอ่อนน้อม “ทราบแล้วค่ะคุณปู่ ต่อไปหนูจะสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับพี่สะใภ้แน่นอน”หญิงสาวพูดพลางคล้องแขนเวินหนี่ต้องทำให้คุณปู่กู้เห็นว่าเธอและเวินหนี่เข้ากันได้ดี และเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกเมื่อเห็นเช่นนี้ คุณปู่กู้ก็ยิ้มออกมา “ดี ๆ เข้าหากันบ่อย ๆ นะ”เวินหนี่รู้สึกไม่ค่อยชินนักความกระตือรือร้นที่มาอย่างกะทันหันเช่นนี้ ย่อมมีเบื้องหลังเป็นแน่ แต่โชคดีที่กู้อีอีไม่ได้ทำอะไรเกินเลยเธอแค่แสดงท่าทางให้คุณปู่กู้เห็น เพื่อไม่ให้ท่านไม่สบายใจ“คุณปู่คะ วันนี้เป็นวันเกิดครบ 70 ปี อย่าโมโหเลยนะคะ หลานขออวยพรให้คุณปู่มีความสุขเหมือนลมตะวันออกที่พัดมา อายุยืนยาวเหมือนภูเ

“อีอี ขอบคุณเธอมากนะ ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะดีกับฉันขนาดนี้” ปลายสายกล่าวขอบคุณ “ทำให้เธอต้องลำบากอีกแล้ว”กู้อีอีพูดว่า “ไม่ต้องขอบคุณหรอก คนที่รังแกเธอก็เหมือนรังแกฉัน ฉันก็ต้องช่วยเพื่อนเต็มที่อยู่แล้ว จะไม่ยอมให้คนเลวได้ชัยชนะหรอกนะ”“ฉันแค่บ่นกับเธอเฉย ๆ เธอกลับเก็บไปใส่ใจ ฉันรู้สึกซาบซึ้งจริง ๆ เธอดีกับฉันขนาดนี้ การมีเพื่อนอย่างเธอนี่ดีมากจริง ๆ” ปลายสายพูดด้วยความซาบซึ้งกู้อีอีเป็นแบบนี้มาตลอดเธอมักจะจริงใจกับเพื่อนเสมอตั้งแต่เล็กจนโต เธอถูกเลี้ยงดูอย่างประคบประหงม ไม่เคยผ่านความลำบากเรื่องร้าย ๆ ในจิตใจคนก็ยิ่งไม่เคยได้สัมผัสเมื่อได้ยินว่าเพื่อนโดนรังแก สิ่งแรกที่เธอคิดคือการออกหน้าช่วยเหลือแม้ว่าในท้ายที่สุด เธอจะต้องเจ็บตัวเองแต่เธอก็ไม่เคยเสียใจ ครั้งหน้าเธอก็จะทำแบบนี้อีกปลายสายพูดต่อว่า “ไม่รู้ว่าเธอพอจะมีเวลาไหม ฉันอยากจะชวนเธอไปกินข้าวเพื่อขอบคุณเธอ”“มีสิ” กู้อีอีกล่าวขณะนอนอยู่บนเตียง “เมื่อไหร่ก็ได้เลยถ้าเธอมีเวลา แต่อย่าขอบคุณเลย เราเป็นเพื่อนกันนี่ เพื่อนก็ควรจะช่วยเหลือกันอยู่แล้ว”ทั้งสองคนคุยโทรศัพท์กันอยู่นานปลายสายก็พูดถึงเรื่องไม่ดีของเวินหนี

เมื่อทั้งสองคนมาถึงตัวเมือง เวินหนี่ก็พาหลี่ถิงไปซื้อของก่อน เครื่องดื่มในห้องน้ำชาส่วนใหญ่ก็มักจะซื้อจากร้านนี้ ทุกอย่างจัดการได้เรียบร้อยในทันทีแต่ของที่เธอต้องซื้อกลับยุ่งยากกว่านั้น เมล็ดกาแฟที่เย่หนานโจวชอบดื่มต้องโทรนัดหมายล่วงหน้า โชคดีที่ร้านยังมีของอยู่ เวินหนี่จึงเดินเข้าไป“พี่เวิน เมล็ดกาแฟที่พี่ซื้อให้ประธานเย่ดื่มมันพิเศษขนาดนั้นเลยเหรอคะ? ต้องนัดล่วงหน้าด้วย” หลี่ถิงไม่เข้าใจเลยว่ามันมีเมล็ดกาแฟที่หายากขนาดนี้ด้วยเวินหนี่ตอบ “ประธานเย่ค่อนข้างจะเลือกกินน่ะ”เขาดื่มแค่เมล็ดกาแฟยี่ห้อนี้เท่านั้นหลี่ถิงได้แต่ถอนหายใจว่า โลกของคนรวยนี่ช่างดีเหลือเกิน แม้แต่เมล็ดกาแฟก็ยังต้องเป็นระดับพรีเมียมเวินหนี่ได้นัดกับผู้จัดการร้านไว้เรียบร้อยแล้ว เมื่อเข้าไปก็ถามว่า “ผู้จัดการ เตรียมของให้ฉันเรียบร้อยหรือยังคะ? แบบเดิมเหมือนทุกครั้ง”ผู้จัดการดูมีท่าทีลำบากใจเล็กน้อย “คุณเวิน ตอนนี้เหลือแค่ถุงนี้ถุงเดียวค่ะ อาจจะ…”ผู้จัดการร้านดูเหมือนมีบางอย่างที่อยากพูดแต่พูดไม่ออกเวินหนี่มองไปรอบ ๆ และเห็นเจียงซิงถงนั่งดื่มกาแฟอยู่ที่นั่นด้วย “ฉันก็นึกอยู่ว่าใครกันนะช่างมีรสนิยมแบบนี