บททั้งหมดของ บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน: บทที่ 341 - บทที่ 350

อิจฉาที่เวินหนี่มีครอบครัวที่น่ารักแบบนี้เธอรู้ว่าพวกเขารักและห่วงใยเธอเพราะเธอเป็นเพื่อนของเวินหนี่“หยุดร้องไห้ได้แล้ว น้ำตาของผู้หญิงมีค่ามากเลยนะ” เวินจ้าวไม่ชอบเห็นผู้หญิงร้องไห้กู้อีอีไม่สามารถหยุดได้เวินหนี่เป็นคนประเภทที่มีจิตใจอ่อนไหวเธอรู้ว่ากู้อีอีไม่มีพ่อแม่และมีญาติเพียงคนเดียวคือคุณปู่กู้ เธอจึงรู้สึกสงสารอยู่ในใจและอยากพากู้อีอีมาพบพ่อแม่ของเธอ“หยุดร้องได้แล้ว วันนี้ยังร้องไห้ไม่พออีกเหรอ?” เวินหนี่ไม่อยากให้เธอร้องไห้กู้อีอีเช็ดน้ำตา สูดจมูกแล้วถือชานมไว้ในอ้อมแขน “ขอบคุณนะคะคุณลุงคุณป้า หนูจะกลับมาใหม่แน่นอนค่ะ”เติ้งจวนและเวินจ้าวส่งพวกเขาที่หน้าประตู กู้อีอียังคงอดไม่ได้ที่จะร้องไห้เมื่อเธอลงไปถึงชั้นล่างเวินหนี่ยื่นทิชชู่ให้เธอเย่หนานโจวค่อนข้างเฉยเมยและพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ถ้าปู่ของเธอเห็นเธอร้องไห้แบบนี้ เดี๋ยวก็คิดว่าเวินหนี่รังแกเธอหรอก”เวินหนี่กำลังคิดหาวิธีปลอบใจเด็กสาวคนนี้ แต่เย่หนานโจวกลับสาดน้ำเย็นลงบนหัวของเธอเวินหนี่พูด “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ คุณหยุดพูดเถอะ เดี๋ยวก็ทำให้เธอร้องไห้ขึ้นมาจริง ๆ หรอก”ยิ่งกว่าน้ำตาแห่งความซึ้งใ

คำพูดของเธอทำให้ใบหน้าของเจียงซิงถงแข็งทื่อ และไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรอยู่ครู่หนึ่งตามความเข้าใจของเธอเกี่ยวกับกู้อีอี กู้อีอีเป็นคนหัวอ่อน ตราบใดที่เธอทำดีกับกู้อีอี กู้อีอีก็จะทำดีกับเธอมากล้านเท่าแต่เธอกลับถามคำถามแบบนี้ออกมาแต่คำพูดของกู้อีอีนั้นก็ไม่ได้ไม่สมเหตุสมผลตอนที่พวกเธอยังอยู่ต่างประเทศ เจียงซิงถงไม่รู้ว่าเธอเป็นหลานสาวของคุณปู่กู้ กู้อีอียังเด็กและเป็นครั้งแรกที่ไปต่างประเทศ ดังนั้นนิสัยการใช้ชีวิตจึงแตกต่างออกไปมากเธอไม่คุ้นชินและไม่มีเพื่อน เธอมักจะอยู่ตัวคนเดียวและไม่ชอบสื่อสารกับผู้อื่นเจียงซิงถงได้ยินคนอื่นพูดว่าเธอไม่มีพ่อแม่ตั้งแต่ยังเด็ก ทั้งดูน่าสงสารและอ่อนแอ มีประสบการณ์ชีวิตที่น่าสังเวชมากกว่าคนส่วนใหญ่แต่เจียงซิงถงนั้นต่างออกไป เธอเติบโตมาในตระกูลที่มีสิทธิพิเศษ ร่ำรวย และใช้ชีวิตได้ดีในต่างประเทศคนอย่างกู้อีอีต้องการความช่วยเหลือ ส่วนเธอก็จะสามารถได้รับความชื่นชมนับถือจากกู้อีอีได้เช่นกันกู้อีอีถือว่าเธอคือที่พึ่ง และเธอก็จะรู้สึกภาคภูมิใจเธอรู้สึกแบบนั้นมาตลอดและเธอก็เข้ากับกู้อีอีได้ดี หลังจากกลับมาประเทศจีน และรู้ว่ากู้อีอีเป็นลูกส

ยิ่งเย่หนานโจวสงสัย เธอก็ยิ่งตื่นตระหนก เธอกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัวและอธิบายว่า “พ่อแม่รู้ว่าฉันชอบกิน พวกเขาจึงทำให้กินทุกครั้งที่ฉันกลับไป ฉันกินจนเบื่อแล้ว วันนี้ก็เลยไม่ค่อยอยากกินน่ะค่ะ ทำไมจู่ ๆ คุณถึงสนใจอาหารการกินของฉันล่ะคะ?” เย่หนานโจวเงยหน้าขึ้นมองเธอ และเอามือทัดผมของเธอเบา ๆ “ไม่มีอะไร แค่รู้สึกว่าช่วงนี้เธอเปลี่ยนไปมาก เธอสบายดีก็ดีแล้วล่ะ”“แต่...เวินหนี่ เธออย่าปิดบังอะไรฉัน”เธอมองมือที่ยื่นออกมาอย่างห่วงใยเธอและสนิทสนมกับเธอ แต่ปากถามคำถามที่คาดคั้น เธอก็รู้สึกเพียงตื่นตระหนกเท่านั้นเธอจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขาที่ลุ่มลึกและไร้ขอบเขต ราวกับว่าเขารู้ถึงสิ่งที่เธอซ่อนไว้อยู่แล้วเป็นไปไม่ได้หากเขารู้ ปฏิกิริยาของเขาคงไม่เป็นแบบนี้และปกติเขาก็ไม่ค่อยสนใจเธอเท่าไรบางทีเขาอาจจะแค่รู้สึกสงสัยเวินหนี่ฝืนยิ้ม “ฉันไปทำงานและเลิกงานพร้อมคุณทุกวัน จะปิดบังอะไรคุณได้ คุณระแวงเกินไปแล้ว”“ยังจำโจวเสี่ยวหลินได้ไหม?”จู่ ๆ เขาก็กล่าวถึงเธอ สิ่งนี้ทำให้เวินหนี่หัวใจเต้นแรงอีกครั้ง “จำได้ค่ะ เธอเสียชีวิตแล้วไม่ใช่เหรอคะ”“เธอไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น!”เย่หนานโจวมั่นใจว่าแ

เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ดูเป็นกังวลของเธอ เวินหนี่ก็เงยหน้าขึ้นมองหลี่ถิงอีกครั้งสายตาของหลี่ถิงมองไปยังห้องทำงานของเย่หนานโจว ราวกับเธออยากให้เธอไปที่นั่นตามปกติ หลี่ถิงจะไม่ค่อยอยากให้เธอกังวลเกี่ยวกับเรื่องต่าง ๆ ในห้องทำงานของเย่หนานโจว นอกเสียจากว่าเธอเชื่อข่าวลือที่เพื่อนร่วมงานซุบซิบกัน และมีบางอย่างเกิดขึ้นในห้องทำงานของเขาจริง ๆ หลายครั้งเป็นเพราะหลี่ถิงความรู้สึกช้าจึงไม่ได้คิดอะไรมาก และผลักตัวเองให้ตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังเธอไม่ขยับ มือของเธอยังคงพิมพ์คีย์บอร์ดอยู่ และเธอพูดอย่างเรียบนิ่ง “ห้องทำงานของเขาทำไม? เรื่องของประธานเย่ คิดว่าฉันจะเข้าไปยุ่งได้หรือไง?”จริง ๆ แล้วเธอแค่ต้องการบอกหลี่ถิงว่าอย่าเก็บข่าวลือของเพื่อนร่วมงานเหล่านั้นมาใส่ใจ เมื่อหลี่ถิงเห็นว่าเธอยังคงดูคอมพิวเตอร์และไม่ได้ร้อนรนใจอะไร จึงอดไม่ได้ที่จะพูดกับเธอว่า “ลู่ม่านเซิงมาที่นี่ตั้งแต่เช้า ประธานเย่ให้เธอไปที่ห้องทำงาน จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ออกมา ข้างในจะต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ ๆ ค่ะ”เธอไม่อยากให้เวินหนี่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยหากเธอเป็นเพียงภรรยาของประธานเย่ ก็ควรนั่งตำแหน่งภ

ความภาคภูมิใจของลู่ม่านเซิงถูกทำลาย เวินหนี่กำลังบอกว่าละครของเธอไร้สาระไม่ต้องใช้หัวคิดอย่างนั้นเหรอ?เดิมทีเธอต้องการจะโอ้อวดสักหน่อย เธอประสบความสำเร็จในฐานะนักร้อง และก้าวไปสู่ระดับที่สูงขึ้นในฐานะนักแสดง ตอนนี้เธอได้รับความนิยมมากขึ้นกว่าเดิมแต่เวินหนี่กลับดูถูกเธอเธออัดอั้นในใจและอยากจะตวาดใส่เวินหนี่แต่เย่หนานโจวอยู่ที่นี่ เธอจึงต้องควบคุมอารมณ์ตัวเอง“ฉันคิดว่าโปสเตอร์ของอันนี้ฉันถ่ายออกมาค่อนข้างดีทีเดียว เธอคิดว่ายังไง? เวินหนี่” ลู่ม่านเซิงจงใจเดินไปที่หน้าต่างและมองดูโปสเตอร์โฆษณาของตัวเองที่อยู่อาคารด้านนอกเธอหัวเราะขึ้นอีกครั้ง ไม่คิดว่าตำแหน่งของเวินหนี่จะเห็นได้อย่างชัดเจนขนาดนี้การเห็นโปสเตอร์ของเธอทุกวันคงทำให้เธอรู้สึกอึดอัดใจมากแน่ ๆเวินหนี่ไม่แม้แต่จะหันหน้าไปมองและพูดขึ้นว่า “คุณลู่ ฉันยังต้องทำงาน คุณมีธุระอะไรอีกหรือเปล่าคะ?”เธอไม่ต้องการคุยกับลู่ม่านเซิง มันเป็นแค่การโอ้อวดของเธอเท่านั้น และเวินหนี่ก็ไม่ได้สนใจ“ไม่มี ก็แค่เรารู้จักกันมานาน ฉันก็เลยอยากชวนเธอคุยเท่านั้น” ลู่ม่านเซิงเดินเข้าไปอีกครั้งและยืนอยู่ข้างโต๊ะของเธอ “ได้ยินมาว่าเธอจะลาอ