All Chapters of บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน: Chapter 331 - Chapter 340

เมื่อได้ยินเสียงนั้น เวินหนี่ก็เผลอเหยียบเบรกโดยอัตโนมัติสายตาของเธอมองเข้าไปในตรอกเล็ก ๆ เห็นเพียงกลุ่มผู้ชายย้อมผมทองสองสามคนล้อมกันอยู่ผู้ชายกลุ่มนี้ผอมแห้ง ดูไม่สุภาพ อีกทั้งเมื่อมองเห็นชายเสื้อของเด็กผู้หญิง เวินหนี่ก็รู้สึกคุ้น ๆนั่นมันกู้อีอีไม่ใช่เหรอ?เธอมองอีกสองสามที กู้อีอีถูกกลุ่มผู้ชายผมเหลืองล้อมอยู่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว เพราะไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร สีหน้าของเธอแย่มาก"พวกนายอย่าเข้ามานะ ถ้าพวกนายกล้าแตะต้องฉันแม้แต่ปลายนิ้ว ปู่ของฉันจะไม่ปล่อยพวกนายไปแน่!" กู้อีอีที่เติบโตมาในความสะดวกสบาย ไม่เคยมาที่แบบนี้และไม่เคยถูกคนรังแกมาก่อนเดิมทีเธอคิดว่าจะไปทานข้าวกับเจียงซิงถง ทว่าเจียงซิงถงติดธุระเล็กน้อยจึงกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ เธอจึงเดินเล่นแถว ๆ นั้นสักพัก เดินไปอีกไม่กี่ก้าว เธอก็หลงทาง มาในที่ที่เต็มไปด้วยผู้คนหลากหลายประเภทเธอตั้งใจว่าจะกลับไปหาเจียงซิงถง แต่พอเลี้ยวโค้งไป ก็เห็นผู้ชายสองสามคนทำตัวน่าสงสัยอยู่ตรงนั้นพอพวกเขาเห็นเธอ สายตาก็จ้องเขม็งใส่เธอเหมือนหมาป่าที่หิวโซเธอไม่เคยเจอสายตาแบบนี้มาก่อน จึงก

หลี่ถิงและกู้อีอีตกใจจนกรีดร้องออกมาดังลั่นโชคดีที่รถของเวินหนี่แข็งแรงพอ ก้อนหินจึงไม่สามารถเจาะเป็นรูได้"รีบขวางไว้ อย่าให้เธอหนีไปได้!"พวกผู้ชายล้อมรอบหน้ารถของเวินหนี่ กั้นไม่ให้เธอออกไป"ทำร้ายพวกพี่แล้วยังคิดจะหนีเหรอ ถ้ากล้าก็ขับรถทับพวกเรามาเลย ฉันอยากเห็นว่าเธอจะหนีไปทางไหน!""ลงมาจากรถเดี๋ยวนี้!"พวกผู้ชายเหล่านี้โมโหมากจนเริ่มคลั่ง พวกเธอที่หลบอยู่ในรถถูกพวกนี้ทุบรถไม่หยุดกู้อีอีตกใจจนหน้าซีด ตัวสั่น และน้ำตาไหลไม่หยุดหลี่ถิงเห็นพวกผู้ชายที่ผอมแห้งเหล่านี้ แต่พละกำลังกลับเยอะผิดปกติ เธอเริ่มกังวลและพูดว่า "พี่เวิน เราจะทำยังไงดี? เราจะทำยังไงดี?"เวินหนี่มองดูเวลาสักพัก แล้วปลอบพวกเธอว่า "ไม่ต้องกลัว ทุกอย่างจะไม่เป็นไร""ขับรถดีขนาดนี้ ดูก็รู้ว่ารวย แต่ให้แค่หมื่นเดียวคิดจะไล่เราไปเนี่ย คิดว่าเราเป็นขอทานหรือไง หรือดูถูกพวกเรากันแน่?"พวกเขาทั้งเตะและทุบรถ"ลงมาจากรถ!"พวกเขาต้องการให้พวกเธอลงมากระจกรถถูกพวกเขาทุบหลายครั้งจนเริ่มมีรอยร้าวเวินหนี่ก็เริ่มใจคอไม่ดี กลัวว่าพวกเขาจะทำลายรถจนพัง และหากเป็นเช่นนั้นจริงพวกเธอก็จะหมดทางหนี"ฉันว่าฉันควรจะลงไป

เขาถามอย่างต่อเนื่องจนเวินหนี่ไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อน"ฉันแค่บาดเจ็บเล็กน้อย ไม่เป็นไร" เวินหนี่เห็นว่าหลี่ถิงอยู่ด้วย เขาเองก็ไม่สนใจสายตาของคนอื่น เธอจึงรู้สึกกังวลเล็กน้อย รีบออกมาจากอ้อมอกของเขา"ทำไมไม่รับโทรศัพท์?" เย่หนานโจวยังคงขมวดคิ้วและใส่ใจมาก ถามซ้ำอีกครั้งว่า "เกิดอะไรขึ้น?"สายตาของเขาหันไปที่กู้อีอี และพบว่าเธออยู่ที่นั่นกู้อีอีรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย และเรียกขึ้นเบา ๆ ว่า "พี่หนานโจว..."เธออยากจะพูดอะไรแต่ก็หยุดไป "พี่สะใภ้ช่วยฉันไว้...ฉันรู้สึกผิดมาก หวังว่าพี่จะไม่โกรธฉัน"เธอไม่เคยคิดฝันเลยว่าเวินหนี่จะยื่นมือเข้ามาช่วยเธอเมื่อเจอกับคนพวกนั้น ซึ่งอันตรายขนาดนั้น อีกทั้งเธอยังเคยทำให้เวินหนี่โกรธ เธอคิดว่าแม้แต่คนแปลกหน้าคงจะช่วยเธอมากกว่า และเวินหนี่คงจะเพียงแค่เมินเฉยไปการที่เวินหนี่ช่วยเธอ ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจมากเรื่องที่เธอเคยทำไว้กับเวินหนี่ก็ทำให้เธอรู้สึกเสียใจเวินหนี่ไม่ใช่คนที่เข้าถึงยากหรือเป็นผู้หญิงที่ใจร้ายอย่างที่คนอื่นเคยพูดกู้อีอีรู้สึกผิด หวังว่าเย่หนานโจวจะไม่โทษเธอ และสัญญาว่าจะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก"ช่วยเธอเหรอ?" เย่หน

เย่หนานโจวตอบกลับ "อืม รถเสียก็เปลี่ยนคันใหม่ จะได้สะดวกกับเธอ""โอเคค่ะ"ยังไงที่บ้านก็มีรถเยอะอยู่แล้วเธอเปลี่ยนไปใช้รถธรรมดาน่าจะสะดวกกว่า รถที่แม่บ้านใช้ซื้อของก็เหมาะสมดีหลังจากทำแผลเสร็จ เวินหนี่ก็เดินออกจากห้องทำงานของเย่หนานโจวเตรียมตัวเลิกงานกู้อีอีกำลังรออยู่ข้างนอก พอเห็นเธอ ก็รีบเรียกทันที "พี่สะใภ้!"เสียงนี้ดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันทีคนในออฟฟิศยังอยู่กันครบ พอได้ยินเสียงของกู้อีอี ต่างพากันมองเธอด้วยความสงสัยสายตาหลายคู่จับจ้องเหมือนจะมองทะลุร่างของเธอ ทำให้เวินหนี่ตัวแข็งขึ้นมาโดยอัตโนมัติก่อนที่กู้อีอีจะพูดคำว่า "พี่สะใภ้" เป็นครั้งที่สอง เวินหนี่ก็รีบเอามือปิดปากอีกฝ่ายทันที"อืม..." กู้อีอีไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่ให้เธอพูด"อย่าพูดอีก" เวินหนี่พูดเบา ๆ "ที่นี่มันบริษัท"กู้อีอีไม่เข้าใจ "ทำไมถึงเรียกพี่สะใภ้ไม่ได้? มันแปลกเหรอ?"เวินหนี่ตอบ "มันไม่เหมาะน่ะถ้าพูดอะไรออกไปแบบนั้น"เธอจับมือกู้อีอีแล้วพาเดินออกไปข้างนอกตอนนี้สถานการณ์ของเธอดูอึดอัดเล็กน้อยบางคนรู้ว่าเธอเป็นภรรยาของเย่หนานโจวแต่คนในบริษัทไม่รู้เรื่องนี้กู้อีอีเอ่ยเรียก "พี่สะใ

เติ้งจวนมองไปที่เย่หนานโจว และไม่ได้แสดงท่าทางต้อนรับอย่างอบอุ่นเหมือนแต่ก่อน เธอพูดอย่างเย็นชา "ไม่ต้องหรอก คุณเป็นแขก นั่งอยู่ตรงนั้นเถอะ"เมื่อก่อนเติ้งจวนชอบเย่หนานโจวมาก เพราะในเมื่อรักลูกก็รักคนใกล้ตัวของลูกด้วยแต่เมื่อทุกอย่างกลายเป็นภาพลวงตา เธอรู้สึกเสียดาย แต่ก็ไม่อยากโทษใครเรื่องแต่งงานเป็นเรื่องของพวกเขาสองคนถ้าพวกเขาจะหย่ากัน เธอก็ไม่สามารถทำตัวเหมือนเดิมได้ตอนนี้เมื่อเย่หนานโจวมาที่บ้านของพวกเขา ก็ได้แต่ถือว่าเป็นแขก จึงไม่ควรให้เขามาช่วยงานอีกเย่หนานโจวรู้ว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้ ภาพลักษณ์ของเขาในสายตาพ่อแม่เวินหนี่ย่ำแย่ไปมากเขาเองก็อยากจะกอบกู้สถานการณ์ อยากแสดงตัวให้ดีต่อหน้าพ่อแม่ของเวินหนี่"นั่งเฉย ๆ ก็เสียเวลา ให้ผมช่วยงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้นะครับ" เย่หนานโจวไม่สนใจท่าทางห่างเหินของเติ้งจวน และเสนอตัวช่วยงานอย่างกระตือรือร้นแม้เติ้งจวนตั้งใจจะบอกว่าไม่จำเป็น แต่เย่หนานโจวเดินตรงไปที่ครัวแล้ว เหมือนแต่ก่อนที่เขาจะช่วยเธอทำงาน เพื่อแบ่งเบาภาระเติ้งจวนมองเขา แล้วลอบถอนหายใจแต่ก่อนเธอเคยรู้สึกดีใจกับสิ่งเหล่านี้เติ้งจวนมีลูกสาวเพียงคนเดียวคือเวินหนี่