บททั้งหมดของ บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน: บทที่ 291 - บทที่ 300

“ใช่ เธอกลัวว่าเย่หนานโจวจะตกม้าตาย แล้วเธอก็จะไม่มีรายได้ ดังนั้นเธอเลยพยายามสร้างความสับสนและเปลี่ยนผิดเป็นถูก!”…คนเหล่านี้ชี้นิ้วไปที่เวินหนี่ และรุมเข้าหาเวินหนี่อย่างบ้าคลั่งเฉินเพ่ยหลินสังเกตเห็นสิ่งนี้ และเธอก็รู้สึกมีความสุขมาก เอาเลย เล่นงานหล่อนเลย ตีเวินหนี่ไปเลย สอนบทเรียนให้กับเธอซะ แต่เย่หนานโจวก็เริ่มกังวลขณะที่เขาพยายามสะบัดตัวออกจากตำรวจ เวินหนี่ก็ถูกตำรวจอีกกลุ่มคุ้มกันเอาไว้ ในตอนนั้นเผยชิงก็เดินไปที่ด้านข้างของเวินหนี่ตอนนั้นเย่หนานโจวถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและยอมตามตำรวจไปเวินหนี่พูดกับเผยชิงทันที “เน้นการตรวจสอบชุยเหล่ยและฉู่ซวง”เย่หนานโจววิพากษ์วิจารณ์ชุยเหล่ยต่อสาธารณะในการประชุมผู้ถือหุ้น ส่วนฉู่ซวงก็ติดตามใกล้ชิดเย่หนานโจวในช่วงก่อนหน้านี้ สองคนนี้เป็นผู้ต้องสงสัยที่มีความเป็นไปได้มากที่สุดแต่เรื่องนี้ไม่สามารถตรวจสอบได้อย่างรวดเร็วนัก และฝ่ายรักษาความปลอดภัยสาธารณะก็ยังคงสอบสวนอยู่เช่นนี้เวินหนี่ถึงได้ถูกสั่งให้อยู่ในเย่กรุ๊ป เผยชิงติดต่อทนายความลู่ปั๋วเหนียนและไปที่สถานีตำรวจ แต่พอลู่ปั๋วเหนียนได้พบกับเย่หนานโจวเขากลับกำชับกับลู่ปั

“อะไรนะ?”เฉินเพ่ยหลินนิ่งอึ้งขณะที่ชุยเหล่ยกำลังจะลุกขึ้นและออกไป เผยชิง เวินหนี่พร้อมกับบอดี้การ์ดและตำรวจจำนวนมากก็มาถึงนอกประตูแล้วทันใดนั้นใบหน้าของเฉินเพ่ยหลินก็ซีดลงทันที“เวินหนี่ เธอวางแผนเล่นงานฉันงั้นเหรอ?”เวินหนี่เม้มริมฝีปากอย่างเย็นชา “ไม่ใช่ว่าฉันวางแผนเล่นงานเธอ แต่เธอเองที่โชว์หางจิ้งจอกออกมา”ชุยเหล่ยและฉู่ซวงเป็นผู้ต้องสงสัยแรกของเธอเธอต้องการล่องูออกจากรู แต่ไม่ทันให้เธอทำการใหญ่ เฉินเพ่ยหลินก็ได้ยินการสนทนาระหว่างเธอกับเผยชิงแล้ววิ่งเข้ามาถามเองเสียก่อนเธอแค่จับตาดู และหากมันเกี่ยวข้องกับเฉินเพ่ยหลินด้วยนั่นก็คงดี เพราะสามารถสืบหาเบาะแสจากเฉินเพ่ยหลินได้ และหากมันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเฉินเพ่ยหลิน เฉินเพ่ยหลินเพียงแค่ต้องการได้หน้า งั้นเธอก็ค่อยไปขอโทษเฉินเพ่ยหลินภายหลังแต่ใครจะรู้ว่าพอลองก็ได้ผลลัพธ์เลยในทันทีมนุษย์นั้นโลภและมักได้ใจจนลืมตัวจริง ๆเพราะแบบนี้ทั้งเฉินเพ่ยหลินและชุยเหล่ยต่างก็ถูกตำรวจนำตัวไปเมื่อมีบันทึกเสียงเป็นหลักฐาน มาถึงจุดนี้แล้วเฉินเพ่ยหลินจึงรับสารภาพ “ชุยเหล่ยเป็นคนมาหาฉันก่อนค่ะ เขาบอกว่าขอแค่ฉันทำตามคำแนะนำของเขาเวิน

เมื่อเสิ่นฉือได้ยินแบบนั้น เขาก็รู้สึกมีความหวัง “เราอยู่ที่คลับม่ายเซ่อห้องส่วนตัว 409 รีบมาเร็ว ๆ นะ คืนนี้ผมต้องเข้าเวร และรีบไปก่อนแล้ว”“...โอเค”แม้ว่าเสิ่นฉือจะไม่ได้บอกว่าต้องเข้าเวร แต่ในเมื่อเขาโทรหาเธอ เธอก็ไม่สามารถนิ่งเฉยไม่สนใจเย่หนานโจวได้ เสิ่นฉือได้ยินสัญญาณจากปลายสาย ก็ตระหนักได้ว่าหลังเวินหนี่วางสายไปแล้ว เขาจึงยัดโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋าของเย่หนานโจวเขามองฮั่วเยี่ยนและลู่ปั๋วเหนียน ทั้งสามถอยกลับออกไปแต่ทันทีที่พวกเขาก้าวออกไปเย่หนานโจวก็ลืมตาขึ้นดวงตาสีดำของเย่หนานโจวมืดมน และในขณะนี้เขาก็ดูไม่เหมือนคนเมาเลยแม้แต่น้อย …เวินหนี่รีบมาถึงม่ายเซ่อในหนึ่งชั่วโมงต่อมาเธอนั่งแท็กซี่จากเย่กรุ๊ปมายังม่ายเซ่อ แต่ถนนถูกปิดกั้นจึงเสียเวลาในการเดินทางกว่าหนึ่งชั่วโมง เธอติดตามเย่หนานโจวและเป็นเลขาของเขามาเจ็ดปี เวินหนี่ได้มาสถานที่แบบนี้ค่อนข้างบ่อย แต่เมื่อมาถึงโถงทางเดิน ชายคนหนึ่งก็เดินโซเซเข้ามา ดวงตาของชายคนนั้นหรี่ลงเล็กน้อย ดูรู้เลยว่าเมาอีกทั้งผู้ชายคนนั้นตัวโตและดูแข็งแกร่งเมื่อชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ เวินหนี่ก็เบี่ยงตัวหลบอัตโนมัติแต

“ขอบคุณนะคะ”เวินหนี่ตัดสินใจพูดขอบคุณ เพราะไม่ว่าจะอย่างไร เย่หนานโจวก็ช่วยเธอไว้จริง ๆแต่เย่หนานโจวยังอารมณ์ไม่ดีอยู่เพราะตอนนี้เขาก็ยังไม่สร่างดีและคำพูดของชายคนนั้นก็ยิ่งเหมือนเติมเชื้อไฟให้กับความโกรธตอนนี้เวินหนี่มาขอบคุณเขาอีก?ริมฝีปากของเย่หนานโจวยกขึ้นอย่างเย็นชา “คำขอบคุณไม่จำเป็น พวกเราต่างแค่ทดแทนบุญคุณก็เท่านั้น”เวินหนี่รู้สึกจุกแน่นในลำคอเขาแค่คืนบุญคุณที่ติดค้างไว้ก็ดีแล้วจากนี้ไปพวกเขาจะได้ไม่ติดค้างกันเวินหนี่เม้มปาก และหลังจากเงียบไปสักพัก เธอจึงถามต่อ “เราจะกลับบ้านกันไหม?”“รออีกสักพัก”“อืม”เวินหนี่ไม่ได้คิดอะไรมากเย่หนานโจวยื่นก้อนน้ำแข็งให้เวินหนี่ โดยจับมือเธอเอาไว้พร้อมกับพูดว่า “ประคบให้ดีหน่อย ตอนนี้เธอยังไม่ได้ออกจากงานและยังเป็นภาพลักษณ์ของบริษัทอยู่”น้ำเสียงของเขาเรียบเย็นเวินหนี่พยักหน้า “เข้าใจแล้วค่ะ”เขาช่วยเธอเพราะเธอยังเป็นภรรยาของเขา เพราะเธอยังเป็นเลขาของเขาและเป็นตัวแทนภาพลักษณ์ของบริษัทตระกูลเย่และอีกอย่างก็เพราะสิ่งที่เขาพูดไว้ว่า “บุญคุณต้องทดแทน”เขาขีดเส้นระหว่างเขาและเธออย่างชัดเจน…ฮั่วเยี่ยนสั่งให้คนจับชา

คำพูดของลู่ปั๋วเหนียนชัดเจนและราบเรียบเวินหนี่ตกตะลึงไปทั้งตัวสองเดือนครึ่ง... ตอนนั้นเธอจะท้องได้สี่เดือนแล้วและเริ่มมีหน้าท้องให้เห็นถ้าถึงเวลานั้นเย่หนานโจวจะยิ่งไม่ยอมให้เธอไปไหนแต่เวินหนี่ก็ตระหนักถึงบางอย่างได้อย่างรวดเร็วเธอยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเย็นชา "ฉันคงต้องเรียกคุณว่า เพื่อนของเย่หนานโจว สินะคะ?"สายตาของลู่ปั๋วเหนียนแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา แต่เขาก็ยิ้มออกมาอย่างรวดเร็ว “พี่สะใภ้นี่ตาแหลมจริง ๆ”แม้ลู่ปั๋วเหนียนจะดูเหมือนใจเย็น แต่ในใจเขากลับชื่นชมเวินหนี่เวินหนี่สามารถมองออกได้ในพริบตาว่าเขาคือคนของเย่หนานโจว“ในเมื่อคุณไม่จัดการคดีหย่าของฉัน งั้นก็ลาก่อน”พูดจบเวินหนี่ก็หันหลังและเดินออกไปหลังจากเวินหนี่เดินออกไป ลู่ปั๋วเหนียนก็โทรหาเย่หนานโจวทันทีเย่หนานโจวยังคงหลับอยู่เขาดื่มเหล้ามากเกินไปและตอนนี้ถูกปลุกขึ้นมา ทำให้รู้สึกปวดไปทั้งตัวลู่ปั๋วเหนียนได้ยินเสียงแหบ ๆ ของเย่หนานโจวก็หัวเราะเบา ๆ "ยังนอนอยู่อีกเหรอ? เมียนายมาตาม หาฉันแต่เช้า แถมยังรู้ว่าฉันเป็นใคร ฉันว่านายควรใส่ใจเธอให้มากกว่านี้นะ!"ความเหนื่อยล้าในแววตาของเย่หนานโจวจางหาย