บททั้งหมดของ บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน: บทที่ 221 - บทที่ 230

เผยชิงเองก็แปลกใจเล็กน้อยกับการตัดสินใจของเธอเพราะเขาเห็นถึงการเติบโตของเธอทีละขั้นตั้งแต่ที่เธอมาทำงานที่เย่กรุ๊ปจนถึงทุกวันนี้ เนื่องจากทำงานร่วมกันมาหลายปี จึงรู้สึกใจหายที่จู่ ๆ เธอก็จะจากไปอย่างกะทันหันแต่สุดท้ายแล้ว มันก็เป็นความปรารถนาส่วนตัวของเวินหนี่เผยชิงถามขึ้นว่า “คุณตัดสินใจดีแล้วจริง ๆ เหรอครับ?”เวินหนี่ยิ้มบาง ดวงตาของเธอสงบนิ่งมาก โดยไม่มีทีท่าว่าเธอขบคิดเรื่องนี้มานานแค่ไหนเธอเพียงแต่จำเป็นต้องปล่อยวางบางสิ่งบางอย่าง จึงต้องทำใจและจากไปนี่คือทางเลือกที่เธอไตร่ตรองดีแล้วเพราะคนเราก็ต้องเลือกที่จะรักตัวเองก่อนเวินหนี่ตอบ “ฉันตัดสินใจดีแล้วค่ะ”เธอมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เห็นนกหลายตัวบินว่อนอยู่บนนั้น เธอเองก็โหยหาอิสรภาพเช่นกัน “จะอยู่ในเย่กรุ๊ปตลอดไปไม่ได้หรอก ฉันเองก็ต้องลองออกไปดูโลกภายนอกบ้าง”เผยชิงเคารพการตัดสินใจของเวินหนี่ “ครับ หวังว่าในอนาคตคุณจะมีความสุข”เวินหนี่มองเผยชิงแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันจะต้องมีความสุขแน่นอนค่ะ”ขณะนั้นเอง เย่หนานโจวเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยเขาไม่รู้บทสนทนาของทั้งสองคนแต่เมื่อเดินออกมาก็เห็นว่าพวกเขาพูดคุยกันอย

“ประธานเย่ คุณลืมแล้วเหรอครับว่าวันนี้เป็นวันที่คุณจะหย่ากับเลขาเวิน คุณควรไปดำเนินการที่สำนักงานเขตนะครับ” เผยชิงเตือนขึ้นอีกครั้ง“...”เมื่อได้ยินแบบนั้น เย่หนานโจวก็ยิ่งเงียบขึ้นอีก!เขาหันไปมองปฏิทิน วันนี้เป็นครบรอบแต่งงานสามปีของเขาและเธอ และเป็นวันที่พวกเขาตกลงหย่ากันทำไมเวลาถึงได้ผ่านไปเร็วขนาดนี้ แค่พริบตาเขาและเวินหนี่ก็แต่งงานกันมาสามปีแล้วแต่เผยชิงกลับเป็นคนที่จำทุกอย่างได้ชัดเจนที่สุดเย่หนานโจวขยับเนคไทอย่างฉุนเฉียว เขามองเผยชิงและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกยิ่งขึ้น “เวินหนี่บอกนายงั้นเหรอ?”เผยชิงรู้สึกว่าน้ำเสียงของเขาผิดปกติและฟังดูน่ากลัวมาก จึงได้แต่ตอบไปว่า “...ครับ”“นายสนิทกับเวินหนี่มากขนาดนั้นเลยเหรอ? แม้แต่เรื่องนี้ก็ยังบอกนายก่อน” เย่หนานโจวถามขึ้นอีกครั้งเผยชิงรู้สึกลำคอตีบตันอีกครั้ง “พวกเราเป็นเพียงเพื่อนร่วมงานกันครับ มีคุยกันบ้างเล็กน้อยและไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ครับ”เขามักจะรู้สึกเสมอว่าเย่หนานโจวมองเขาราวกับว่าเขาเป็นศัตรูหัวใจ จึงพูดขึ้นอีกว่า “ประธานเย่ ผมกับคุณเวินหนี่ไม่มีอะไรกันเลยครับ นอกเหนือจากเรื่องงานแล้ว โดยพื้นฐานเราก็แทบจะไม่เคย

เวินหนี่เพ่งความสนใจไปที่เอกสาร และพูดอย่างสงบนิ่ง “ฉันยังดำรงตำแหน่งอยู่ ประธานเย่จำเป็นต้องมีเลขาคนใหม่ ดังนั้นฉันจึงต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเลือกคนที่ดีที่สุดสำหรับคุณค่ะ”ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่เย่หนานโจวกลับรู้สึกหงุดหงิด เธอพยายามหนีจากเขามากกว่า“ไม่ทราบว่าประธานจะมีเวลาว่างเมื่อไหร่คะ?” เวินหนี่พูดขึ้นอีกครั้ง “พวกเราจะได้ไปหย่ากัน ตกลงกันไว้แล้วว่าเราจะหย่าเมื่อครบสามปี ประธานเย่คงไม่ผิดคำพูดหรอกใช่ไหมคะ?”เย่หนานโจวเม้มริมฝีปากและไม่พูดอะไรเวินหนี่เงยหน้าขึ้นมองดูเขาอีกครั้ง “หวังว่าประธานเย่จะรักษาสัญญา มันดีทั้งต่อคุณและต่อฉัน…”“เผยชิง ออกไป!” ทันใดนั้น เย่หนานโจวก็ตะโกนขึ้นอย่างดังเสียงนี้ทำให้เวินหนี่ตกใจเมื่อมองดูเผยชิงเดินออกไป เหลือเพียงเธอและเย่หนานโจวเท่านั้นที่อยู่ในพื้นที่เล็ก ๆ นี้ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ออกเล็กน้อยเมื่อมองดูเย่หนานโจวอีกครั้ง เธอก็รู้สึกถึงลางไม่ค่อยดีนักเธอไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปการหย่ามันดีต่อพวกเขามากกว่าไม่ใช่เหรอ?เขาได้หุ้น ส่วนเธอก็ได้อิสรภาพ ทุกคนต่างก็ได้สิ่งที่ต้องการแล้วเขาหงุดหงิดอะไรกัน เธอไม่มีเวลาคิด

เย่หนานโจวตบที่บั้นท้ายของเธอจนเธอรู้สึกปวดแสบปวดร้อน“ดูเหมือนว่าเธอยังได้รับบทเรียนไม่เพียงพอสินะ!” เย่หนานโจวพูดอย่างเย็นชาหลังจากนั้นไม่นานเวินหนี่ก็ทนต่อการทรมานของเขาไม่ได้จริง ๆ เธอยังอ่อนประสบการณ์เกินไป เสียงอ่อนหวานหลุดออกมาจากปากของเธอ “หยุด...หยุดเถอะ... ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ…”เย่หนานโจวมองไปที่เวินหนี่ที่อ่อนแรงไร้กระดูกบนโต๊ะ ผมของเธอยุ่งเหยิงและแผ่ออกเต็มโต๊ะ ใบหน้าของเธอแดงก่ำ และมีเหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากของเธอเสื้อเชิ้ตห้อยหลวม ๆ อยู่รอบเอว ถุงน่องถูกเขาฉีกขาด และกระโปรงก็ร่นขึ้นถึงต้นขาน้ำตาของเธอยังคงไหล จมูกของเธอแดง พลางสะอึกสะอื้น เธอขดตัวดูเหมือนเด็กน้อยผู้น่าสงสารที่ถูกรังแกเขาทำเธอไม่ลง และโอบเธอไว้ทั้งตัวแล้วนั่งลงเวินหนี่ไม่ค่อยมีสติมากนักในขณะนี้ เธอร้องไห้หนักมากจนเสียงแหบแห้ง และการมองเห็นของเธอพร่ามัวเธอเป็นเหมือนตุ๊กตาที่แตกหักในอ้อมแขนของเย่หนานโจว สูญเสียความสามารถในการต่อต้านไปหมดจากนั้นเย่หนานโจวก็สวมเสื้อผ้าให้เธอ และกอดเธอไว้ในอ้อมแขน ได้ยินเพียงเสียงแหบห้าวของเขาที่พูดขึ้นว่า“ถ้าเธอเชื่อฟัง ก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น”เวินหนี่ไม่รู้ว

เธอไม่รู้ว่าเย่หนานโจวต้องการทำอะไรแต่เธอก็ไม่อยากรอคอยความตายอยู่ที่นี่เธอไม่เหมาะจะเป็นนกคีรีบูนหรือนกในกรงและเธอก็ไม่ต้องการเช่นกันเย่หนานโจวมองเธอ เธอมีอารมณ์อ่อนไหวและดูระมัดระวังเขามากเขาขมวดคิ้วและพูดว่า “เวินหนี่ เธอต้องเข้าใจว่าเธอเป็นภรรยาของฉัน ทำไมถึงได้เรียกตัวเองว่าสัตว์เลี้ยง มันเป็นเรื่องปกติที่จะอยู่กับฉันไม่ใช่หรือไง”เมื่อก่อนพวกเขาก็เคยอยู่ด้วยกันแบบนี้ ไม่เคยเห็นเธอตื่นตระหนกขนาดนี้มาก่อนเหตุผลที่ทำให้เธอเปลี่ยนไปคืออะไร เขาไม่เข้าใจสักนิดเวินหนี่กำผ้าปูที่นอนแน่นแล้วถามว่า “เราจะไปหย่ากันที่สำนักงานเขตเมื่อไหร่?”“เธอรีบมากหรือไง?”“ค่ะ” เวินหนี่ตอบ “ในเมื่อตกลงกันไว้แล้ว ก็ไม่ควรเลื่อนเวลาแล้วเลื่อนเวลาอีก คุณเข้าใจไหม?”เย่หนานโจวจ้องมองเธอด้วยดวงตาคมเข้ม เธอพูดออกมาราวกับไม่มีควมรู้สึก นี่ไม่ใช่เวินหนี่ในเมื่อก่อนอีกต่อไป ตอนนี้เธอเพียงแค่อยากจะหนีจากเขา ซึ่งทำให้เขาเดาว่า “เป็นเพราะผู้ชายที่ชื่ออาจ้านใช่ไหม?”เวินหนี่ชะงักไปครู่หนึ่ง ตอนนี้สถานการณ์นี้มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว เธอจึงยอมรับไป “ใช่ คุณก็รู้ว่าฉันมีคนอยู่ในใจชื่ออาจ้าน”ใบหน้