บททั้งหมดของ บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน: บทที่ 211 - บทที่ 220

ลู่ม่านเซิงมีตัวตนและนิสัยของการเป็นคุณหนูติดตัวมาโดยธรรมชาติ เธอมีความสง่างามที่คนอื่นไม่มีวันเลียนแบบได้ โจวเสี่ยวหลินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉา คนบางคนเกิดมาก็เป็นผู้ชนะแล้ว ส่วนตัวเธอเองถึงแม้จะมีใบหน้าสวยงาม แต่ก็ทำได้แค่ไปทำงานในไนต์คลับเท่านั้นลู่ม่านเซิงมองโจวเสี่ยวหลินผ่านกระจก แล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนถามด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ "เธอมาหาฉันทำไม?""ช่วยฉันที ตำรวจกำลังตามจับฉัน" โจวเสี่ยวหลินที่ยังคงหวาดกลัว รีบพูดออกมา เธอกลัวมาก กลัวว่าจะได้ยินเสียงรถตำรวจตามมาและเชื่อว่าลู่ม่านเซิงเป็นคนเดียวที่ช่วยเธอได้ในตอนนี้"เสี่ยวหยวน เธอออกไปก่อน ฉันจะคุยกับเธอคนนี้สักหน่อย" ลู่ม่านเซิงสั่ง"ได้ค่ะ" ผู้ช่วยตอบรับแล้วเดินออกไปจากห้องตอนนี้ในห้องเหลือแค่พวกเธอสองคน ท่ามกลางชุดเดรสหรูหราหลายตัวที่แขวนอยู่ นอกจากนี้ยังมีระเบียงอยู่ข้าง ๆ อีกด้วยโจวเสี่ยวหลินนั่งลงบนริมเก้าอี้ มีโต๊ะชาเล็ก ๆ วางอยู่พร้อมกับน้ำชาร้อน ๆ เธอหยิบขึ้นมาถือเพื่ออบอุ่นมือ แต่เสียงของเธอสั่นเครือและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “ฉันไม่รู้จะหนีไปไหนแล้ว ตำรวจต้องจับฉันแน่ ฉันไม่อยากติดคุก ไม่อยากเลย…”ลู่ม

แม้จนวาระสุดท้าย โจวเสี่ยวหลินก็ยังคงยึดติดกับลูกเธอเชื่อมั่นว่าการมีลูกจะสามารถยกระดับสถานะของตนเองได้เธอเชื่อว่าการมีลูกจะทำให้เธอมีอำนาจและได้รับการนับถือ ดังที่คนบอกว่า “แม่ได้ดีเพราะลูก” แต่สุดท้ายแล้วทั้งหมดก็เป็นเพียงฝันลม ๆ แล้ง ๆหลังจากพูดคำเหล่านั้นออกมา โจวเสี่ยวหลินก็หยุดหายใจ ดวงตายังคงเบิกกว้าง ไม่มีแม้แต่โอกาสได้หลับตาลงอย่างสงบ เธอตายตาไม่หลับเมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจลงมาถึงที่เกิดเหตุ โจวเสี่ยวหลินก็สิ้นใจไปแล้วตำรวจได้ล้อมพื้นที่เกิดเหตุด้วยแถบกั้นเพื่อเป็นเขตห้ามเข้า ลู่ม่านเซิงถูกตำรวจพยุงลงมา ผมของเธอกระเซอะกระเซิง ใบหน้าซีดเผือดเต็มไปด้วยเลือดและน้ำตายังคงเอ่อคลออยู่ในดวงตา ร่างกายของเธอสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ตำรวจพยายามปลอบโยนเธอ บอกให้เธออย่ากลัวน้ำตาของลู่ม่านเซิงค่อย ๆ ไหลลงมาอย่างช้า ๆ ขณะที่เธอแสดงท่าทางตกใจสุดขีด ผู้ช่วยของเธอมาถึงที่เกิดเหตุ ลู่ม่านเซิงจึงโผเข้ากอดและร้องไห้ออกมาอย่างหนักขณะเดียวกัน เวินหนี่ที่เพิ่งได้รับข่าวและรีบมาที่เกิดเหตุก็พบว่าทุกอย่างได้จบลงแล้วเวินหนี่เห็นเพียงร่างไร้วิญญาณของโจวเสี่ยวหลินในที่เกิดเหตุ ข

"เผยชิง รีบพาเธอไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!" เย่หนานโจวสั่ง"ได้ครับ ประธานเย่" เผยชิงรับคำสั่งทันทีและรีบเข้ามาจัดการลู่ม่านเซิงหันไปมองเย่หนานโจว "พี่จะไม่ไปกับฉันเหรอ?"เขาตอบ "ที่นี่ยังมีเรื่องต้องจัดการ เดี๋ยวจะไปหาที่โรงพยาบาลทีหลัง"เมื่อได้ยินว่าเขาจะไปเยี่ยมทีหลัง ลู่ม่านเซิงถึงได้รู้สึกสบายใจขึ้น "ก็ได้ งั้นฉันจะรอ ฉันจะไปโรงพยาบาลก่อน"หลังจากพูดจบ เธอเหลือบมองเวินหนี่อีกครั้งเวินหนี่ไม่ได้พูดอะไร เธอรู้ดีว่าเย่หนานโจวทุ่มเทให้ลู่ม่านเซิงมาตลอด ไม่ใช่แค่วันนี้ที่เขาเป็นห่วงแบบนี้ ยิ่งลู่ม่านเซิงบาดเจ็บหนัก เขาก็ห่วงเป็นธรรมดาเธอทำได้แค่ยืนมอง ไม่อาจพูดอะไรได้"เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" เย่หนานโจวหันมาถามเวินหนี่อย่างกะทันหันเวินหนี่ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงปกติ "ตอนฉันไปถึงโจวเสี่ยวหลินก็ตายแล้วตำรวจบอกว่าถ้าไม่มีผู้ต้องสงสัยคนอื่น คดีการตายของอาก็คงจะปิดลงเท่านี้""ตำรวจแน่ใจเหรอว่าเป็นโจวเสี่ยวหลิน?"เวินหนี่พยักหน้า "แน่ใจ ตำรวจยืนยันแล้ว พอตอนนี้คนตายไปแล้ว ทุกอย่างก็จบ"ความโกรธและความแค้นที่เธอเคยมีก็ค่อย ๆ เลือนหายไป เร็วกว่าที่ตัวเธอเองคิดเอาไว

เย่หนานโจวขมวดคิ้วแน่นและถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ไม่ใช่ว่าพวกเธออยู่ในห้องกันเป็นสิบนาทีเหรอ? ทำไมถึงไม่มีใครเข้าไปเลย? จนสุดท้ายผู้หญิงคนนั้นถึงได้ตกลงมาตาย""ในห้องมีแค่พี่เซิงกับโจวเสี่ยวหลิน ฉันคิดว่าพวกเธอแค่คุยกันธรรมดา เลยไม่ได้คิดอะไรมาก ส่วนพวกบอดี้การ์ดที่คอยดูแลพี่เซิง วันนั้นพี่เซิงให้พวกเขาพักกันหมดพอดีค่ะ" ผู้ช่วยตอบด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย กลัวว่าจะโดนเย่หนานโจวตำหนิ เพราะว่าตัวเองเป็นผู้ช่วยของลู่ม่านเซิง แต่ในเวลาสำคัญกลับไม่ได้ช่วยดูแลความปลอดภัยมากพอเย่หนานโจวถามต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ใครเป็นคนแจ้งตำรวจ? ตำรวจถึงได้มาถึงเร็วขนาดนั้น"เมื่อดูจากความรวดเร็วของตำรวจ ไม่น่าเป็นไปได้ว่าเป็นเพราะมีคนเห็นโจวเสี่ยวหลินทำร้ายลู่ม่านเซิงแล้วถึงแจ้งตำรวจ น่าจะมีการแจ้งล่วงหน้าไว้ก่อนหน้านั้นผู้ช่วยลังเลและไม่พูดอะไร เพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนแจ้งตำรวจ เธอรู้เมื่อได้ยินเสียงรถตำรวจแล้ว "ฉันเป็นคนแจ้งตำรวจเอง" ลู่ม่านเซิงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแอ น้ำตายังคงไหลลงมาไม่หยุด เธอใช้กระดาษทิชชูเช็ดน้ำตา "ตอนนั้นโจวเสี่ยวหลินเหมือนคนบ้าไปแล้ว เธอพูดเรื่องแปลก ๆ มากมาย บอกว่าตัวเ

ในมุมมองของเผยชิง เขาเห็นว่าเย่หนานโจวกับลู่ม่านเซิงไม่มีอะไรเกินเลย ทุกครั้งพวกเขาก็รักษาระยะห่าง แม้จะมีข่าวลือหนาหูว่าทั้งสองมีความสัมพันธ์กัน แต่เขาเองก็ไม่เชื่อว่าจะเป็นเช่นนั้น ถึงจะมีอะไรระหว่างทั้งสองคนที่เขาไม่รู้ แต่เขาแน่ใจว่านั่นไม่ใช่ความรักเวินหนี่แค่ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า "คุณเผย ทำไมจู่ ๆ ถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาคะ? คุณก็รู้ไม่ใช่เหรอคะ? วันนั้นคุณก็อยู่ ไม่นานเราสองคนจะหย่ากันอยู่แล้ว"มาอธิบายตอนนี้ไม่มีความหมายอีกแล้ว เพราะการที่เย่หนานโจวเปิดบริษัทบันเทิงเพื่อสนับสนุนลู่ม่านเซิง มันชัดเจนมากว่าลู่ม่านเซิงสำคัญกับเขามากกว่าคนอื่นเผยชิงรู้ดีถึงสถานการณ์ระหว่างเวินหนี่กับเย่หนานโจว แต่ก็ยังรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่น่าจะเย็นชาขนาดนั้น เขาจึงถามขึ้นอย่างระมัดระวัง "ขอถามเรื่องส่วนตัวสักหน่อยได้ไหมครับ? ผมไม่ได้อยากละลาบละล้วง คุณอยากหย่ากับประธานเย่จริง ๆ เหรอ?"คำถามนี้ทำให้เวินหนี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งในอดีต แน่นอนว่าเธอไม่อยากหย่า เธอทุ่มเทให้เย่หนานโจวมานานหลายปี เธอใฝ่ฝันให้การแต่งงานของพวกเขาเป็นชีวิตคู่ที่มีความสุข แต่ความจริงกลับไม่เป็นเช่นนั้น