บททั้งหมดของ บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน: บทที่ 191 - บทที่ 200

เวินหนี่ไม่คิดแบบนั้นแม้ว่าเธอจะเคยพูดดูถูกแบบนั้นใส่ลู่ม่านเซิงก็ตามแต่เธอก็พูดเพียงแค่เพื่อปกป้องตัวเองเท่านั้น“คุณก็รู้ว่าฉันมีคนที่ชอบในใจอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ?” เวินหนี่กล่าวเพียงประโยคเดียวก็ทำให้เย่หนานโจวถึงทางตัน เธอมีคนที่ชอบอยู่แล้วแต่เขาก็ไม่เคยเห็นผู้ชายคนนั้น!สิ่งนี้กลายเป็นปริศนาระหว่างพวกเขาใบหน้าของเย่หนานโจวเย็นชาแต่ก็พูดขึ้นว่า “เธอไม่จำเป็นต้องพูดถึงผู้ชายคนนั้น เมื่อถึงเวลาฉันก็จะปล่อยเธอไปเอง และต่อให้เธอไม่เอาใบหย่ามาให้ฉัน ฉันก็จะส่งมันไปถึงมือเธอเอง!”พวกเขารับทราบว่าจนกว่าสัญญาการแต่งงานจะสิ้นสุดลง ตอนนั้นพวกเขาถึงจะได้รับหุ้นเวินหนี่รู้ข้อนี้ดีและเธอให้ความร่วมมือกับเขาเป็นอย่างดีถือซะว่านี่เป็นการตอบแทนเขาอย่างหนึ่งด้วย“ได้ค่ะ” เวินหนี่หยิบโทรศัพท์ออกมาก่อนจะดูปฏิทิน “เหลือเวลาอีกเพียงไม่กี่วัน หวังว่าเมื่อถึงเวลานั้นประธานเย่จะหาเวลาว่างมาได้นะคะ”เย่หนานโจวไม่ได้ตอบทั้งสองได้รับการทำแผลจากคุณหมอ บาดแผลของเวินหนี่ไม่ได้ลึกมาก แค่ผิวถลอก เธอรู้ว่าเวินเซี่ยนไม่ได้ต้องการฆ่าชีวิตเธอทั้งหมดนี้เกิดจากการยุแยงของผู้หญิงคนนั้นไม่นา

“ก็ใช่น่ะสิ บางคนเกิดมาก็เพื่อเป็นคนเลว เวินเซี่ยนตายอย่างอนาถจริง ๆ เขาถูกหลานสาวตัวเองฆ่าตาย แถมยังไม่มีใครพูดอะไร น่าสงสารจริง ๆ”“ตำรวจว่ายังไงบ้าง? จะปล่อยให้คนตายไปเฉย ๆ อย่างนี้เหรอ?”“คนตายอย่างเปล่าประโยชน์ แค่ฝังดินเรื่องก็จบ”“นั่นมันไม่ยุติธรรมเลย ชีวิตคนทั้งคน แต่เวินหนี่กลับได้ผลประโยชน์ไปทั้งหมด!”เสียงเหล่านี้ทำให้ใบหน้าของเติ้งจวนบิดเบี้ยว “มันจะมากเกินไปแล้ว ยังไงก็เป็นญาติกันแต่กลับมานินทากันเนี่ยนะ!”พวกเขาแทบไม่ได้ติดต่อกับญาติเหล่านี้เลย อย่างมากก็เพียงแค่เคยทักทายกันผ่าน ๆ เท่านั้น เธอมองไปที่เวินหนี่แล้วพูดว่า “หนีหนี่ อย่าไปฟังคำพูดไร้สาระของพวกเขา เราไหว้เสร็จแล้วก็กลับกัน”เธอไม่อยากสร้างปัญหา หากไม่ใช่เพราะเวินหนี่อยากมา เธอก็คงไม่มา เวินหนี่ไม่เป็นอะไรเลย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกคนอื่นนินทาญาติบางคนนั้นแย่กว่าเพื่อนบ้านเสียอีกเธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อไว้อาลัยอาของเธอเท่านั้น แต่มาเพื่อหาตัวฆาตกรที่อยู่เบื้องหลังด้วยพอลงจากรถ ทุกสายตาต่างก็จับจ้องไปที่พวกเธอราวกับจะพูดว่ายังมีหน้ามาที่นี่อีกงั้นเหรอแต่การที่พวกเธอมาก็เป็นเพราะไม่ได้ทำเรื่องไม่

ทุกคนเงียบลงอย่างพร้อมเพรียงกันก่อนจะมองไปยังที่มาของเสียงและเห็นรถหลายคันจอดอยู่ที่ด้านหลัง ร่างสูงสะดุดตาเดินเข้ามาชายคนนั้นสวมชุดสูทสีดำเทา ใบหน้าเคร่งขรึม ดวงตาลุ่มลึกที่ดูเฉียบคม และรัศมีแห่งความห่างเหินที่ทำให้ผู้คนไม่กล้าเข้าใกล้ แถมยังทำให้ผู้คนรู้สึกสะพรึงกลัว พวกเขาพร้อมใจกันแหวกทางออกเวินหนี่หันกลับมา รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นเขา เขามาที่นี่ทำไมกัน?ความตึงเครียดในใจเธอคลายออกและเธอโยนสายยางในมือทิ้งไปเหตุการณ์เงียบไปครู่หนึ่ง และทันใดนั้นก็มีคนพูดขึ้นด้วยความโกรธ “คุณเป็นใคร? นี่เป็นเรื่องภายในตระกูลเวิน คุณเข้ามายุ่งได้ยังไง?”เย่หนานโจวมองบุคคลนั้นด้วยสายตาที่คมกริบคนผู้นั้นเงียบปากไปทันที พร้อมทั้งรู้สึกเย็นวาบไปทั่วแผ่นหลังเย่หนานโจวพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ผมเป็นสามีของเวินหนี่ คุณคิดว่าผมมีสิทธิ์เข้ามายุ่งหรือเปล่าล่ะ?”“สามีงั้นเหรอ?”พวกเขาตกใจและพูดขึ้นอย่างสงสัย “งั้นเธอก็แต่งงานเข้าตระกูลที่ร่ำรวยจริง ๆ น่ะสิ”พวกเขาหันไปมองที่ด้านนอกประตูซึ่งมีรถหรูจอดอยู่หลายคันแม้เป็นยี่ห้อที่พวกเขารู้จัก แต่แทบไม่เคยได้พบเห็นในชีวิตจริงพวกเขารู้ว่าบุคคล

เมื่อเห็นเย่หนานโจวพูดแบบนั้น เวินหนี่จึงไม่ได้ปิดบังและพูดว่า “คุณปู่หาน หนูแต่งงานแล้วค่ะ ปู่ไม่จำเป็นต้องหาคู่ให้หนูแล้ว”“นี่คือสามีของหนีหนี่งั้นเหรอ!”ชายชรากลับรู้สึกมีความสุข ก่อนที่ผู้เฒ่าเวินจะจากไป เวินหนี่ยังคงเป็นเพียงนักเรียนอยู่เลย ตอนนี้เขาได้มาเห็นจึงอดไม่ได้ที่จะมองสำรวจเย่หนานโจวมากขึ้น ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม “หน้าตาหล่อเหลาดูเป็นคนที่มีความสามารถ มองแวบเดียวก็รู้ว่าเขาเป็นคนเก่ง หนีหนี่มีสายตาที่เฉียบแหลมจริง ๆ!”“พวกเธอสองสามีภรรยาต้องใช้ชีวิตอย่างมีความสุขล่ะ การได้พบกันคือโชคชะตา และการได้มาอยู่ด้วยกันนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องรักษามันไว้ให้ดีล่ะ!” ชายชราพูดพล่าม แต่ก็เพราะหวังดีต่อพวกเขาเมื่อได้ยินแบบนั้น มุมปากของเย่หนานโจวก็ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยเวินหนี่ไม่สามารถขัดจังหวะชายชราได้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงรับฟังเงียบ ๆ เขาเองก็จะไปกินข้าวกับพวกเธอด้วย เขาถอนหายใจแล้วพูดว่า “เวินเซี่ยนคนนี้เนี่ยนะ โชคดีที่ผู้เฒ่าเวินจากโลกนี้ไปแล้ว ไม่งั้นหากเขารู้เรื่องนี้คงจะโกรธจนแทบบ้าแน่ ๆ!”เขาเองก็เฝ้าดูเวินเซี่ยนเติบโตมาเช่นกัน เมื่อมองดูเขาค่อย ๆ เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นห

“ฉันไม่ได้พูดเอง แต่มันคือความจริง! ได้ยินมาว่าเวินหนี่ได้ทำงานเป็นเลขาก่อนที่จะเรียนจบซะอีก ได้โอกาสอยู่ใกล้คนเป็นเจ้าเป็นนายแบบนี้ แล้วหล่อนจะไม่ได้แต่งงานกับคนรวยได้ยังไง? หล่อนเป็นคนฉลาด ไม่เหมือนพวกแก ตอนนี้เวินซู่ทำอะไรได้บ้าง? งานการก็ไม่มี แถมชื่อเสียงก็แย่อีก แล้วคิดว่าในอนาคตจะมีชีวิตที่ดีได้ไหม?”แม่ของจางลี่หงเป็นคนปากร้าย คำพูดเหล่านี้ทำร้ายจิตใจเวินซู่มาก เธอมองไปที่คุณยายแล้วพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ “ยายคะ หนูยังเป็นหลานยายอยู่หรือเปล่า? ทำไมถึงบอกว่าหนูเทียบเวินหนี่ไม่ได้?”พูดจบเธอก็วิ่งร้องไห้ออกไป จางลี่หงเป็นกังวลเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอวิ่งออกไป “ซูซู่ เวินซู่!”แล้วเธอก็มองไปที่แม่ของตนอีกครั้ง “แม่คะ ทำไมแม่ถึงพูดแบบนั้นต่อหน้าซูซู่ล่ะคะ แม่ทำให้เรื่องมันยิ่งแย่นะ”“ฉันพูดแบบนี้ก็เพราะอยากให้พวกแกมีแรงผลักดัน บางทีพวกแกต้องต่อสู้คว้ามาด้วยตัวเอง ขอเพียงแค่มีชีวิตที่ดี จะใช้วิธีไหนก็ไม่สำคัญ!” แม่ของจางลี่หงดื่มชาท่าทางสบาย ๆ โดยไม่กังวลถึงความรู้สึกของเวินซู่เลยสักนิดเวินซู่วิ่งออกไปจนมาถึงริมแม่น้ำ เธอหยิบก้อนหินขึ้นมาแล้วโยนลงน้ำอย่างสุดแรงทุกคนต่างก็บอกว่าเธอเ