Share

บทที่ 192

เธอรับมันมา นมยังอุ่นอยู่เลย ก่อนจะยกมันขึ้นดื่ม เป็นนมรสหวานและมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ

มันช่วยบรรเทาความกลัวของเธอ แต่ก็ทำให้รู้สึกโศกเศร้า

“พักสักหน่อยเถอะ” เย่หนานโจวทำแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว “ฉันจะดูแลเรื่องฝั่งตำรวจให้เอง”

เขาไม่อยากให้เวินหนี่เหนื่อยเกินไป

คดีลักพาตัวร้ายแรงเช่นนี้จำเป็นต้องมีการตรวจสอบอย่างละเอียด

เขาเองก็ไม่มีเวลาจะพักผ่อนได้

เวินหนี่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ไม่นานก็มีคนเข้ามา

“หนีหนี่”

“แม่คะ” เวินหนี่ตะโกนเรียก

เติ้งจวนมาที่โรงพยาบาล และเห็นเวินหนี่นอนอยู่บนเตียงโดยมีบาดแผลที่คอ เธอร้องไห้ออกมาทันทีและเข้ามากอดลูก “เวินหนี่ คนเลวเวินเซี่ยนนั่นมันสมควรตาย มาลักพาตัวและข่มขู่ลูกได้ยังไง? ไอ้สารเลวทำให้ลูกฉันต้องทุกข์ทรมานขนาดนี้! ต่อไปครอบครัวเราจะไม่มีการติดต่อกับครอบครัวของพวกนั้นอีกเด็ดขาด! แม่ว่าพ่อของลูกไปแล้ว เป็นเพราะเขาเห็นแก่ความสัมพันธ์พี่น้องมากเกินไปเรื่องถึงได้เป็นแบบนี้! พ่อเองก็ได้สติแล้ว ไว้พ่อเขาจะไปจัดการกับอาเอง!”

เวินจ้าวยืนอยู่ที่ประตู แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความทุกข์และความรู้สึกผิด

เป็นเพราะเขาเห็นแก่ความสัมพัน
Locked Chapter
Continue to read this book on the APP

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status