บททั้งหมดของ บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน: บทที่ 181 - บทที่ 190

คำพูดของลู่ม่านเซิงกระทบใจโจวเสี่ยวหลินอย่างจัง เวินหนี่ชอบเย่หนานโจวมาก แล้วจะยอมปล่อยให้หย่าง่าย ๆ ได้อย่างไร? หรือว่าเวินหนี่กำลังหลอกเธอ?ก่อนหน้านี้เวินหนี่เคยบอกเธอว่าอย่าไปหลงรักเย่หนานโจว แต่กลับกลายเป็นว่าเวินหนี่เองก็ชอบเขาเหมือนกัน ตอนนี้โจวเสี่ยวหลินท้องอยู่ จึงกลัวว่าเวินหนี่อาจจะวางแผนทำร้ายลูกของเธอในอนาคตเธอเอามือกุมท้องด้วยความหวาดกลัวในใจและจะไม่ยอมให้เวินหนี่ทำร้ายลูกของเธอได้แน่ลู่ม่านเซิงสังเกตเห็นสีหน้าของโจวเสี่ยวหลินก็คิดว่าเรื่องที่ต้องพูดนั้นสำเร็จแล้ว “พักผ่อนให้เต็มที่นะ อย่าลืมดื่มซุปด้วยล่ะ มันช่วยบำรุงครรภ์ ฉันขอตัวก่อน”พูดจบลู่ม่านเซิงก็เดินออกไปจากห้อง พร้อมกับยิ้มเย็น ๆ ที่มุมปากคำพูดของเธอทำให้โจวเสี่ยวหลินไม่สบายใจอย่างมากโจวเสี่ยวหลินรู้สึกว่าต้องทำอะไรสักอย่างเธอคิดถึงเรื่องของป้าสะใภ้และลูกพี่ลูกน้องของเวินหนี่ ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นอย่างไรบ้าง…เวินหนี่เพิ่งทำการให้ปากคำเสร็จและออกมาจากสถานีตำรวจ“เวินหนี่!”เสียงของเวินเซี่ยนดังขึ้นที่หน้าประตูสถานีเขาอายุมากแล้ว ใบหน้าดูซีดเหลือง มีริ้วรอยบ้างเล็กน้อย เขาดับบุหรี่และบดขยี้มันลง

เผยชิงจำใจต้องตัดสายไป แต่พอตัดสายได้ไม่นาน โทรศัพท์ก็มีสายเข้ามาอีกครั้ง“ประธานเย่ อาจจะมีเรื่องจริง ๆ ก็ได้นะครับ” เผยชิงพูดด้วยความกังวลเย่หนานโจวที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่เงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์อีกครั้ง และเห็นว่าเป็นสายของถังเยาอีกครั้ง เขารู้ว่าโดยปกติแล้ว ถังเยาจะไม่โทรหาเขาโดยตรง ถ้ามีสายเข้ามาแบบนี้ก็ต้องเกี่ยวกับเวินหนี่แน่ชายหนุ่มจึงปิดหนังสือพิมพ์ลงและพูดว่า “เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน”เผยชิงส่งโทรศัพท์ให้เย่หนานโจว เมื่อเขารับสาย ปลายสายก็ตะโกนด้วยความร้อนรนทันที “เย่หนานโจว ทำไมถึงไม่รับสาย? หรือว่าคุณจะไม่สนใจว่าเวินหนี่จะเป็นตายร้ายดียังไงแล้ว?”เมื่อได้ยินเสียงเร่งรีบของถังเยา เย่หนานโจวจึงขมวดคิ้วและถามกลับไปว่า “เกิดอะไรขึ้น?”ถังเยาตอบอย่างกระวนกระวาย “ฉันติดต่อเวินหนี่ไม่ได้! เธอบอกว่าจะเจอฉันในอีกหนึ่งชั่วโมง แต่เธอไม่มาตามนัด โทรไปก็ไม่รับสาย ปกติเธอเป็นคนตรงต่อเวลา ไม่เคยหายตัวไปแบบนี้ ฉันกลัวว่าเธอจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น!”หัวใจของเย่หนานโจวเต้นแรงขึ้น ความโกรธและความขุ่นเคืองที่เคยมีหายไปในพริบตา เขาลุกขึ้นและถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดทันที “เธอ

“ฉันมีเงิน อย่าทำร้ายฉันเลย!”เวินหนี่เหงื่อออกท่วมตัว รู้สึกเหนียวเหนอะหนะไปทั้งร่าง เธอหายใจหอบหนักและพูดออกมาเป็นคำแรกทันทีที่รู้สึกตัวสิ่งแรกที่เธอต้องทำคือรักษาชีวิตของตัวเองเอาไว้เมื่อดวงตากลมเริ่มโฟกัสได้ เธอก็เห็นสภาพแวดล้อมรอบตัวที่ช่างสกปรกและรกรุงรัง ในขณะที่มือทั้งสองข้างถูกมัดเอาไว้ตอนนั้นเองที่เวินหนี่เห็นคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน ทันใดนั้นสีหน้าก็พลันซีดลง “อา...”เวินเซี่ยนมองเธอด้วยสายตาเย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “ตอนนี้ถึงจะเรียกฉันว่าอาเหรอ?”เธอไม่คิดว่าเขาจะโหดเหี้ยมถึงขนาดนี้ ไม่สนใจแม้กระทั่งความสัมพันธ์ฉันท์ครอบครัวและจับตัวเธอมาด้วยมือของเขาเองเวินหนี่รู้ดีว่าไม่สามารถคาดหวังให้อาไว้ชีวิตเธอได้อีกต่อไป จึงถามขึ้นอย่างตรงไปตรงมา “ต้องทำยังไงถึงจะปล่อยหนูไป?”“แกไม่ได้บอกว่าแกมีเงินเหรอ” เวินเซี่ยนถามพร้อมกับชูบัตรที่เย่หนานโจวให้เธอ “ในบัตรใบนี้มีเงินอยู่หรือเปล่า?”“มี” เวินหนี่ตอบรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเวินเซี่ยนอีกครั้ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโลภ “มีเท่าไร?”เวินหนี่จ้องมองเขาและถามต่อ “ถ้าหนูให้เงิน จะยอมปล่อยหนูไปจริง ๆ ใช่ไหม?”แ

จริงสินะเย่หนานโจวสามารถวางเงินถึงหนึ่งพันล้านในบัตรให้เธอได้ ทำไมเขาจะยอมเสียห้าสิบล้านเพื่อช่วยเธอไม่ได้เธอหลุบตาลง รู้สึกถึงความเจ็บปวดลึก ๆ ในใจ เขาเป็นคนดีมาก ดีจริง ๆ แต่ทุกครั้งที่เขาทำดี มันกลับเหมือนยิงกระสุนใส่หัวใจของเธอไม่ยั้ง ทำให้เธอไม่อยากจากเขาไปแต่ถ้าอยู่มันก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเสมอเวินเซี่ยนยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ และรีบบอกหมายเลขบัญชีธนาคารของเขาทันทีเย่หนานโจวหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วสั่งการ “โอนเงินห้าสิบล้านเข้าบัญชีนี้ทันที!”ผู้หญิงที่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเห็นสถานการณ์นี้แล้วก็เริ่มรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาเพราะแผนการของเธออาจจะไม่เป็นไปตามที่หวังไว้ในใจของเธอคนนั้นเต็มไปด้วยความกังวลและโกรธแค้น เธอคิดว่าต้องทำให้เวินหนี่หายไปจากโลกนี้เท่านั้นถึงจะพอใจทันใดนั้น เสียงแจ้งเตือน "ติ๊ง" ดังขึ้นจากโทรศัพท์ของเวินเซี่ยนเขาเปิดข้อความขึ้นมาและเห็นว่าธนาคารส่งข้อความแจ้งยอดเงินเข้า เขามองไปที่จำนวนเงินบนหน้าจอ เห็นตัวเลขศูนย์เรียงกันหลายตัวห้าสิบล้าน!เป็นเงินห้าสิบล้านจริง ๆ!เวินเซี่ยนไม่เคยเห็นเงินมากขนาดนี้ในชีวิตของเขา ความตื่นเต้นและความโลภจึงเข้าครอบงำ

เย่หนานโจวขมวดคิ้ว “เมื่อกี้เธอหมดสติไป ตรวจให้แน่ใจหน่อยดีกว่า”เวินหนี่ดึงเสื้อให้แน่นขึ้น มองไปที่เลือดบนมือของเขา “ฉันคิดว่าคุณน่าจะต้องตรวจมากกว่าฉันนะ”เธอลงจากเตียงอย่างรวดเร็วแล้วพูดต่อ “ฉันแค่มีแผลเล็ก ๆ ที่คอ แค่พันแผลก็พอแล้ว!”“คุณหมอ ช่วยดูแผลให้คุณเย่ก่อนเถอะค่ะ”เย่หนานโจวจ้องมองเวินหนี่ด้วยดวงตาที่หรี่แคบลง รู้สึกว่าเธอมีท่าทีแปลก ๆ และดูเหมือนเธอจะมีบางอย่างที่ปิดบังเขาอยู่เธอบอกว่าไม่อยากตรวจร่างกาย แต่กลับแอบไปโรงพยาบาลเอกชนนี่มันหมายความว่ายังไงกัน?คุณหมอเห็นว่าทั้งสองคนเริ่มมีความเห็นไม่ตรงกัน จึงพูดขึ้นว่า “คุณเย่ ผมว่าให้พวกเราเริ่มจากการทำแผลให้พวกคุณก่อนดีกว่า”เย่หนานโจวไม่ตอบหมอในทันที แต่หันไปถามเวินหนี่แทน “เธอบอกว่าไม่อยากตรวจร่างกาย แต่กลับแอบไปโรงพยาบาลเอกชน นี่เธอกำลังปิดบังอะไรจากฉันหรือเปล่า?”สายตาของเขาเริ่มเย็นชา และน้ำเสียงก็แฝงไปด้วยความเย็นเฉียบเวินหนี่รู้สึกตึงเครียดในใจ แต่เธอยังคงแสร้งทำเป็นสงบนิ่งและจ้องตาเย่หนานโจวตอบกลับไปว่า “ฉันไปโรงพยาบาลนั้นเพราะฉันใส่ใจเรื่องความเป็นส่วนตัว แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากตรวจร่างกายเพราะฉันไม่มีอาก