บททั้งหมดของ บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน: บทที่ 171 - บทที่ 180

เวินหนี่เห็นการกระทำของเธอ แม้ว่าการแต่งงานของเธอกับเย่หนานโจวจะพังทลาย แต่เตียงนั้นก็เป็นเตียงที่เธอนอน เธอไม่ชอบให้ใครแตะต้องมัน ดังนั้นจึงก็คว้ามือของโจวเสี่ยวหลินไว้ “เธอรู้เหรอว่าเป็นตัวไหน?”โจวเสี่ยวหลินชะงักชั่วคราวและคิดว่ามันง่ายมาก “ก็แค่สเวตเตอร์ตัวเดียวไม่ใช่เหรอ? ฉันเอาไปส่งให้ก็ได้เหมือนกัน”สิ่งที่เวินหนี่ทำได้ เธอเองก็สามารถทำได้เช่นกันสีหน้าของเวินหนี่ไร้อารมณ์ “เธอต้องการนั่งในตำแหน่งนี้ ก็ขึ้นอยู่กับว่าเธอมีคุณสมบัติเหมาะสมหรือเปล่า” เธอมองไปที่เตียงขนาดใหญ่ “เย่หนานโจวชอบอะไร ไม่ชอบอะไรเธอต้องแยกแยะให้ได้อย่างชัดเจน ไม่ใช่แค่สเวตเตอร์ตัวเดียว แต่ต้องแยกว่าวันนี้เขาจะสวมสีขาวหรือสีดำ เพราะถ้าเขาไม่ชอบ...มันจะแย่มาก”“อย่ามาหลอกฉันซะให้ยาก!” โจวเสี่ยวหลินไม่เชื่อ ครั้งก่อนเวินหนี่ก็เตือนเธอแบบนี้ เพียงเพราะอยากให้เธอคิดว่ามันยากและยอมถอยมากกว่า “อากาศเริ่มหนาวแล้ว พี่หนานโจวแค่อยากใส่เสื้อผ้าหนา ๆ ทำตัวให้อุ่นก็พอ จะต้องมีเงื่อนไขอะไรมากมาย?”เธอเปิดตู้เสื้อผ้าออกเสื้อผ้าด้านในจัดไว้อย่างชัดเจน มองเห็นได้อย่างง่ายดายเธอคว้าเสื้อสเวตเตอร์หนา ๆ ก่อนจะหยิบเสื้

“ฉันเอามันมาให้คุณแล้ว” เวินหนี่หยิบมันออกมาจากถุง “ตัวนี้ใช่ไหมคะ”เดิมทีเย่หนานโจวอารมณ์เสียมาก แต่เมื่อเขาเห็นว่าเธอเอามันมาเองไม่ได้ให้คนอื่นเอามาสีหน้าของเขาก็เบาลงมาก แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะถามว่า “เธอเอามาแล้วทำไมยังต้องให้หล่อนมา?”เวินหนี่มองไปที่โจวเสี่ยวหลิน “ถามเธอเองสิคะ เธอยืนกรานที่จะมาที่นี่เองหรือเปล่า แถมยังไม่ฟังคำแนะนำของฉัน อย่าโยนความผิดมาที่ฉัน”เย่หนานโจวมองไปที่โจวเสี่ยวหลินอีกครั้งเดิมทีโจวเสี่ยวหลินต้องการแสดงความอ่อนแอเพื่อทำให้เย่หนานโจวงสารเธอ แต่เมื่อถูกมองด้วยสายตาแบบนั้นเธอก็รู้ว่าตัวเองทำพลาดครั้งใหญ่ จึงพูดขึ้นอย่างระมัดระวัง “ฉัน... ฉันแค่อยากจะดูแลคุณ ฉันขอโทษค่ะ มันเป็นความผิดของฉันเองที่ไม่เข้าใจ ต่อไปฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วและฉันจะฟังคำแนะนำของคุณค่ะ”ดวงตาของเย่หนานโจวเย็นชา “ไสหัวออกไป”นี่เป็นครั้งแรกที่โจวเสี่ยวหลินถูกเย่หนานโจวปฏิบัติอย่างเย็นชา เขาไม่เหมือนผู้ชายที่คุยกับเธอในวิลล่าเลยตอนนั้นเขายังสงสารเธอและอยากช่วยให้เธอได้เรียนมหาวิทยาลัยเธอคิดว่าในที่สุดโลกนี้ก็มีคนที่สงสารเธอสักที แต่มันกลับกลายเป็นความสวยงามในช่วงเวลาสั้น ๆ เ

“เสี่ยวหยวน อย่าพูดให้มันมาก” ลู่ม่านเซิงขัดขึ้น ก่อนจะหันไปพูดกับเย่หนานโจว “ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ”เย่หนานโจวเหลือบมองข้อเท้าที่แดงขึ้นมาของอีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยว่า “เผยชิง พาเธอไปหาหมอ”“ครับท่านประธาน” เผยชิงเดินเข้ามาตามคำสั่งลู่ม่านเซิงจึงรีบบอกว่า “ไม่ต้องไปหาหมอก็ได้ค่ะ แค่เจ็บนิดหน่อย พ่นยาแล้วก็น่าจะพอบรรเทาได้ ตอนที่อยู่กองถ่ายฉันเจ็บตัวแบบนี้บ่อย ๆ เผยชิง ช่วยไปซื้อยาให้ฉันหน่อยนะ”เผยชิงหันไปมองเย่หนานโจวเพื่อรอให้เขาตัดสินใจเย่หนานโจวจึงตอบอย่างไม่ใส่ใจว่า “งั้นก็ไปซื้อยา”“ครับ ท่านประธาน” เผยชิงรีบวิ่งออกไปทันทีแม้ห่างหายไปนานแต่ลู่ม่านเซิงยังคงคิดถึงเขาอยู่ เธอพยายามระงับความรู้สึกนั้นเพื่อมุ่งเน้นไปที่การงานตรงหน้าและอาจจะยังคงน้อยใจที่เขาทำให้เธอเสียหน้าเพราะเวินหนี่แต่การมาครั้งนี้ก็ไม่ไร้ประโยชน์ อย่างน้อยเย่หนานโจวก็ยังจำได้ว่าเธอเคยดีกับเขาอย่างไรแบบนี้มันทำให้หัวใจของเธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้างลู่ม่านเซิงหยิบมีดขึ้นมาเพื่อจะปอกแอปเปิ้ลให้เขา “คุณบาดเจ็บก็ไม่โทรมาบอกฉันเลย ถ้าไม่ใช่เพราะคุณป้า ฉันคงไม่รู้เรื่องนี้แน่”เธอรอให้เขาพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับไม่

เย่หนานโจวกลับเลี่ยงที่จะพบใครโดยให้เผยชิงยืนขวางที่หน้าประตูไว้ เมื่อเห็นผู้มาเยือนเขาก็เอ่ยด้วยท่าทีสุภาพ “คุณหนูลู่ ประธานเย่พักผ่อนแล้วครับ เขาบอกว่าไม่ต้องกังวล คุณเองก็กลับไปที่กองถ่ายเถอะนะครับ”ลู่ม่านเซิงตอบว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันขอลางานไว้เรียบร้อยแล้ว ผู้กำกับก็อนุญาตแล้วด้วย รอจนกว่าเขาจะออกจากโรงพยาบาล ฉันค่อยกลับไปก็ยังไม่สาย”เผยชิงเริ่มรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย จึงพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “ประธานเย่ต้องการพักผ่อนครับ”หญิงสาวมองไปที่ห้องพักผู้ป่วยแล้วก็เข้าใจในสิ่งที่เผยชิงต้องการจะสื่อ แต่เธอไม่ได้โกรธและพูดต่อว่า “งั้นช่วยเอานี่ไปให้หนานโจวด้วยนะคะ ฉันจะกลับไปเอาอาหารที่คุณป้าทำมาให้เขา”“ได้ครับ คุณหนูลู่”เผยชิงรับเอกสารมา เมื่อเห็นคำใหญ่ ๆ บนหน้าปกก็รู้สึกตกใจเช่นกันลู่ม่านเซิงกล่าวลาแล้วเดินจากไปผู้ช่วยจึงถามขึ้นว่า “พี่เซิง ทำไมไม่เข้าไปล่ะ นาน ๆ จะได้โอกาสแบบนี้นะคะ”“ไม่ต้องรีบหรอก” ลู่ม่านเซิงตอบ “วันข้างหน้ายังมีโอกาสอีกมาก ตอนนี้กลับไปที่ตระกูลเย่ก่อนดีกว่า”เธอมีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้องทำในห้องพักผู้ป่วย เผยชิงยืนลังเลอยู่สักพักไม่แน่ใจว่าจะควรมอบเอ

เย่ซูเฟินรีบพูดขึ้นว่า “ในเมื่อเคยเจอกันแล้วก็ดีเลย เซิงเซิง เด็กคนนี้ชื่อว่าโจวเสี่ยวหลิน”“และนี่คือคุณลู่ม่านเซิง”โจวเสี่ยวหลินจ้องมองลู่ม่านเซิงอย่างละเอียด ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจอะไรบางอย่าง ใบหน้าของเธอจึงเริ่มซีดลงเล็กน้อย “คุณป้า หรือว่าคนนี้คือ… คนที่พี่หนานโจวรักมาตลอด”เธอเคยคิดว่าเมื่อเย่ซูเฟินยอมรับลูกของเธอ ก็จะยอมรับตัวเธอด้วยแต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอคิดไปเองลู่ม่านเซิงรู้สึกชอบคำเรียกนั้นไม่น้อย เธอจึงพูดด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร “สวัสดีจ้ะ คุณป้าเล่าเรื่องของเธอให้ฉันฟังแล้ว บอกว่าเธอกำลังท้องลูกของหนานโจวและกำลังพักผ่อนอยู่ที่บ้านนี้ด้วยกัน”โจวเสี่ยวหลินมีความกังวลโดยสัญชาตญาณ จึงเอามือกุมท้องไว้ กลัวว่าพวกเธออาจจะทำร้ายลูกของตัวเองได้ลู่ม่านเซิงสังเกตเห็นความกังวลจึงพูดต่ออย่างอ่อนโยนว่า “ไม่ต้องกลัวหรอก ในเมื่อลูกในท้องเป็นลูกของหนานโจว ฉันก็จะดูแลอย่างดี เธอไม่ต้องห่วงเลย รอให้เธอคลอดลูกแล้ว ชีวิตของเธอจะดีขึ้นเรื่อย ๆ แน่นอน”โจวเสี่ยวหลินยังไม่มั่นใจนัก “คุณจะยอมให้ฉันคลอดลูกจริง ๆ เหรอ?”ลู่ม่านเซิงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ฉันรักษาคำพูดแน่นอน ถ้าไม่เชื่อฉั