บทที่ 171

“ครับ รบกวนคุณด้วยนะครับ” เผยชิงกล่าวอย่างสุภาพ เมื่อมองไปที่เย่หนานโจว สีหน้าของเขาก็ดูอ่อนลงเล็กน้อย และเผยชิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เดิมทีเวินหนี่ต้องการทานอาหารเย็นกับพ่อแม่ของเธอ

มื้อนี้คงไม่ได้กินเสียแล้ว

เมื่อเห็นเติ้งจวนกำลังจัดเตียง เธอจึงเดินเข้าไปแล้วพูดว่า “แม่คะ หนูต้องออกไปข้างนอกสักหน่อย คงไม่ได้อยู่ทานข้าวเย็นกับแม่และพ่อนะคะ”

เติ้งจวนเงยหน้าขึ้น “เกิดอะไรขึ้น?”

“เรื่องงานน่ะค่ะ”

เติ้งจวนเดินไปหาเวินหนี่แล้วพูดว่า “หนีหนี่ ถ้าลูกอยากเปลี่ยนงานก็เปลี่ยนเถอะนะ บนโลกนี้มีงานดี ๆ ตั้งมากมาย”

เธอคิดแทนเวินหนี่ เพราะหากพวกเขาหย่ากัน และเธอยังคงทำงานกับเย่หนานโจว มันคงจะอึดอัดน่าดู

“ค่ะแม่”

เวินหนี่เองก็คิดเอาไว้แล้ว หากหย่าแล้วเธอก็คงไม่สามารถอยู่เคียงข้างเย่หนานโจวต่อไปได้

คงจะดีกว่าที่จะตัดขาดและแยกทางทันที

เธอออกจากบ้านและกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลเย่

เมื่อเธอกลับไปคนรับใช้ก็ยังคงเรียกเธอว่า “คุณหญิง” ด้วยความเคารพ

มันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เวินหนี่ถอดรองเท้าออกแล้วถามคนรับใช้อีกครั้งว่า “หาเสื้อสเวตเตอร์ไม่เจอเหรอ?”

คนรับใช้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอดูสับสน