บทที่ 181

ลู่ม่านเซิงคิดในใจว่าแม้เธอจะไม่ยอมรับ แต่คุณป้าก็จะยอมรับอยู่ดี เธอไม่สามารถขัดขวางความต้องการของคุณป้าได้ และเธอจะไม่ยอมทำตัวเป็นคนร้ายในเรื่องนี้แน่นอน

เวลาผ่านไปสักพักก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

โจวเสี่ยวหลินที่อยู่ในห้องได้ยินเสียงนั้นจึงถามขึ้นว่า “ใครคะ?”

“ฉันเอง ลู่ม่านเซิง”

หญิงสาวลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็เดินไปเปิดประตู

ลู่ม่านเซิงยืนอยู่ที่หน้าประตู ในมือถือถ้วยซุปไว้ พลางยิ้มเล็กน้อยให้กับโจวเสี่ยวหลิน “เธอไม่ลงไปข้างล่าง ฉันเลยเอาซุปมาให้ คุณป้าทำไว้ หอมมากเลยนะ”

โจวเสี่ยวหลินตอบว่า “ฉันไม่ค่อยหิวเท่าไรค่ะ”

ลู่ม่านเซิงวางถ้วยซุปลงบนโต๊ะ แล้วหันกลับมามองโจวเสี่ยวหลินก่อนจะถามว่า “หรือว่าเพราะเห็นฉันมาเลยไม่อยากกิน”

โจวเสี่ยวหลินรีบตอบ “ไม่ใช่ค่ะ อย่าคิดแบบนั้นเลย”

ลู่ม่านเซิงยิ้มแล้วจับมือเธออย่างสนิทสนม “ไม่เป็นไรหรอก ถ้าไม่มีอะไรก็ดีแล้ว เธอยังเด็กต่อไปเรียกฉันว่าพี่ก็ได้ มีอะไรต้องการให้ช่วยก็บอกมาได้เลยนะ ถ้าฉันทำได้ฉันจะช่วยเธอแน่นอน”

ความอบอุ่นและใส่ใจของลู่ม่านเซิงทำให้โจวเสี่ยวหลินรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย “ฉัน...”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ฉันเป็นลูกคนเดียว ตั้งแต