บทที่ 227

เย่หนานโจวตบที่บั้นท้ายของเธอ

จนเธอรู้สึกปวดแสบปวดร้อน

“ดูเหมือนว่าเธอยังได้รับบทเรียนไม่เพียงพอสินะ!” เย่หนานโจวพูดอย่างเย็นชา

หลังจากนั้นไม่นานเวินหนี่ก็ทนต่อการทรมานของเขาไม่ได้จริง ๆ เธอยังอ่อนประสบการณ์เกินไป เสียงอ่อนหวานหลุดออกมาจากปากของเธอ “หยุด...หยุดเถอะ... ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ…”

เย่หนานโจวมองไปที่เวินหนี่ที่อ่อนแรงไร้กระดูกบนโต๊ะ ผมของเธอยุ่งเหยิงและแผ่ออกเต็มโต๊ะ ใบหน้าของเธอแดงก่ำ และมีเหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากของเธอ

เสื้อเชิ้ตห้อยหลวม ๆ อยู่รอบเอว ถุงน่องถูกเขาฉีกขาด และกระโปรงก็ร่นขึ้นถึงต้นขา

น้ำตาของเธอยังคงไหล จมูกของเธอแดง พลางสะอึกสะอื้น เธอขดตัวดูเหมือนเด็กน้อยผู้น่าสงสารที่ถูกรังแก

เขาทำเธอไม่ลง และโอบเธอไว้ทั้งตัวแล้วนั่งลง

เวินหนี่ไม่ค่อยมีสติมากนักในขณะนี้ เธอร้องไห้หนักมากจนเสียงแหบแห้ง และการมองเห็นของเธอพร่ามัว

เธอเป็นเหมือนตุ๊กตาที่แตกหักในอ้อมแขนของเย่หนานโจว สูญเสียความสามารถในการต่อต้านไปหมด

จากนั้นเย่หนานโจวก็สวมเสื้อผ้าให้เธอ และกอดเธอไว้ในอ้อมแขน ได้ยินเพียงเสียงแหบห้าวของเขาที่พูดขึ้นว่า“ถ้าเธอเชื่อฟัง ก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

เวินหนี่ไม่รู้ว