บทที่ 231

“ไม่เป็นไรค่ะ ใครเป็นคนทำอาหารก็อร่อยเหมือน ๆ กัน เพียงแค่วันนี้ฉันหิวก็เลยกินเยอะเป็นพิเศษเท่านั้น” เวินหนี่ไม่อยากรบกวนเขามากเกินไป

การที่เขาเอาใจใส่เธอมากเกินไปมันไม่ดีนัก

ยิ่งเขาเอาใจใส่เธอมากเท่าไร เธออาจต้องจ่ายมากยิ่งขึ้นเท่านั้น

“ฉันเหนื่อยแล้ว ขอไปพักผ่อนได้ไหม?” เวินหนี่ถาม

“อืม” เย่หนานโจวตอบเบา ๆ

เวินหนี่โล่งอกและรีบขึ้นไปชั้นบนอีกครั้ง

พรุ่งนี้พอตื่นขึ้นมาเธอก็ต้องไปที่บริษัท บางทีเธออาจจะไม่ต้องอยู่ที่นี่แล้วก็ได้

หลังเลิกงานเธอก็จะได้กลับบ้าน

เมื่อกลับมาที่ห้อง เวินหนี่ก็ผ่อนคลายขึ้น แต่ใครจะคิดว่าเย่หนานโจวจะตามเข้ามา

เมื่อเห็นประตูเปิดออก เวินหนี่ก็ก้าวถอยหลังและถามขึ้นว่า “ทำไมคุณถึงเข้ามาล่ะ?”

“นี่คือห้องนอนใหญ่ ถ้าฉันไม่มาที่นี่ แล้วฉันจะไปที่ไหน?” เย่หนานโจวพูดราวกับมันเป็นเรื่องปกติ

เวินหนี่พูดขึ้น “ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปนอนที่ห้องรับแขก”

เธออยากจะออกไป แต่เย่หนานโจวก็คว้ามือเธอไว้ เขามองเธอก่อนจะพูดขึ้นว่า “จำเป็นต้องหลีกเลี่ยงฉันแบบนี้เหรอ? เราอยู่ด้วยกันมาตั้งนาน เคยนอนแยกห้องกันเมื่อไหร่?”

เขารู้สึกว่าเขาและเวินหนี่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

ตราบใดที่ไม่หย