Share

บทที่ 239

ขณะที่เย่หนานโจวผลักเวินหนี่ออก เขาก็แตะปุ่มรับสายไปพร้อมกัน

เวินหนี่อยู่ข้าง ๆ จึงได้ยินเสียงชัดเจน "หนานโจว ฉันกลัวมาก...คุณมาหาฉันได้ไหม? ฉันเหมือนเห็นโจวเสี่ยวหลินอีกแล้ว อ๊าาา!"

หลังจากเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวของลู่ม่านเซิง สายโทรศัพท์ก็ตัดไปเหลือเพียงเสียง "ตู๊ด ๆ" ของสายที่ว่างเปล่า

ชายหนุ่มเก็บโทรศัพท์ลงพลางพูดกับคนขับด้านหน้า "ไปส่งฉันที่โรงพยาบาลก่อน แล้วค่อยพา

เวินหนี่ไปที่ว่างเจียงหยวน"

น้ำเสียงของเขาแข็งกร้าว ไม่เปิดโอกาสให้โต้แย้ง

"ครับ"

คนขับรถเปลี่ยนเส้นทางตามที่เย่หนานโจวบอก

ไม่ถึงสี่สิบนาที รถก็มาถึงหน้าประตูโรงพยาบาล

เย่หนานโจวหันไปมองเวินหนี่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “เดี๋ยวฉันจะกลับมา และฉันหวังว่าเมื่อกลับมา ฉันจะเห็นเธอที่นั่น”

มันไม่ใช่การขอร้อง แต่เป็นคำสั่ง

หลังจากพูดจบ เขาก็หันหลังเดินจากไป

ร่างสูงที่เย็นชาของเขาทำให้เวินหนี่รู้สึกปวดใจ การหันหลังของเขาเหมือนกับการทิ่มแทงหัวใจของเธอจนเลือดไหลอาบ ไม่ทันที่เธอจะตั้งตัว ความเจ็บปวดก็เข้ามาครอบงำทั้งร่างอีกครั้ง

เขาเห็นเธออยู่กับผู้ชายคนอื่น ก็รู้สึกถึงความเป็นเจ้าของครอบง
Locked Chapter
Continue to read this book on the APP

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status