บทที่ 240

เย่หนานโจวขมวดคิ้วแน่นก่อนจะก้าวเดินเข้าไปใกล้ลู่ม่านเซิง "คิดมากเกินไปแล้ว โจวเสี่ยวหลินทำตัวเอง มันไม่เกี่ยวกับเธอเลย ทำไมต้องทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้?"

ลู่ม่านเซิงกำมือแน่นจนฝ่ามือจิกเข้าหากัน เธอก้มหน้าพึมพำเบา ๆ "นั่นมันชีวิตคนทั้งคน ฉันเห็นกับตา ฉันไม่สามารถทำเหมือนไม่เห็นอะไรได้เลย...หนานโจว ชีวิตช่างเปราะบางเหลือเกิน"

เย่หนานโจวตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ทุกอย่างมันมีเหตุและผลของมัน ถ้าเธอยังเป็นแบบนี้ฉันคงต้องหาจิตแพทย์ให้เธอแล้ว" เขายืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ ร่างสูงหนึ่งร้อยแปดสิบแปดของเขามองลงมาด้วยสายตาเย็นชาที่แฝงด้วยความห่างเหิน

ลู่ม่านเซิงตกใจ เสียงของเธอสั่นเครือและแหบพร่า "หนานโจว อย่า อย่าเรียกจิตแพทย์นะ ถ้าคุณทำแบบนั้น แล้วละครที่ฉันกำลังถ่ายอยู่จะเป็นยังไง? ทีมงานจะยอมรับคนบ้าที่ไหนกัน! ฉันไม่สามารถร้องเพลงได้เหมือนเดิมอีกแล้ว แต่ฉันไม่อยากสูญเสียโอกาสเพียงหนึ่งเดียวที่จะได้เฉิดฉายต่อหน้าผู้คนไป ฉันขอร้องล่ะ..."

ลู่ม่านเซิงพยายามคุกเข่าครึ่งตัวบนเตียง มือของเธอเอื้อมไปคว้าข้อมือของเย่หนานโจว

เธอกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น

แต่เย่หนานโจวกลับผลักเธอออกด้วยท่าทีเย็นชา

ก่อนจะตอบเ