All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 191 - Chapter 200

พ่อบ้านเฒ่าตื่นตระหนกขึ้นมาแล้ว ร้องตะโกนเสียงดัง “เร็ว! เร็ว! เร็ว! รีบแจ้งฮูหยินทุกท่าน เก็บเงินทองของมีค่า...เร็วหน่อย มิเช่นนั้นจะไม่ทันการณ์!”ตลอดทั้งเรือนตากอากาศภูเขาประจิม บัดนี้เกิดความโกลาหล วุ่นวายดุจไก่บินสุนัขกระโดดตู้เหวินยวนเลี้ยงดูอนุไว้ที่นี่ไม่น้อยเลยทีเดียว ทุกนางล้วนคือหญิงสาวงดงามดั่งบุปผาเพียงพวกนางเห็นหลี่หลงหลินคนชั่วร้ายดุดันคนนี้ ยังคิดว่าเป็นโจรมาแล้วเสียอีก รีบเก็บเงินทองเครื่องประดับไว้ในอ้อมอก วิ่งผลุบหายออกไปภายนอกแล้วเพราะพวกนางลนลานจนเกินไป ปิ่นทองปิ่นมุกหล่นออกจากอกผลปรากฏว่ายังไม่ทันหันหน้ากลับไปเก็บ ก็ถูกหลี่หลงหลินพาคนมาปิดผนึก ริบไปทั้งอย่างนี้เลยพ่อบ้านเฒ่ากลับเรียกบ่าวรับใช้ร่างกำยำหลายคนเข้ามา เปิดห้องลับ ย้ายทองเหลืองอร่ามในหีบที่อยู่ภายในออกไปก็เพราะทองเหลืองอร่ามเหล่านี้หนักเกินไปแล้ว พวกเขาเหนื่อยจนเหงื่อเม็ดใหญ่ผุดเต็มศีรษะ เพียงขนย้ายออกมาถึงลานเรือน ธูปก็ดับมอดลงแล้ว!เดิมทีหลี่หลงหลินนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้จันทน์ตัวหนึ่ง จิบชาอย่างเนิบนาบอ้อยอิ่ง เห็นว่าธูปดับแล้ว ก็ลุกขึ้นยืนประกาศออกไป “หยุด! หมดเวลาแล้ว! ทุกคนจงวางของในมือ

ตู้เหวินยวนตกตะลึง ผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ภายในเรือนตากอากาศภูเขาประจิมของเขา ไม่เพียงเลี้ยงดูอนุเอาไว้ ยังซ่อนภาพวาดอักษรของคนมีชื่อเสียง ของโบราณ เงินทองสมบัติล้ำค่าไว้มากมายราคานับล้านตำลึง!หากถูกโจรปล้นไปจริง เช่นนั้นตนเองก็ขาดทุนหนักแล้ว!ทำให้ตู้เหวินยวนสงสัยมากกว่านั้นคือแม้ภูเขาประจิมอยู่นอกเมืองหลวง แต่ดีร้ายอย่างไรก็อยู่ใกล้เมืองหลวง ใต้ฝ่าพระบาทโอรสสวรรค์!โจรชั่วมาจากที่ใดกัน อาจหาญมากเพียงนี้ ขวัญกล้าปล้นเรือนตากอากาศภูเขาประจิมไปจนเกลี้ยง?ความสงบของเมืองหลวง เน่าเฟะถึงขั้นนี้เชียวหรือ?บัดนี้เป็นเพียงชนวนอย่างหนึ่ง น่ากลัวว่าภายภาคหน้าจะต้องเกิดความโกลาหลวุ่นวายเป็นแน่!เมืองหลวงแห่งนี้ใกล้จะอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว!มิสู้เกลี้ยกล่อมฝ่าบาท อาศัยโอกาสนี้เร่งลี้ภัยลงแดนใต้โดยเร็ว...พ่อบ้านเฒ่าร้องไห้เสียใจ “นายท่าน มิใช่โจรปล้นทรัพย์ แต่เป็นองค์ชายเก้า...เขาพาคนกลุ่มหนึ่งมา ยึดครองเรือนตากอากาศภูเขาประจิม ริบทรัพย์จนเกลี้ยง...”ตู้เหวินยวนคล้ายถูกอัสนีบาตร ตกตะลึงตัวแข็งทื่อ!หลี่หลงหลินอีกแล้ว!เดิมทีคิดว่าหลี่หลงหลินทูลขอพระราชทานภูเขาประจิมจากฝ่าบาท ก็เพียงแค

“รีบหลบไปเสีย อย่าให้ข้าโมโหไม่ไว้หน้า!”พูดไป ตู้เหวินยวนโอหังมาก คิดบุกเข้าไปแล้วสีหน้าซูเฟิ่งหลิงเปลี่ยนไป ยกทวนเงินขึ้น ขวางหน้าตู้เหวินยวน เม้มปาก “ใต้เท้าตู้ ข้ามีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ มิอาจทำตามคำสั่งได้! หากท่านจะบุกเข้าไป ต่อให้ข้ารับปาก ทวนในมือข้าก็ไม่รับปาก!”“เจ้า...”สีหน้าตู้เหวินยวนเปลี่ยนไปเดิมทีคิดว่า ซูเฟิ่งหลิงเป็นหญิงคนหนึ่ง อ่อนแอบอบบาง รังแกง่ายคิดไม่ถึง ก็เหมือนกับปู่ของนาง ซูเฟิ่งหลิงเองก็มีอุปนิสัยดื้อรั้น!ตู้เหวินยวนมีตำแหน่งไม่ธรรมดา ย่อมไม่สามารถวู่วามกับดรุณีน้อยคนหนึ่งอย่างซูเฟิ่งหลิงได้ทว่า ยามอยู่ต่อหน้าขุนนางทั้งหมด หากตู้เหวินยวนยอมถอย ชื่อเสียงน่าครั่นคร้ามก็จะหมดไป!ตู้เหวินยวนไม่รีบร้อนไม่ลนลาน ขยิบตาให้พ่อบ้านเฒ่าทางด้านข้างทีหนึ่งพ่อบ้านเฒ่ารับคำสั่งแล้ว สบถด่าพลางเดินเข้ามา “สกุลซูนับเป็นตัวอะไร! ยังไม่ต้องพูดว่าผู้ชายในบ้านพวกเจ้าล้วนตายทั้งหมดแล้ว ต่อให้ยังมีชีวิตอยู่ ยามอยู่ต่อหน้านายท่านของข้า ก็ต้องยอมทิ้งศักดิ์ศรี!”หว่างคิ้วของซูเฟิ่งหลิงสะท้อนไอโทสะตู้เหวินยวนหยามเกียรติตน นางสามารถทนได้!แต่บ่าวรับใช้คนหนึ่งของตู้เหวิ

สายตาหลี่หลงหลินกวาดมองขุนนางทั้งหมด ยิ้มเย็นทีหนึ่ง “ใครต่างก็รู้ พวกเจ้าเป็นพวกเดียวกับตู้เหวินยวน? คำพูดของพวกเจ้า ข้าไม่เชื่อแม้คำเดียว!”หลี่หลงหลินหมุนตัว หันหน้าเข้าหาทหารพ่ายศึกสกุลซู ถามเสียงเข้ม “พวกเจ้าล้วนอยู่ที่นี่ พูดความจริงออกมา!”ทหารพ่ายศึกตัวสั่น สีหน้าตกตะลึงพรึงเพริดตู้เหวินยวนและขุนนางใหญ่เหล่านั้น ล้วนเป็นคนใหญ่คนโต!ตนเองอยู่ต่อหน้าพวกเขา เป็นเพียงมดก็มิปาน!เดิมทีที่นี่ก็ไม่มีที่ให้ตนเองพูด!องค์ชายเก้าถึงขั้นให้พวกตนมดเหล่านี้ออกเสียง?เหล่าทหารรวบรวมความกล้า ตะโกนเสียงดัง “พวกเราเห็นเองกับตา! เป็นพ่อบ้านเฒ่าคนนั้นโจมตีผู้แทนพระองค์!”“ใช่แล้ว! เป็นเขาโจมตีผู้แทนพระองค์ ต้องการแย่งกระบี่อาญาสิทธิ์!”“โหดเหี้ยมอำมหิตเพียงนี้ ตายไปก็สมควรแล้ว!”ตู้เหวินยวนตกตะลึงหน้าถอดสี จ้องหลี่หลงหลินสายตาวาวโรจน์ “ท่าน...ท่านถึงขั้นขวัญกล้าปลุกระดมราษฎร์ กลับดำเป็นขาว?”หลี่หลงหลินยิ้มเย็น “ก็เหมือนกันนั่นล่ะ!”เจ้าตู้เหวินยวนสามารถกลับดำเป็นขาว ใส่ร้ายคนอื่นได้หรือว่าข้าทำไม่ได้?นี่เรียกว่าใช้วิธีของผู้อื่นโจมตีผู้อื่น!กรรมที่เจ้าทำไว้ เมื่อถึงเวลาเจ้าก็ร

ทุกคนล้วนมีสายตาตกตะลึง มือหลี่หลงหลินถือวิหคมังกรแห่งต้าเซี่ย เดินเนิบนาบเข้าไปทาง “ศพ” ของพ่อบ้านเฒ่ากระบี่อาญาสิทธิ์อยู่ในมือ ดุจโอรสสวรรค์เสด็จมาด้วยพระองค์เอง ใครยังกล้าขวาง?กลุ่มคนแตกกระจายไปคนละทิศละทาง อยู่ห่างจากหลี่หลงหลินหลี่หลงหลินขยับขึ้นไปข้างหน้า ก้มมองพ่อบ้านเฒ่าที่ล้มอยู่บนพื้น ไม่ขยับเขยื้อน น้ำลายฟูมปาก ยิ้มเย็นพลางพูด “อุบายเล็กๆ น้อยๆ นี้ สามารถหลอกเด็กโง่ซูเฟิ่งหลิงคนนี้ได้ แต่หลอกข้าไม่ได้!”“ข้านับถึงสาม!”“หากเจ้าไม่ลุกขึ้น ก็ไม่ใช่กลสับเปลี่ยนคนเป็นแล้ว แต่เป็นกลสับเปลี่ยนคนตาย!”พ่อบ้านเฒ่ายังนอนเหยียดตัวดังเดิม ไม่ขยับเขยื้อน มิต่างจากคนตาย“สาม!”หลี่หลงหลินเพียงนับเลขหนึ่งครั้ง กระบี่ยาวในมือก็แทงลงบนต้นขาของพ่อบ้านเฒ่า!ซี้ด...พ่อบ้านเฒ่าคล้ายถูกไฟฟ้าแล่นผ่านก็มิปาน กระโดดลุกขึ้นจากพื้น ปิดต้นขาที่เลือดกำลังไหล ร้องตะโกน “ท่าน...ท่านไม่มีสัจจะ!”เขากัดฟัน เตรียมตัวรับความเจ็บปวดไว้ดีแล้วกลับคิดไม่ถึง หลี่หลงหลินนับเพียงหนึ่งจำนวน จู่ๆ ก็ลงมืออย่างกะทันหัน ทำให้ตนเองรับมือไม่ทันหลี่หลงหลินไม่ทำแม้แต่มองพ่อบ้านเฒ่า สายตาตกลงบนตัวตู้เหวินย