LOGINShare
บทที่ 198
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 199
ทุกคนล้วนมีสายตาตกตะลึง มือหลี่หลงหลินถือวิหคมังกรแห่งต้าเซี่ย เดินเนิบนาบเข้าไปทาง “ศพ” ของพ่อบ้านเฒ่ากระบี่อาญาสิทธิ์อยู่ในมือ ดุจโอรสสวรรค์เสด็จมาด้วยพระองค์เอง ใครยังกล้าขวาง?กลุ่มคนแตกกระจายไปคนละทิศละทาง อยู่ห่างจากหลี่หลงหลินหลี่หลงหลินขยับขึ้นไปข้างหน้า ก้มมองพ่อบ้านเฒ่าที่ล้มอยู่บนพื้น ไม่ขยับเขยื้อน น้ำลายฟูมปาก ยิ้มเย็นพลางพูด “อุบายเล็กๆ น้อยๆ นี้ สามารถหลอกเด็กโง่ซูเฟิ่งหลิงคนนี้ได้ แต่หลอกข้าไม่ได้!”“ข้านับถึงสาม!”“หากเจ้าไม่ลุกขึ้น ก็ไม่ใช่กลสับเปลี่ยนคนเป็นแล้ว แต่เป็นกลสับเปลี่ยนคนตาย!”พ่อบ้านเฒ่ายังนอนเหยียดตัวดังเดิม ไม่ขยับเขยื้อน มิต่างจากคนตาย“สาม!”หลี่หลงหลินเพียงนับเลขหนึ่งครั้ง กระบี่ยาวในมือก็แทงลงบนต้นขาของพ่อบ้านเฒ่า!ซี้ด...พ่อบ้านเฒ่าคล้ายถูกไฟฟ้าแล่นผ่านก็มิปาน กระโดดลุกขึ้นจากพื้น ปิดต้นขาที่เลือดกำลังไหล ร้องตะโกน “ท่าน...ท่านไม่มีสัจจะ!”เขากัดฟัน เตรียมตัวรับความเจ็บปวดไว้ดีแล้วกลับคิดไม่ถึง หลี่หลงหลินนับเพียงหนึ่งจำนวน จู่ๆ ก็ลงมืออย่างกะทันหัน ทำให้ตนเองรับมือไม่ทันหลี่หลงหลินไม่ทำแม้แต่มองพ่อบ้านเฒ่า สายตาตกลงบนตัวตู้เหวินย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 200
องค์ชายสี่หลี่จือเป็นคนหยิ่งทะนงมากคนหนึ่งเขาสะบัดมือนางตู้ออก เดินขึ้นไปข้างหน้าเพียงลำพัง รักษาความน่าเกรงขามขององค์ชายเอือมระอา บาดแผลสี่สิบไม้โบยหนักมากเกินไป จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่หายดี ฝีเท้าของเขาตุปัดตุเป๋ กะโผลกกะเผลก เห็นได้ชัดว่าน่าขันอยู่บ้าง“เจ้าเก้า!”“เจ้าคนสารเลว!”องค์ชายสี่ได้รับสายตาสงสารของเหล่าขุนนางใหญ่ ไอแค้นเกิดขึ้นภายในใจ ดุจเพลิงโทสะกำลังแผดเผาทั้งหมดล้วนต้องตำหนิหลี่หลงหลิน!ทำร้ายตนเองจนกลายเป็นเช่นนี้จากองค์ชาย กลายเป็นตัวตลก ความน่าเกรงขามหมดสิ้น!“ล้างแค้น!”“ข้าจะต้องล้างแค้น!”หลังองค์ชายสี่เดินเข้าใกล้ มองเห็นเงาร่างของหลี่หลงหลินแล้ว ดวงตาแดงก่ำอย่างอดไม่ได้ มือกำหมัดแน่น เส้นเลือดบนหน้าผากกระตุกริก!เผชิญหน้ากับศัตรู ตาแดงก่ำมากเป็นพิเศษ!องค์ชายสี่อยากถลันขึ้นไป กัดคอหลี่หลงหลินให้ขาดในคำเดียว!แต่ เขาไม่กล้า!มิใช่เพราะไม่มีฝีมือ!ตลกหรือไร!เขาฝึกยุทธ์มาตั้งแต่เด็ก ขี่ม้ายิงธนูไม่มีสิ่งใดไม่เชี่ยวชาญ โดยเฉพาะวิชาต่อสู้ในระยะประชิด!หลี่หลงหลินนับเป็นตัวอะไรตั้งแต่หัวจรดเท้าเป็นตัวไร้ประโยชน์คนหนึ่ง!องค์ชายสี่มั่นใจในตนเ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 201
ถ้าไม่มีองค์ชายสี่!ตู้เหวินยวนหัวหน้าขุนนางทั้งหลายเหล่านี้ก็ไม่มีค่าอะไรเลย!ตู้เหวินยวนเป็นเจ้าวางแผน ย่อมเข้าใจเหตุผลนี้ดี ด้วยเหตุนี้เองเขาถึงได้ยกตู้ซื่อลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของตนให้แต่งงานกับองค์ชายสี่ที่อาจได้เป็นรัชทายาทในอนาคตหากองค์ชายสี่มีโอกาสได้ขึ้นครองบัลลังก์เป็นฮ่องเต้เช่นนั้นตู้ซื่อก็จะได้เป็นฮองเฮาตู้เหวินยวนจะได้เป็นพ่อตาฮ่องเต้!อำนาจของเขาก็จะก้าวหน้ายิ่งกว่าตอนนี้แน่นอน!ดังนั้นตู้เหวินยวนจึงเคารพองค์ชายสี่มาโดยตลอดโดยเฉพาะต่อหน้าขุนนางอาวุโส เขาให้เกียรติองค์ชายสี่มาก!หลี่จือเหลือบมองตู้เหวินยวนและบรรดาขุนนางอาวุโส รอยยิ้มเย้ยหยันก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากเจ้าเก้า!ในราชสำนัก ขุนนางทั้งหมดต่างก็ยืนอยู่ข้างข้า!เจ้าจะเอาอะไรมาสู้กับข้า?หลังจากที่ข้าขึ้นครองบัลลังก์ ข้าจะออกราชโองการประทานความตายให้เจ้าเป็นคนแรก!ส่วนแม่ที่ให้กำเนิด ข้าก็จะสั่งฝังไปพร้อมกับเสด็จพ่อ!หลี่หลงหลินยกยิ้มเล็กน้อย ทักทายหลี่จือ “พี่สี่! เรือนหลังนั้น อยู่สบายมากหรือ?”ม่านตาของหลี่จือหดเล็กลงทันที ความเดือดดาลพลันทวีคูณขึ้น!พูดอะไรไม่พูดดันพูดสิ่งที่ไม่ควรพูด?เจ้าเ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 202
หลี่จือเงยหน้าขึ้น แล้วกล่าวด้วยเสียงเคร่งขรึม “น้องชาย? ข้าขอบอกเจ้าตามตรง! ตั้งแต่วันที่ข้ารู้ความแล้ว ข้าก็ไม่เคยถือว่าเจ้าเป็นน้องชายเลย! เจ้าพูดถูก ราชวงศ์มันไร้ความปรานีที่สุด!”“น่าเสียดายที่เจ้าเข้าใจความจริงนี้ช้าไป!”“คนที่รู้จักดูทิศทางจะรีบคุกเข่าขอโทษ!” “ข้าจะพิจารณาไว้ชีวิตของเจ้าได้!”ต่อให้จะเป็นเวลานี้ หลี่จือยังคงหยิ่งผยองในความเห็นของเขา หลี่หลงหลินไม่มีคุณสมบัติที่จะเรียกว่าน้องชายกับตัวเอง!ตนอยากเป็นฮ่องเต้!เจ้าเก้าก็เหมือนกับคนทั่วไปที่ไม่ได้ต่างอะไรจากผงธุลีที่อยู่ใต้เท้าของตน!รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของหลี่หลงหลิน “ดีมาก!”หลี่จือผงะก่อนจะเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ “ดีอะไร?”หลี่หลงหลินพูดอย่างเย็นชา “ในเมื่อท่านไม่เคยถือว่าข้าเป็นน้องชาย เช่นนั้นนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป พวกเราถือว่าตัดขาดกันโดยสมบูรณ์ ถือว่าเป็นเพียงคนแปลกหน้า! หากวันหนึ่งพวกเราต่อสู้กันและต้องใช้สงครามแก้ปัญหา ข้าจะไม่มีทางออมมือเป็นอันขาด”หลี่จือตะลึงงัน แล้วพูดด้วยความโกรธ “น้องเก้า เจ้า...”หลี่หลงหลินมีสีหน้าเย็นชา “น้องเก้า ชื่อนี้ เจ้าไม่คู่ควรจะเรียก! นับแต่นี้ไป เรียกข้าว่าองค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 203
หลี่จือแจกแจงเหตุการณ์ตายมากมายออกมาในคราวเดียวแต่ละอย่างนั้นน่าตกใจและยากจะป้องกัน!ที่สำคัญวิธีการตายเหล่านี้ หลี่จือไม่ได้พูดขึ้นมาลอยๆ เท่านั้นหลังจากที่ฮ่องเต้หวู่ขึ้นครองบัลลังก์ เหล่าสนมในวังหลังก็เกิดอุบัติเหตุมากมาย และอุบัตินั้นก็เหมือนกับที่หลี่จือพูดทุกอย่าง!“หรือว่า...”หลี่หลงหลินหายใจเข้า แล้วมองหลี่จือด้วยความประหลาดใจอุบัติเหตุทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวังหลังหลายปีมานี้ ล้วนเป็นฝีมือของหลี่จือหรือ?ไม่สิ!อุบัติเหตุที่เหล่าสนมประสบอยู่บ่อยครั้งส่วนใหญ่เกิดขึ้นมาร่วมสิบปีแล้วในเวลานั้น หลี่จือยังเด็กอยู่ อย่างไรก็ร้ายกาจเช่นนี้ไม่ได้ และไม่มีทางมีความสามารถมากมายเช่นนั้นได้ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ใช่หลี่จือแต่คือแม่แท้ๆ ของเขาฉินกุ้ยเฟย!สตรีชั่วร้ายใจยักษ์ใจมารผู้นี้ ใช้วิธีที่น่ารังเกียจ และสองมือของนางก็เปื้อนเลือดคนมาไม่น้อย ถึงได้ก้าวขึ้นตำแหน่งกุ้ยเฟยได้!แม่เป็นอย่างไร ลูกก็เป็นเช่นนั้น!มิน่าล่ะ เจ้าสี่และเจ้าหก สองพี่น้องคู่นี้ถึงได้ใจคอโหดเหี้ยมขนาดนี้!ที่แท้สาเหตุก็มาจากฉินกุ้ยเฟย!ตอนนี้ ฉินกุ้ยเฟยอิจฉาริษยาหลินกุ้ยเฟยแม่ของตนเพราะเรื่องตำหนักฉ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 204
แต่ในความจริงแล้วหลี่หลงหลินและเว่ยซวินติดต่อกันเพียงเล็กน้อยหลี่หลงหลินไม่สามารถเรียกว่าเป็นคนของกลุ่มขันทีได้อีกอย่างหลี่หลงหลินยังหลอกเว่ยซวินอยู่หลายครั้ง แทนที่จะบอกว่าพวกเขาสองคนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ควรจะบอกว่ามีความแค้นต่อกันดีกว่า!ทว่าเป็นไปไม่ได้ที่หลี่จือจะรู้รายละเอียดเหล่านี้หลี่หลงหลินใช้วิธีเอาสุนัขจิ้งจอกมาแอบอ้างบารมีเสือ ใช้ชื่อของเว่ยซวินทำให้หลี่จือหวาดกลัว ให้เขาและฉินกุ้ยเฟยที่อยู่เบื้องหลังไม่กล้าทำอะไรหุนหันพลันแล่น!กลยุทธ์ของหลี่หลงหลินถือว่าสำเร็จมากหลี่จือตกใจจนสีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวในหัวของเขาพลันปรากฏใบหน้าซีดขาวของท่านแม่ที่ตายอย่างอนาถผุดขึ้นมา!ชั่วขณะนั้น ในใจของหลี่จือเกิดแรงกระตุ้นอยากคุกเข่าต่อหน้าหลี่หลงหลิน อยากขอร้องให้เขาอย่าทำร้ายแม่ของตน! “องค์ชายสี่!”ตู้เหวินยวนสังเกตเห็นความผิดปกติของหลี่จือ จึงก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อพยุงเขา “อย่าไปเชื่อคำโกหกของหลี่หลงหลิน! แม่ของท่านเป็นกุ้ยเฟย ในวังหลัง สถานะของนางเป็นรองแค่ไทเฮาและฮองเฮาเท่านั้น...”“ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเว่ยซวินที่เป็นเพียงขุนนางจะกล้าทำอะไรฉินกุ้ยเ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 205
ตู้เหวินยวนเดือดดาลอย่างหนัก ความโกรธปะทุขึ้น แทบจะเป็นลมไปแล้วองค์ชายสี่เป็นคนไร้ประโยชน์ มีเพียงแค่นี้เท่านั้น!ฉินกุ้ยเฟยก็เช่นกัน!ไม่มีความฉลาดเลยแม้แต่น้อย ไม่รู้จักมองสถานการณ์โดยรวม!ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้ ก็ยังไปมีปัญหากับฮ่องเต้?แขนที่อ่อนแอจะสามารถบิดขาใหญ่ได้อย่างไร?วุ่นวายจนสุดท้ายฮ่องเต้เดือดดาล ต้องการจับเจ้าเข้าตำหนักเย็น!คราวนี้จะจัดการอย่างไร?ต้องรู้ว่าสิ่งที่เจ้าทำลายนั้น ไม่เพียงแต่เป็นเส้นทางของตนเอง!แต่ยังเป็นการตัดเส้นทางขององค์ชายสี่ด้วย!ยังคิดว่าเขาจะเป็นรัชทายาทได้อยู่หรือไม่?เป็นได้กับผีน่ะสิ!ตู้ซื่อก็เริ่มกังวล รีบจับแขนเสื้อของตู้เหวินยวนแล้วกล่าวว่า “ท่านพ่อ ตอนนี้ควรทำอย่างไรดี?”ตู้เหวินยวนสะบัดแขนเสื้อแล้วพูดว่า “ยังไม่รีบหามองค์ชายสี่กลับไปอีก เดี๋ยวก็อับอายขายขี้หน้าคนอื่น... ส่วนฉินกุ้ยเฟย ตอนนี้ทำได้แค่ค่อยๆ คิดแผนไปก่อน...”องค์ชายสี่หมดสติไปแล้ว ตู้เหวินยวนสั่งให้คนหามเขาออกไปขุนนางอาวุโสที่เหลือไม่มีข้อแนะนำอันใด จึงพากันแยกย้ายทันทีด้านหน้าเขาทิศประจิมที่เดิมทีวุ่นวาย เพียงชั่วครู่ก็ว่างเปล่า และกลับคืนสู่ความเงี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 206
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนซูเฟิ่งหลิงถึงได้ผลักหลี่หลงหลินออกไป กล่าวด้วยใบหน้าแดงเรื่อ “องค์ชายเก้า ที่นี่เป็นที่รกร้างนะ เจ้าไม่กลัวว่าจะมีคนมาเห็นหรือ?”หลี่หลงหลินมองไปที่ใบหน้างดงามของซูเฟิ่งหลิง ก่อนจะกล่าวด้วยรอยยิ้ม “บนถนนคนพลุกพล่าน เจ้ายังไม่กลัว! พื้นที่รกร้างเช่นนี้เจ้ากลับกลัว...”ซูเฟิ่งหลิงกล่าวด้วยใบหน้าแดงเรื่ออย่างเขินอาย “จะเหมือนกันได้อย่างไร? บนถนนพลุกพล่านเช่นนั้น ไม่มีใครรู้จักข้า! แต่ที่นี่เป็นที่ตั้งค่ายทหารพ่ายศึก ถ้าเกิดว่าพวกเขาเห็น...”ขณะนี้ ซูเฟิ่งหลิงได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักเป็นพักๆ ดังมาจากด้านหลังนางหันหน้าไปมอง ก็เห็นพวกทหารพ่ายศึกหลายคนหนีออกมาจากพุ่มหญ้าพร้อมกับปิดตาเอาไว้ “พวกเราไม่เห็นอะไรทั้งนั้น...ไม่เห็น...”“น่าอายชะมัดเลย! ต่อไปข้าจะใช้ชีวิตอย่างไรล่ะ!”ซูเฟิ่งหลิงยกมือทั้งสองข้างปิดหน้าที่ร้อนผ่าวของตน แล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว!หลี่หลงหลินมองแผ่นหลังของซูเฟิ่งหลิง มุมปากก็เผยรอยยิ้มออกมาหลังเขากลับมาจากเรือนตากอากาศเขาทิศประจิม ไม่นานนัก ซูเฟิ่งหลิงก็กลับไปที่ค่ายทหารใบหน้าของนางเคร่งขรึม ดูท่าไม่มีความสุขเมื่อเห็นทหารรวมตัวกั
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 996
วันขึ้นปีใหม่ ตามธรรมเนียมแล้ว ฮ่องเต้ต้องทำพิธีบวงสรวงต่อสวรรค์ เพื่อขอพรให้พืชผลอุดมสมบูรณ์ ฮ่องเต้หวู่ตื่นแต่เช้า อาบน้ำแต่งตัว “ฝ่าบาท...” “เกิดเรื่องใหญ่แล้วพ่ะย่ะค่ะ!” เว่ยซวินเดินก้าวย่างเล็กๆ เข้ามาอย่างเร่งรีบ ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้ว ไม่พอใจ “วันปีใหม่แท้ๆ เช้าตรู่ก็มีเรื่องอัปมงคลเช่นนี้แล้ว!” เว่ยซวินรีบตบหน้าตัวเองหลายครั้ง “บ่าวปากเสียเอง! แต่ฝ่าบาท เกิดเรื่องใหญ่จริงๆ!” ฮ่องเต้หวู่เอ่ยเสียงเย็น “เกิดอะไรขึ้น? ว่ามาเถิด” เว่ยซวินลดเสียงลง “เมื่อคืนวาน ในคุกหลวงใต้ดินเกิดคดีมีผู้เสียชีวิต ซ่งชิงหลวนเขา...เขา...เขาผูกคอตาย!” “อะไรนะ?” สีหน้าของฮ่องเต้หวู่เปลี่ยนไปอย่างมาก ขาวซีดราวกับกระดาษ เดิมทีพระองค์คิดว่าเว่ยซวินคงจะตกใจเกินเหตุ แต่ไม่คิดว่า... จะเกิดเรื่องใหญ่จริงๆ! ซ่งชิงหลวนตายในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้! ฆ่าตัวตาย? หรือถูกฆาตกรรม? ไม่ว่าเขาจะตายอย่างไร เรื่องนี้ก็ยุ่งยากแล้ว! “พวกเจ้าทำอะไรกัน!” ฮ่องเต้หวู่โกรธมาก จึงเอ่ยตำหนิเสียงดัง “คุกหลวงอยู่ในความรับผิดชอบขององครักษ์เสื้อแพร! พวกเจ้าดูแลคนเป็นไม่ได้ จะเอาโทษอย่างไร?” ตุบ! เ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 995
น้ำตาของซ่งชิงหลวนไหลอาบแก้ม เขารีบพุ่งเข้าไปกอดขาของหลี่เทียนฉี่ ร้องไห้ฟูมฟาย “องค์ชายใหญ่ ที่แท้ก็เป็นพระองค์! ข้าขอร้องพระองค์ ช่วยพาข้าออกไปที!” “ที่นี่มันไม่ใช่ที่สำหรับคนอยู่!” “ขอเพียงพระองค์ช่วยข้าออกไป ข้าจะเป็นวัวเป็นม้ารับใช้พระองค์” เดิมที ซ่งชิงหลวนยังคงหยิ่งผยอง คิดจะประท้วงด้วยการอดอาหาร เพื่อบีบให้ฮ่องเต้หวู่ปล่อยตัวตนเองออกไป จนกระทั่งเขาได้เห็นบทความที่ใส่ร้ายเขาในหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ย จึงกระอักเลือดด้วยความโกรธ และตระหนักได้ว่า ตัวเขาเองไม่ได้สำคัญในสายพระเนตรของฮ่องเต้หวู่เลย! แม้แต่มดปลวกยังดิ้นรนเพื่อมีชีวิต แล้วมนุษย์เล่า? หลังจากซ่งชิงหลวนยอมรับความจริง เขาก็ล้มเลิกความคิดโง่ๆ ที่จะอดอาหาร ตอนนี้ เขาแค่อยากมีชีวิตรอด พยายามอย่างหนักเพื่อเอาชีวิตรอด ออกไปจากคุกหลวงใต้ดินที่เส็งเคร็งแห่งนี้ หลี่เทียนฉี่ก้มลงไป กระซิบกับซ่งชิงหลวน “บัณฑิตซ่ง ข้ามาพบเจ้าตามคำสั่งของอาจารย์!” ซ่งชิงหลวนตกใจ ใบหน้าเผยรอยยินดี “อาจารย์ของฮ่องเต้งั้นหรือ? ข้ากับอาจารย์ของฮ่องเต้เป็นสหายสนิท! เขามีปัญญาเฉียบแหลม ต้องมีวิธีช่วยข้าออกไปแน่! พระองค์รีบบอกข้ามาเร็
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 994
“รองลงมา...” เสิ่นชิงโจวครุ่นคิด แล้วพูดต่อ “ตอนนี้หลี่หลงหลินเป็นรัชทายาท ได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้หวู่ หากเขาเป็นอะไรไป ฮ่องเต้หวู่ไม่มีทางปล่อยเรื่องนี้ไปแน่!” “เมื่อถึงตอนนั้น เกรงว่าเรื่องวุ่นวายนี้ คงใหญ่กว่าฟ้าเสียอีก!” ร่างของหลี่เทียนฉี่สั่นสะท้าน ครั้งที่แล้ว หลี่หลงหลินถูกลอบสังหารบาดเจ็บ ฮ่องเต้หวู่ก็ทรงกริ้วมาก พลิกแผ่นดินตามหาคนร้าย! หากหลี่หลงหลินตายไป ด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้งของฮ่องเต้หวู่ ไม่อาจรับประกันได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เสิ่นชิงโจวพูดต่อ “สาม นี่คือสิ่งที่สำคัญที่สุด หลี่หลงหลินเจ้าเด็กนั่นเจ้าเล่ห์เพทุบาย! แม้ว่าฮ่องเต้หวู่จะสืบสวนคดีทุจริตในการสอบขุนนาง ก็ทรงให้องครักษ์เสื้อแพรเป็นคนสืบ” “ต่อให้พวกเราฆ่าหลี่หลงหลินได้ ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้!” “สรุปแล้ว ห้ามแตะต้องหลี่หลงหลิน!” หลี่เทียนฉี่ขมวดคิ้วแน่น ด้วยความไม่พอใจ “หรือว่า... พวกเราได้แต่มองดูหลี่หลงหลินทำตามอำเภอใจ ไม่มีทางจัดการเขาได้เลยหรือ?” “ไม่!” มุมปากของเสิ่นชิงโจวยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ข้ามีวิธีที่จะผ่านพ้นวิกฤตินี้ไปได้ แถมยังทำให้หลี่หลงหลินตกอยู่ในหาย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 993
ส่วนลั่วอวี้จู๋นางเพียงยิ้มเบาๆ “องค์รัชทายาท โลกในฝันของพระองค์ ผู้คนต้องมีความสุขมากแน่ๆ” หลี่หลงหลินไม่ตอบ เพียงแย้มยิ้ม มีความสุขหรือ? ก็อาจจะใช่ คนในแต่ละยุคสมัยล้วนมีเรื่องทุกข์ใจต่างกัน ความสุขเป็นเรื่องของมุมมอง การได้กินอิ่มย่อมมีความสุขกว่าการอดอยาก... ... ณ คุกหลวง หลี่เทียนฉี่เดินฝ่าพายุหิมะเข้ามา เสิ่นชิงโจวที่หลับสนิท ตื่นขึ้นเพราะเสียงฝีเท้า “ท่านเองหรือ!” “ทำให้ข้าตกใจหมด!” เสิ่นชิงโจวปาดเหงื่อเย็นบนหน้าผาก หัวใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาเพิ่งฝันร้ายว่า หลี่หลงหลินนำคนบุกเข้ามาในคุกหลวง และฆ่าเขาตาย หลังจากจิบชา เสิ่นชิงโจวจึงสงบสติอารมณ์ลงได้ เขาหันไปมองหลี่เทียนฉี่ “ดึกดื่นป่านนี้ พระองค์รีบร้อนมาทำอะไร?” หลี่เทียนฉี่เอ่ยอย่างร้อนรน “อาจารย์ แย่แล้ว! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!” เสิ่นชิงโจวใจหายวาบ “เรื่องใหญ่? เรื่องอะไร?” หลี่เทียนฉี่เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงชมดอกไม้ร้อยบุปผาให้เสิ่นชิงโจวฟังโดยละเอียด หลังจากฟังจบ สีหน้าของเสิ่นชิงโจวก็ดูแย่มาก อะไรกัน? หลี่หลงหลินสามารถทำให้ดอกไม้นานาพันธุ์เบ่งบานในฤดูหนาวได้?
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 992
“เสด็จแม่” หลี่หลงหลินโค้งคำนับให้ฮองเฮาหลิน “ฟ้ามืดแล้ว พระองค์รีบกลับไปพักผ่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ” ฮองเฮาหลินพยักหน้าเล็กน้อย ทว่ายังคงลังเลที่จะเอ่ยปาก หลี่หลงหลินขึ้นรถม้าพร้อมกับคนในตระกูลซู เพื่อออกจากวังกลับไปยังจวนสกุลซู ภายในรถม้า แม่ทัพผู้เฒ่าซูอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “รัชทายาท เหตุใดพระองค์ถึงทำเช่นนี้? กลุ่มข้าราชการเต็มใจที่จะสวามิภักดิ์ต่อพระองค์ เหตุใดพระองค์จึงปฏิเสธ?” ฟึบ! ทันใดนั้น สายตาของซูเฟิ่งหลิงและพี่สะใภ้ทั้งสี่ก็จับจ้องไปที่หลี่หลงหลิน ในใจพวกนางรู้สึกสงสัยเช่นเดียวกับแม่ทัพผู้เฒ่าซู นี่เป็นโอกาสอันดีที่จะรวบรวมกลุ่มข้าราชการไว้ในมือ เหตุใดหลี่หลงหลินถึงปฏิเสธ แถมยังพูดจาดูถูกจนทำให้กลุ่มข้าราชการขุ่นเคือง? หรือว่า... หลี่หลงหลินไม่เข้าใจ ว่าหากกลุ่มข้าราชการสวามิภักดิ์ด้วย เขาก็จะทรงครองตำแหน่งรัชทายาทได้อย่างมั่นคง ไม่มีใครสามารถสั่นคลอนได้ แผ่นดินต้าเซี่ยจะอยู่ในมือของเขา? หลี่หลงหลินสีหน้าเคร่งขรึม เขาแงนมองไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิด แล้วเอ่ยเสียงต่ำ “แผ่นดินต้าเซี่ยนี้ ผุพังเกินเยียวยานานแล้ว ข้าจะเอาไปทำอะไร?” บรรดาหญิงสาว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 991
ฮ่องเต้หวู่ปวดหัวแทบระเบิด สองมือกดขมับคลึงเค้น สมองแทบเหลวเป็นแป้งเปียก ฮ่องเต้หวู่จึงหันไปขอความช่วยเหลือจากหลี่หลงหลินอย่างจนปัญญา: “เจ้าเก้า เจ้าว่าข้าควรทำเช่นไรดี?” หลี่หลงหลินแย้มยิ้มเล็กน้อย: “เสด็จพ่อ ใกล้ค่ำแล้ว วันนี้แยกย้ายกันเพียงเท่านี้เถิด! สุขภาพของท่านสำคัญยิ่งนัก รีบกลับไปพักผ่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้หวู่ชะงัก: “แยกย้ายกันเพียงเท่านี้? แล้วคดีทุจริตของซ่งชิงหลวนเล่าจะทำเช่นไร?” หลี่หลงหลินผายมือ: “ก็ทำตามที่ควรทำ ตอนนี้เสด็จพ่อมีหน่วยองครักษ์เสื้อแพร ให้พวกเขาไปสืบสวนก็สิ้นเรื่อง! ควรจับก็จับ ควรตัดสินก็ตัดสิน ควรประหารก็ประหาร!” “การสอบคัดเลือกขุนนางเป็นเรื่องใหญ่ยิ่ง ครั้งนี้ต้องสืบสวนให้ถึงที่สุด!” ฮ่องเต้หวู่เข้าใจอย่างถ่องแท้ในทันที เมื่อก่อนข้าพึ่งพาเหล่าขุนนางมากเกินไป จึงสูญเสียอำนาจในการตัดสินใจ ทำอะไรก็ต้องคอยระแวดระวัง กระทั่งถูกริดรอนอำนาจ เป็นฮ่องเต้เช่นนี้ ช่างน่าสมเพชยิ่งนัก! แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว ข้ามีหน่วยองครักษ์เสื้อแพร ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาขุนนางพวกนี้อีกต่อไป! ข้าอยากจะสืบสวนอย่างไร ก็ทำได้ตามใจ! ดี! ฮ่องเต้หวู
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 990
ฮ่องเต้หวู่ทรงกริ้วจัดเดิมที เขาทรงคิดว่าซ่งชิงหลวนเป็นผู้มีปัญญามาก มีคุณธรรมสูงส่ง เป็นที่เคารพนับถือ คาดไม่ถึงเลยจริงๆหลายปีมานี้ ซ่งชิงหลวนสมคบกับตู้เหวินยวน ผูกขาดการสอบขุนนาง ทุจริต ฉ้อฉล ไม่รู้ว่ารีดไถทรัพย์สินจากราษฎรไปเท่าไหร่การคดโกงเงินทองนั้น จริงๆ แล้วฮ่องเต้หวู่ไม่ได้ใส่พระทัยขุนนางทั้งราชสำนัก มีใครบ้างที่ไม่รับสินบน?บัณฑิตร่ำเรียนมาสิบปี หวังจะมีชื่อเสียงโด่งดัง ก็เพื่ออะไรกัน?เพื่อทำตามความฝันและปณิธานของตนเอง?เหลวไหล!ใครบ้างที่ไม่ทำเพื่อเงินทอง?ปัญหาคือ คนดีรักทรัพย์สิน ก็ควรได้มาโดยชอบธรรมหากซ่งชิงหลวนเพียงแค่ยักยอกค่าเล่าเรียนเล็กๆ น้อยๆ นั่นก็แล้วไป!เขากลับใช้การสอบขุนนางเป็นเครื่องมือ!ช่างเกินไปแล้ว!มิน่าเล่า ในราชสำนัก ขุนนางที่ไร้ความสามารถจึงมีมากขึ้นเรื่อยๆแต่ละคนถามอะไรก็ไม่รู้เรื่อง ตีสามครั้งก็ยังไม่ปริปากให้ไปปกครองบ้านเมือง ก็ทำได้แย่มิน่าเล่า หนิงชิงโหว ผู้มีความรู้ความสามารถ ถึงได้สอบตกแม้ว่าภายหลัง หนิงชิงโหวจะสอบได้จอหงวน ก็ยังเลือกที่จะไปเป็นอาจารย์อยู่ที่เขาประจิม ไม่ยอมเข้ารับราชการแท้จริงแล้ว รากฐานของต้าเซี่ย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 989
เรื่องน่าอับอายของซ่งชิงหลวนเหล่านั้น ล้วนเป็นสิ่งที่นางกุขึ้นเองทั้งสิ้นหลักฐานของหลี่หลงหลินมาจากไหน?หรือว่าเพื่อช่วยนาง หลี่หลงหลินคิดจะปลอมแปลงหลักฐาน หลอกลวงเบื้องสูง?นี่... นี่ไม่ได้!การหลอกลวงเบื้องสูงเป็นความผิดมหันต์ต่อให้หลี่หลงหลินเป็นถึงรัชทายาท ก็ไม่อาจแบกรับไหว!ยิ่งไปกว่านั้น ฮ่องเต้หวู่กำลังทรงกริ้ว ถึงขั้นคิดจะถอดหลี่หลงหลินออกจากตำแหน่งรัชทายาทหลี่หลงหลินเสี่ยงอันตราย หากถูกฮ่องเต้หวู่จับได้ ก็คงจะถึงคราววิบัติ“องค์รัชทายาท”“อนาคตของท่านยังอีกยาวไกล เพื่อหญิงต่ำต้อยเช่นข้า เหตุใดต้องทำลายอนาคตตนเอง?”หลิ่วหรูเยียนน้ำตาไหลอาบแก้ม คิดจะเปิดเผยความจริงหลี่หลงหลินรีบส่งสัญญาณให้ซูเฟิ่งหลิง “เจ้าพาพี่สะใภ้สี่ไปด้านข้าง อย่าให้นางพูดอะไรเหลวไหล”ซูเฟิ่งหลิงจับแขนหลิ่วหรูเยียน “พี่สะใภ้สี่ ท่านอย่าพูดอะไรเลย! ที่นี่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ขององค์รัชทายาทเถิด! มีเขาอยู่ ต้องไม่มีปัญหาแน่นอน”หลิ่วหรูเยียนพยักหน้า ถอยไปด้านข้างหลี่หลงหลินเห็นดังนั้น ก็ถอนหายใจยาวเกือบไปแล้ว!เกือบจะเกิดศึกภายใน ทำลายแผนการจนหมดสิ้นหลิ่วหรูเยียนยังขาดประสบการณ์ในเรื่องให
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 988
เมื่อมีหลี่เทียนฉี่เป็นหัวหอก เหล่าขุนนางก็ดาหน้าเข้ามาผสมโรง “ฝ่าบาท พระชายารัชทายาททำเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”“กล้าขัดพระราชโองการอย่างเปิดเผย ช่างบังอาจยิ่งนัก!”“ซูเฟิ่งหลิงเป็นลูกหลานแม่ทัพ ไม่รู้ขนบธรรมเนียม รัชทายาท ท่านก็ไม่รู้หรืออย่างไร?”“ถูกแล้ว รัชทายาท! ท่านควรจะดูแลสตรีของท่านให้ดี! มิเช่นนั้นพูดมากไปก็จะเสียการ เป็นที่น่าอับอาย!”“หึๆ รัชทายาทขึ้นชื่อว่าเป็นคนกลัวเมีย เขาจะกล้าไปหือกับสตรีที่มุทะลุดุดันอย่างซูเฟิ่งหลิงหรือ? ไม่อยากอยู่แล้วหรือไร?”“คนหนึ่งกลัวเมีย อีกคนเป็นแม่เสือโคร่ง ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริงๆ!”“รัชทายาท ท่านจงดูแลแม่เสือโคร่งของท่านให้ดี อย่าปล่อยออกมาทำร้ายผู้อื่น”คำเยาะเย้ยถากถางถาโถมเข้ามาไม่หยุดซูเฟิ่งหลิงไม่สันทัดในการโต้เถียง ทั้งร้อนรนทั้งโกรธ น้ำตาคลอเบ้า แทบจะร้องไห้ออกมา “พวกเจ้า... พวกเจ้า...”“หุบปาก!”ในเวลานั้น เสียงตวาดดุจสายฟ้าฟาดก็ดังขึ้นในตำหนักฉางเล่อหลี่หลงหลินก้าวออกมา มือไพล่หลัง ท่าทางหยิ่งผยอง เอ่ยเสียงเย็น “รังแกผู้หญิง นับเป็นความสามารถอันใด? พวกท่านมีความสามารถ ก็มาโต้คารมกับข้าสักห้าร้อยยก แบบไม่มีกติกาก็ได้
