All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 171 - Chapter 180

ขุนนางระดับธรรมดาต้องทำงานหนักมาตลอดชีวิต ได้เลื่อนขั้นเป็นบรรดาศักดิ์ป๋อเจวี๋ย ก็โชคดีที่ได้ตำแหน่งใหญ่แต่ในฐานะองค์ชาย หลี่หลงหลินเกิดมาพร้อมกับคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดตามกฎของต้าเซี่ย องค์ชายจะถูกเรียกว่าป๋อเจวี๋ยเมื่อย่างเข้าสู่อายุยี่สิบปีส่วนเฟิงโหว จะต้องเข้าร่วมสนามรบด้วยตนเอง และสะสมคุณงามความดี ถึงจะสามารถทำได้!ในบรรดาองค์ชายทั้งเก้า มีเพียงองค์ชายสามคนแรกเท่านั้นที่อายุมากที่สุด และมีอำนาจในราชสำนักมากที่สุด ดังนั้นพวกเขาจึงได้รับการยกย่องให้เป็นโหวเจวี๋ยแม้แต่องค์ชายสี่หลี่จื้อก็ยังได้เป็นแค่ป๋อเจวี๋ย ไม่สามารถเติบโตไปกว่านี้ได้ฮ่องเต้หวู่ไม่เพียงแต่ต้องการคืนตำแหน่งป๋อเจวี๋ยให้เป็นเจ้าเก้าหลี่หลงหลินเท่านั้น แต่ยังต้องการแต่งตั้งให้เขาเป็นเฟิงโหวอีกด้วยรางวัลเช่นนี้เรียกได้ว่าเป็นพระมหากรุณาธิคุณของฮ่องเต้!สีหน้าของตู้เหวินหยวนเปลี่ยนไปมาก “ฝ่าบาท สิ่งนี้ขัดต่อกฎ ... “ฮ่องเต้หวู่ตรัสด้วยน้ำเสียงเย็นชา “กฎ? กฎอะไร กฎของบรรพบุรุษหรือ? เมื่อก่อนพวกเจ้าก็เอาแต่พูดว่าเจ้าเก้าไม่อาจถูกแต่งตั้งได้หากไม่มีคุณงามความดี! ตอนนี้ เจ้าเก้ามีคุณงามความดีอย่างมาก พวกเจ้

ในเวลานี้ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น “ราชโองการ! องค์ชายเก้าหลี่หลงหลินรับราชโองการ!”ทุกคนต่างก็หลีกทางให้ เห็นขันทีสวมชุดงูเหลือมเดินมา รอบๆ ก็มีทหารองครักษ์กลุ่มหนึ่งเว่ยซวินพระเก้าพันปี!บรรดาพ่อค้าต่างตกตะลึงเมื่อนึกฐานะของขันทีขึ้นมาได้พระเก้าพันปีผู้นี้เป็นคนสำคัญที่พวกเขาไม่อาจล่วงเกินได้!พระเก้าพันปีมาถ่ายทอดราชโองการด้วยตนเองเช่นนี้ ต้องเป็นเรื่องใหญ่อย่างแน่นอน!ลั่วอวี้จู๋ ซูเฟิ่งหลิงและคนอื่นๆ ในตระกูลซูต่างก็รู้สึกเวียนหัวและตกตะลึงเช่นกันเมื่อเห็นเว่ยซวินมาถ่ายทอดราชโองการแม้ว่าตระกูลซูจะเป็นตระกูลที่ได้รับการสืบทอดในต้าเซี่ยมาหลายร้อยปีต่อให้ตอนที่แม่ทัพอาวุโสซูยังมีชีวิตอยู่ ก็ยังไม่เคยเห็นราชโองการสักฉบับเดียวสำหรับเว่ยซวินพระเก้าพันปี เขาคือคนสำคัญที่ไกลเกินคว้าแต่หลังจากที่หลี่หลงหลินกลายเป็นลูกเขยของตระกูลซูแล้ว เว่ยซวินก็มาที่นี่หลายครั้ง ราชโองการมาฉบับแล้วฉบับเล่า ราวกับว่าไม่ต้องการเงินนี่คือองค์ชาย!นี่คือราชวงศ์ใช่หรือไม่?หลี่หลงหลินก้าวไปข้างหน้าทันที “หลี่หลงหลินลูกขอน้อมรับราชโองการ!”เว่ยซวินเปิดราชโองการของฮ่องเต้และอ่านเสียงดัง “ด้วยโองก

แน่นอนว่าความแตกต่างนี้มันช่างน่าตื่นเต้นจริงๆ!ซูเฟิ่งหลิงถูกหลี่หลงหลินมองเช่นนี้ก็รู้สึกเขินอายขึ้นมา ใบหน้าอันงดงามของนางก็แดงเรื่อ “เจ้ามองข้าทำไม? เจ้าไม่เคยเห็นข้ามาก่อนหรืออย่างไร?”หลี่หลงหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้าเคยเห็นแม่เสือแก่ แต่สตรีลามกเพิ่งจะเคยเห็นครั้งแรก”ซูเฟิ่งหลิงตะลึง แล้วพูดด้วยความโกรธ “เจ้าว่าใครเป็นสตรีลามก?”หลี่หลงหลินจ้องไปที่ใบหน้าอันงดงามของซูเฟิ่งหลิง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “แล้วจะใครได้อีกล่ะ? ดึกดื่นป่านนี้ไม่ยอมนอน กลับวิ่งมาที่ห้องบุรุษ ถ้าไม่ใช่สตรีลามกแล้วจะเป็นอะไรได้อีกล่ะ...” “เจ้า...”ซูเฟิ่งหลิงโกรธมากตนกว่าจะแต่งหน้าหวีผมสวมชุดสตรีเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ตนรู้สึกว่ามีเสน่ห์เย้ายวนใจ ไม่แพ้เหล่าพี่สะใภ้แต่ผลสุดท้าย เจ้าหลี่หลงหลินสุนัขตัวนี้กลับไม่ชมว่าตนสวยยังไม่พอแต่ยังบอกว่าตนเป็นสตรีลามกอีก?นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลย!ซูเฟิ่งหลิงโกรธมากและจ้องมองไปที่หลี่หลงหลิน “พูดเรื่องไร้สาระให้มันน้อยลงหน่อย ที่ข้ามาหาเจ้าตอนดึกเช่นนี้ เพราะมีเรื่องอยากจะถามเจ้า”หลี่หลงหลินยังคงยิ้มและยื่นมือไปทาง ซูเฟิ่งหลิง “ข้าตอบคำถามเจ้าได้! แต่เจ้าต้อ

ซูเฟิ่งหลิงรู้ตัวว่าตัวเองพูดผิด จึงบิดแขนหลี่หลงหลิน “ไม่ได้ เจ้าต้องชนะ! ข้าจะได้จูบเจ้า! ถ้าเจ้าแพ้ ข้า... ข้า...ข้า...”ซูเฟิ่งหลิงยิ่งพูดยิ่งสับสน ใบหน้าของนางร้อนผ่าว ก่อนจะหันหลังแล้วเดินจากไปหลี่หลงหลินดูแผ่นหลังของนาง ยกมือขึ้นสัมผัสรอยริมฝีปากบนแก้มของตน จากนั้นก็ยิ้ม “แม่เสือตัวนี้น่ารักจริงๆ...”วันต่อมาในพระราชวังต้องห้ามเว่ยซวินกำลังนำขันทีหลายคนไปคำนวณรายรับรายจ่ายของคลังราชวงศ์ไม่ใช่อะไรวันนี้เป็นวันที่ต้องจ่ายเงินเดือนให้เหล่าราชวงศ์เงินเดือนของขุนนางก็จ่ายออกจากคลังหลวงสำหรับขุนนางที่มีบรรดาศักดิ์ เงินเดือนของพวกเขาจะได้จากคลังราชวงศ์ดังนั้นฮ่องเต้หวู่จึงร้อนใจมาก สั่งให้เว่ยซวินรีบคำนวณดูว่ามีเงินเหลืออยู่ในท้องพระคลังเท่าไหร่ พอต่อการจ่ายเงินเดือนให้กับเหล่าราชวงศ์หรือไม่หลังจากที่เว่ยซวินยุ่งมาครึ่งวัน ในที่สุดเขาก็จัดการบัญชีเรียบร้อย จากนั้นก็นำไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้หวู่ “ฝ่าบาท รายรับของคลังราชวงศ์ปีนี้คือ...”ฮ่องเต้หวู่พูดอย่างไม่อดทน “ข้าไม่ฟังเรื่องนี้! เจ้าบอกข้ามาว่ามันเหลืออยู่เท่าไหร่!”เว่ยซวินกระซิบ “ทูลฝ่าบาท ไม่ถึง... หนึ่งหมื่นตำลึง

ในที่สุด ตู้เหวินหยวนก็พบว่าองค์ชายเก้าที่ดูเหมือนจะมีแต่ข้อบกพร่องผู้นี้ จริงๆ แล้วเป็นคนที่สะอาดมากหรือจะบอกว่า...เขาใสสะอาดยิ่งกว่าขุนนางในราชสำนักส่วนใหญ่เสียอีกอย่างมากที่สุด เขาก็เป็นพวกที่ชอบไปสถานที่เริงรมย์อย่างสำนักการสังคีต เพื่อดื่มเหล้า ฟังเพลง และยิ้มให้หญิงคณิกา แข่งขันแย่งชิงทำเรื่องไร้สาระกับพวกคุณชายเจ้าสำราญคนอื่นๆส่วนเรื่องทุจริตผิดกฎหมายอะไรพวกนั้น หลี่หลงหลินไม่เคยทำเลยสุดท้ายตู้เหวินหยวนก็พบสิ่งเล็กๆ จากเอกสารจำนวนมากเมื่อไม่นานมานี้ ซูเฟิ่งหลิงมักจะพาพวกทหารพ่ายศึกไปแอบตัดไม้ที่เขาทิศประจิมซูเฟิ่งหลิงเป็นคู่หมั้นของหลี่หลงหลินหลี่หลงหลินจะต้องเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังการลักลอบตัดต้นไม้ของนางตู้เหวินหยวนจึงดีใจมากเมื่อเห็นเช่นนั้น จึงรีบเรียกรวมตัวขุนนาง แล้วเข้าไปในพระราชวังด้วยกัน คุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้ฟ้องร้องหลี่หลงหลินฮ่องเต้หวู่มองตู้เหวินหยวนแล้วพูดด้วยความโกรธ “ขุนนางที่รักของข้า! เจ้าว่างเกินไปจนฟุ้งซ่านหรือไม่? เจ้าเอาเรื่องเล็กน้อยนี้มารบกวนข้าอย่างนั้นหรือ? แล้วยังสร้างสถานการณ์ให้เป็นเรื่องใหญ่เช่นนี้อีก? มันไม่น่าขำไปหน่อยหรือ?”ตู