MasukShare
บทที่ 173
Bab terkait
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 174
ร้านค้าในตลาดทิศทักษิณที่แต่เดิมไม่เคยได้รับความสนใจ ตอนนี้กลับถูกเหล่าพ่อค้าจำนวนนับไม่ถ้วนพากันแย่งซื้อ!ตั๋วเงินจำนวนมากถูกโบกอยู่ตรงหน้า ทำให้ทุกคนตะลึงจนอ้าปากค้าง!ทั่วทั้งสถานที่แห่งนั้นก็เต็มไปด้วยบรรยากาศดุเดือด!ร้านค้าที่ขายในราคาหลายหมื่นตำลึงก็ถูกแย่งซื้อจนขายหมดเกลี้ยงภายในไม่กี่นาทีนี่เป็นครั้งแรกที่ซูเฟิ่งหลิงได้เห็นเหตุการณ์ที่บ้าคลั่งเช่นนี้ ในสมองของนางก็ว่างเปล่าทันที “พวกเขาเอาเงินมากมายเช่นนี้มาจากไหนกัน...”หลี่หลงหลินยิ้มอย่างเย็นชา “เจ้าคิดว่าพวกเขาเป็นพ่อค้าธรรมดาหรือ เจ้าคิดผิดแล้ว! พวกเขาก็เหมือนกับแปดหอการค้าใหญ่ เบื้องหลังถ้าไม่ใช่ขุนนาง ก็เป็นผู้สูงศักดิ์ หรือขันที หรือราชวงศ์!” “ตั้งแต่สถาปนาต้าเซี่ยมาก็สามร้อยปีแล้ว!”“สามร้อยปีที่เจริญรุ่งเรืองและมั่งคั่ง ทองคำและเงินตรานับไม่ถ้วนไปรวมอยู่ในมือของใคร!”“ไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดา!”“แต่เป็นคนพวกนี้!” “ตอนนี้ยังเป็นเพียงเหตุการณ์เล็กน้อยเท่านั้น!”“เจ้ายังไม่เคยไปหอนางโลม ไม่รู้ว่าพวกคุณชายเสเพลเหล่านั้น เมื่ออยู่ในศึกชิงรักหักสวาทต่อหน้าหญิงคณิกา ก็ใช้เงินไปจำนวนมาก เหตุการณ์นั้นมันบ้าคลั่งยิ่งก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 175
แน่นอนว่าความแตกต่างนี้มันช่างน่าตื่นเต้นจริงๆ!ซูเฟิ่งหลิงถูกหลี่หลงหลินมองเช่นนี้ก็รู้สึกเขินอายขึ้นมา ใบหน้าอันงดงามของนางก็แดงเรื่อ “เจ้ามองข้าทำไม? เจ้าไม่เคยเห็นข้ามาก่อนหรืออย่างไร?”หลี่หลงหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้าเคยเห็นแม่เสือแก่ แต่สตรีลามกเพิ่งจะเคยเห็นครั้งแรก”ซูเฟิ่งหลิงตะลึง แล้วพูดด้วยความโกรธ “เจ้าว่าใครเป็นสตรีลามก?”หลี่หลงหลินจ้องไปที่ใบหน้าอันงดงามของซูเฟิ่งหลิง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “แล้วจะใครได้อีกล่ะ? ดึกดื่นป่านนี้ไม่ยอมนอน กลับวิ่งมาที่ห้องบุรุษ ถ้าไม่ใช่สตรีลามกแล้วจะเป็นอะไรได้อีกล่ะ...” “เจ้า...”ซูเฟิ่งหลิงโกรธมากตนกว่าจะแต่งหน้าหวีผมสวมชุดสตรีเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ตนรู้สึกว่ามีเสน่ห์เย้ายวนใจ ไม่แพ้เหล่าพี่สะใภ้แต่ผลสุดท้าย เจ้าหลี่หลงหลินสุนัขตัวนี้กลับไม่ชมว่าตนสวยยังไม่พอแต่ยังบอกว่าตนเป็นสตรีลามกอีก?นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลย!ซูเฟิ่งหลิงโกรธมากและจ้องมองไปที่หลี่หลงหลิน “พูดเรื่องไร้สาระให้มันน้อยลงหน่อย ที่ข้ามาหาเจ้าตอนดึกเช่นนี้ เพราะมีเรื่องอยากจะถามเจ้า”หลี่หลงหลินยังคงยิ้มและยื่นมือไปทาง ซูเฟิ่งหลิง “ข้าตอบคำถามเจ้าได้! แต่เจ้าต้อ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 176
หลี่หลงหลินมองใบหน้าอันงดงามของซูเฟิ่งหลิง แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มหยอกล้อ “ถ้าเจ้าคิดว่าพรุ่งนี้มันเร็วเกินไป ข้าเปลี่ยนเป็นวันอื่นได้! เดือนหน้าก็ได้...”ซูเฟิ่งหลิงส่ายหัวแล้วกล่าวอย่างตื่นเต้น “ไม่เร็วไปสักนิด! ยิ่งเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี! พรุ่งนี้กำลังเหมาะ! เช่นนั้นพวกเรามารับสมัครทหารกันก่อนดีหรือไม่?ในการสร้างกองทัพของตระกูลซูขึ้นมาใหม่ สิ่งแรกที่ต้องทำคือการรับสมัครทหารหลี่หลงหลินส่ายหัว “ไม่ต้องกังวลเรื่องการรับสมัครทหาร! พวกเรามาเลือกสถานที่ฝึกทหารกันก่อนเถอะ!”ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง แล้วเอ่ยเห็นด้วย “ใช่! สถานที่ฝึกทหารมีความสำคัญมากกว่า! แต่ที่ไหนเหมาะล่ะ?”หลี่หลงหลินยิ้มแล้วพูดว่า “ภูเขาทิศประจิมเป็นอย่างไร?”ซูเฟิ่งหลิงสะดุ้งเล็กน้อย “ภูเขาทิศประจิมอยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวง ค่อนข้างเงียบสงบ! ยิ่งไปกว่านั้น ข้าเพิ่งจะทหารที่เหลืออยู่ไปตัดต้นไม้ในภูเขาทิศประจิม ค่อนข้างคุ้นเคยกับที่นั่นดี มันเป็นสถานที่ที่เหมาะสมสำหรับฝึกทหารจริงๆ!” “แต่เกรงว่าคงจะไม่ได้...”หลี่หลงหลินเลิกคิ้ว “ทำไมไม่ได้ล่ะ?”ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยอย่างลำบากใจ “เจ้าไม่รู้อะไร แม้ว่าภูเขาทิศประจิมจ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 177
ซูเฟิ่งหลิงรู้ตัวว่าตัวเองพูดผิด จึงบิดแขนหลี่หลงหลิน “ไม่ได้ เจ้าต้องชนะ! ข้าจะได้จูบเจ้า! ถ้าเจ้าแพ้ ข้า... ข้า...ข้า...”ซูเฟิ่งหลิงยิ่งพูดยิ่งสับสน ใบหน้าของนางร้อนผ่าว ก่อนจะหันหลังแล้วเดินจากไปหลี่หลงหลินดูแผ่นหลังของนาง ยกมือขึ้นสัมผัสรอยริมฝีปากบนแก้มของตน จากนั้นก็ยิ้ม “แม่เสือตัวนี้น่ารักจริงๆ...”วันต่อมาในพระราชวังต้องห้ามเว่ยซวินกำลังนำขันทีหลายคนไปคำนวณรายรับรายจ่ายของคลังราชวงศ์ไม่ใช่อะไรวันนี้เป็นวันที่ต้องจ่ายเงินเดือนให้เหล่าราชวงศ์เงินเดือนของขุนนางก็จ่ายออกจากคลังหลวงสำหรับขุนนางที่มีบรรดาศักดิ์ เงินเดือนของพวกเขาจะได้จากคลังราชวงศ์ดังนั้นฮ่องเต้หวู่จึงร้อนใจมาก สั่งให้เว่ยซวินรีบคำนวณดูว่ามีเงินเหลืออยู่ในท้องพระคลังเท่าไหร่ พอต่อการจ่ายเงินเดือนให้กับเหล่าราชวงศ์หรือไม่หลังจากที่เว่ยซวินยุ่งมาครึ่งวัน ในที่สุดเขาก็จัดการบัญชีเรียบร้อย จากนั้นก็นำไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้หวู่ “ฝ่าบาท รายรับของคลังราชวงศ์ปีนี้คือ...”ฮ่องเต้หวู่พูดอย่างไม่อดทน “ข้าไม่ฟังเรื่องนี้! เจ้าบอกข้ามาว่ามันเหลืออยู่เท่าไหร่!”เว่ยซวินกระซิบ “ทูลฝ่าบาท ไม่ถึง... หนึ่งหมื่นตำลึง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 178
ฮ่องเต้หวู่กำลังเดือดดาล ความโกรธที่อัดอั้นเต็มเปี่ยมนี้ไร้หนทางจะระบายออก เขาอยากจะฆ่าคนเพื่อระบายความโกรธไม่ว่าคนที่พวกขุนนางต้องการฟ้องร้องเป็นใครในเมื่อเจอกับคมดาบของเขา เขาไม่ไม่มีทางปรานี!ฮ่องเต้หวู่เอามือไพล่หลังแล้วก้าวออกไปนอกประตูตำหนัก ตามที่คาดไว้ เขาเห็นตู้เหวินหยวนและกลุ่มขุนนางคุกเข่าอยู่บนพื้น “เฮอะ!” “เป็นสถานการณ์ที่ยิ่งใหญ่จริงๆ!”ดวงตาของฮ่องเต้หวู่เย็นชาลง เขาโบกมือแล้วพูดว่า “ขุนนางที่รักทั้งหลาย เกิดเรื่องอะไรขึ้น พูดมาเถอะ!”ตู้เหวินหยวนกล่าวว่า “ทูลฝ่าบาท! กระหม่อมต้องการฟ้องร้ององค์ชายเก้าหลี่หลงหลินพ่ะย่ะค่ะ!”ใบหน้าของฮ่องเต้หวู่พลันมืดมนเจ้าเก้าอีกแล้วหรือ?เมื่อไม่กี่วันก่อน ผู้ตรวจการเยว่ซานก็เพิ่งจะถูกข้าเตะตายเพราะใส่ร้ายเจ้าเก้าแต่นี่พวกเจ้าก็มากันอีกแล้ว?เจ้าเก้าไปกินข้าวบ้านของพวกเจ้าหรืออย่างไร?เหตุใดพวกเจ้าถึงได้มุ่งมั่นต้องการสังหารเขาให้ได้เช่นนี้กัน?อีกอย่างเมื่อวานนี้ข้าก็เพิ่งแต่งตั้งให้เจ้าเก้าเป็นผิงเป่ยโหววันนี้พวกเจ้าก็มารวมตัวกันฟ้องร้องเจ้าเก้านี่ไม่ใช่การตบหน้าเจ้าเก้า แต่เป็นการตบหน้าข้า!ฮ่องเต้หวู่ไม่ได
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 179
ในที่สุด ตู้เหวินหยวนก็พบว่าองค์ชายเก้าที่ดูเหมือนจะมีแต่ข้อบกพร่องผู้นี้ จริงๆ แล้วเป็นคนที่สะอาดมากหรือจะบอกว่า...เขาใสสะอาดยิ่งกว่าขุนนางในราชสำนักส่วนใหญ่เสียอีกอย่างมากที่สุด เขาก็เป็นพวกที่ชอบไปสถานที่เริงรมย์อย่างสำนักการสังคีต เพื่อดื่มเหล้า ฟังเพลง และยิ้มให้หญิงคณิกา แข่งขันแย่งชิงทำเรื่องไร้สาระกับพวกคุณชายเจ้าสำราญคนอื่นๆส่วนเรื่องทุจริตผิดกฎหมายอะไรพวกนั้น หลี่หลงหลินไม่เคยทำเลยสุดท้ายตู้เหวินหยวนก็พบสิ่งเล็กๆ จากเอกสารจำนวนมากเมื่อไม่นานมานี้ ซูเฟิ่งหลิงมักจะพาพวกทหารพ่ายศึกไปแอบตัดไม้ที่เขาทิศประจิมซูเฟิ่งหลิงเป็นคู่หมั้นของหลี่หลงหลินหลี่หลงหลินจะต้องเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังการลักลอบตัดต้นไม้ของนางตู้เหวินหยวนจึงดีใจมากเมื่อเห็นเช่นนั้น จึงรีบเรียกรวมตัวขุนนาง แล้วเข้าไปในพระราชวังด้วยกัน คุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้ฟ้องร้องหลี่หลงหลินฮ่องเต้หวู่มองตู้เหวินหยวนแล้วพูดด้วยความโกรธ “ขุนนางที่รักของข้า! เจ้าว่างเกินไปจนฟุ้งซ่านหรือไม่? เจ้าเอาเรื่องเล็กน้อยนี้มารบกวนข้าอย่างนั้นหรือ? แล้วยังสร้างสถานการณ์ให้เป็นเรื่องใหญ่เช่นนี้อีก? มันไม่น่าขำไปหน่อยหรือ?”ตู
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 180
โบยแปดสิบไม้อย่างนั้นหรือ?ฮ่องเต้หวู่ตกใจมากเมื่อได้ยินเช่นนั้นตู้เหวินหยวนเกลียดชังจนบ้าคลั่งไปแล้วหรือ?คำพูดที่เหลวไหลเช่นนี้ก็พูดออกมาได้หรือ?การโบยคืออะไร?ขุนนางหลายคนที่ได้ยินการลงโทษนี้ต่างก็หน้าเปลี่ยนสีอย่าว่าแต่แปดสิบไม้!เหล่าขุนนางในที่นี้ล้วนอ่อนแอ ตราบใดที่พวกเขาถูกโบยเพียงสิบไม้ กระดูกและร่างกายก็จะแหลกเป็นเสี่ยงๆ และตายทันที!เหตุใดองค์ชายสี่ถึงสามารถรอดชีวิตมาได้หลังจากถูกโบยไปสี่สิบไม้?ไม่เพียงเพราะเขามีร่างกายที่แข็งแกร่งเท่านั้นแต่เพราะว่าเจ้าสี่มีอำนาจในราชสำนักมาก องครักษ์ที่ลงโทษเขาแทบไม่กล้าลงมือรุนแรง ทำให้เขาหนีจากหายนะนี้ไปได้!ส่วนเจ้าเก้า ต่อให้เขาจะได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ แต่อำนาจในราชสำนักก็ไม่มี!นอกจากนี้ ตู้เหวินหยวนยังต้องติดสินบนองครักษ์ให้พวกเขาทุบตีจนตายถ้าโบยแปดสิบไม้ เกรงว่าเจ้าเก้าคงจะร่างแหลกเป็นโคลน!หากข้าต้องฆ่าเจ้าเก้าเพียงเพราะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่นการลักลอบตัดไม้บนภูเขาทิศประจิม ราษฎรทั่วใต้หล้านี้ คงจะชี้มาที่ข้าแล้วสาปแช่ง ว่าข้าโหดเหี้ยม ไม่เว้นแม้แต่ลูกชายของตัวเอง!พวกเจ้ากำลังทำให้ข้าตกลงไปในกับดักไร้มน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 181
หลี่หลงหลินเห็นตู้เหวินหยวนและกลุ่มขุนนางคุกเข่าอยู่บนพื้นเป็นกลุ่มใหญ่ดำมืดก็ต้องตกตะลึงตู้เหวินหยวนเงยหน้าขึ้น มองไปที่หลี่หลงหลิน โดยไม่ปิดบังความโกรธในดวงตาสองตาสบประสาน ประกายไฟอันดุเดือดก็ระเบิดพล่านออกมา!หลี่หลงหลินเข้าใจทันทีขุนนางพวกนี้ พุ่งเป้ามาที่ข้า!ดูเหมือนว่าตู้เหวินหยวน จะทำเรื่องบ้าบอขึ้นมาอีกแล้ว!แต่หลี่หลงหลินไม่ได้ตื่นตระหนกเลยหากตัวตรงก็ไม่กลัวเงาคด[footnoteRef:1]! [1: หากบริสุทธิ์ก็ไม่ต้องกลัวสิ่งใด] ตนเองไม่เคยทำเรื่องผิดใหญ่ผิดโตอะไร เช่นนั้นก็ไม่มีอะไรต้องกลัว!หลี่หลงหลินไม่ได้มองไปทางตู้เหวินหยวนด้วยซ้ำ เขาเดินตรงไปหาฮ่องเต้หวู่และคารวะด้วยความเคารพ “ลูกถวายบังคมเสด็จพ่อ!”ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า “เจ้าเก้า วันนี้ถึงเจ้าเข้าวังมาด้วยเหตุใด?”หลี่หลงหลินกล่าวตอบ “เพราะเงินพ่ะย่ะค่ะ...”ฮ่องเต้หวู่ได้ยินคำว่าเงินก็ปวดหัวตุบๆไม่มีขุนนางในราชสำนัก องค์ชายทั้งหลาย หรือนางสนมในวังหลังคนใด สามารถทำให้ข้ารู้สึกกังวลได้เท่าเรื่องนี้เปิดปากหุบปาก ล้วนแต่เรื่องเงิน!แต่ละคนดูคล้ายผีดูดเลือดกันไปแล้ว!ชาติที่แล้วข้าคงเป็นคนที่ชั่วร้ายมาก ก่อเหตุฆาต
Bab terbaru
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 996
วันขึ้นปีใหม่ ตามธรรมเนียมแล้ว ฮ่องเต้ต้องทำพิธีบวงสรวงต่อสวรรค์ เพื่อขอพรให้พืชผลอุดมสมบูรณ์ ฮ่องเต้หวู่ตื่นแต่เช้า อาบน้ำแต่งตัว “ฝ่าบาท...” “เกิดเรื่องใหญ่แล้วพ่ะย่ะค่ะ!” เว่ยซวินเดินก้าวย่างเล็กๆ เข้ามาอย่างเร่งรีบ ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้ว ไม่พอใจ “วันปีใหม่แท้ๆ เช้าตรู่ก็มีเรื่องอัปมงคลเช่นนี้แล้ว!” เว่ยซวินรีบตบหน้าตัวเองหลายครั้ง “บ่าวปากเสียเอง! แต่ฝ่าบาท เกิดเรื่องใหญ่จริงๆ!” ฮ่องเต้หวู่เอ่ยเสียงเย็น “เกิดอะไรขึ้น? ว่ามาเถิด” เว่ยซวินลดเสียงลง “เมื่อคืนวาน ในคุกหลวงใต้ดินเกิดคดีมีผู้เสียชีวิต ซ่งชิงหลวนเขา...เขา...เขาผูกคอตาย!” “อะไรนะ?” สีหน้าของฮ่องเต้หวู่เปลี่ยนไปอย่างมาก ขาวซีดราวกับกระดาษ เดิมทีพระองค์คิดว่าเว่ยซวินคงจะตกใจเกินเหตุ แต่ไม่คิดว่า... จะเกิดเรื่องใหญ่จริงๆ! ซ่งชิงหลวนตายในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้! ฆ่าตัวตาย? หรือถูกฆาตกรรม? ไม่ว่าเขาจะตายอย่างไร เรื่องนี้ก็ยุ่งยากแล้ว! “พวกเจ้าทำอะไรกัน!” ฮ่องเต้หวู่โกรธมาก จึงเอ่ยตำหนิเสียงดัง “คุกหลวงอยู่ในความรับผิดชอบขององครักษ์เสื้อแพร! พวกเจ้าดูแลคนเป็นไม่ได้ จะเอาโทษอย่างไร?” ตุบ! เ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 995
น้ำตาของซ่งชิงหลวนไหลอาบแก้ม เขารีบพุ่งเข้าไปกอดขาของหลี่เทียนฉี่ ร้องไห้ฟูมฟาย “องค์ชายใหญ่ ที่แท้ก็เป็นพระองค์! ข้าขอร้องพระองค์ ช่วยพาข้าออกไปที!” “ที่นี่มันไม่ใช่ที่สำหรับคนอยู่!” “ขอเพียงพระองค์ช่วยข้าออกไป ข้าจะเป็นวัวเป็นม้ารับใช้พระองค์” เดิมที ซ่งชิงหลวนยังคงหยิ่งผยอง คิดจะประท้วงด้วยการอดอาหาร เพื่อบีบให้ฮ่องเต้หวู่ปล่อยตัวตนเองออกไป จนกระทั่งเขาได้เห็นบทความที่ใส่ร้ายเขาในหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ย จึงกระอักเลือดด้วยความโกรธ และตระหนักได้ว่า ตัวเขาเองไม่ได้สำคัญในสายพระเนตรของฮ่องเต้หวู่เลย! แม้แต่มดปลวกยังดิ้นรนเพื่อมีชีวิต แล้วมนุษย์เล่า? หลังจากซ่งชิงหลวนยอมรับความจริง เขาก็ล้มเลิกความคิดโง่ๆ ที่จะอดอาหาร ตอนนี้ เขาแค่อยากมีชีวิตรอด พยายามอย่างหนักเพื่อเอาชีวิตรอด ออกไปจากคุกหลวงใต้ดินที่เส็งเคร็งแห่งนี้ หลี่เทียนฉี่ก้มลงไป กระซิบกับซ่งชิงหลวน “บัณฑิตซ่ง ข้ามาพบเจ้าตามคำสั่งของอาจารย์!” ซ่งชิงหลวนตกใจ ใบหน้าเผยรอยยินดี “อาจารย์ของฮ่องเต้งั้นหรือ? ข้ากับอาจารย์ของฮ่องเต้เป็นสหายสนิท! เขามีปัญญาเฉียบแหลม ต้องมีวิธีช่วยข้าออกไปแน่! พระองค์รีบบอกข้ามาเร็
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 994
“รองลงมา...” เสิ่นชิงโจวครุ่นคิด แล้วพูดต่อ “ตอนนี้หลี่หลงหลินเป็นรัชทายาท ได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้หวู่ หากเขาเป็นอะไรไป ฮ่องเต้หวู่ไม่มีทางปล่อยเรื่องนี้ไปแน่!” “เมื่อถึงตอนนั้น เกรงว่าเรื่องวุ่นวายนี้ คงใหญ่กว่าฟ้าเสียอีก!” ร่างของหลี่เทียนฉี่สั่นสะท้าน ครั้งที่แล้ว หลี่หลงหลินถูกลอบสังหารบาดเจ็บ ฮ่องเต้หวู่ก็ทรงกริ้วมาก พลิกแผ่นดินตามหาคนร้าย! หากหลี่หลงหลินตายไป ด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้งของฮ่องเต้หวู่ ไม่อาจรับประกันได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เสิ่นชิงโจวพูดต่อ “สาม นี่คือสิ่งที่สำคัญที่สุด หลี่หลงหลินเจ้าเด็กนั่นเจ้าเล่ห์เพทุบาย! แม้ว่าฮ่องเต้หวู่จะสืบสวนคดีทุจริตในการสอบขุนนาง ก็ทรงให้องครักษ์เสื้อแพรเป็นคนสืบ” “ต่อให้พวกเราฆ่าหลี่หลงหลินได้ ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้!” “สรุปแล้ว ห้ามแตะต้องหลี่หลงหลิน!” หลี่เทียนฉี่ขมวดคิ้วแน่น ด้วยความไม่พอใจ “หรือว่า... พวกเราได้แต่มองดูหลี่หลงหลินทำตามอำเภอใจ ไม่มีทางจัดการเขาได้เลยหรือ?” “ไม่!” มุมปากของเสิ่นชิงโจวยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ข้ามีวิธีที่จะผ่านพ้นวิกฤตินี้ไปได้ แถมยังทำให้หลี่หลงหลินตกอยู่ในหาย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 993
ส่วนลั่วอวี้จู๋นางเพียงยิ้มเบาๆ “องค์รัชทายาท โลกในฝันของพระองค์ ผู้คนต้องมีความสุขมากแน่ๆ” หลี่หลงหลินไม่ตอบ เพียงแย้มยิ้ม มีความสุขหรือ? ก็อาจจะใช่ คนในแต่ละยุคสมัยล้วนมีเรื่องทุกข์ใจต่างกัน ความสุขเป็นเรื่องของมุมมอง การได้กินอิ่มย่อมมีความสุขกว่าการอดอยาก... ... ณ คุกหลวง หลี่เทียนฉี่เดินฝ่าพายุหิมะเข้ามา เสิ่นชิงโจวที่หลับสนิท ตื่นขึ้นเพราะเสียงฝีเท้า “ท่านเองหรือ!” “ทำให้ข้าตกใจหมด!” เสิ่นชิงโจวปาดเหงื่อเย็นบนหน้าผาก หัวใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาเพิ่งฝันร้ายว่า หลี่หลงหลินนำคนบุกเข้ามาในคุกหลวง และฆ่าเขาตาย หลังจากจิบชา เสิ่นชิงโจวจึงสงบสติอารมณ์ลงได้ เขาหันไปมองหลี่เทียนฉี่ “ดึกดื่นป่านนี้ พระองค์รีบร้อนมาทำอะไร?” หลี่เทียนฉี่เอ่ยอย่างร้อนรน “อาจารย์ แย่แล้ว! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!” เสิ่นชิงโจวใจหายวาบ “เรื่องใหญ่? เรื่องอะไร?” หลี่เทียนฉี่เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงชมดอกไม้ร้อยบุปผาให้เสิ่นชิงโจวฟังโดยละเอียด หลังจากฟังจบ สีหน้าของเสิ่นชิงโจวก็ดูแย่มาก อะไรกัน? หลี่หลงหลินสามารถทำให้ดอกไม้นานาพันธุ์เบ่งบานในฤดูหนาวได้?
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 992
“เสด็จแม่” หลี่หลงหลินโค้งคำนับให้ฮองเฮาหลิน “ฟ้ามืดแล้ว พระองค์รีบกลับไปพักผ่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ” ฮองเฮาหลินพยักหน้าเล็กน้อย ทว่ายังคงลังเลที่จะเอ่ยปาก หลี่หลงหลินขึ้นรถม้าพร้อมกับคนในตระกูลซู เพื่อออกจากวังกลับไปยังจวนสกุลซู ภายในรถม้า แม่ทัพผู้เฒ่าซูอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “รัชทายาท เหตุใดพระองค์ถึงทำเช่นนี้? กลุ่มข้าราชการเต็มใจที่จะสวามิภักดิ์ต่อพระองค์ เหตุใดพระองค์จึงปฏิเสธ?” ฟึบ! ทันใดนั้น สายตาของซูเฟิ่งหลิงและพี่สะใภ้ทั้งสี่ก็จับจ้องไปที่หลี่หลงหลิน ในใจพวกนางรู้สึกสงสัยเช่นเดียวกับแม่ทัพผู้เฒ่าซู นี่เป็นโอกาสอันดีที่จะรวบรวมกลุ่มข้าราชการไว้ในมือ เหตุใดหลี่หลงหลินถึงปฏิเสธ แถมยังพูดจาดูถูกจนทำให้กลุ่มข้าราชการขุ่นเคือง? หรือว่า... หลี่หลงหลินไม่เข้าใจ ว่าหากกลุ่มข้าราชการสวามิภักดิ์ด้วย เขาก็จะทรงครองตำแหน่งรัชทายาทได้อย่างมั่นคง ไม่มีใครสามารถสั่นคลอนได้ แผ่นดินต้าเซี่ยจะอยู่ในมือของเขา? หลี่หลงหลินสีหน้าเคร่งขรึม เขาแงนมองไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิด แล้วเอ่ยเสียงต่ำ “แผ่นดินต้าเซี่ยนี้ ผุพังเกินเยียวยานานแล้ว ข้าจะเอาไปทำอะไร?” บรรดาหญิงสาว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 991
ฮ่องเต้หวู่ปวดหัวแทบระเบิด สองมือกดขมับคลึงเค้น สมองแทบเหลวเป็นแป้งเปียก ฮ่องเต้หวู่จึงหันไปขอความช่วยเหลือจากหลี่หลงหลินอย่างจนปัญญา: “เจ้าเก้า เจ้าว่าข้าควรทำเช่นไรดี?” หลี่หลงหลินแย้มยิ้มเล็กน้อย: “เสด็จพ่อ ใกล้ค่ำแล้ว วันนี้แยกย้ายกันเพียงเท่านี้เถิด! สุขภาพของท่านสำคัญยิ่งนัก รีบกลับไปพักผ่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้หวู่ชะงัก: “แยกย้ายกันเพียงเท่านี้? แล้วคดีทุจริตของซ่งชิงหลวนเล่าจะทำเช่นไร?” หลี่หลงหลินผายมือ: “ก็ทำตามที่ควรทำ ตอนนี้เสด็จพ่อมีหน่วยองครักษ์เสื้อแพร ให้พวกเขาไปสืบสวนก็สิ้นเรื่อง! ควรจับก็จับ ควรตัดสินก็ตัดสิน ควรประหารก็ประหาร!” “การสอบคัดเลือกขุนนางเป็นเรื่องใหญ่ยิ่ง ครั้งนี้ต้องสืบสวนให้ถึงที่สุด!” ฮ่องเต้หวู่เข้าใจอย่างถ่องแท้ในทันที เมื่อก่อนข้าพึ่งพาเหล่าขุนนางมากเกินไป จึงสูญเสียอำนาจในการตัดสินใจ ทำอะไรก็ต้องคอยระแวดระวัง กระทั่งถูกริดรอนอำนาจ เป็นฮ่องเต้เช่นนี้ ช่างน่าสมเพชยิ่งนัก! แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว ข้ามีหน่วยองครักษ์เสื้อแพร ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาขุนนางพวกนี้อีกต่อไป! ข้าอยากจะสืบสวนอย่างไร ก็ทำได้ตามใจ! ดี! ฮ่องเต้หวู
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 990
ฮ่องเต้หวู่ทรงกริ้วจัดเดิมที เขาทรงคิดว่าซ่งชิงหลวนเป็นผู้มีปัญญามาก มีคุณธรรมสูงส่ง เป็นที่เคารพนับถือ คาดไม่ถึงเลยจริงๆหลายปีมานี้ ซ่งชิงหลวนสมคบกับตู้เหวินยวน ผูกขาดการสอบขุนนาง ทุจริต ฉ้อฉล ไม่รู้ว่ารีดไถทรัพย์สินจากราษฎรไปเท่าไหร่การคดโกงเงินทองนั้น จริงๆ แล้วฮ่องเต้หวู่ไม่ได้ใส่พระทัยขุนนางทั้งราชสำนัก มีใครบ้างที่ไม่รับสินบน?บัณฑิตร่ำเรียนมาสิบปี หวังจะมีชื่อเสียงโด่งดัง ก็เพื่ออะไรกัน?เพื่อทำตามความฝันและปณิธานของตนเอง?เหลวไหล!ใครบ้างที่ไม่ทำเพื่อเงินทอง?ปัญหาคือ คนดีรักทรัพย์สิน ก็ควรได้มาโดยชอบธรรมหากซ่งชิงหลวนเพียงแค่ยักยอกค่าเล่าเรียนเล็กๆ น้อยๆ นั่นก็แล้วไป!เขากลับใช้การสอบขุนนางเป็นเครื่องมือ!ช่างเกินไปแล้ว!มิน่าเล่า ในราชสำนัก ขุนนางที่ไร้ความสามารถจึงมีมากขึ้นเรื่อยๆแต่ละคนถามอะไรก็ไม่รู้เรื่อง ตีสามครั้งก็ยังไม่ปริปากให้ไปปกครองบ้านเมือง ก็ทำได้แย่มิน่าเล่า หนิงชิงโหว ผู้มีความรู้ความสามารถ ถึงได้สอบตกแม้ว่าภายหลัง หนิงชิงโหวจะสอบได้จอหงวน ก็ยังเลือกที่จะไปเป็นอาจารย์อยู่ที่เขาประจิม ไม่ยอมเข้ารับราชการแท้จริงแล้ว รากฐานของต้าเซี่ย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 989
เรื่องน่าอับอายของซ่งชิงหลวนเหล่านั้น ล้วนเป็นสิ่งที่นางกุขึ้นเองทั้งสิ้นหลักฐานของหลี่หลงหลินมาจากไหน?หรือว่าเพื่อช่วยนาง หลี่หลงหลินคิดจะปลอมแปลงหลักฐาน หลอกลวงเบื้องสูง?นี่... นี่ไม่ได้!การหลอกลวงเบื้องสูงเป็นความผิดมหันต์ต่อให้หลี่หลงหลินเป็นถึงรัชทายาท ก็ไม่อาจแบกรับไหว!ยิ่งไปกว่านั้น ฮ่องเต้หวู่กำลังทรงกริ้ว ถึงขั้นคิดจะถอดหลี่หลงหลินออกจากตำแหน่งรัชทายาทหลี่หลงหลินเสี่ยงอันตราย หากถูกฮ่องเต้หวู่จับได้ ก็คงจะถึงคราววิบัติ“องค์รัชทายาท”“อนาคตของท่านยังอีกยาวไกล เพื่อหญิงต่ำต้อยเช่นข้า เหตุใดต้องทำลายอนาคตตนเอง?”หลิ่วหรูเยียนน้ำตาไหลอาบแก้ม คิดจะเปิดเผยความจริงหลี่หลงหลินรีบส่งสัญญาณให้ซูเฟิ่งหลิง “เจ้าพาพี่สะใภ้สี่ไปด้านข้าง อย่าให้นางพูดอะไรเหลวไหล”ซูเฟิ่งหลิงจับแขนหลิ่วหรูเยียน “พี่สะใภ้สี่ ท่านอย่าพูดอะไรเลย! ที่นี่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ขององค์รัชทายาทเถิด! มีเขาอยู่ ต้องไม่มีปัญหาแน่นอน”หลิ่วหรูเยียนพยักหน้า ถอยไปด้านข้างหลี่หลงหลินเห็นดังนั้น ก็ถอนหายใจยาวเกือบไปแล้ว!เกือบจะเกิดศึกภายใน ทำลายแผนการจนหมดสิ้นหลิ่วหรูเยียนยังขาดประสบการณ์ในเรื่องให
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 988
เมื่อมีหลี่เทียนฉี่เป็นหัวหอก เหล่าขุนนางก็ดาหน้าเข้ามาผสมโรง “ฝ่าบาท พระชายารัชทายาททำเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”“กล้าขัดพระราชโองการอย่างเปิดเผย ช่างบังอาจยิ่งนัก!”“ซูเฟิ่งหลิงเป็นลูกหลานแม่ทัพ ไม่รู้ขนบธรรมเนียม รัชทายาท ท่านก็ไม่รู้หรืออย่างไร?”“ถูกแล้ว รัชทายาท! ท่านควรจะดูแลสตรีของท่านให้ดี! มิเช่นนั้นพูดมากไปก็จะเสียการ เป็นที่น่าอับอาย!”“หึๆ รัชทายาทขึ้นชื่อว่าเป็นคนกลัวเมีย เขาจะกล้าไปหือกับสตรีที่มุทะลุดุดันอย่างซูเฟิ่งหลิงหรือ? ไม่อยากอยู่แล้วหรือไร?”“คนหนึ่งกลัวเมีย อีกคนเป็นแม่เสือโคร่ง ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริงๆ!”“รัชทายาท ท่านจงดูแลแม่เสือโคร่งของท่านให้ดี อย่าปล่อยออกมาทำร้ายผู้อื่น”คำเยาะเย้ยถากถางถาโถมเข้ามาไม่หยุดซูเฟิ่งหลิงไม่สันทัดในการโต้เถียง ทั้งร้อนรนทั้งโกรธ น้ำตาคลอเบ้า แทบจะร้องไห้ออกมา “พวกเจ้า... พวกเจ้า...”“หุบปาก!”ในเวลานั้น เสียงตวาดดุจสายฟ้าฟาดก็ดังขึ้นในตำหนักฉางเล่อหลี่หลงหลินก้าวออกมา มือไพล่หลัง ท่าทางหยิ่งผยอง เอ่ยเสียงเย็น “รังแกผู้หญิง นับเป็นความสามารถอันใด? พวกท่านมีความสามารถ ก็มาโต้คารมกับข้าสักห้าร้อยยก แบบไม่มีกติกาก็ได้
