All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 181 - Chapter 190

หลี่หลงหลินเห็นตู้เหวินหยวนและกลุ่มขุนนางคุกเข่าอยู่บนพื้นเป็นกลุ่มใหญ่ดำมืดก็ต้องตกตะลึงตู้เหวินหยวนเงยหน้าขึ้น มองไปที่หลี่หลงหลิน โดยไม่ปิดบังความโกรธในดวงตาสองตาสบประสาน ประกายไฟอันดุเดือดก็ระเบิดพล่านออกมา!หลี่หลงหลินเข้าใจทันทีขุนนางพวกนี้ พุ่งเป้ามาที่ข้า!ดูเหมือนว่าตู้เหวินหยวน จะทำเรื่องบ้าบอขึ้นมาอีกแล้ว!แต่หลี่หลงหลินไม่ได้ตื่นตระหนกเลยหากตัวตรงก็ไม่กลัวเงาคด[footnoteRef:1]! [1: หากบริสุทธิ์ก็ไม่ต้องกลัวสิ่งใด] ตนเองไม่เคยทำเรื่องผิดใหญ่ผิดโตอะไร เช่นนั้นก็ไม่มีอะไรต้องกลัว!หลี่หลงหลินไม่ได้มองไปทางตู้เหวินหยวนด้วยซ้ำ เขาเดินตรงไปหาฮ่องเต้หวู่และคารวะด้วยความเคารพ “ลูกถวายบังคมเสด็จพ่อ!”ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า “เจ้าเก้า วันนี้ถึงเจ้าเข้าวังมาด้วยเหตุใด?”หลี่หลงหลินกล่าวตอบ “เพราะเงินพ่ะย่ะค่ะ...”ฮ่องเต้หวู่ได้ยินคำว่าเงินก็ปวดหัวตุบๆไม่มีขุนนางในราชสำนัก องค์ชายทั้งหลาย หรือนางสนมในวังหลังคนใด สามารถทำให้ข้ารู้สึกกังวลได้เท่าเรื่องนี้เปิดปากหุบปาก ล้วนแต่เรื่องเงิน!แต่ละคนดูคล้ายผีดูดเลือดกันไปแล้ว!ชาติที่แล้วข้าคงเป็นคนที่ชั่วร้ายมาก ก่อเหตุฆาต

เรื่องเล็กที่ไม่แม้จะใหญ่เรื่องนี้ พวกเจ้ากลับรวมหัวกันมากล่าวโทษข้า?ถ้าบอกว่า ข้าตัดต้นไม้สองสามต้นในเขาประจิม ก็กำลังทำชั่วแล้วละก็แล้วพวกเจ้าเล่า?พวกเจ้าปิดล้อมที่ดินในเขาประจิม ฮุบเอามาเป็นส่วนตัว แล้วสร้างเรือนพักแสนงดงามขึ้นมาควรรับโทษใด?นี่ชัดเจนแล้วว่า อนุญาตให้ขุนนางวางเพลิง แต่ไม่ยอมให้ประชาชนก่อไฟ[footnoteRef:1]! [1: อธิบายถึง ผู้ปกครองสามารถทำทุกอย่างที่ตนต้องการได้ แต่คำพูดและการกระทำที่ถูกต้องตามกฎหมายของประชาชนนั้น ขึ้นอยู่กับข้อจำกัดทั้งหลาย] สิ่งที่ทำให้หลี่หลงหลินโกรธที่สุดคือถ้าตู้เหวินหยวนแค่อยากจะตำหนิตัวเองสักสองสามคำ กู้หน้าตัวเองกลับมาหลี่หลงหลินย่อมยอมทนให้ได้!เพราะอย่างไรเสีย หากเขาเฉียบแหลมเกินไป ถูกองค์ชายองค์อื่นเกลียดเอาได้ง่าย!ยิ่งชื่อเสียงย่ำแย่ หลี่หลงหลินก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นด้วยวิธีนี้เท่านั้น ภายใต้ชื่อเสียงที่ย่ำแย่ไม่น่าอภิรมย์ เขาจึงสามารถแกล้งเป็นหมูกินเสือ สร้างรายได้มหาศาลอย่างเงียบๆ ได้ผลลัพธ์เล่าตู้เหวินหยวนกลับขอให้เสด็จพ่อโบยเขาแปดสิบไม้!นี่มันจะเอาชีวิตเขาชัดๆ!โหดเหี้ยมนัก!“ดี ดียิ่ง...”“จะเล่นไม้นี้เช่

ใบหน้าของฮ่องเต้หวู่มืดลง จ้องมองไปที่ตู้เหวินหยวน “อะไรนะ? พวกเจ้าเอาแต่พูดว่าเขาประจิมเป็นพื้นที่ล่าสัตว์ของราชวงศ์ เจ้าเก้าแค่ตัดต้นไม้ไปสองสามต้น พวกเจ้ากลับลุกลี้ลุกลนอยู่กันไม่สุข!”“ทว่า พวกเจ้ากลับปิดล้อมที่ดินในเขาประจิม...”“เรื่องนี้เกิดขึ้นจริงหรือ?”ขิงยิ่งแก่ขิงเผ็ดความตื่นตระหนกบนใบหน้าของตู้เหวินหยวนหายไปในทันที แทนที่ด้วยความสงบ พยักหน้ารับ “พ่ะย่ะค่ะ!”เมื่อฮ่องเต้หวู่เห็นตู้เหวินหยวนสารภาพอย่างตรงไปตรงมา เขาก็โกรธขึ้นกว่าเดิม “เจ้าควรอธิบายเหตุผลที่ฟังเข้าหูให้ข้านะ!”ตู้เหวินหยวนพูดอย่างใจเย็น “องค์ชายเก้าพูดเกินจริงแล้วพ่ะย่ะค่ะ! สิ่งที่พวกกระหม่อมสร้างในเขาประจิม หาใช่เรือนพักงดงาม แต่เป็นเพียงเพิงบ้านชั่วคราวสำหรับการล่าสัตว์!”“แม้ว่าเขาประจิมจะถูกทิ้งร้างมาหลายปี แต่พวกกระหม่อมก็ยังไปที่เขาประจิมล่าสัตว์อยู่บ่อยครั้ง เพื่อเตือนตัวเองว่าอย่าลืมวิชายุทธ์อันโด่งดังของบรรพบุรุษแห่งต้าเซี่ย...”“เพราะอย่างไรเสีย ขุนเขาแห่งต้าเซี่ยนี้ ก็เป็นบรรพบุรุษที่ยึดครองมาได้!”ฮ่องเต้หวู่ได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งชื่อของเขาคือหวู่[footnoteRef:1] และสิ่

ถ้าไม่ได้เพราะเขามอบเงินสี่แสนตำลึงให้กับฮ่องเต้หวู่เขาไม่มีทางตอบตกลงอย่างง่ายดายเช่นนี้หลี่หลงหลินกลัวว่าฮ่องเต้หวู่จะเสียใจภายหลัง จึงโค้งคำนับแล้วกล่าวลา “ลูกไม่มีเรื่องอื่นแล้ว ขอทูลลา”“เดี๋ยวก่อน...”ฮ่องเต้หวู่ยื่นมือออกไปหยุดหลี่หลงหลินหัวใจของหลี่หลงหลินเต้นรัว ฮ่องเต้หวู่คิดได้เร็วขนาดนี้เลย?ฮ่องเต้หวู่ชี้ไปที่ธนบัตรเงินสี่แสนตำลึงบนโต๊ะแล้วพูดว่า “เอานี่กลับไปด้วย”หลี่หลงหลินตกตะลึงฮ่องเต้หวู่จะไม่รับเงินพวกนี้ไว้หรือ?เขานึกเสียใจขึ้นมาแล้วจริงๆ!หลี่หลงหลินฝืนยิ้มบนใบหน้า “เสด็จพ่อ เงินนี้เป็นความกตัญญูที่ลูกมีต่อท่าน...”ฮ่องเต้หวู่พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ข้าซาบซึ้งในความกตัญญูของเจ้า! แต่เงินนี้ ข้ารับไว้ไม่ได้!”หลี่หลงหลินงงงวย “เพราะเหตุใดขอรับ?”ฮ่องเต้หวู่ถอนหายใจ “มีเงินย่อมเป็นเรื่องดี! และข้าก็ขาดแคลนเงินจริงๆ! แต่เจ้าก็ได้เห็นสีหน้าของตู้เหวินยวนและเหล่าขุนนางแล้ว! เจ้าเพียงตัดต้นไม้แค่สองสามต้น พวกเขาก็เข้าแถวมาบอกว่าเรื่องยิ่งใหญ่ภัยร้าย!”“หากข้ารับเงินของเจ้ามา พวกเขาจะใส่ร้ายเจ้าอย่างไรอีก?”“พวกเขาจะแพร่งพรายเรื่องนี้ไปทั่วทิศ บอกว่าเจ้า

“ขอเพียงข้าเขียนชื่อของพวกเจ้าลงไป ไม่ว่าพวกเจ้าจะเคยทำอะไรมาก่อน หรือมีภูมิหลังครอบครัวอย่างไร ก็จะไม่ใช่ทหารปลายแถวไร้ประโยชน์อีกต่อไป แต่เป็นผู้บัญชาการทหาร!”“แต่การจะเป็นขั้นเก้าหรือขั้นหกนั้น ทุกอย่างขึ้นอยู่กับผลงานของพวกเจ้าเอง!”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้จบลง ทหารที่เหลือก็ระเบิดทันทีผู้บัญชาการทหาร!พวกเขาแม้แต่ฝันยังไม่กล้าฝันแม้ว่าแต่ละคนจะอยู่ในกองทัพมาหลายปีแล้ว ปีนออกมาจากภูเขาซากศพ ทำภารกิจทหารมานับไม่ถ้วนแต่ตำแหน่งทหารที่ว่าง ล้วนถูกขุนนางฉกฉวยเอาไปไม่ว่าพวกเขาจะทำดีมามากเพียงใด เสียเลือดมากแค่ไหน ล้วนแต่เป็นลูกล้อที่ต่ำต้อยการเป็นผู้บัญชาการทหาร ก็เหมือนควันที่ลอยขึ้นมาจากหลุมศพของบรรพบุรุษ[footnoteRef:1] [1: สิ่งที่เป็นไปไม่ได้] ส่วนตำแหน่งที่สูงกว่ารองผู้บัญชาการ อย่าเพิ่งพูดถึงชีวิตนี้ แม้แต่ชีวิตหน้าก็ยังไม่กล้าฝันถึงหากได้เป็นผู้บัญชาการทหารจริงๆ ก็จะสามารถกินอาหารรสเลิศของในวังได้ ในชีวิตนี้ไม่ต้องกังวลเรื่องที่อยู่อาศัยอีก!ชั่วครู่หนึ่ง ทหารที่เหลืออยู่ต่างปลาบปลื้ม ดวงตาของพวกเขาเป็นประกายสดใสทว่า พวกเขากลับไม่มีใครลุกขึ้นมาหลี่หลงหลินคิดว่