MasukShare
บทที่ 188
Bab terkait
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 189
“ขอเพียงข้าเขียนชื่อของพวกเจ้าลงไป ไม่ว่าพวกเจ้าจะเคยทำอะไรมาก่อน หรือมีภูมิหลังครอบครัวอย่างไร ก็จะไม่ใช่ทหารปลายแถวไร้ประโยชน์อีกต่อไป แต่เป็นผู้บัญชาการทหาร!”“แต่การจะเป็นขั้นเก้าหรือขั้นหกนั้น ทุกอย่างขึ้นอยู่กับผลงานของพวกเจ้าเอง!”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้จบลง ทหารที่เหลือก็ระเบิดทันทีผู้บัญชาการทหาร!พวกเขาแม้แต่ฝันยังไม่กล้าฝันแม้ว่าแต่ละคนจะอยู่ในกองทัพมาหลายปีแล้ว ปีนออกมาจากภูเขาซากศพ ทำภารกิจทหารมานับไม่ถ้วนแต่ตำแหน่งทหารที่ว่าง ล้วนถูกขุนนางฉกฉวยเอาไปไม่ว่าพวกเขาจะทำดีมามากเพียงใด เสียเลือดมากแค่ไหน ล้วนแต่เป็นลูกล้อที่ต่ำต้อยการเป็นผู้บัญชาการทหาร ก็เหมือนควันที่ลอยขึ้นมาจากหลุมศพของบรรพบุรุษ[footnoteRef:1] [1: สิ่งที่เป็นไปไม่ได้] ส่วนตำแหน่งที่สูงกว่ารองผู้บัญชาการ อย่าเพิ่งพูดถึงชีวิตนี้ แม้แต่ชีวิตหน้าก็ยังไม่กล้าฝันถึงหากได้เป็นผู้บัญชาการทหารจริงๆ ก็จะสามารถกินอาหารรสเลิศของในวังได้ ในชีวิตนี้ไม่ต้องกังวลเรื่องที่อยู่อาศัยอีก!ชั่วครู่หนึ่ง ทหารที่เหลืออยู่ต่างปลาบปลื้ม ดวงตาของพวกเขาเป็นประกายสดใสทว่า พวกเขากลับไม่มีใครลุกขึ้นมาหลี่หลงหลินคิดว่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 190
เขาประจิมผู้คุ้มกันพบร่องรอยของหลี่หลงหลินและพรรคพวกของเขาแล้วเดิมทีพวกเขาไม่คิดเอาเรื่องนี้มาใส่ใจการรักษาความปลอดภัยของเรือนพักเขาประจิมนั้น เข้มงวดกว่าในเขตพระราชวังเสียอีกใครจะกล้าบุกเข้ามากัน?ไม่อยากตายดีหรือ?แต่เมื่อพวกเขาเห็นคนกลุ่มนี้รีบวิ่งด้วยความเดือดดาล ก็พากันตื่นตระหนกทันที!“หยุด!”“พวกเจ้าเป็นใคร?!”“ผู้ใดกล้าบุกเข้ามาในเรือนพักเขาประจิม?!”“รีบออกไปจากที่นี่เสีย!”ผู้คุ้มกันก้าวไปข้างหน้า หยุดกลุ่มหลี่หลงหลิน ในมือขวาถือดาบใหญ่ ดูหยิ่งผยองอย่างยิ่งหลี่หลงหลินคร้านเกินกว่าจะพูดจาไร้สาระกับเหล่าสมุนพวกนี้ จึงตะโกนเสียงดังลั่น “ตี!”ทหารที่เหลือระงับอารมณ์เกรี้ยวกราด แล้วเริ่มทุบตีผู้คุ้มกันอย่างรุนแรงผู้คุ้มกันพวกนี้ จริงๆ แล้วเป็นกลุ่มคนอันธพาลไร้ประโยชน์ มีฝีมือเล็กน้อย ชอบกลั่นแกล้งผู้อื่น แต่ก็เทียบไม่ได้กับเหล่าทหารของตระกูลซูที่เคยผ่านการสู้รบมาหลายครั้งพวกเขาไม่ได้ดึงดาบออกมาด้วยซ้ำ ก็ถูกตีจนจมูกฟกช้ำ ใบหน้าบวมเป่ง ทั้งหมดคุกเข่าลงกับพื้น ร้องขอความเมตตาหลี่หลงหลินสั่ง “ทิ้งคนไว้ร้อยคน อยู่คุ้มกันที่นี่! ไม่ว่าจะเป็นใคร อนุญาตเพียงออก ไม่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 191
พ่อบ้านเฒ่าตื่นตระหนกขึ้นมาแล้ว ร้องตะโกนเสียงดัง “เร็ว! เร็ว! เร็ว! รีบแจ้งฮูหยินทุกท่าน เก็บเงินทองของมีค่า...เร็วหน่อย มิเช่นนั้นจะไม่ทันการณ์!”ตลอดทั้งเรือนตากอากาศภูเขาประจิม บัดนี้เกิดความโกลาหล วุ่นวายดุจไก่บินสุนัขกระโดดตู้เหวินยวนเลี้ยงดูอนุไว้ที่นี่ไม่น้อยเลยทีเดียว ทุกนางล้วนคือหญิงสาวงดงามดั่งบุปผาเพียงพวกนางเห็นหลี่หลงหลินคนชั่วร้ายดุดันคนนี้ ยังคิดว่าเป็นโจรมาแล้วเสียอีก รีบเก็บเงินทองเครื่องประดับไว้ในอ้อมอก วิ่งผลุบหายออกไปภายนอกแล้วเพราะพวกนางลนลานจนเกินไป ปิ่นทองปิ่นมุกหล่นออกจากอกผลปรากฏว่ายังไม่ทันหันหน้ากลับไปเก็บ ก็ถูกหลี่หลงหลินพาคนมาปิดผนึก ริบไปทั้งอย่างนี้เลยพ่อบ้านเฒ่ากลับเรียกบ่าวรับใช้ร่างกำยำหลายคนเข้ามา เปิดห้องลับ ย้ายทองเหลืองอร่ามในหีบที่อยู่ภายในออกไปก็เพราะทองเหลืองอร่ามเหล่านี้หนักเกินไปแล้ว พวกเขาเหนื่อยจนเหงื่อเม็ดใหญ่ผุดเต็มศีรษะ เพียงขนย้ายออกมาถึงลานเรือน ธูปก็ดับมอดลงแล้ว!เดิมทีหลี่หลงหลินนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้จันทน์ตัวหนึ่ง จิบชาอย่างเนิบนาบอ้อยอิ่ง เห็นว่าธูปดับแล้ว ก็ลุกขึ้นยืนประกาศออกไป “หยุด! หมดเวลาแล้ว! ทุกคนจงวางของในมือ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 192
ผิดกับซูเฟิ่งหลิงที่กำลังกังวลเพียงทหารพ่ายศึกได้ยินถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลิน ทุกคนล้วนอ้าปากกว้าง ตกตะลึงอึ้งงันพูดไม่ออก!องค์ชายเก้า ถึงขั้นให้ตนเองอยู่อาศัยในสถานที่หรูหรางดงามเพียงนี้?ต่อให้พวกเขาหลับฝันก็ไม่กล้าคิด!ต้องรู้ว่าในช่วงเวลานี้ของต้าเซี่ย ทหารมีฐานะต่ำมากนักบุรุษดีไม่เป็นทหาร เหล็กดีไม่ตอกตะปูประโยคนี้มิใช่เพียงพูดผ่านๆ เท่านั้นก่อนนี้ ค่ายของทหารเป็นเพียงกระโจมชนิดที่ว่ากระโจมก็ไม่มี ก่อกองไฟหนึ่งกอง นอนหลับบนพื้น แมลงสัตว์กัดต่อย ลำบากยากเข็ญ ตกระกำลำบากอย่างแสนสาหัสเรือนตากอากาศภูเขาประจิมนี้ กลับหรูหราเสียยิ่งกว่าพระราชวัง คล้ายแดนสวรรค์ก็มิปานเหล่าทหารมึนงง สมองขาวโพลนเว้นเสียแต่ตกตะลึงแล้ว ก็ยังมีเพียงความตกตะลึง!ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้ว พูดอย่างไม่เห็นด้วย “ทำเช่นนี้ไม่ดีกระมัง? ให้ทหารอยู่ในสถานที่หรูหราแห่งนี้ น่ากลัวว่าจะกัดกร่อนร่างกายและจิตใจ นานวันเข้า น่ากลัวว่าจะสูญเสียความสามารถในการรบ กลายเป็นคุณชายนายทหาร!”หลี่หลงหลินส่ายหน้า “ข้าไม่เห็นด้วย! เหล่าทหารอุทิศตนเพื่อบ้านเมือง รักษาบ้านเมืองเอาไว้ ก็คือวีรบุรุษที่แท้จริง สมควรได้รับสิ่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 193
ตู้เหวินยวนตกตะลึง ผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ภายในเรือนตากอากาศภูเขาประจิมของเขา ไม่เพียงเลี้ยงดูอนุเอาไว้ ยังซ่อนภาพวาดอักษรของคนมีชื่อเสียง ของโบราณ เงินทองสมบัติล้ำค่าไว้มากมายราคานับล้านตำลึง!หากถูกโจรปล้นไปจริง เช่นนั้นตนเองก็ขาดทุนหนักแล้ว!ทำให้ตู้เหวินยวนสงสัยมากกว่านั้นคือแม้ภูเขาประจิมอยู่นอกเมืองหลวง แต่ดีร้ายอย่างไรก็อยู่ใกล้เมืองหลวง ใต้ฝ่าพระบาทโอรสสวรรค์!โจรชั่วมาจากที่ใดกัน อาจหาญมากเพียงนี้ ขวัญกล้าปล้นเรือนตากอากาศภูเขาประจิมไปจนเกลี้ยง?ความสงบของเมืองหลวง เน่าเฟะถึงขั้นนี้เชียวหรือ?บัดนี้เป็นเพียงชนวนอย่างหนึ่ง น่ากลัวว่าภายภาคหน้าจะต้องเกิดความโกลาหลวุ่นวายเป็นแน่!เมืองหลวงแห่งนี้ใกล้จะอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว!มิสู้เกลี้ยกล่อมฝ่าบาท อาศัยโอกาสนี้เร่งลี้ภัยลงแดนใต้โดยเร็ว...พ่อบ้านเฒ่าร้องไห้เสียใจ “นายท่าน มิใช่โจรปล้นทรัพย์ แต่เป็นองค์ชายเก้า...เขาพาคนกลุ่มหนึ่งมา ยึดครองเรือนตากอากาศภูเขาประจิม ริบทรัพย์จนเกลี้ยง...”ตู้เหวินยวนคล้ายถูกอัสนีบาตร ตกตะลึงตัวแข็งทื่อ!หลี่หลงหลินอีกแล้ว!เดิมทีคิดว่าหลี่หลงหลินทูลขอพระราชทานภูเขาประจิมจากฝ่าบาท ก็เพียงแค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 194
อัครมหาเสนาบดี!เหล่าทหารพ่ายศึกหันหน้ามองกันเสนาบดีอะไร ผู้ตรวจการอะไร ผู้ช่วยเสนาบดีอะไร ขุนนางใหญ่มีอำนาจในราชสำนักเหล่านี้ เหล่าทหารล้วนไม่รู้จักแต่อัครมหาเสนาบดีตู้เหวินยวนมีชื่อเสียงเลื่องลือ ต่างรู้จักกันทั่วบ้านทั่วเมืองราชสำนักในเวลานี้ เว้นเสียแต่ราชวงศ์ชนชั้นสูงเหล่านั้นแล้ว มีสองคนที่ล่วงเกินไม่ได้!คนหนึ่งคือพระเก้าพันปีเว่ยซวินอีกคนหนึ่งก็คือหัวหน้าร้อยขุนนาง อัครมหาเสนาบดีตู้เหวินยวน!เหล่าทหารคิดไม่ถึง ผู้ชราสวมชุดผ้าไหมใบหน้าซูบผอมตรงหน้า ก็คือผู้ยิ่งใหญ่ชื่อเสียงเลื่องลือท่านนั้นทันใดนั้นเหล่าทหารเกิดความกลัวขึ้นภายในใจ ไม่รู้สมควรทำเยี่ยงไร“เกิดเหตุอันใดขึ้น? ใครกำลังโวยวายที่ภูเขาประจิม?”เสียงสตรีไพเราะพลันดังขึ้นเหล่าทหารหันไป มองเห็นซูเฟิ่งหลิงสวมเกราะเงิน เส้นผมยาวถูกมัดเป็นหางม้า มือถือทวนเงิน ท่วงท่าองอาจห้าวหาญ ควบม้าเข้ามาแล้วซูเฟิ่งหลิงกำลังพาทหารลาดตระเวน ได้ยินเสียงโวยวายทางฝั่งนี้ ก็รีบมาที่นี่แล้วเหล่าทหารเห็นซูเฟิ่งหลิงมาแล้ว ถลันขึ้นไปในทันใด “คุณหนูใหญ่! พวกเขาจะบุกขึ้นภูเขาประจิม ถูกพวกเราขวางไว้แล้ว! ผู้เป็นหัวหน้า เรียกขานต
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 195
“รีบหลบไปเสีย อย่าให้ข้าโมโหไม่ไว้หน้า!”พูดไป ตู้เหวินยวนโอหังมาก คิดบุกเข้าไปแล้วสีหน้าซูเฟิ่งหลิงเปลี่ยนไป ยกทวนเงินขึ้น ขวางหน้าตู้เหวินยวน เม้มปาก “ใต้เท้าตู้ ข้ามีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ มิอาจทำตามคำสั่งได้! หากท่านจะบุกเข้าไป ต่อให้ข้ารับปาก ทวนในมือข้าก็ไม่รับปาก!”“เจ้า...”สีหน้าตู้เหวินยวนเปลี่ยนไปเดิมทีคิดว่า ซูเฟิ่งหลิงเป็นหญิงคนหนึ่ง อ่อนแอบอบบาง รังแกง่ายคิดไม่ถึง ก็เหมือนกับปู่ของนาง ซูเฟิ่งหลิงเองก็มีอุปนิสัยดื้อรั้น!ตู้เหวินยวนมีตำแหน่งไม่ธรรมดา ย่อมไม่สามารถวู่วามกับดรุณีน้อยคนหนึ่งอย่างซูเฟิ่งหลิงได้ทว่า ยามอยู่ต่อหน้าขุนนางทั้งหมด หากตู้เหวินยวนยอมถอย ชื่อเสียงน่าครั่นคร้ามก็จะหมดไป!ตู้เหวินยวนไม่รีบร้อนไม่ลนลาน ขยิบตาให้พ่อบ้านเฒ่าทางด้านข้างทีหนึ่งพ่อบ้านเฒ่ารับคำสั่งแล้ว สบถด่าพลางเดินเข้ามา “สกุลซูนับเป็นตัวอะไร! ยังไม่ต้องพูดว่าผู้ชายในบ้านพวกเจ้าล้วนตายทั้งหมดแล้ว ต่อให้ยังมีชีวิตอยู่ ยามอยู่ต่อหน้านายท่านของข้า ก็ต้องยอมทิ้งศักดิ์ศรี!”หว่างคิ้วของซูเฟิ่งหลิงสะท้อนไอโทสะตู้เหวินยวนหยามเกียรติตน นางสามารถทนได้!แต่บ่าวรับใช้คนหนึ่งของตู้เหวิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 196
“องค์ชาย...”ซูเฟิ่งหลิงหันหน้า มองเห็นใบหน้าหลี่หลงหลิน ไม่รู้เพราะเหตุใด รู้สึกสงบใจขึ้นมายิ่งไปกว่านั้น ท่าทีแย้มยิ้มล้อเล่นของหลี่หลงหลินยามอยู่ต่อหน้าตนแตกต่างไปจากปกติ ท่าทีของเขาเคร่งขรึมมาก ทั้งยังจริงจังมาก!ผู้ชายจริงจัง แต่ไหนแต่ไรมาหล่อเหลามากนัก...เสียงหลี่หลงหลินคล้ายมีเสน่ห์ชวนให้ใจคนสงบลง “ที่นี่ยกให้ข้า! เจ้าถอยไปก่อน...”ซูเฟิ่งหลิงอ้ำอึ้ง คล้ายเด็กทำผิด “แต่ เมื่อครู่ข้าไม่ระวัง ฆ่าคนไปแล้ว!”หลี่หลงหลินยิ้มแล้ว “ฆ่าคน? หนึ่งแม่ทัพคว้าชัยเหนือหมื่นกระดูก! ภายภาคหน้าเจ้าเป็นแม่ทัพใหญ่ ฆ่าคนมีอันใดให้กลัวกัน? ยิ่งไปกว่านั้น ผู้สวมหมวกงดงามเหล่านี้ ขุนนางมีคุณธรรมจริยธรรมที่ภายนอก มีคนใดสองมือไม่เปื้อนเลือดบ้างเล่า?”“เจ้าสะอาดกว่าพวกเขามาก!”ซูเฟิ่งหลิงถอยหลบไปที่ฝั่งหนึ่ง ภายในสายตาที่ทอดมองหลี่หลงหลิน เปี่ยมความรู้สึกเหลือจะเชื่อตู้เหวินยวนเห็นหลี่หลงหลิน ยิ้มเย็นทีหนึ่ง “องค์ชายเก้า นี่ท่านกำลังปกป้องซูเฟิ่งหลิง?”หลี่หลงหลินยอมรับอย่างเปิดเผย “ใช่แล้ว! ซูเฟิ่งหลิงเป็นสตรีของข้า เป็นชายาองค์ชาย! ข้าไม่เข้าข้าง ใครเข้าข้าง? ข้าไม่ปกป้อง ใครปกป้อง?”ตู้เ
Bab terbaru
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1260
เช้าวันรุ่งขึ้นทะเลคราม ฟ้าสีฟ้า ท้องฟ้าปลอดโปร่งไร้เมฆ ไกลสุดสายตาเรือใหญ่ลำหนึ่งแล่นออกจากท่าเรือตงไห่อย่างโอ่อ่า ท่วงทีองอาจไม่ธรรมดาการออกทะเลครั้งนี้ หลี่หลงหลินไม่เพียงแต่พาเหล่าพี่สะใภ้มาด้วยหลายคน แต่ยังคัดเลือกทหารยอดฝีมือของตระกูลซูมาเป็นพิเศษอีกสามร้อยนายซูเฟิ่งหลิงยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ ทอดสายตามองไปยังเส้นขอบฟ้าที่ผืนน้ำจรดกับผืนฟ้า แววตาเต็มไปด้วยความกังวล ลมทะเลพัดผ่าน ผ้าคลุมสีแดงสดด้านหลังนางปลิวสะบัดพลิ้วไหว!หลี่หลงหลินบิดขี้เกียจ กระทืบเท้าลงบนดาดฟ้าเรือเบาๆเรือของเมืองตงไห่แข็งแรงกว่าที่ข้าคิดไว้มากตอนนี้หลี่หลงหลินทำได้เพียง มีอะไรก็ใช้อย่างนั้นไปก่อนแม้จะเทียบไม่ได้กับเรือประมงหมื่นตันในจินตนาการแต่แค่จับปลาหลายพันชั่งขึ้นมาก็ยังถือว่าสบายมากหลี่หลงหลินหยิบคันเบ็ดออกมานั่งลงข้างๆ ซูเฟิ่งหลิง ด้วยท่าทางสบายๆ ราวกับไม่ได้กังวลแม้แต่น้อยซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วงาม กล่าวเสียงขรึม "รัชทายาท ท่านบอกว่าจะพาพวกเราออกมาจับปลา คงไม่ได้คิดจะใช้แค่คันเบ็ดนี่ตกปลาหรอกนะเพคะ?"เหล่าพี่สะใภ้ก็รู้สึกว่ามันเหลือเชื่ออยู่บ้างอาศัยเพียงคันเบ็ดคันเดียวของหลี่หลงหลิน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1259
ลั่วอวี้จู๋ก็ตกตะลึงไปเช่นกัน นางส่ายหน้าไม่หยุดกล่าวว่า “ไม่ได้ น้องหญิง เจ้าอย่าพูดอะไรพล่อยๆ บัญชีมันไม่ได้คำนวณแบบนั้น! ตอนนี้ประชาชนหลายแสนคนในตงไห่กำลังรอเสบียงอาหารอยู่ นี่ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เพียงแค่พึ่งพาการล่าสัตว์ อย่างไรก็ไม่พอ!”ตอนนี้ไม่เพียงแต่ต้องคำนึงถึงค่ากินอยู่ใช้สอยของเหล่าทหารกองทัพตระกูลซูทั้งหมด แต่ที่สำคัญกว่าคือการแก้ปัญหาความต้องการเสบียงอาหารของประชาชนตงไห่ทั้งหมดซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วเรียวงาม “ถ้าไม่ไหวจริงๆ ข้าจะนำกองทัพตระกูลซูไปปล้นยุ้งฉางของพวกพ่อค้าเหล่านั้นเสียเลย! แบบนี้พวกเราก็จะมีเสบียงอาหารแล้วไม่ใช่รึ?”ลั่วอวี้จู๋ตกใจ รีบกล่าวว่า “น้องหญิง! เจ้าอย่าทำเรื่องเหลวไหล!”“เจ้าทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ แล้วชื่อเสียงของกองทัพตระกูลซูจะทำอย่างไร! ชื่อเสียงอันดีงามที่ตระกูลซูผู้จงรักภักดีสืบทอดกันมาจากบรรพบุรุษจะถูกทำลายในพริบตาได้อย่างไร?”“อีกอย่าง ท่านย่าก็คงไม่อนุญาตให้เจ้าทำตามอำเภอใจเช่นนี้แน่!”ซูเฟิ่งหลิงเบ้ปาก พึมพำว่า “ข้าก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง...”ตระกูลซูรับราชการทหารมาหลายชั่วอายุคน ทั้งตระกูลจงรักภักดี ไม่เคยทำเรื่องผิดต่อมโนธรรมใดๆ แม้กระทั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1258
ตกเย็น จวนอ๋องตงไห่สว่างไสวไปด้วยแสงไฟเหล่าพี่สะใภ้รวมตัวกันอยู่ในห้อง ใบหน้างดงามซีดเผือด ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล ทุกคนต่างกลัดกลุ้มกับสถานการณ์ปัจจุบันของตงไห่ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเรียวเล็กน้อย ถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “รัชทายาท ตอนนี้พวกเราควรทำเช่นไรดี? ท่านสัญญาว่าจะทำให้ราษฎรตงไห่ทุกคนได้กินเนื้อสัตว์ภายในเจ็ดวัน แต่ตอนนี้อย่าว่าแต่เนื้อเลย เกรงว่าแม้แต่การกินให้อิ่มท้องธรรมดาๆ ก็ยังยาก”เมื่อตอนเย็น ลั่วอวี้จู๋ได้ส่งคนไปสืบราคาเสบียงอาหารในตลาดแล้วและก็เป็นไปตามคาด หลังจากที่ราษฎรตื่นตระหนก ราคาเสบียงอาหารก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้นไปอีก ถึงขนาดที่ว่าในตลาดตงไห่ไม่มีข้าวสารขายในทันทีแล้ว หากต้องการซื้อทันทีก็ต้องจ่ายเงินเพิ่มพิเศษ!เหล่าราษฎรต่างพากันส่งเสียงก่นด่าอย่างคับแค้น สถานการณ์เริ่มจะดำเนินไปในทิศทางที่ควบคุมไม่ได้แล้วลั่วอวี้จู๋มองไปยังหลี่หลงหลิน ถอนหายใจกล่าวว่า “รัชทายาท ตอนนี้วิธีที่ง่ายที่สุดคือการขายทรัพย์สมบัติทั้งหมด แล้วนำเงินไปแลกเป็นเสบียงอาหารเพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภัย”“แต่ข้าคำนวณดูแล้ว ต่อให้ขายทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลซู ก็ทำได้เพียงแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเท่านั้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1257
เหล่าราษฎรจ้องเขม็งไปยังหลี่หลงหลิน ต้องการคำอธิบายจากเขา หากไม่ได้ความในวันนี้ พวกเขาสาบานว่าจะไม่ยอมเลิกรา!หลี่หลงหลินเชิดหน้าอกผาย กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ปากท้องของราษฎรคือเรื่องสำคัญที่สุด ในเมื่อตงไห่เป็นดินแดนในอาณัติของข้า เช่นนั้นพวกท่านก็คือราษฎรของข้า หลี่หลงหลิน”“แม้จะมีภัยพิบัติทางธรรมชาติและภัยจากมนุษย์ แต่ข้ารับรองว่าจะไม่ปล่อยให้พวกท่านต้องอดอยากหิวโหยเป็นอันขาด เรื่องเสบียงอาหารนั้นขอให้ราษฎรวางใจ ภายในเจ็ดวัน ข้าจะทำให้พวกท่านได้กินอิ่มท้องอย่างแน่นอน!”น้ำเสียงของหลี่หลงหลินทรงพลังอย่างยิ่ง ถ้อยคำดังก้องกังวานอยู่ในโสตประสาทของเหล่าราษฎรผู้คนต่างส่งเสียงฮือฮา“ขี้โม้!”“พี่น้องทั้งหลาย อย่าได้หลงเชื่อคำโอ้อวดของเขาเลย! ดูสิ ยุ้งฉางเหล่านี้ล้วนว่างเปล่า! จะเอาข้าวที่ไหนมาให้พวกเรา!”“หากวันนี้ไม่ให้คำตอบที่ชัดเจนกับพวกเรา แล้วอีกเจ็ดวันพวกเราจะไปเรียกร้องความเป็นธรรมกับใคร!”“ใช่แล้ว!”“หากวันนี้ไม่ยอมมอบเสบียงอาหารออกมา ก็อย่าหวังว่าจะได้ก้าวเท้าออกจากยุ้งฉางนี้ไปได้!”ชายฉกรรจ์ผู้เป็นหัวหน้าโบกแขนตะโกนปลุกระดมเหล่าราษฎร ผู้คนต่างขานรับเป็นเสียงเดี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1256
เหล่าราษฎรที่อยู่ด้านนอกยุ้งฉางต่างชูกำปั้นตะโกนก้อง เสียงดังสะท้อนไปทั่วฟ้า “แจกจ่ายเสบียง! แจกจ่ายเสบียง!”ข่าวราคาเสบียงอาหารในเมืองตงไห่พุ่งสูงขึ้นได้แพร่กระจายออกไปแล้ว ราษฎรต่างตื่นตระหนกหวาดกลัว จึงนัดหมายกันมารวมตัวที่หน้ายุ้งฉางเพื่อเรียกร้องขอเสบียง ก่อเกิดเป็นพลังมหาศาลหากไม่ใช่เพราะเหล่าทหารที่คอยขัดขวางไว้ เกรงว่าป่านนี้เหล่าราษฎรคงบุกเข้าไปในยุ้งฉางแล้วลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย กล่าวเสียงเบา “รัชทายาท เช่นนี้จะทำอย่างไรดี ตอนนี้ยังไม่ได้ขาดแคลนเสบียงอาหารถึงที่สุด แต่ความโกรธแค้นของราษฎรก็รุนแรงถึงเพียงนี้แล้ว หากมีวันใดที่เสบียงหมดลงจริงๆ...”ใบหน้างามของลั่วอวี้จู๋ซีดขาว ริมฝีปากแดงเม้มแน่น ยืนนิ่งตะลึงงันอยู่กับที่ นางไม่อาจจินตนาการถึงภาพนั้นได้ราษฎรที่ก่อความวุ่นวายนอกยุ้งฉางมีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆเหล่าทหารยามเริ่มชักดาบประจำกายออกมา แต่สำหรับเหล่าราษฎรแล้ว หากไม่มีเสบียงให้กิน ในภายภาคหน้าก็มีแต่ความตายสถานเดียว!ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วงามเล็กน้อย แววตาหงส์ฉายประกายดุดัน “รัชทายาท หากปล่อยให้พวกเขาอาละวาดต่อไปเช่นนี้ ต้องเกิดเรื่องแน่เพค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1255
ลั่วอวี้จู๋เดินเข้ามาก่อนสองก้าว กล่าวว่า “องค์รัชทายาท ตอนนี้แม้จะจัดการกับพวกพ่อค้าเศรษฐี แต่ก็ยังต้องหาวิธีแก้ไขปัญหาเรื่องเสบียงอาหารก่อน มิฉะนั้นเมื่อถึงเวลา ราษฎรอาจตื่นตระหนก ซึ่งจะเป็นผลเสียต่อพวกเราได้”หลี่หลงหลินเพียงแค่แย้มยิ้มบางเบาซูเฟิ่งหลิงกล่าวว่า “องค์รัชทายาท ยุ้งฉางเมืองตงไห่ถือเป็นสถานที่สำคัญยิ่งของต้าเซี่ย ข้างในย่อมต้องมีเสบียงเก็บไว้แน่นอน ตอนนี้สามารถนำเสบียงในยุ้งฉางออกมาแจกจ่ายช่วยเหลือราษฎร เพื่อให้พวกเขาคลายกังวลได้แล้วเพคะ”ลั่วอวี้จู๋พยักหน้าเห็นด้วย “ใช่แล้วเพคะ องค์รัชทายาท ทำให้ราษฎรคลายกังวลลงก่อน แล้วค่อยว่ากันถึงแผนขั้นต่อไป”หลี่หลงหลินส่ายหน้า กล่าวเสียงเรียบ “ไม่ต้องเสียแรงเปล่าแล้ว ยุ้งฉางเมืองตงไห่ถูกขนย้ายไปจนหมดสิ้นนานแล้ว ไม่เหลือแม้แต่เมล็ดเดียว ตอนนี้เหลือเพียงแค่ยุ้งฉางเปล่าๆ เท่านั้น”ทั้งสองคนตกตะลึง“เป็นไปได้อย่างไร? ยุ้งฉางนั้นเป็นเสบียงช่วยชีวิตที่ราชสำนักเก็บไว้ เพื่อรับประกันว่าราษฎรจะไม่อดตายในปีที่เกิดภัยพิบัติ จะมีคนกล้าบ้าบิ่นถึงเพียงนี้ มาคิดการใหญ่กับมันได้อย่างไร?”ซูเฟิ่งหลิงไม่อยากจะเชื่อคำพูดของหลี่หลงหลินหลี่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1254
ตำหนักอ๋องตงไห่หลี่หลงหลินเดินออกจากห้องก็พบกับลั่วอวี้จู๋และซูเฟิ่งหลิงที่รีบร้อนเข้ามาพอดีลั่วอวี้จู๋มีสีหน้าตื่นตระหนก รีบกล่าวว่า “องค์รัชทายาท เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ!”หลี่หลงหลินหาว กล่าวเรียบๆ ว่า “พี่สะใภ้ ไม่ต้องรีบร้อน มีอะไรค่อยๆ พูด”ลั่วอวี้จู๋หอบหายใจเล็กน้อย กล่าวว่า “เมื่อครู่ข้ากับน้องหญิงกำลังดูแลร้านค้าของตระกูลซูในตงไห่ที่ถนน ได้ยินเถ้าแก่บอกว่า ตอนนี้ราคาธัญพืชในตงไห่พุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว วันเดียวเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว!”“เรื่องผิดปกติย่อมมีเบื้องหลัง ดังนั้นจึงรีบกลับมารายงานองค์รัชทายาท”ปากท้องของประชาชนคือเรื่องสำคัญที่สุดราคาธัญพืชเกี่ยวข้องกับชีวิตความเป็นอยู่ของราษฎร หากราคาธัญพืชผิดปกติ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก!ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้า ตอบว่า “องค์รัชทายาท ตอนนี้เป็นปีแห่งภัยพิบัติอยู่แล้ว เกิดภัยแล้งติดต่อกันหลายปี ผลผลิตธัญพืชลดลงทุกปี บ้านเรือนของราษฎรแทบไม่มีเสบียงสำรอง ต้องอาศัยการซื้อธัญพืชประทังชีวิตทั้งสิ้น”“แต่ตอนนี้ถ้าหากราคาธัญพืชพุ่งสูงขึ้น แล้วราษฎรในตงไห่เหล่านี้จะทำอย่างไร?”หลี่หลงหลินมองลั่วอวี้จู๋ กล่าวเรียบๆ ว่า “พี่สะใภ้ใหญ่ ท่าน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1253
“แต่ทุกท่านกลับมองข้ามเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งไป นั่นคือโอกาสที่จะร่ำรวยมหาศาล”แววตาละโมบปรากฏขึ้นในดวงตาของหลู่จงหมิง“นั่นก็คือเสบียงอาหาร”พอหลู่จงหมิงกล่าวคำนี้ออกมา ทั่วทั้งห้องก็เกิดเสียงฮือฮา พูดคุยวิพากษ์วิจารณ์กันเซ็งแซ่พ่อค้าร่ำรวยไม่อาจปิดบังความดีใจอย่างบ้าคลั่งในใจ “ท่านพระเชษฐภาดา ท่านหมายความว่าจะลงมือกับราคาธัญพืชหรือ?”หลู่จงหมิงเผยรอยยิ้มเย็นชา “ถูกต้อง”ปัจจุบันต้าเซี่ยประสบภัยแล้งติดต่อกันหลายปี ผลผลิตธัญพืชลดลงทุกปี แม้แต่ดินแดนที่อุดมสมบูรณ์อย่างตงไห่ ยุ้งฉางก็ร่อยหรอเต็มทีแล้วยิ่งไปกว่านั้น หลี่หลงหลินนำกองทัพใหญ่มาปักหลักที่ตงไห่ ค่ากินอยู่ใช้สอยล้วนต้องเบิกจ่ายจากท้องพระคลังตงไห่แม้ว่ากบฏจะถูกปราบปรามจนสงบ ก็จะยิ่งเพิ่มแรงกดดันด้านเสบียงอาหารให้กับตงไห่มากขึ้นเท่านั้นยิ่งไปกว่านั้น อาจมีสถานการณ์กบฏที่รุนแรงกว่าเกิดขึ้นได้อีกถึงตอนนั้น เสบียงอาหารของตงไห่ก็จะยิ่งน้อยลงเรื่อยๆของยิ่งน้อยยิ่งมีค่า ราคาธัญพืชย่อมต้องถูกปั่นสูงขึ้นปากท้องของประชาชนคือเรื่องสำคัญที่สุดพ่อค้าร่ำรวยย่อมรู้หนทางสู่ความร่ำรวยด้วยการกักตุนธัญพืช ปั่นราคา แต่ไม่มีใครกล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1252
จวนตระกูลหลู่คานแกะสลัก เสากรอบวาดลวดลาย วิจิตรตระการตา ทองเหลืองเรืองรอง หลู่จงหมิงมีสีหน้าเคร่งขรึม สายตากวาดมองเหล่าพ่อค้าที่มาถึง “มากันครบแล้วหรือ?”เงียบสงั ดจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มตกพ่อค้าเหล่านี้หูตาสว่าง รู้เรื่องที่พระเชษฐภาดาเจอในจวนอ๋องนานแล้ว ไม่กล้าราดน้ำมันบนกองไฟในจังหวะสำคัญนี้ พ่อค้าที่ปกติหยิ่งยโสโอหังต่างก็สงบเสงี่ยมเจียมตัวต่อหน้าหลู่จงหมิง ไม่กล้าพูดมาก เกรงว่าจะล่วงเกินแม้หลู่จงหมิงจะเสียหน้าอย่างหนักในจวนอ๋อง แต่ก็ไม่ใช่คนที่พ่อค้าอย่างพวกเขาจะดูเบาได้พ่อบ้านจวนตระกูลหลู่เดินเข้ามากล่าวเสียงเบา “นายท่าน ยังมีคนจากตระกูลซุนและตระกูลจ้าวที่ยังไม่มา ท่านจะว่าอย่างไร...”หลู่จงหมิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ตวาดว่า “ไม่มาก็ไม่ต้องมาแล้ว! กล้าดีอย่างไรไม่เห็นคำพูดของข้าผู้เป็นพระเชษฐภาดาอยู่ในสายตา”หลู่จงหมิงมองเหล่าพ่อค้ามั่งคั่งที่อยู่ ณ ที่นั้น กล่าวเสียงเย็นชา “นับแต่นี้ไป ทุกท่านที่อยู่ที่นี่ห้ามทำการค้าใดๆ กับสองตระกูลนี้ หากข้าพบเข้า... หึหึ!”แววตาอำมหิตวาบผ่านดวงตาของหลู่จงหมิงนี่คือเขาต้องการแสดงอำนาจ สร้างบารมี กู้หน้าตาที่เสียไปกลับคืนมาพ่อค
